ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1189
เจย์อุ้มแองเจลีนขึ้นไปที่ห้องนอนและวางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล แม้เขาจะรู้ว่าเธออาจจะไม่ได้ยินที่เขาพูด แต่เจย์ก็ยังพูดกับเธออย่างเป็นสุภาพบุรุษมาก
“ถึงเวลาอาบน้ำแล้ว แองเจลีน”
เมื่อเขายื่นมือออกไปถอดเสื้อผ้าให้เธอ แองเจลีนก็กำกระดุมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เจย์กลัวว่าแองเจลีนจะไม่ได้ยินที่เขาพูด เขาจึงโน้มตัวไปใกล้ใบหูเธอและกระซิบว่า “แองเจลีน ฉันจะอาบน้ำให้เธอนะ”
แองเจลีนอายมากจนใบหูแดงก่ำ
เจย์เผยรอยยิ้มสะกดใจออกมา เขานั้นหล่อเหลาราวเทพบุตรอยู่แล้ว เมื่อยามแย้มยิ้มเขาก็ยิ่งดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลมากขึ้นไปอีก “เธออายเหรอ แองเจลีน?” เขาแตะจมูกเธออย่างพึงพอใจ
ตอนนี้เขารู้สึกราวอยู่บนสรวงสวรรค์ชั้นเจ็ด เพราะเขาแน่ใจแล้วว่าแองเจลีนต้องยังคงเหลือการได้ยินอยู่ในระดับหนึ่ง
ที่จริงแล้วแองเจลีนไม่ได้สูญเสียการได้ยินไปเลยสักนิดเดียว แต่เป็นความหยิ่งทะนงที่รั้งเธอไว้ ความคิดที่ว่าเธออาจจะต้องลงเอยเหมือนปู่ของเธอ ต้องกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงและเป็นภาระของคนอื่นไปชั่วชีวิต แองเจลีนรู้สึกทำใจรับผลข้อนี้ได้ยากนัก
ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะไม่มีปฏิสัมพันธ์ใด
เจย์เอื้อมมือมาลูบศีรษะเล็ก ๆ ของเธอด้วยท่าทีประคบประหงม แล้ววางคางของเขาไว้บนศีรษะเธออย่างแนบชิด เขาพูดพร้อมรอบยิ้มว่า “เธอได้ยินฉันใช่ไหม?”
แองเจลีนไม่ตอบ
เจย์พูดต่อไป “ฉันเสียใจที่ทำให้เธอผิดหวังนะแองเจลีน เธอรักฉันมากจนยอมเสี่ยงชีวิตแล้วต้องมีอาการหนักแบบนี้ก็เพราะฉัน แต่ไอ้คนเฮงซวยแบบฉันดันเชื่อคำพูดที่แม่ฉันบอก ฉันทำให้เธอต้องทรมาน”
แองเจลีนซุกหน้าแนบหน้าอกเขา หัวใจเธอเจ็บปวดเมื่อเธอรู้สึกว่าหน้าอกของเจย์กระเพื่อมขึ้นลงด้วยโทสะ
อันที่จริงเธอก็เป็นคนที่มีเหตุผล หลังจากที่เจย์เสียความทรงจำไปเธอก็รู้ว่าเขาต้องเชื่อคำพูดของคุณนายอาเรสเพราะว่าเขาเป็นลูกของเธอ ยิ่งไปกว่านั้น ตัวเธอเองก็เคยหลอกลวงเขามาก่อน ดังนั้นเธอจึงเข้าใจว่ายากแค่ไหนที่จะได้รับความเชื่อใจของเขาคืนมา
แต่แม้ว่าเขาจะสงสัยในตัวเธอ เขาก็ไม่เคยทำร้ายเธอ ถ้าระหว่างเขาทั้งสองไม่มีความรัก ด้วยนิสัยเด็ดขาดเหี้ยมโหดของเขา รับรองว่าเขาต้องไม่มีทางละเว้นเธอแน่
เธอโทษความไม่เด็ดขาดของตัวเองในตอนแรก ๆ และการที่เธอเอาแต่คอยกังวลถึงความสูญเสียจนทำให้ความเข้าใจผิดที่เขามีต่อเธอนับวันยิ่งพอกพูน
เจย์ยังคงแสดงความรู้สึกเสียใจ “แองเจลีน ฉันควรจะทำยังไงถึงจะบรรเทาความเจ็บปวดของเธอได้? ทำยังไงให้เธอกลับมาปลอดภัยไร้กังวลเหมือนก่อน?”
เจย์พยายามอย่างมากที่จะกลั้นน้ำตาไว้ แต่มันก็ยังไหลลงมาอาบแก้ม
น้ำตาของเขาหยดลงกระทบใบหน้าแองเจลีนและทำให้เธอประหลาดใจ
เธอไม่เคยเห็นเขาร้องไห้มาก่อนเลย แม้แต่ตอนสมัยเป็นเด็กก็ไม่เคย
เขานั้นเป็นนายท่านที่ใจแข็งแกร่งในสายตาคนอื่นมาตลอด
คงจินตนาการได้ว่าเขาต้องใจสลายมากแค่ไหนที่เห็นเธออยู่ในสภาพนี้
“เจย์บี้” เธอกระซิบ “อย่าโทษตัวเองเลย ฉันไม่เป็นไร”
เจย์มองแองเจลีนอย่างประหลาดใจ กลายเป็นว่าแองเจลีนยังสามารถพูดได้
“แองเจลีน… เธอพูดได้เหรอ?” เขาจูบหน้าผากเธออย่างตื่นเต้น
“ตอนไหนที่เธอกลับมามองเห็นได้ ฉันจะคุกเข่าบนหนามทุเรียน กองลูกคิด และคีย์บอร์ดต่อหน้าเธอเลย ตกลงไหม?”
แองเจลีนตอบ “ฉันแค่รู้สึกไม่มีแรงนิดหน่อย ฉันอาจจะมองไม่เห็นแต่ว่ายังได้ยินเสียงและพูดได้ อย่าโทษตัวเองอีกเลยโอเคไหม เจย์บี้?”
เจย์กอดเธอไว้ในอ้อมแขน “เธอใจดีตลอดเลย”
แองเจลีนพูดพร้อมรอยยิ้ม “ฉันไม่ใจดีเลยสักนิด ฉันเป็นนางมารในสายตาคนอื่น”
เจย์แตะหัวเธอเบา ๆ “ไหนบอกฉันหน่อยสิว่าตอนนั้นนางมารทำเรื่องร้าย ๆ อะไรไว้บ้าง?”
แองเจลีนเค้นสมองคิดอยู่ชั่วขณะ “ก็ฉันทั้งดุแล้วก็ไม่กลัวอะไรเลย ฉันตอบโต้และเล่นงานคนอื่นได้ ทุกคนต่างก็กลัวฉันทั้งนั้น”
เจย์ชื่นชมเธอว่า “อืม ดุหน่อยก็ดีนะ เพราะว่าจะได้ไม่มีใครมารังแกเด็กน้อยที่รักของฉันไง”
แองเจลีน “…”
“คุณเองก็เคยเรียกฉันว่านางมารเหมือนกัน”
เจย์ “…”
เขาคว้ามือแองเจลีนมาแล้วตบปากเขาเองอย่างแรง “ฉันเสียทั้งความฉลาดและหัวคิดไปตอนที่ความจำเสื่อมน่ะสิ”
