ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1192
”คนบ้าครับ”
หลังจากที่ได้ยินคำตอบของเจนส์ เซย์นก็ไม่คิดจะลุกขึ้นไปเปิดประตูอีกแล้ว
สีหน้าเจย์ทะมึนลงเล็กน้อยก่อนถอนใจ “อาโจเซฟินใช่ไหม?”
เจนสันพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ
เซย์นงมโง่ไปเลย เขารีบผลุนผลันลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที
โจเซฟินถอดรองเท้าส้นเข็มมาถือไว้แล้วยืนเท้าเปล่า เมื่อประตูเปิดเธอก็พุ่งตัวเข้ามาเพื่อเล่นงานเจนส์
“เจนส์ เด็กบ้า ฉันไม่ได้เจอนายตั้งหลายปี นอกจากนายจะไม่ทักทายฉันสักคำ นายยังขัดขาฉันล้มอีก ก้นฉันกระแทกจนเจ็บเลยเนี่ย”
เธอวิ่งเข้าไปหาเจนสัน แต่เขากลับกระโดดขึ้นแล้วตีลังกากลับหลังขึ้นไปยืนอยู่บนระเบียงชั้นสอง
โจเซฟินตะลึง “นี่นายเป็นลิงเหรอไง? ทำไมถึงกระโดดได้สูงขนาดนั้นเนี่ย?”
เจนสันตอบ “ก็ผมไม่ชอบให้คนอื่นมาแตะต้องตัว”
โจเซฟินบอก “ฉันเป็นอาของนายนะให้ตายสิ ฉันจับไปก็ใช่ว่าจะบุบสลายอะไรสักหน่อย”
ตั้งแต่สมัยก่อนมันเป็นเรื่องปกติที่จะเห็นอาหลานคู่นี้เถียงกันทุกครั้งที่เจอหน้ากัน
แต่มันก็ยังน่าประหลาดใจที่ทุกอย่างยังเหมือนเดิมแม้ว่าจะผ่านไปถึงสามปีแล้ว
เจย์กลัวว่าเสียงดังเอะอะจะรบกวนการพักผ่อนของแองเจลีน เจย์ตำหนิทั้งสองด้วยท่าทางเคร่งเครียด “พอได้แล้วทั้งคู่เลย”
ได้ยินดังนั้นโจเซฟินกับเจนสันถึงได้ยอมกลับมานั่งที่โซฟา
โจเซฟินนั่งลงข้างแองเจลีนแล้วก็เริ่มพูดเจ๊าะแจ๊ะคุยไม่หยุด
“ปกติพี่ออกจะแกร่งไม่ใช่เหรอ พี่แองเจลีน? ทำไมคราวนี้ถึงอาการหนักได้ล่ะ?”
เซย์นชำเลืองมองเจย์แล้วก็แอบด่าเขาอ้อม ๆ “มันก็ต้องโทษบางคนที่หูเบาแล้วก็เชื่อเรื่องผิด ๆ ที่คนอื่นบอกมา หมอนั่นถึงกับหนีออกจากบ้านเลยนะ”
เจย์ผุดลุกขึ้นทันที “ฉันจะออกไปซื้อทุเรียน”
เซย์นกระเซ้า “ทุเรียนแค่ลูกเดียวไม่พอหรอกมั้ง คุณต้องเหมาทุเรียนหมดตลาดแล้วก็คุกเข่าบนหนามทุเรียนไปจนกระทั่งทุเรียนเน่าเลย ตอนนั้นน้องผมถึงจะยกโทษให้”
แองเจลีนรู้สึกสงสารที่เจย์ต้องโดนทุกคนรุมตำหนิ เธอจึงค่อย ๆ เปลี่ยนประเด็น “เธอมาได้จังหวะเหมาะพอดีเลยโจเซฟิน มาที่สวนด้านหลังกับฉันหน่อย ฉันมีอะไรจะบอก”
เจย์สวมเสื้อคลุมให้แองเจลีนก่อนที่จะอุ้มเธอไปนั่งรถเข็น
โจเซฟินมองแองเจลีนที่ถูกเสื้อห่อจนแน่นหนา เธอไม่เพียงแค่ใส่เสื้อแขนยาวกับกระโปรงยาวเท่านั้น แต่เธอยังใส่เสื้อคลุมมีฮู้ดอีกเพื่อออกไปนอกบ้าน แม้ว่าแองเจลีนจะสวยมากแต่เสื้อผ้าก็ดูเชยไปหน่อย
โจเซฟินมองชุดเดรสเซ็กซี่ของตัวเองแล้วอดแหย่ไม่ได้ “อากาศเพิ่งต้นฤดูใบไม้ร่วงเองพี่ชาย ทำไมพี่ห่อพี่แองเจลีนซะขนาดนี้ล่ะ?”
เจย์พันเสื้อคลุมมาห่มช่วงหน้าอกของแองเจลีนและบอกว่า “แองเจลีนไม่ถูกกับอากาศเย็น แล้วก็เธอเองต่างหากที่ใส่น้อยชิ้นเกินไปแล้วก็เลือกแต่งตามแฟชั่นมากกว่าแต่งให้สบาย”
อากาศในช่วงเช้าและค่ำของต้นฤดูใบไม้ร่วงนี้เย็นเล็กน้อย ตอนนี้เลยเป็นช่วงฤดูที่ใคร ๆ ต่างก็แต่งตัวตามใจชอบ แต่ถึงแบบนั้นแองเจลีนและโจเซฟินก็ดูต่างกันสุดขั้ว เพราะหากมายืนเทียบกันคนหนึ่งจะแต่งตัวหนามิดชิด ขณะที่อีกคนแต่งชุดแสนบางเบา
ขณะที่โจเซฟินเข็นรถแองเจลีนออกไปด้านนอก เธอก็พูดไปด้วยไม่หยุด “ความจำพี่ฉันกลับมาแล้วเหรอพี่แองเจลีน? ทำไมจู่ ๆ เขาก็เป็นห่วงพี่ขึ้นมาล่ะ?”
แองเจลีนพยักหน้ารับ “อืม”
โจเซฟินหยุดกึก
ถ้าความทรงจำของเจย์กลับคืนมา ก็หมายความว่าไม่นานเธอจะแก้ไขปริศนาที่ค้างคาในใจได้สินะ
แองเจลีนพอเดาความคิดของโจเซฟินได้ เธอพูดอย่างจริงจังว่า “ความจริงนะโจซี่ ฉันรู้คำตอบของคำถามเธอมานานแล้ว สาเหตุที่ฉันชวนเธอออกมานี่ก็เพื่อจะบอกคำตอบนั้นกับเธอ”
โจเซฟินรอคำตอบของคำถามนี้มานานมากแล้ว
นานมากเสียจนเมื่อถึงเวลาที่เธอจะได้ฟังคำตอบ เธอก็นิ่งสงบอย่างไม่น่าเชื่อ
“ว่ามาเลยพี่แองเจลีน”
