ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1154
แองเจลีนนอนอยู่บนเตียงผุ้ป่วย ใบหน้างดงามของเธอดูแก่ลงและอ่อนแรงเพราะความเจ็บป่วย
เกรย์สันเดินเข้าไปหาแองเจลีนและบอกว่า “ท่านประธานครับ ผมได้แจ้งข่าวเรื่องที่คุณป่วยแล้วและผมก็เลื่อนการประชุมผู้ถือหุ้นออกไปเป็นอีกห้าวันข้างหน้า”
แองเจลีนหยุดคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะตอบเสียงระโหยว่า “คุณทำดีแล้ว แบบนั้นแปลว่ายังเหลือทางรอดทั้งสำหรับเราและก็ศัตรูของเรา”
สีหน้าเกรย์สันเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด “เรามีเวลาแค่ห้าวันเท่านั้น แต่ตอนนี้คุณป่วยมาก ผมเกรงว่า…”
แองเจลีนยกมือขึ้นอย่างอ่อนแรงและพูดว่า “แม้ว่าร่างกายของฉันจะใช้การไม่ได้ แต่ว่าตาและสมองก็ยังแจ่มชัดดี ฉันยังไม่ถึงขั้นหมดหวังหรอกนะ หาทางบอกประธานอาเรสเกี่ยวกับความจริงทั้งหมดแล้วก็บังคับให้เขากลับมารับตำแหน่ง”
เกรย์สันพูดอย่างจริงจัง “ผมมีข่าวอีกเรื่องหนึ่ง ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นข่าวดีหรือว่าข่าวร้าย”
“ว่ามาเถอะ”
เกรย์สันลังเลก่อนที่จะพูด “ตอนนี้ระบบภายในของแกรนด์ เอเซียถูกล็อกไว้โดยแฮกเกอร์นิรนาม”
แองเจลีนเลิกคิ้ว “โอ้? อย่างนั้นเหรอ?”
เกรย์สันตอบ “แฮกเกอร์คนนี้ทำให้เราไม่สามารถใช้เซิร์ฟเวอร์ภายในได้อาจจะเพราะต้องการป่วนธุรกิจของเราไม่ก็ปกป้องระบบภายในของเราไม่ให้แฮกเกอร์ของฝ่ายตรงข้ามเจาะเข้ามาได้”
แองเจลีนคิดก่อนจะบอกว่า “หากไม่ใช่คนจากทางฝั่งของเรา ใครกันที่จะใจดีขนาดที่จะมาช่วยป้องกันระบบภายในของเราให้แบบนี้?”
แองเจลีนจ้องมองเกรย์สันแล้วก็เข้าใจว่าข้อสรุปของเกรย์สันนั้นมาจากหลักฐานที่มี เขาไม่มีทางพูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าแน่
เกรย์สันพูดต่อว่า “ผมได้ยินข่าวมาอีกว่า ตอนนี้ระบบภายในของเบล กรุ๊ปล่มอยู่ ที่จริงแฮกเกอร์คนนี้ปล่อยไวรัสในเว็บไซต์ของพวกเขา ดังนั้นพวกเบล กรุ๊ปก็ใช้งานระบบภายในของตัวเองไม่ได้มาหลายวันแล้ว”
แองเจลีนมีสีหน้ากังวลใจ “เทียบกับพวกเบล กรุ๊ป แฮกเกอร์คนนี้ดูใจดีกับเรามาก เหมือนกับว่าคนที่ลงมือกับแกรนด์ เอเซียน่าจะไม่ใช่ศัตรูของเรา แล้วจะเป็นใครกันนะ?”
“คนเดียวในเมืองอิมพีเรียลที่สามารถทำแบบนี้ได้ก็คือนายท่านอาเรส จะเป็นไปได้ไหมครับว่าเป็นฝีมือเขา?” เกรย์สันเดา
แองเจลีนคิดอยู่ครู่หนี่งก่อนส่ายหน้า “ตอนนี้เขาเข้าใจฉันผิดอย่างร้ายแรง แล้วเขาจะมาช่วยฉันทำไมกัน?”
เธอพูดต่อ “แต่ไม่ว่ายังไง ตอนนี้ก็ต้องหาเขาให้เจอ แล้วเราค่อยมาปรึกษากันทีหลัง”
“ได้ครับ” เกรย์สันพูดก่อนจากไป
ที่เมืองอิมพีเรียล
เมืองที่ใหญ่ เจริญและมีความเป็นสากล
มันเป็นเมืองที่มีประวัติศาสตร์แต่ก็เติบโตก้าวหน้าทางเทคโนโลยีด้วยเช่นกัน
สะพานทุกแห่ง แม่น้ำทุกสาย ตึกทุกหลังต่างก็มีเอกลักษณ์ของตัวเอง
เจย์ยืนอยู่บนสะพานสายรุ้ง มองลงมาที่สายธารเบื้องล่างด้วยแววตาพร่ามัว
ทุกสิ่งในโลกนี้ต่างก็มีเอกลักษณ์ประจำของตัวเอง
แต่เขานั้นสูญเสียตัวตนไป
เขาหวังว่าตัวเองจะเป็นเหมือนสะพาน ที่ได้ปกป้องสถานที่แห่งหนึ่งแล้วก็ไม่เคยสูญเสียหนทางของตัวเอง
“พี่ชาย อยากซื้อสร้อยคอไหมคะ? สร้อยคอสวยหรู ๆ เอาไปให้คนรักไง รับรองว่าเธอต้องชอบแน่”
ทันใดนั้นก็มีเด็กหญิงเล็ก ๆ ถือตะกร้าเต็มไปด้วยพวกเครื่องประดับเดินเข้ามาหาเจย์ แล้วขายของให้เขาอย่างกระตือรือร้น
เจย์มองไปที่สร้อยคอสวยหรูพวกนั้นแล้วหรี่ตาลง สร้อยคอมันช่างดูคุ้นตาเขาเหลือเกิน
