ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1223
ร่างหล่อเหลาของเจนสันแข็งแกร่งขึ้นมาทันใด
ชื่อของปีศาจนั้นเป็นที่รู้จักกันดี
ครูคอร์นีเลียสจากสถาบันเยาวชนแห่งตำนานเคยบอกเขาก่อนหน้านี้ว่ามีเพียงสองคนที่มีความสามารถสูงส่งเอาชนะเขาได้ในประวัติศาสตร์ของสถาบัน… ซึ่งก็คือตัวเขาเองและปีศาจ
แต่ว่าปีศาจนั้นจบการศึกษาไปหลายปีก่อนหน้าตั้งแต่ตอนที่เจนสันยังเป็นแค่เด็กน้อย ระดับของปีศาจเองก็อาจจะสูงส่งกว่าเขามาก
สิ่งที่ยิ่งทำให้เจนสันไม่สบายใจน่าจะเป็นก่อนที่เขาจะจากมา ผู้อำนวยการมีความปรารถนาเดียวมอบให้เขา นั้นก็คือขออย่าให้เขาต้องพบเจอกับปีศาจ
ดูเหมือนว่าเส้นทางของปีศาจต้องมาปะทะกับเจนสันอย่างเลี่ยงไม่ได้ นั่นเลยเป็นสาเหตุว่าทำไมผู้อำนวยการถึงพูดออกมาแบบนั้น
เจนสันเปิดคอมพิวเตอร์โดยไม่รอช้าและพยายามแฮ็กเข้าระบบของสถาบันเยาวชนแห่งตำนาน
สถาบันนั้นมีเอกสารที่มีข้อมูลลับสุดยอดของนักเรียนที่จบไปแล้วทุกคน
เจนสันคิดที่จะดึงข้อมูลของปีศาจออกมา แต่เขาไม่คาดคิดว่าเมื่อเขาคลิกที่ชื่อของปีศาจข้อมูลทั้งหมดก็ถูกทำลายไป
ทุกอย่างหายไปอย่างไม่เหลือร่องรอย
เจนสันอึ้งจนพูดไม่ออก แม้ว่าทักษะในการแฮ็กข้อมูลของเขาจะเหนือชั้น แต่ทักษะการป้องกันที่สูงล้ำของฝ่ายตรงข้ามก็ทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออก
ดูเหมือนว่าการกู้ข้อมูลตอนนี้คงต้องใช้เวลานานอย่างมากทีเดียว
สิ่งสำคัญก็คือการกระทำของเขาในวันนี้น่าจะทำให้ปีศาจรู้ตัวแล้ว กว่าที่เขาจะกู้ข้อมูลกลับมาได้ ปีศาจก็อาจจะสร้างเกราะป้องกันข้อมูลที่ซับซ้อนกว่านี้แล้วก็ได้
ทุกอย่างก็จะเกิดซ้ำรอยเดิมแบบนี้…
ซึ่งจากทางฝั่งเขาก็คงเป็นการดิ้นรนอย่างไม่เห็นทางจบสิ้น
ดังนั้นเจนสันจึงซื้อตั๋วบินกลับเมืองอิมพีเรียลในวันนั้นเลย
เมื่อกลับมาถึงสวนไร้กังวล เจนสันก็ขังตัวเองอยู่ในห้องนอน
เมื่อได้เห็นว่าลูกชายของตนมีอาการผิดปกติไป เจย์ก็ถามสตอร์มและคนอื่น ๆ อย่างสงสัยใคร่รู้ “เกิดอะไรขึ้นกัน?”
