ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1214
ราวกับว่าโจเซฟินได้รับการอภัยแล้ว เธอเกือบจะกระโดดด้วยความดีใจ
ก่อนที่จะวางสายเจย์พูดอีกเรื่องด้วยน้ำเสียงดุดัน “เวลาที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แองเจลีนต่อไป ห้ามจับตัวเธออีก”
โจเซฟินแหย่เขา “พี่มันขี้หวง… แถมยังขี้หวาดระแวงอีก”
เมื่อวางสายไป โจเซฟินก็บ่นกับแองเจลีน “พี่แองเจลีน ช่วงสองสามวันนี้เราจะอยู่กันยังไงเนี่ย? ในห้องนี้มีกล้องวงจรปิดแล้วก็เหมือนพี่ชายคอยจับจ้องฉันอยู่ตลอดเวลาด้วย เขารู้ทุกการเคลื่อนไหวของฉัน นี่มันชีวิตแสนเศร้าชัด ๆ”
แองเจลีนปลอบ “เวลาเขาบ่นเธอก็แกล้งทำเป็นฟังไปแล้วกัน อีกอย่าง กว่าเขาจะกลับมาก็คงเป็นสิบวัน ตอนที่เขากลับมาเธอก็แอบกลับไปได้โดยไม่มีรอยขีดข่วน”
โจเซฟินมองแองเจลีนและบ่นอย่างขมขื่น “พี่ก็เป็นคนเดียวที่กล้าไม่เชื่อฟังเขา พี่ชายเขาไม่กล้าลงโทษพี่หรอก”
แองเจลีนยิ้มและบอกว่า “ก็คงต้องขอบคุณอาการป่วยของฉัน”
เจย์ทำลายความสุขสงบที่โจเซฟินและแองเจลีนมีด้วยกันก่อนหน้าไปอย่างราบคาบ
ในประเทศเอส เจย์พาเจนสัน เซย์น และสมาชิกทีมภูตผีมายังสถานที่ซึ่งเรื่องเกิดขึ้นกับร็อบบี้น้อย
เซย์นพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นอีกครั้ง… พอมายืนอยู่ในที่ซึ่งร็อบบี้น้อยหายตัวไป ร่างสูงแข็งแกร่งของเจย์ก็ดูว้าเหว่มาก
น้ำตาแห่งความสิ้นหวังไหลจากดวงตาของเจนสัน
เมื่อเวลาผ่านไปพักใหญ่เจย์ก็หันกลับมา ด้วยเหตุผลบางอย่างความโศกเศร้าและสิ้นหวังในดวงตาเขารุนแรงมากจนไม่สามารถปกปิดไว้ได้
เขาพูดด้วยน้ำเสียงหม่นเศร้า “ไปกันเถอะ เรื่องแรกที่สำคัญตอนนี้คือ เราต้องติดต่อสตอร์มให้ได้ก่อน”
เจนสันมองสนามบินที่อยู่ไม่ไกล ดูจากทิศทางที่พ่อเขายืนอยู่ตอนนี้ เขาอาจจะยืนอยู่ตรงจุดที่ชายปริศนานั้นโผล่มา เจนสันเดาว่าพ่อของเขาคงได้ข้อสรุปที่ไม่น่ายินดีเท่าไร
“คุณพ่อครับ คุณพ่อกลัวว่าชายปริศนาเมื่อสามปีก่อนเอาตัวร็อบบี้น้อยไปแล้วก็บินไปที่อื่นทันทีเลยใช่ไหม?”
เจย์พยักหน้า “เราตัดความเป็นไปได้ที่ว่าเขาอาจจะเดินมาจากทางนี้แล้วไปยังทางเข้าสนามบินไม่ได้”
เจนสันตอบ “ผมจะดูข้อมูลผู้โดยสารของวันนั้น”
เจย์พยักหน้าอีกรอบ “บางทีการปรากฏตัวของร็อบบี้น้อยอาจจะทำให้แผนการเดินทางของเขาต้องเปลี่ยน เจนส์ ดูข้อมูลผู้โดยสารของสองสามวันถัดมาด้วย”
“ครับ”
เจนสันหันหลังจากเดินเข้าสนามบินไป
จากนั้นเจย์ก็หันกลับมาและบอกกลับสมาชิกทีมภูตผี “ไปหาหน่วยงานรัฐและสืบค้นเรื่องข้อมูลเกี่ยวกับนักโทษหลบหนีที่กำลังโดนตามล่าและติดต่อพวกหัวหน้าแก๊งในท้องที่ด้วย ฉันอยากพบพวกเขา”
“ครับท่าน”
เจย์เหลือบมองเซย์นแต่ไม่พูดอะไร สุดท้ายเขาก็เดินไปตามทิศทางเพื่อมุ่งไปยังโรงแรม
เซย์นรู้สึกไม่สบายใจและบอกว่า “ทำไมคุณถึงไม่มอบหมายงานให้ผม นายท่านอาเรส? ตั้งแต่ตอนแรกผมก็เป็นคนที่ทำให้ร็อบบี้น้อยหายไป ผมก็จะรู้สึกดีขึ้นถ้าคุณให้ผมทำอะไรบ้าง”
เจย์ไม่หันกลับมามองเขาขณะที่บอกว่า “เรากำลังอยู่ระหว่างเรื่องความเป็นความตายและนายก็ไม่เหมาะที่จะทำอะไรทั้งนั้น”
เมื่อเจย์กลับมาถึงโรงแรม เซย์นก็คิดว่าท่านหัวหน้าคงจะนั่งลงคอยสั่งการคนอื่น ๆ
แต่เซย์นก็เดาผิด
เมื่อเจย์มาถึงห้องโรงแรม เขาก็เปิดมือถือขึ้นมาดูโปรแกรมกล้องวงจรปิด จากนั้นเขาก็นั่นนิ่งงันอยู่บนเตียงจ้องไปที่หน้าจอมือถือเหมือนกับว่ากำลังดูหนังอยู่
เซย์นแอบย่องมาข้างหลังเขาและเมื่อเห็นภาพบนหน้าจอมือถือ เขาก็รู้สึกเหมือนว่าตาจะถลนออกมาจากเบ้า
“นายท่านอาเรสผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมืองอิมพีเรียล นักเรียนที่มีผลการเรียนเป็นเลิศตั้งแต่เด็ก และคนที่มาจากครอบครัวไร้ที่ติ ที่จริงก็เป็นแค่พวกถ้ำมองนั่นเอง”
“ย้ายก้นของนายไปนั่งให้พ้น ๆ สายตาฉันซะ” เจย์ตะโกน
