ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1211
”แล้วคุณอยากได้งานแต่งงานแบบไหนล่ะคะ?” แองเจลีนถาม เธอใจไม่แข็งพอที่จะทำให้เขาผิดหวัง
เจย์จูบหลังมือของเธอ “ฉันอยากให้เธอมีงานแต่งที่ต้องจดจำไปตลอดชีวิต เราจะให้ลูก ๆ ของเราเป็นเด็กหญิงถือดอกไม้และเด็กชายถือแหวน ฉันอยากให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอ แองเจลีน เซเวียร์เป็นเพชรล้ำค่าในชีวิตฉัน ไม่มีใครจะมารังแกที่รักของฉันได้”
แองเจลีนยิ้มอ่อนโยน แต่รอยยิ้มของเธอก็แฝงรอยขมขื่นและอมทุกข์
เจย์เข้าใจได้ในทันที เมื่อเขาพูดถึงลูก ๆ แองเจลีนก็คิดถึงร็อบบี้น้อย
“แองเจลีน อย่าเสียใจเลย ฉันจะต้องหาทางพาร็อบบี้น้อยกลับมาให้ได้” เจย์พูด
แองเจลีนสะอื้น “หลายปีมานี้ ฉันหาทุกร่องรอยไปทั่วโลก หน่วยงานต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องในทุกประเทศต่างก็ให้ความช่วยเหลืออย่างดี พวกเขาใช้ระบบค้นหาใบหน้าและตรวจหา DNA แต่ก็ไม่มีร่องรอยของร็อบบี้น้อยเลย เจย์บี้ ฉันกลัวมาก…”
เมื่อแองเจลีนพูดเช่นนี้ เธอก็ยกมือขึ้นปิดหน้าและเริ่มร้องไห้
เจย์กอดเธอแน่น “เด็กโง่ เธอมองหาผิดที่แล้ว”
แองเจลีนเงยหน้าขึ้นมา “เจย์บี้… ฉันรับได้ คุณไม่ต้องกังวลเรื่องร่างกายของฉันหรอก ช่วยบอกทุกอย่างที่คุณรู้กับฉันโอเคไหม?”
เจย์ยื่นมือออกมาหา มือสากกร้านของเขาเช็ดน้ำตาที่มุมหางตาของเธอ
“อืม วันนั้นฉันขอเซย์นให้ส่งร็อบบี้น้อยไปที่ประเทศเอส สตอร์มมารอรับร็อบบี้น้อยที่สนามบิน แต่ร็อบบี้รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเขาก็เลยวิ่งหนี เขาถึงขนาดต่อสู้กับสตอร์ม ตอนนั้นก็มีชายปริศนาคนหนึ่งที่มองเห็นทุกอย่าง เขาทำให้สตอร์มบาดเจ็บและพาร็อบบี้น้อยไป”
ขณะที่เจย์อธิบายทุกอย่าง ดวงตาเขาก็เริ่มมีน้ำตาเอ่อคลอ
ในความรู้สึกขุ่นเคืองใจมากล้น ก็มีความรู้สึกโทษตัวเองที่แฝงอยู่ด้วย
เขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปน เขาเกลียดชายคนที่พาร็อบบี้น้อยไปจากเขา แต่เขาก็ไม่อยากให้แองเจลีนต้องกังวล ดังนั้นเขาก็เลยแสร้งทำเป็นไม่ร้อนใจ
“แองเจลีน ชายคนนั้นเอาชนะสตอร์มได้เลยนะ ทักษะของเขาต้องไม่ธรรมดา ดังนั้นการที่เขาพาตัวร็อบบี้น้อยไป เขาต้องรู้สึกต้องตาต้องใจเด็กที่มีความสามารถตอนที่เขาได้เห็นลูกแน่ ร็อบบี้น้อยต้องไม่เป็นอะไร เวลาที่เขากลับมาบ้านเขาอาจจะเก่งกว่าเดิมด้วย!”
แองเจลีนสงบใจลงได้และบอกว่า “ดูเหมือนฉันหาไปผิดทางจริง ๆ ถ้าคนพวกนี้สามารถพาตัวร็อบบี้น้อยไปกลางวันแสก ๆ ได้ ก็คงแน่นอนว่าพวกไม่ใช่องค์กรถูกต้องตามกฎหมายอะไร ฉันเที่ยวตามหาเขาไปตามองค์กรที่ถูกต้องตามกฎหมายทั่วโลกอยู่หลายปี แต่เหมือนว่าฉันจะผิดไปมาก”
เจย์บอก “ไม่ต้องกังวลหรอก อีกสองวันเราจะให้เจนสันและทีมภูตผีไปประเทศเอสหน่อย บางที ถ้าเราไปที่นั่น เราอาจจะเจอเงื่อนงำอะไรก็ได้”
แองเจลีนคว้าแขนเจย์อย่างสิ้นหวัง “เจย์บี้ คุณต้องไปด้วยนะคะ คุณฉลาดแล้วก็คิดหาทางแก้ปัญหาได้ในพริบตา ถ้าคุณไปเราอาจจะหาอะไรเจอจริง ๆ ก็ได้”
เจย์ตอบ “ถ้าฉันไปแล้วใครจะดูแลเธอล่ะ?”
“ฉันจะขอให้โจเซฟินมาคอยดูแลฉัน ตอนนี้หนังที่เธอทำอยู่ก็ถ่ายทำเสร็จหมดแล้ว เพราะงั้นเธอก็เลยมีวันหยุดยาว”
เจย์คิดถึงความจริงที่ว่า โจเซฟินให้แองเจลีนกินมันฝรั่งทอดพวกนั้นแล้วก็ขมวดคิ้ว “ไม่ล่ะ ฉันไม่สบายใจที่จะให้หล่อนมาคอยดูแลเธอ”
แองเจลีนกอดแขนเขาพลางพูดอย่างออดอ้อน “เจย์บี้ โจเซฟินเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดที่จะดูแลฉันแล้ว เรามีเรื่องคุยกันมากมายและเราอยู่ด้วยกันก็มีความสุขดีด้วย”
จู่ ๆ เจย์ก็รู้สึกหึงขึ้นมา “แปลว่าเธออยู่กับฉันแล้วไม่มีความสุขเหรอ?”
แองเจลีนปลอบเขา “เวลาอยู่กับคุณแล้วฉันมีความสุขมากกว่าค่ะ เจย์บี้”
เจย์ยิ้มกว้างปากแทบฉีกถึงใบหูเมื่อได้ยินแบบนั้น
“ฉันจะลองคิดดูแล้วกัน”
“แล้วพวกคุณจะไปกันเมื่อไรคะ?” แอวเจลีนถาม
เจย์ตอบ “หลังจากที่เชอร์ลีย์ออกจากโรงพยาบาล ฉันจะจัดการเรื่องรักสามเส้าแสนดราม่าระหว่างเชอร์ลีย์ เซย์น และโจเซฟิน แล้วฉันค่อยไป โอเคไหม?”