สตอร์มตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “นายท่านอาเรส เราเจอตัวตนของชายคนนั้นแล้วครับ เขาถูกเรียกว่าปีศาจแล้วก็มีส่วนเกี่ยวข้องบางอย่างกับองค์กรโลกาวินาศ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์ก็ซีดเผือด นิ้วมือใต้แขนเสื้อของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่
องค์กรโลกาวินาศนั้นคือศัตรูตัวเอ้ที่มองไม่เห็นของตระกูลอาเรส
“เข้าใจแล้ว” เจย์พยักหน้า
เขาหันหลังกลับและเดินขึ้นบันไดไปห้องนอนของเจนสัน
เขาผลักประตูห้องนอนเปิดเข้าไปเล็กน้อย เจนสันกำลังนั่งอยู่หน้าแล็ปท็อป นิ้วเรียวบางของเขารัวแป้นพิมพ์เร็วราวกับนักเปียโน
เจย์เดินเข้าไปหาและนั่งลงตรงหน้าเจนสัน
เจนสันหยุดพิมพ์และหันมามองพ่อของเขา
เจย์มองใบหน้าอ่อนเยาว์ของเจนสัน เขาเอื้อมมือมาลูบหัวลูกชายเบา ๆ เจย์พยายามปลอบเขาว่า “เจนส์ ลูกกลัวว่าองค์กรโลกาวินาศจะย้อนกลับมาเหรอ?”
เจนสันส่ายหน้า
เจย์รู้สึกงุนงง แววตาลุ่มลึกอ่านยากของเขามองทะลุแววตาที่วิตกกังวลของเจนสัน
“ถ้างั้นลูกกังวลเรื่องอะไรอยู่?” เจย์ถาม
เจนสันตอบ “เขาคือปีศาจครับพ่อ”
ดวงตาเหยี่ยวของเจย์แดงขึ้นเล็กน้อย “ลูกรู้จักเขาเหรอ?”
เจนสันตอบ “เขาเป็นรุ่นพี่ของผม ครูทุกวิชาต่างก็พากันเยินยอเรื่องคะแนนของเขา เขาเป็นอัจฉริยะและตอนนี้น่าจะอายุสัก 30 กว่าแล้ว พอมาคิดว่าเขามีประสบการณ์จริงมากกว่าหลายปีแล้วเขาก็อาจจะเหนือกว่าผม มันก็ทำให้ผมกลัว…”
เจนสันไม่ได้พูดคำทิ้งท้ายของผู้อำนวยการต่อพ่อของเขา… “ฉันหวังว่าพวกเธอทั้งสองคนคงไม่ต้องมาเจอกัน” เป็นเพราะเขาไม่อยากให้พ่อต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเขา
ถึงอย่างไรเจย์ก็เป็นคนที่มีประสบการณ์ยากลำบากมาอย่างนับไม่ถ้วน และเขาก็อยู่ในวัยที่เป็นผู้ใหญ่และมั่นคงแล้ว
เจย์พยายามอธิบายความกังวลใจที่เขามีให้ลูกชายฟังอย่างอดทน “เจนส์ ไม่ว่าจะเป็นปีศาจลึกลับอะไรหรือองค์กรโลกาวินาศก็เถอะ ศัตรูที่ตระกูลอาเรสต้องเผชิญหน้าไม่ใช่พวกคนธรรมดา พ่ออยากให้ลูกคิดถึงอันตรายแม้ว่าจะเป็นช่วงที่ไม่มีอะไรและเตรียมตัวรับปัญหาไว้ตลอดเวลา หากวันหนึ่งเราโชคร้ายขึ้นมาอีกครั้ง เราก็จะสามารถรับมือได้อย่างสงบ”
เจนสัยยิ้มก่อนบอกว่า “ขอบคุณครับพ่อ ผมเข้าใจแล้ว”
เจย์ลูบหัวลูกชายก่อนที่จะลุกขึ้นและออกไป
เจนสันคิดถึงเรื่องบางอย่างครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็ยืนขึ้นและหยิบกระเป๋าเดินทางออกมาจากตู้เสื้อผ้า แล้วเขาก็เปิดดู ‘เคล็ดลับการต่อสู้’ ที่วิทนีย์ให้เขามา
“ฉันจะหานายให้เจอ ร็อบบี้น้อย”
