ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1184
ที่คฤหาสน์อาเรส
เมื่อคุณนายอาเรสมาปรากฏกายที่หน้าประตูวิลล่า เธอก็โดนยามเฝ้าประตูขวางทางเอาไว้ “คุณนายอาเรสครับ คุณท่านแจ็คบอกว่าไม่ให้เปิดประตูให้คุณถ้าคุณกลับมาครับ”
คุณนายอาเรสหน้าซีดเผือด “เขา… เขาหมายความว่ายังไงกัน? เรายังไม่ได้หย่ากันเลยนะ”
ยามเฝ้าประตูตอบ “คุณท่านอาเรสบอกว่าเขายื่นส่งเอกสารขอหย่าไปที่ศาลแล้วครับ ขั้นตอนการหย่าของคุณทั้งสองคนจะมีมืออาชีพเป็นผู้จัดการเดินเรื่อง ดังนั้นพวกคุณทั้งคู่จึงไม่มีความจำเป็นที่ต้องพบหน้ากัน”
คุณนายอาเรสร้องไห้โฮ เธอถอดสร้อยข้อมือทองที่สวมอยู่ออกมาแล้วยัดใส่มือยามหน้าประตู จากนั้นเธอก็อ้อนวอนขอร้องเขาว่า “ได้โปรดเถอะ ช่วยเข้าไปบอกเขาหน่อยว่าฉันมา บอกเขาว่าไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องพบเขาให้ได้ แม้ว่าเรากำลังจะหย่าขาดกันแต่เราก็ควรจะเลิกรากันในฐานะของสามีภรรยาด้วยดี ฉันแค่อยากพบหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้น”
ยามเฝ้าประตูคืนสร้อยทองให้เธอ “รับคืนไปเถอะครับคุณนายอาเรส ผมจะเข้าไปบอกคุณท่านแจ็คให้ว่าคุณมา แต่ผมบอกไม่ได้ว่าเขาจะยอมออกมาพบคุณไหมนะครับ”
คุณนายอาเรสหลั่งน้ำตาด้วยความซึ้งใจ “ขอบคุณมาก”
ยามเฝ้าประตูรุดเข้าไปในวิลล่าและบอกแจ็คว่าคุณนายอาเรสมา
แจ็คหยุดคิดพักใหญ่ก่อนตอบอย่างอ่อนแรง “เธอก็แค่มาขอให้ฉันช่วยแค่นั้นแหละ ออกไปบอกเธอว่า ฉันเสียใจ แต่ว่าฉันคงช่วยอะไรเธอไม่ได้ แล้วก็บอกเธอว่าอย่าโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีก จากนี้เราจะไม่เจอกันอีกแล้ว”
เมื่อยามเฝ้าประตูออกไป เขาก็ถ่ายทอดทุกคำพูดของแจ็คให้คุณนายอาเรสฟัง เมื่อได้ยินที่เขาบอกหัวใจของเธอก็สลายเป็นเสี่ยง
“เราจะไม่มีวันเจอหน้ากันอีกแล้วงั้นเหรอ? ฉันทำร้ายคุณสาหัสขนาดนั้นเลยเหรอคุณท่านแจ็ค?”
จากนั้นคุณนายอาเรสก็โซซัดโซเซจากไป
เมื่อคุณนายอาเรสกลับมาที่ห้องพักผู้ป่วยของเซร่าด้วยท่าทางท้อแท้ เซร่าก็เดาได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น “เขาไม่ยอมใช่ไหมคะ?”
คุณนายอาเรสพูดอย่างเศร้าสร้อย “เขาไม่ยอมออกมาเจอแม่ด้วยซ้ำ เซร่า เรากำลังจะหย่ากัน”
เซร่ารู้สึกว่าความหวังสุดท้ายอันน้อยนิดของเธอสลายไป ใบหน้าบอบบางของเธอเฉาราวดอกไม้
“แล้วทีนี้หนูจะทำยังไงดี?”
“ถ้าพ่อกลับออกมาไม่ได้ ต่อไปในอนาคตหนูจะพึ่งใครได้?”
คุณนายอาเรสกล่าว “ตื่นได้แล้วเซร่า ตื่นจากความเพ้อฝันลม ๆ แล้ง ๆ พวกเราเป็นเด็กที่เกิดมายากจนตั้งแต่ต้น เราต้องเรียนรู้การที่จะอยู่รอดด้วยตัวเอง แม่จะพาหนูไป เราจะเช่าห้อง หางานทำแล้วก็ใช้ชีวิตกันง่าย ๆ”
เซร่าเริ่มโหยหวนอย่างสิ้นหวัง “ไม่… หนูไม่อยากอยู่อย่างน่าสังเวชแบบนั้น”
ตอนนั้นเองที่พยาบาลเดินเข้ามาพร้อมใบเสร็จปึกใหญ่ หล่อนโยนใส่เซร่าพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาสีหน้านิ่งว่า “นี่คือค่ารักษาพยาบาล ค่าหมอ แล้วก็ค่ายา กรุณาจ่าย 10,000 เหรียญมาก่อนล่วงหน้าด้วย”
เซร่ามองคุณนายอาเรส ซึ่งเธอส่ายหน้า “ฉันไม่มีเงินหรอก”
เซร่าร้องอย่างเจ็บปวด “ทำไมหนูถึงต้องมีแม่ขึ้ขลาดไม่เอาไหนแบบคุณด้วยนะ?”
คำต่อว่าของเซร่าทำให้คุณนายอาเรสตกตะลึง
“ทำไมเธอถึงมาโทษแม่แบบนี้ล่ะ เซร่า?”
เซร่าคุมสติไม่อยู่อีกต่อไป เธอกรีดร้องสุดเสียง “หนูพูดผิดหรือไงกัน? คุณให้กำเนิดหนูแต่ว่าก็ทิ้งหนูไว้กับเพื่อนสนิท คุณรู้ไหมว่าหลายปีมานี้หนูมีชีวิตแบบไหน?”
“พอแอนมีลูกชาย เธอก็ไม่สนใจหนูเลยสักนิด หนูต้องคอยอ่านสีหน้าคนอื่น คอยฟังคำพูดคนอื่น แล้วก็ต้องประจบพวกเขา หนูมีชีวิตอยู่ทุกวันโดยไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรทั้งนั้น เพราะต้องคอยเลียแข้งเลียขาทุกคนในตระกูลเซเวียร์ไงล่ะ”
