ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1144
ดวงตาของเจย์มืดครึ้ม แม่สาวคนนี้เก่งเรื่องใช้ลูกไม้จู่โจมเวลาที่ไม่ระวังตัวจริง ๆ
จากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ถึงโรส…
หญิงสาวที่อ่อนแอไร้พิษสง
เจย์ผลักแองเจลีนออกห่างทันใด
แองเจลีนมองเขาอย่างงุนงง ดวงตาเหมือนตากวางน้อยของเธอดูเจ็บปวด “มีอะไรคะ?”
เจย์ยืนอย่างขัดเคือง เมื่อเขาเห็นดวงตาแฝงแววเจ็บปวดของเธอ หัวใจเขากลับเจ็บยิ่งกว่า
“ผมซื้อเสื้อผ้ามาให้คุณ ผมจะไปเอามาให้” เขาหาข้ออ้างออกมา
แองเจลีนพยักหน้าด้วยสีหน้าเฉยชา “ค่ะ”
เธอจะไม่รู้สึกถึงการต่อต้านของเขาได้อย่างไร?
เจย์เป็นชายที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก บางครั้งเขาก็เข้าใกล้เธอ บางครั้งก็ตีตัวออกห่าง เขาเหมือนหุ่นที่โดนคนอื่นคอยชักใย
แองเจลีนถอนใจอย่างอ่อนแรง “เมื่อไหร่ความทรงจำคุณจะฟื้นคืนมาสักทีนะ?”
ไม่นานเจย์ก็กลับมาพร้อมถุงช้อปปิ้งสองสามใบ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเก็บกดความขุ่นเคืองใจเอาไว้
เขาส่งถุงพวกนั้นให้แองเจลีนแล้วพูดเบา ๆ “ลองดูสิว่าคุณชอบไหม?”
แววตาแองเจลีนระยิบระยับเมื่อเธอหยิบชุดกระโปรงออกมา “ชุดเดรสสวยจังเลยค่ะ ฉันไม่ได้ใส่ชุดเดรสสวย ๆ แบบนี้มานานมากแล้ว”
เจย์พูด “ทำไมคุณไม่ลองใส่ดูล่ะ?”
แองเจลีนพยักหน้า “ค่ะ”
เธอเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวพร้อมด้วยชุดเดรสในอ้อมแขน
เจย์มองตามแผ่นหลังของเธอ ดวงตาเขามืดครึ้มลง
เมื่อเธอเข้าห้องแต่งตัวไปแล้ว เขาก็ยืนขึ้นอย่างสง่าแล้วก็ไปยืนอยู่หน้าห้องแต่งตัว เงาจากร่างสูงของเขาทอดยาวทาบบนประตูของห้องแต่งตัว
แองเจลีนถอดชุดที่ดูแล้วให้ความรู้สึกองอาจออกแล้วใส่ชุดเดรสลูกไม้ที่เธอคุ้นเคย ลายกุหลาบที่อยู่ช่วงตัวเสื้อพร้อมกับตามชายชุด ทำให้ดูเหมือนกับว่าเธอได้ตัวตนเดิมของเธอที่เคยถูกเรียกว่านางฟ้าผู้สูงศักดิ์กลับคืนมา
แองเจลีนมุ่นผมยาวของเธอเป็นมวยหลวม ๆ เผยให้เห็นลำคอระหง เธอดูเหมือนองค์หญิงที่ได้รับการถนอมเอาใจมาอย่างดี
เธอนั้นเคยเป็นเจ้าหญิงของเจย์มาโดยตลอด
เธอรู้สึกมีความสุขมากเสียจนเริ่มเต้นรำในห้องแต่งตัว
แองเจลีนเคลื่อนไหวเต้นรำด้วยท่วงท่างดงามดุจมีมนตร์สะกด
เจย์จ้องมองเธอ ดวงตาดำมืดและเย็นชาของเขาอบอุ่นขึ้นทันใด
แองเจลีนในรูปลักษณ์แบบนี้ดูช่างบริสุทธิ์ใสซื่อ ไม่มีความเจ้าเล่ห์ การวางแผน หรือเล่ห์กลใด ๆ ช่างดีเหลือเกิน
แองเจลีนเผลอกระแทกเข้ากับประตูตู้เสื้อผ้าจนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
เจย์วิ่งเข้าไปอย่างไม่ลังเลด้วยความกังวล เขาวิ่งตรงเข้าไปหาเธอ “เป็นอะไรไหม แองเจลีน?”
แองเจลีนหลุดหัวเราะคิกออกมา “เจย์บี้ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองได้ย้อนกลับไปสมัยที่ยังไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรแล้วก็ทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจได้ต่อหน้าคุณตลอดเวลา”
