เมื่อเย่เฉินได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็หรี่ลงและเกิดความสนใจแวบผ่านเข้ามา
เตียนอุยข้างๆเย่เฉินเต็มไปด้วยความโกรธกลิ่นอายแห่งการสังหารของเขาเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง
อย่างไรก็ตามเตียนอุยก็ยังไม่ได้เคลื่อนไหวและเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา
หากมีผู้เล่นที่คุ้นเคยกับประวัติศาสตร์และรู้จักสถานะของเตียนอุย พวกเขาสามารถรู้ได้ทันทีว่าการกระทำของเตียนอุยนั้นไม่ถูกต้อง
ดูหมิ่นท่านลอร์ดและยังต้องการสังหารอีก ประโยคนี้ไม่ง่ายเลย
เตียนอุยยึดถือคุณธรรมมาโดยตลอดและเขาภักดีต่อเย่เฉินอย่างมาก แต่ในขณะนี้เตียนอุยไม่เพียง แต่ไม่พูดอะไร เขายังไม่แม้แต่จะขยับตัวอีกด้วย
เห็นได้ชัดว่าเตียนอุยต้องได้รับคำสั่งจากเย่เฉินไม่ให้กระทำอะไรโดยไม่ได้รับอนุญาต
น่าเสียดายยกเว้นเย่เฉินที่เป็นผู้เล่นเเล้ว คนอื่น ๆ ที่อยู่ที่นี้ต่างเป็นชนพื้นเมืองของโลกใบนี้
ทหารของโฮจิ๋นไม่มีใครรู้จักเตียนอุย นับประสาความแข็งแกร่งของเตียนอุย
มิฉะนั้นพวกเขาจะต้องรู้สึกแปลกๆอย่างแน่นอน
ทหารของกองทัพหลุนฮุยทุกคนสีหน้าหม่นหมอง กลิ่นอายแห่งการสังหารค่อยๆปรากฏขึ้นบนร่างของพวกเขา แต่พวกเขาก็ยังไม่ขยับเพราะกังวลว่าหากพวกเขาลงมือพวกเขาจะนำหายนะมาสู่เย่เฉิน
พวกเขากำลังอดกลั้นความโกรธ
“เห้ยพวกเจ้าเห็นไหมว่ากลุ่มซาลาเปากลุ่มนี้ต้องการฆ่าพวกเรา” คำพูดดูหมิ่นดังมาจากเหล่าทหารของโฮจิ๋น
“ฮ่า ๆ ๆ … พวกขยะไม่รู้หรอว่าอยู่ที่ไหน!”
“ ใครจะรู้ พวกเราต้องแสดงการทักทายให้พวกมันเชื่อฟังซักหน่อยแล้ว เจ้ากล้าทำกับพวกมันหรอ?”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เกิดอะไรขึ้นกับท่านเย่เฉิน โอ้ไม่ใช่สิท่านเป็นนายอำเภอขั้นหนึ่งนะตำแหน่งสูงส่งเช่นนี้!”
“ ฮ่าฮ่าฮ่า … ”
คำพูดเยาะเย้ยมากมายดังมาจากทหารของโฮจิ๋น
เย่เฉินมองไปยังทหารที่อยู่ข้างๆเขาและถามว่า “เจ้ากลัวที่จะนำหายนะมาสู่ข้าเหรอกลัวว่าข้าจะถูกโฮจิ๋นสั่งยัดข้อหาแล้วติดคุก?”
“ขอรับท่านลอร์ด!” ทหารคนนั้นกล่าวด้วยสีหน้าหดหู่และกำหมัดแน่น
“ แล้วรู้มั้ยว่าโทษของการดูหมิ่นขุนนางคืออะไร” เย่เฉินพยักหน้าแล้วถาม
“มันมีตั้งแต่การทรมานด้วยไม้เรียวไปจนถึงการเนรเทศไปนอกอาณาจักรหรือแม้กระทั่งถูกประหารชีวิต … ” ทหารคนนั้นผงะเล็กน้อยแล้วกล่าว
“ แล้วจำได้หรือไม่ว่าเจ้าเป็นทหารของที่ไหน เจ้าเป็นทหารของใคร เจ้าเป็นอะไร?” เย่เฉินมองไปที่ทหารของกองทัพหลุนฮุยและตะโกนเสียงดัง
ทันทีที่ได้ยินคำพูดของเย่เฉินทหารคนนั้นก็ยืนตรงและตอบเสียงดัง:
“พวกเราคือทหารแห่งเมืองหลุนฮุย พวกเราคือทหารของท่านลอร์ด พวกเราคือกองทหารหลุนฮุย!”
