ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1188
เจย์เอื้อมมือทัดปอยผมที่หล่นลงมาปรกหน้าของแองเจลีนไปทัดหูเธอไว้ ก่อนที่จะไล้ใบหน้างดงามบอบบางของเธอ เขาพูดอย่างเจ็บปวดใจว่า “เธอผอมไปมาก แองเจลีน”
เมื่อเซย์นเห็นว่าเจย์ทำตัวแตกต่างไปอย่างไรยามอยู่ต่อหน้าแองเจลีน เขาก็รู้สึกไม่พอใจมาก
เซย์นมองเจย์ผ่านกระจกมองหลังอย่างหมดคำจะพูดและเสียดสีว่า “เลิกทำตัวคลั่งรักหวานแหววต่อหน้าผมสักทีเถอะ มันขัดหูขัดตาผมมาก”
เจย์นิ่วหน้า “นายขัดหูขัดตาเรื่องอะไรกัน”
เซย์นตอบ “จะไม่ให้ผมหงุดหงิดขัดตาได้ยังไง ในเมื่อน้องสาวที่รักของตัวเองต้องหมดสภาพแบบนี้ก็เพราะไอ้คนเฮงซวยแบบคุณ”
เจย์ “…”
จากนั้นเจย์ก็พูดแก้ด้วยสีหน้าท่าทางขรึมเครียดทะมึน “ขอโทษนะ เธอไม่ได้เป็นของนาย ฉันต่างหากที่เป็นคนเลี้ยงเธอมา”
เซย์นอับจนคำพูด
“คุณมันไร้เหตุผลสิ้นดี”
เจย์ใช้น้ำเสียงแบบเหนือกว่ากดข่มเต็มที่ “ฉันขอเตือนนายไว้เลยนะเซย์น ถ้านายพยายามห้ามฉันไม่ให้อยู่กับแองเจลีนอีกครั้ง ฉันจะทำให้แน่ใจเลยว่า นายจะไม่มีวันได้ก้าวเข้ามาเหยียบตระกูลอาเรสแม้แต่ก้าวเดียวได้อีกตลอดไป”
เซย์นพูดอย่างไม่คิดอะไร “ไม่… ไม่มีใครอยากจะไปเหยียบตระกูลอาเรสสักหน่อย”
เจย์ตอบ “งั้นนายคิดว่าจะเลิกไปพบโจเซฟินได้ใช่ไหม?”
เซย์นหันหน้ามามองเจย์อย่างมีโทสะ “แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวกับโจเซฟินตรงไหน?”
เจย์บอก “ก็เธอเป็นน้องสาวของฉันแล้วก็เป็นสมาชิกตระกูลอาเรส”
เซย์นโมโหมาก เขากัดปากแน่นจนเลือดเกือบไหลออกมา “คุณจะไร้ยางอายไปได้อีกแค่ไหนกันเนี่ย?”
เจย์เลิกคิ้วมองเขา
เซย์นหน้าบึ้ง “ช่างมันเถอะ ผมไม่ห้ามคุณคบกับน้องสาวผมหรอก ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ผมจะแวะไปบ้านคุณทุกวันแล้วคอยดูให้แน่ใจว่าคุณจะไม่รังแกน้องสาวของผม ผมจะทำให้คุณรำคาญแทบตายไปเลย”
เจย์ยิ้มกริ่ม
แองเจลีนก็น่าจะมีความสุขถ้าเซย์นแวะมาที่สวนบันทึกรักทุกวันใช่ไหมล่ะ?
เซย์นจอดรถโรลส์รอยซ์ที่ทางเข้าสวนบันทึกรัก หลังจากที่เจย์ก้าวลงจากรถพร้อมแองเจลีนในอ้อมแขนแล้ว เขาก็มองป้ายซึ่งให้ความรู้สึกอ่อนช้อยมีความเป็นวรรณกรรมพร้อมตัวอักษรขนาดใหญ่สลักคำว่า ‘สวนบันทึกรัก’ อยู่บนป้าย
เซย์นหันมองเจย์ผู้หล่อเหลาก่อนแซะว่า “คุณจ้องอะไรล่ะ? คุณเองที่เป็นคนตั้งชื่อว่าสวนบันทึกรักไม่ใช่เหรอไง? มีอะไรเหรอ? ตอนนี้คุณรู้สึกว่าชื่อนี้มันอลังการไม่พอเหรอ?”
เจย์พยักหน้า “อืม”
ขณะที่เจย์ก้าวเข้าไปในตัวบ้านพร้อมอุ้มแองเจลีนไว้ในอ้อมแขน เซย์นก็ตามเขาไปติด ๆ เหมือนเงา
เจย์อยากที่ใช้เวลาอยู่กับแองเจลีนตามลำพัง “นี่มันก็เริ่มมืดแล้ว นายไม่กลับไปล่ะ?”
เซย์นนั่งลงบนโซฟาทำท่าเหมือนเป็นเจ้านายแล้วพูดเสียงดังฟังชัดว่า “ผมไม่กลับหรอก ผมต้องอยู่ที่นี่คอยจับตาดูคุณไว้”
สีหน้าเจย์มืดทะมึนทันใด “ไม่ได้ มันไม่สะดวกถ้านายอยู่ที่นี่ด้วย”
เซย์นพูด “มันไม่สะดวกเรื่องอะไรกัน?”
จากนั้นเขาก็เหมือนจะคิดบางอย่างขึ้นมาได้ เซย์นเริ่มร้องโวยวาย “คุณคงไม่คิดจะนอนร่วมเตียงกับแองเจลีนน้องผมหรอกใช่ไหม?”
เซย์นเริ่มหัวร้อนแล้วประท้วงขึ้นมา “ไม่มีทางหรอก แองเจลีนยังไม่หายดีเลยด้วยซ้ำ”
เจย์จ้องเซย์นอย่างหัวเสีย “ทำไมในหัวนายมันมีแต่เรื่องเฮงซวยเนี่ย?”
เซย์นพึมพำ “ก็คุณบอกว่ามันจะไม่สะดวกไม่ใช่เหรอไง? แล้วเรื่องอะไรอีกล่ะที่มันจะไม่สะดวกให้ผมเห็นน่ะ?”
เจย์เดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมแองเจลีนในอ้อมแขนขณะที่กล่าวว่า “ฉันจะอาบน้ำให้แองเจลีน นายอยากอยู่ดูไหมล่ะ?”
“เออ คุณชนะ”
เซย์นหน้าแดงก่ำก่อนเผ่นหนีไป
