ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1215
ไม่นานนักเจนสันก็กลับมา
เขาถือแฟรชไดรฟ์แบบไมโคร USB อยู่ในมือและเอ่ยทักเจย์ก่อนหันไปยุ่งง่วนกับคอมพิวเตอร์
เซย์นรีบเข้าไปอยู่ข้าง ๆ เจนสันทันที “เจออะไรบ้างไหมเจนส์?”
เจนสันไม่สนใจเขา
เซย์นมองเจนสันที่เมินเขา “เจ้าหนู จะอ่อนโยนกับลุงของตัวเองหน่อยไม่ได้เลยเหรอ? ฉันเห็นเวลานายอยู่กับพ่อแม่นี่ก็พูดเจื้อยแจ้วเลยนะ”
เจนสันยังคงเงียบ
เซย์นตื้อไม่เลิกและพูดต่อ “เราเป็นญาติกันนะ อย่าทำกับฉันเหมือนเป็นคนอื่นสิ?”
เจนสันตอบอย่างเย็นชา “นั่นไม่ใช่เหตุผล”
เซย์นงง “งั้นเหตุผลคืออะไร?”
“ไอคิวของลุง!”
เซย์นรู้สึกเหมือนตัวเองโดนอัดจนเจียนตาย
เขาต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะตั้งสติได้ “นายหมายความว่าเวลาที่อยู่กับครอบครัวแล้วนายคุยเยอะก็เพราะว่าพวกเขาไอคิวสูง นายก็เลยไม่มีอะไรจะคุยกับฉันก็เพราะฉันไอคิวต่ำงั้นเหรอ?”
เจนสันพยักหน้า
เซย์นรู้สึกงง “นายไม่คิดว่าควรทำตรงข้ามกันเหรอ? คนที่มีไอคิวสูง ๆ ไม่ได้อยากให้เธอไปคุยด้วยเท่าไรหรอกใช่ไหม? มีแต่คนไอคิวต่ำที่ต้องการคำอธิบายที่ชัดเจน”
เมื่อได้ยินเซย์นจัดตัวเองว่าเป็นพวกไอคิวต่ำ ริมฝีปากบาง ๆ ของเจย์ก็หยักโค้งเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
เซย์นรู้ตัวว่าโดนหลอกแล้ว เขารีบตะครุบปากตัวเองไว้
ตอนนั้นเจย์ก็เดินมาหา เจนสันบอกกับเขา “คุณพ่อครับ ผมคัดลอกข้อมูลผู้โดยสารในช่วงสามเดือนหลังจากที่ร็อบบี้น้อยหายตัวไป ผมจะบอกพ่อถ้าเจออะไรที่ผิดปกติ”
เจย์บอก “ลุงของลูกเคยเห็นชายปริศนาคนนั้นมาก่อน ให้เขาดูรูปกับลูกด้วยสิ”
เจนสันพยักหน้า “ครับ”
เซย์นยกเก้าอี้มาแล้วนั่งลงข้าง ๆ เจนสัน
เจย์กลับไปที่นั่งตัวเองและเปิดโปรแกรมกล้องวงจรปิดขึ้นมาดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างที่สวนไร้กังวล
เจนสันเปิดไฟล์จาก USB และเริ่มที่จะดูข้อมูลบัตรประจำตัวของผู้โดยสาร เขาเป็นนักเรียนอัจฉริยะดังนั้นจึงสามารถอ่านเอกสารและจำเนื้อหาได้อย่างรวดเร็ว แต่ว่าเซย์นนั้นไม่เหมาะกับวิธีการเลื่อนผ่าน ๆ แบบนี้แต่อย่างใด
“ช้าลงหน่อยได้ไหมเจนส์? ฉันอ่านอะไรแทบไม่ได้เลย”
เจนสันต้องปรับให้เข้ากับเขาและช้าลงมาเล็กน้อย
“นี่ก็ยังเร็วไปอยู่ดี”
เจนสันมองเขาอย่างหมดคำพูด “สมองลุงไม่มีรอยหยักเลยเหรอครับ?”
เซย์นฉุนมาก
“เจนส์ ถ้าบอกว่าสมองฉันมีรอยหยักน้อยก็ยังพอรับได้นะ แต่บอกว่าไม่มีรอยหยักเลยนี่มันดูถูกกันไปแล้ว”
เจนสันถอนใจ “ผมทำงานกับลุงไม่ได้หรอก”
สุดท้ายเจนสันก็คัดลอกไฟล์อีกชุดหนึ่งและให้เซย์นใช้คอมพิวเตอร์เครื่องข้าง ๆ เขา
เมื่อไม่มีเซย์นมาคอยกวนใจ เจนสันก็ทำงานอย่างรวดเร็วและไม่นานก็เสร็จ
“คุณพ่อ มาดูนี่สิครับ”
เจย์เดินเข้ามาหาและเจนสันก็ชี้ให้เขาดูรูปหกรูปที่เรียงอยู่หน้าจอ เขาพูดต่อ “ตัวตนของทั้งหกคนนี้น่าสงสัย”
เซย์นมองที่จอคอมพิวเตอร์ เขาเพิ่งอ่านข้อมูลผู้โดยสารไปได้แค่สามวันขณะที่เจนสันอ่านข้อมูลทั้งสามเดือนหมดแล้ว แถมเขายังหาคนที่น่าสงสัยออกมาได้ด้วย เขาทำแบบนี้ได้อย่างไรกัน?
สุดท้ายเซย์นก็ถอนใจ สมองของพวกอัจฉริยะนี่มันเป็นสิ่งที่เข้าใจยากจริง ๆ
เจย์ถาม “น่าสงสัยยังไง?”
เจนสันตอบ “หมายเลขโทรศัพท์และที่อยู่ของทั้งหกคนเปลี่ยนไป แล้วอีกอย่างทั้งหกคนนี้ก็ไม่ใช่คนประเทศเอส พวกเขามาต่อเครื่องที่ประเทศเอสสามปีก่อน และจากนั้นก็ไปต่ออีกหกประเทศ แต่ว่าผมตรวจดูทั้งหกประเทศแล้วก็ไม่เจอข้อมูลของพวกเขา ในความคิดของผม ผมว่าพวกเขาน่าจะเป็นนักโทษหลบหนี”