“ปัง“
ทหารของกองทัพหลุนฮุยยืนตรงและจับหอกในมือแน่น พวกเขาต่างตะโกนอย่างพร้อมเพรียง
“พวกเราคือทหารแห่งเมืองหลุนฮุย พวกเราคือทหารของท่านลอร์ด พวกเราคือกองทหารหลุนฮุย!”
“ดีมาก! จำตัวตนของพวกเจ้าจำความรุ่งโรจน์ของพวกเจ้า! เจ้ากำลังรอที่จะฆ่าโจรนับไม่ถ้วนเจ้าจะทนต่อคำสบประมาทเล็ก ๆ น้อย ๆนี้ได้อย่างไร!” เย่เฉินพยักหน้าแล้วตะโกนออกมา
“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”
กองทัพหลุนฮุยชูหอกในมือขึ้นและตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธเกรี้ยว
กองทหารของโฮจิ๋นที่อยู่ในระยะไกลต่างสะดุ้งขึ้นทันที
พวกเขาเคยรู้สึกถึงกลิ่นอายแห่งการสังหารมาก่อน แต่พวกเขาไม่ได้เกรงกลัว
เพราะพวกเขาเป็นกองทัพของแม่ทัพโฮจิ๋นตราบใดที่พวกเขาไปที่ไหนไม่มีใครกล้ายุ่งกับพวกเขา
ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาไม่เชื่อว่ากองทัพหลุนฮุยจะกล้าโจมตีที่เมืองของจักรพรรดิแห่งนี้
ดังนั้นพวกเขาจึงมั่นใจ
แต่ในขณะนี้เจตนาสังหารของกองทัพหลุนฮุยได้ปะทุขึ้นและแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆแรงกดดันนี้หนาแน่นจนพวกเขารู้สึกหายใจไม่ออก
ทันใดนั้นเย่เฉินก็ลืมตาขึ้นและเคลื่อนไหวมือขวาเล็กน้อยหอกสังหารปรากฎขึ้นทันทีจากนั้นเขาก็ตะโกนว่า:
“พวกเรากำลังนำสมบัติมาถวายให้องค์จักรพรรดิ แต่มีเศษสวะอ้างตัวว่าเป็นขุนพลของแม่ทัพโฮจิ๋นและยังต้องการแย่งชิงสมบัตินี้ไปจากเรา นี่ก็ไม่ต่างจากการกบฏ วันนี้เราต้องกำจัดการกบฏเพื่อความยุติธรรมของแผ่นดิน และปราบเหล่าโจรร้ายเหล่านี้เพื่อองค์จักรพรรดิ! “
เมื่อเย่เฉินพูดจบ หอกสังหารก็ชี้ไปยังทิศทางของกองทหารของโฮจิ๋นจากนั้นก็ตะโกนว่า:
“ฆ่าโจรเหล่านี้ให้หมด!”
