ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1118
”ถึงเวลามื้อเช้าแล้วค่ะ เจย์บี้” แองเจลีนยิ้มให้อย่างสดใส สีหน้าดูร่าเริง
เจย์ลุกขึ้นนั่ง โดยเขายังเปลือยท่อนบน
แองเจลีนมองร่างกายแสนหล่อเหลาที่เหมือนเทพเจ้ากรีกของเขาแล้วเลียริมฝีปาก
เจย์ “…”
“นี่คุณมองตรงไหนกัน? ไม่อายบ้างเลยเหรอ?”
แองเจลีนแลบลิ้นแล้วพูดงึมงำ “ทำอย่างกับว่าฉันไม่เคยเห็นอย่างนั้นแหละ”
เจย์รู้สึกว่าเขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบขึ้นมาทันที
เธอยังคงจำได้ว่ารูปร่างของเขาเป็นอย่างไร แต่เขากลับจำไม่ได้ว่ารูปร่างของเธอเป็นอย่างไร เมื่อคืนนี้เขามีโอกาสดีแล้วแท้ ๆ แต่เขาก็เลือกที่จะปล่อยเธอไปก่อนเพราะเห็นว่าเธอหลับสนิท
เจย์หันมามองหน้าแองเจลีน “เข้ามาสิ ขอผมมองคุณชัด ๆ หน่อย”
แองเจลีนยกมือกุมหน้าอกแล้วหนีไป
เมื่อเจย์ลงมาที่ห้องครัวหลังจากที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว แองเจลีนกำลังปอกไข่และวางบนจานเขาอย่างระมัดระวัง
จากนั้นเธอก็ส่งถ้วยซุปเห็ดให้เขาซึ่งเธอเพิ่งอุ่นจนได้อุณหภูมิที่พอเหมาะ
เจย์มองเธอด้วยแววตาขุ่นเคือง “นี่คุณเห็นผมเป็นเด็กไม่ยอมโตเหรอไง?”
แองเจลีนเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าฉันประคบประหงมจนคุณทำอะไรไม่เป็น คุณก็จะไม่จากฉันไปไหนอีกไง”
เจย์มองอาหารที่เปี่ยมคุณค่าทางอาหารแต่ไม่หนักบนโต๊ะแล้วขมวดคิ้ว “ผมไม่ชอบกินอาหารเช้าที่ซื้อมา”
แองเจลีนตอบ “ฉันตื่นแต่เช้ามาทำซุปเห็ดที่ให้คุณ ฉันทำไข่แล้วก็เค้กชิฟฟ่อนนี่ฉันก็ทำเองเหมือนกัน”
เจย์หยิบเค้กชิฟฟ่อนเข้าปากแล้วแน่นอนว่ามันรสชาติต่างจากเค้กที่ซื้อมาจากร้านข้างนอก
มันนุ่มเบาแล้วหวานเล็กน้อย ไม่เหมือนเค้กชิฟฟ่อนที่ขายตามร้านซึ่งมักจะหวานเกินไป
จากนั้นเขาก็ชิมซุปเห็ด รสชาติเครื่องเทศในซุปไม่แรงเกินไปหรือเค็มเกินไป แถมรสสัมผัสก็เป็นแบบที่เขาชอบพอดี
เจย์มองเธออย่างไม่อยากเชื่อ “นี่อร่อยกว่าที่ทำขายอีก คุณหัดทำมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย?”
เมื่อแองเจลีนได้ยินคำชมของเขา เธอก็ยิ้มกริ่ม “คุณท้องไส้ไม่ค่อยดี ฉันก็เลยหัดทำอาหารที่ช่วยรักษาอาการโรคกระเพาะให้คุณมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว”
เจย์กินเค้กชิฟฟ่อนด้วยท่าทางงามสง่า เมื่อเขาได้ยินที่เธอพูดเขาก็รู้สึกว่าเค้กนี้หวานขึ้นและอร่อยขึ้นกว่าเดิม อาหารทุกอย่างที่เขาทานนั้นทิ้งกลิ่นหอมหวานไว้ในปากของเขา
แองเจลีนทุ่มเทเต็มที่เพื่อดูแลเขา มอบทุกสิ่งที่เธอมีให้เพื่อที่จะรักเขา
เจย์รู้สึกถึงความอบอุ่นเสี้ยวเล็ก ๆ ในหัวใจ
เมื่อพวกเขาทานอาหารเช้าเสร็จ แองเจลีนก็เก็บจานช้อน ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นยืนเพื่อเอาพวกมันเข้าไปในครัว จู่ ๆ เจย์ก็มาจับมือเธอไว้
แองเจลีนมองเขาอย่างงุนงง เธอยืนนิ่งค้างอยู่ที่เดิม
เจย์หยิบจานมาจากมือเธอแล้วกล่าวว่า “จากนี้ไปคุณไม่ต้องทำงานบ้านแล้ว”
เขาหยิบจานเข้าไปในครัว
แองเจลีนยืนพิงประตูแล้วถาม “ทำไมฉันจะทำงานบ้านไม่ได้ล่ะ? คุณจะห้ามไม่ให้ฉันทำอาหารให้คุณไม่ได้นะ”
เจย์หันมามองหน้าตาไร้ความสุขของเธอแล้วใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มแจ่มใส
การมีภรรยาแบบแองเจลีนนั้นเป็นความอิ่มใจจริง ๆ
เจย์ตอบว่า “ผมไม่ได้แต่งภรรยามาเพื่อให้เธอมาเป็นแม่บ้านให้ผมนะ”
แองเจลีนขมวดคิ้วแล้วพยายามอธิบายเหตุผลให้เขาฟัง “แต่ก็ต้องมีคนทำเรื่องพวกนี้ ฉันไม่ชอบจ้างแม่บ้านนี่”
เจย์ตอบอย่างหนักแน่น “ผมจะทำเอง”
แองเจลีน “…”
เมื่อเจย์ล้างจานเสร็จ เขาก็เดินเข้าไปหาเธอ
“คุณต้องให้รางวัลตอบแทนที่ผมทำงานบ้าน”
แองเจลีนงง “คุณอยากได้อะไรคะ?”
เจย์หลับตาลง
แองเจลีนรู้ความนัยทันที แล้วก็จุมพิตริมฝีปากเขาแผ่วเบา
เจย์พูดด้วยสีหน้าพึงพอใจ “ถ้าได้แบบนี้ ผมก็จะไม่รังเกียจการทำงานบ้านอีกแล้ว”
แองเจลีนรู้สึกหัวเราะไม่ออก ร้องไห้ไม่ได้
ทำไมตาคนนี้ถึงได้ทำตัวเหมือนเด็กเข้าไปทุกวันนะ?
