ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1161
ที่สนามฝึก
ร่างสมบูรณ์แบบของเจนสันยืนตรงตระหง่านขณะที่เขารออยู่อย่างเงียบ ๆ ให้บรรดาครูและนักเรียนมาถึง
แดน คัลเลนแหวกฝ่ากลุ่มนักเรียนเข้ามาในสนามฝึกซ้อม เมื่อเขาเห็นเจนสันยืนอยู่บนเวทีประลองเขาก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
“ลูกพี่อยากจะยื่นขอจบสำหรับเดือนนี้ ไหน ๆ เราก็ยกให้เขาเป็นลูกพี่แล้ว พวกเราก็ควรจะช่วยเขา”
“แล้วเราจะทำยังไง?” นักเรียนคนอื่นถาม
“ไม่เห็นต้องถาม เราก็จะยอมไม่สอบรอบนี้ลูกพี่จะได้ไม่ต้องเจอปัญหามาก แบบนั้นเขาจะได้เหลือแรงไว้สู้กับพวกครู” แดนตอบ
ไม่นานครูคอร์นีเลียสก็เข้ามาในสนามฝึกด้วยย่างก้าวที่หนักแน่นพร้อมไขว้มือไว้ด้านหลัง
จังหวะนั้นเอง สนามฝึกก็พลันเงียบสงบ
ครูคอร์นีเลียสมองบรรดาเด็กนักเรียนที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งผู้ชมและถามอย่างสงสัย “ทำไมไม่ไปสู้กันล่ะ?”
พวกนักเรียนนั้นกระตือรือร้นเพราะฉะนั้นพวกเขาน่าจะอยากฉวยโอกาสนี้ไปประลองกับนักเรียนที่แข็งแกร่งที่สุดเพื่อที่จะพัฒนาทักษะการต่อสู้ของตน
บรรดานักเรียนต่างหัวเราะแหะ ๆ พร้อมส่ายหน้า พวกเขาโกหกและบอกว่า “ครูครับ เจนสันน่ะปีศาจชัด ๆ เทคนิคของเขาแข็งแกร่งเกินไป พวกเราจะไปชนะเขาได้ยังไง? เราเลยไม่ขึ้นไปให้ขายหน้าดีกว่า”
ครูคอร์นีเลียสถึงกับอึ้งไป “นี่พวกเธอถ่อมตัวกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร?”
“ครูคอร์นีเลียส ครูไม่อยากจะขึ้นไปสู้กับเจนสันเหรอครับ? ลองคิดดูแล้ว เจนสันก็ตัวเล็กมาก ถ้าครูแพ้เขาก็คงจะน่าอายมากสินะครับ?” แดนกล่าวอย่างมีเจตนาแอบแฝง
ครูคอร์นีเลียสรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น “ฉันเข้าใจแล้ว เพราะว่าพวกเธอเห็นเจนสันเป็นลูกพี่แล้ว ดังนั้นก็เลยอยากช่วยเขาสู้กับฉันใช่ไหม?”
บรรดานักเรียน “…”
ครูคอร์นีเลียสยยิ้มและกระโดดขึ้นไปบนเวที
“เจนสัน เธอเพิ่งแพ้ฉันเมื่อไม่กี่วันมานี่เอง ใช่เวลาแค่ไม่กี่วันเธอคิดว่าจะมีโอกาสเอาชนะฉันได้แล้วเหรอ?” ครูคอร์นีเลียสแหย่
เจนสันพยักหน้า “ครับ”
ครูคอร์นีเลียสถึงกับอึ้ง “ก็ได้ งั้นขอฉันทดสอบเธอหน่อยแล้วกัน” เมื่อพูดจบเขาก็กอดอกรอให้เจนสันโจมตีก่อน
แต่เจนสันก็ยืนนิ่งไม่ขยับราวหินผา หากว่าครูคอร์นีเลียสไม่ขยับ เขาเองก็จะไม่ขยับสักนิ้วเหมือนกัน
ครูคอร์นีเลียสยิ้ม “งั้นก็ได้เจ้าเด็กเหลือขอ จิตใจเธอแกร่งมากใช่ใหม? งั้นฉันก็จะให้เธอดูว่าฉันมีลูกไม้อะไรบ้าง”
พอพูดจบเขาก็คว้าเชือกที่อยู่เหนือหัวแล้วก็เตะเจนสัน
นักเรียนที่ดูอยู่ด้านล่างต่างก็ตะโกน “ลูกพี่ ระวังลูกเตะของครูนะ”
เจนสันไม่ตื่นตระหนก เขาเอามือออกจากกระเป๋าแล้วหยิบใบวิลโลว์ขึ้นมาในมือ เขาปล่อยพลังส่วนหนึ่งเข้าไปในใบไม้แล้วส่งให้มันพุ่งผ่านอากาศไปเหมือนใบมีดเข้าหาเชือก
เสียงพุ่งตัดอากาศดังให้ได้ยิน รวมถึงเสียงเชือกขาด แต่โชคดีที่ครูคอร์นีเลียสไวพอที่จะกระโดดไปยืนบนเชือกอีกเส้น
เมื่อใดก็ตามที่ครูคอร์นีเลียสมีแผนโจมตี เจนสันก็มีแผนรับมือมาตอบโต้ ตรงหน้าเขากิ่งซากุระสิบกิ่งวางอยู่ ซึ่งเขาเก็บตอนก่อนมาที่สนามฝึกนี้
จังหวะนั้นเขาเตะกิ่งไม้ขึ้นไปในอากาศ ก่อนคว้าไว้ในมือแล้วบีบเบา ๆ ดอกไม้ก็เบ่งบานออกมาจากกิ่งไม้นั้น
เมื่อครูคอร์นีเลียสเข้ามาใกล้เขา เจนสันก็จะส่งดอกซากุระออกไปแล้วกลีบดอกก็จะลอยไปในอากาศพุ่งเข้าใบหน้าของครูคอร์นีเลียส
ตอนนั้นเองเจนสันก็กระโดดขึ้นไปกลางอากาศและจับเชือกที่ห้อยลงมา กระโดดและเหวี่ยงตัวไปรอบครูคอร์นีเลียส
เขาเคลื่อนที่เร็วปานสายฟ้า
ครูคอร์นีเลียสมีประสบการณ์สู้ประชิดตัวมาก่อน เทคนิคการต่อสู้ของเจนสันก็ไม่หลากหลายเท่าของครูแต่ว่าเขาไม่ยอมปล่อยมือจากเชือก เขาหาทางโจ
มตีไม่ได้และดูหมดเรี่ยวแรง
ขนาดกลุ่มของบรรดานักเรียนที่ถือหางเขาก็ยังรู้สึกหมดหวัง “โอ้ย เทคนิคการต่อสู้ของครูคอร์นีเลียสมันคาดเดาไม่ได้เลยจริง ๆ ลูกพี่เพิ่งจะเรียนมาแค่สามปี เขาจะเอาชนะครูได้ยังไงกัน?”