“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”
กองทหารหลุนฮุยตะโกนออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน พวกเขาขี่ม้าและยกหอกชี้ไปทางกองทัพของโฮจิ๋น
เตียนอุยดึงง้าวเหล็กออกมาและเท้าของเขาก็หนีบท้องม้าอย่างรุนแรง
“เพื่อฝ่าบาทปราบโจรกบฏ!” เตียนอุยตะโกนโบกง้าวเหล็กในมือและรีบไปพุ่งไปหานายกองของกองทหารโฮจิ๋น
“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”
ทหารของกองทัพหลุนฮุยตะโกนอย่างพร้อมเพรียงจากนั้นก็ควบม้าอย่างรวดเร็วติดตามเตียนอุยเพื่อสังหารเหล่าคนที่สร้างความอัปยศให้กับพวกเขา
พวกเขาต้องอดทดอดกลั้นกับความโกรธที่ถูกดูหมิ่นก่อนหน้านี้ แต่ในที่สุดความอึดอัดใจของพวกเขาก็ได้ถูกปลดปล่อยออกมาและกลายเป็นความรุนแรงทันที
พวกเขาต้องการฆ่าคนเหล่านี้ที่บังอาจดูหมิ่นกองทหารหลุนฮุยของพวกเขาว่าเป็นขยะ
ใช้โลหิตของพวกมันล้างความอัปยศให้กับนายท่านของพวกเขาและกองทหารหลุนฮุย
กลิ่นอายแห่งการสังหารที่บ้าคลั่งและดุดันระเบิดออกในทันที
ก่อนที่นายกองของกองทหารโฮจิ๋นจะได้สติกลับมา กลิ่นอายแห่งการสังหารที่แข็งแกร่งของกองทัพหลุนฮุยก็เริ่มกดดันเขา
“ เจ้า … เจ้า … พวกข้าคือคนของแม่ทัพโฮจิ๋น! พวกเจ้ากล้าสังหารพวกข้าอย่างนั้นหรือ!” ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องที่ดูหวาดกลัวก็ดังขึ้น
“หยุด! หยุดก่อน! นี่เป็นเป็นเรื่องเข้าใจผิดเราไม่ได้ต่อต้านพวกเราไม่ใช่โจร!” คนหนึ่งอธิบายด้วยความน่าสมเพช
“ถ้าพวกเจ้าไม่หยุด ท่านแม่ทัพจะลงโทษพวกเจ้าและตัดหัวพวกเจ้าทั้งหมด!”
“หยุด! พวกเราไม่ต้องการม้า ชุดเกราะและอาวุธของของพวกเจ้าแล้ว!”
“เรา … เรามาที่นี่เพื่อต้อนรับพวกเจ้า… นี้แค่เพียงล้อเล่น พวกเจ้าหยุดก่อน!”
นายกองของโฮจิ๋นกำลังตื่นตระหนกอย่างแท้จริงในขณะนี้
พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเย่เฉินกล้าสั่งให้สังหารพวกเขา และกองทัพหลุนฮุยก็กล้าที่จะโจมตีพวกเขาเช่นนี้จริงๆ
ไอสังหารที่เยือกเย็นไร้ความปรานีป่าเถื่อนและดุร้ายของกองทัพหลุนฮุยเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องโกหก
ในตอนนี้นายกองของกิงทหารโฮจิ๋น รู้สึกได้ถึงภัยคุกคามของความตาย
พวกเขาทั้งหมดต้องการหยุดยั้งกองกำลังหลุนฮุย พวกเขายังไม่อยากตายพวกเขายังต้องการมีชีวิตอยู่และพวกเขาต้องการที่จะใช้ชีวิตต่อไป
อย่างไรก็ตามไม่ว่าพวกเขาจะพูดอย่างไร เตียนอุยก็ไม่หยุดและกองทัพหลุนฮุยที่อยู่เบื้องหลังเขาก็ไม่หยุดเช่นกัน
“วิ่ง! คนพวกนี้จะฆ่าพวกเราจริงๆ!” คนหนึ่งกรีดร้อง
“ วิ่งกลับไปรายงานท่านแม่ทัพว่าเย่เฉินได้ก่อกบฏแล้ว!” คนหนึ่งตะโกนด้วยความหวาดกลัว
จนถึงตอนนี้ยังจะมีใครคิดที่จะคุกคามเย่เฉินและกองทัพหลุนฮุยอีก
พวกเขาต้องการให้เย่เฉินถอนคำสั่งและต้องการให้กองทัพหลุนฮุยหยุดการไล่ล่าครั้งนี้
เหตุผลนั้นง่ายมากพวกเขาคิดว่าชายคนนี้เป็นคนฉลาดมากและเขาเป็นทหารม้าด้วย เขารู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของทหารม้าดี
เขาไม่ได้คาดหวังว่าภายในเวลาสั้นๆพวกเขาก็โดนกองทหารหลุนฮุยกล่าวหา
ตอนนี้เขาได้แต่หวังว่าเย่เฉินจะเป็นคนที่รอบคอบ และหยุดการกล่าวหานี้
