ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1146
”แม่ครับ” เจย์ร้องเรียกอย่างกระวนกระวาย
คุณนายอาเรสคลานเข้ามาหาเขาอย่างอ่อนแรงและคร่ำครวญให้เขาฟังเรื่องทุกข์ระทมและเสื่อมเสียเกียรดิที่เธอเจอมา “แม่ขอโทษนะลูก แม่ของลูกนำความอับอายมาให้ตระกูลอาเรสแล้ว”
คุณนายอาเรสพยายามจะเรียกร้องความเห็นใจจากเจย์ด้วยการสารภาพความผิดของเธอให้เขาได้รู้ก่อน
จากนั้นเธอก็โอดครวญทั้งน้ำตา “แต่แม่เองก็เสียใจเหมือนกันนะลูก สตีเฟนกับแม่เป็นคนรักกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ของเราทั้งสองฝ่ายเองก็สนับสนุน พอพวกเขาส่งเสริมแม่เองก็ทุ่มเทใจรักเขาเต็มที่ ใครจะไปรู้ว่าสุดท้ายตระกูลของแม่จะล้มละลาย? ตระกูลเบลก็เป็นพวกหัวสูงแล้วก็บังคับให้แม่ยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย สตีเฟนกับแม่พยายามจะหนีตามกันแต่แผนเราก็พังเพราะว่าเราโดนจับได้แล้วก็พากลับมาที่นี่ พวกเขาหักขาสตีเฟนข้างหนึ่ง เพื่อช่วยชีวิตเขาแม่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรับปากตระกูลเบลว่าจะแต่งเข้าตระกูลอาเรส”
“แม่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องแต่งงานกับพ่อของลูก พ่อของลูกปฏิบัติกับแม่เป็นอย่างดีแต่ในหัวใจแม่ก็เหมือนมีหนามแหลมทิ่มแทง แม่ไม่สามารถทำใจให้รักเขาได้ทั้งใจเพราะว่าแม่โดนบังคับให้ต้องแต่งงาน”
พอพูดมาถึงตอนนี้โทสะก็พาดผ่านดวงตาของคุณนายอาเรส “พอแองเจลีนรู้ว่าแม่และสตีเฟนยังติดต่อกันอยู่ เธอก็มาบอกตระกูลอาเรสว่าพวกเราคบชู้กันแล้วก็ใส่สีใส่ไข่จนเรื่องใหญ่โต แม่รู้ว่าหล่อนวางแผนอะไรไว้ หล่อนคงกลัวว่าหากตระกูลอาเรสกับเบลมมาร่วมมือกันทำลายแกรนด์ เอเซียน่ะสิ หล่อนทำทุกทางเพื่อที่จะปกป้องแกรนด์ เอเซียไว้ หล่อนไม่สนหรอกว่าแม่น่าสมเพชแค่ไหน แล้วก็ไม่สนใจว่าแม่เป็นแม่หรือว่าเป็นผู้อาวุโสเลย”
เจย์ถามคุณนายอาเรสโดยเสียงไม่เปลี่ยน “แม่ได้บอกแองเจลีนไหมว่าแม่กับสตีเฟนเป็นแค่เพื่อนกัน?”
คุณนายอาเรสตอบ “หล่อนรู้สิ หล่อนรู้ทุกอย่างนั่นแหละ”
เจย์ถามย้ำอีกครั้ง “แม่ได้บอกเธอไปอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งไหม ว่าถึงแม้แม่จะยังติดต่อกับเบล เอนเตอร์ไพรส์อยู่แต่ก็ไม่ได้มีเจตนาใดที่จะทำร้ายแกรนด์ เอเซีย?”
คุณนายอาเรสพูดอย่างท่วมท้นไปด้วยอารมณ์ “ลูกเชื่อหล่อนมากจนเกินไปแล้ว ไม่ว่าหล่อนจะพูดหรือทำอะไรมา ลูกก็จะปกป้องโดยไม่คิด ดูสิว่าตอนนี้เป็นยังไง ลูกทำจนหล่อนกลายเป็นคนบ้าอำนาจเอาแต่ใจ ทำร้ายทั้งคนอื่นแล้วก็ทำร้ายตัวลูกเอง ตอนนี้ลูกก็เป็นคนที่ต้องมาทุกข์ใจใช่ไหม?”
ขนตายาวเป็นแพของเจย์สั่นไหว เขาไม่สงสัยคำพูดของคุณนายอาเรสเลยสักคำเพราะว่าทุกครั้งที่เขาเห็นแองเจลีน เขาก็มีความรู้สึกที่อยากปกป้องและเชื่อเธออย่างห้ามไม่ได้
ทันใดนั้นคุณนายอาเรสก็หัวเราะออกมาอย่างขมขื่น “ลูกหลงใหลหล่อน แต่หล่อนล่ะรู้สึกแบบเดียวกับลูกไหม? หล่อนทำให้ตระกูลอาเรสที่เป็นตระกูลชั้นสูงที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองอิมพีเรียลให้กลายเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา หล่อนเปลี่ยนลูกที่เป็นนายท่านผู้ทรงอำนาจแข็งแกร่งให้กลายเป็นผู้ป่วยความจำเสื่อม แย่ยิ่งไปกว่านั้นหล่อนทำให้หลานชายหาย…”
ม่านตาของเจย์หดเล็กลง การมองเห็นของเขาเริ่มมืดลงและเขารู้สึกเหมือนว่ากำลังจะหมดสติ เขาเกาะกำแพงไว้เพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ล้มไปกองกับพื้น
เขายืนขึ้นช้า ๆ “แล้วแม่อยากให้ผมช่วยยังไง?”
คุณนายอาเรสบอก “ตอนนี้พ่อของลูกยังโกรธอยู่ แล้วก็สั่งห้ามไม่ให้ใครมาหาแม่ เขาตั้งใจจะให้แม่อดอาหารจนตาย แม่ใช้ครึ่งชีวิตของแม่เลี้ยงลูกมาแล้วก็ไม่เคยขออะไรตอบแทน ตอนนี้แม่แค่อยากขอให้ลูกช่วยแม่ออกไป”
เจย์รู้สึกปวดหัวเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงจากเรื่องสะเทือนใจที่เธอบอกเขาก่อนหน้านี้ แต่พอเขาเปิดปากพูดเขาก็เอ่ยสิ่งที่คิดออกมา “แม่หาเรื่องเดือดร้อนมาใส่ตัวเอง ผมคงเชื่อแม่ไม่ได้เต็มที่เพราะว่าแม่ร่วมมือกับเซร่ามาหลอกผม วันนี้ผมจะปล่อยแม่ออกมาถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณที่เลี้ยงดูผมมาตลอดหลายปี หลังจากนี้ผมไม่ขอยุ่งเกี่ยวอะไรกับเรื่องของแม่อีกแล้ว”
เมื่อเขาเปิดประตูห้องมืด คุณนายอาเรสก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้น แล้วโซเซออกมา
ก่อนที่เธอจะจากไป เธอก็นึกขึ้นได้ว่าต้องพูดบางอย่างกับเจย์ “ลูก ไม่ว่าจะเชื่อแม่หรือไม่ แม่ก็ยังต้องเตือนลูกเพราะกลัวว่าลูกจะลงเอยเหมือนพวกลูกชายของลูกเอง”
พอพูดจบแล้วคุณนายอาเรสก็ลากร่างที่เจ็บปวดเหลือแสนของตนจากไปด้วยความหวาดกลัว
เสียงใสของเด็กน้อยสองคนดังขึ้นในห้วงสำนึกของเจย์ “พ่อจ๋า”
แล้วมีอีกเสียงหนึ่งทึ่ทุ้มและนิ่งกว่า “พ่อครับ”
ใบหน้าเจย์ซีดไร้สีเลือด เขาลากร่างหนักอึ้งเดินไปข้างหน้าทีละก้าวอย่างทรมาน
ตอนที่เซ็ตตี้น้อยโทรมาหาเขา เจย์มองจอมือถือนิ่งก่อนที่จะเลื่อนปลดล็อกหน้าจอ
“คุณพ่ออยู่ไหนคะ?” เซ็ตตี้น้อยเสียงฟังเหมือนกำลังสะอื้น “รีบกลับมาบ้านเถอะค่ะ มือคุณแม่ไม่ยอมหยุดสั่นเลย หนูกลัวค่ะคุณพ่อ”
เจย์วางสายลงเงียบ ๆ
