ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1224
จากนั้นเป็นต้นมา เจนสันหนุ่มน้อยก็ตั้งเป้าหมายสู่ชัยชนะ
ไม่กี่วันต่อมา เชอร์ลีย์ก็หายจากอาการป่วยและเตรียมพร้อมที่จะออกจากโรงพยาบาล
แองเจลีนรู้สึกตื่นเต้นจนคืนก่อนหน้านั้นเธอนอนไม่หลับ เธออ้อนวอนขอร้องเจย์ “พรุ่งนี้คุณจะให้ฉันไปรับพี่เชอร์ลีย์ไหมคะ? ได้ไหมคะ?”
เจย์ดึงแองเจลีนเข้ามาให้อ้อมแขน “ถ้าคืนนี้เธอเข้านอนตรงเวลา ฉันจะพิจารณายอมให้เธอไปโรงพยาบาลพรุ่งนี้”
แองเจลีนรีบหลับตาและหยุดพูดคุยทันที
แต่เธอก็ตื่นเต้นเสียจนแม้ว่าเธอจะแสร้งทำเป็นเข้านอน ขนตาของเธอยังคงกะพริบสั่นไหวไปมาเหมือนกระต่ายน้อย
เจย์เอื้อมมือมาลูบแพขนตาหนาของเธอราวกับว่ากำลังลูบพู่กันอยู่ เขาปัดลูบขนตาไปมาก่อนที่จะขยับมาลูบคิ้ว ดวงตา สันจมูก และสุดท้ายก็ริมฝีปากของเธอ…
การกระทำของเขาทำให้แองเจลีนจั๊กจี้จนเธออดไม่ได้ที่ต้องหัวเราะคิกคัก
จู่ ๆ เธอก็อ้าปากขึ้นงับนิ้วมือของเขาเบา ๆ
“แองเจลีนอย่ายั่วฉันนะ” เจย์พูดเสียงแหบพร่า
คงมีแค่พระเจ้าที่รู้ว่าเขาต้องอดทนอดกลั้นมากแค่ไหน
แองเจลีนเสียดสีร่างกายเข้ากับตัวเขาขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอด และมือไม้เธอทั้งสองข้างก็เริ่มอยู่ไม่สุข
“แองเจลีน…” น้ำเสียงเจย์เริ่มเข้ม “นี่ อย่าสร้างปัญหาสิ”
เธอเหมือนกำลังทดสอบความอดทนของเขา
แองเจลีนพูดอย่างเขินอาย “เจย์บี้ ฉันยอมให้คุณรังแกฉันได้นะ”
“ไม่”
“ได้สิ”
เจย์รู้สึกได้ว่าเลือดในกายเขาเริ่มพลุ่งพล่านขึ้นหัว “งั้น… ฉันจะอ่อนโยนนะ”
“ได้ค่ะ”
วันต่อมา
เซย์นและโจเซฟินต่างก็มารับแองเจลีนและเจย์ที่สวนไร้กังวลแต่เช้าเพื่อไปรับเชอร์ลีย์ออกจากโรงพยาบาล
เพื่อเป็นการประหยัดเวลา เซย์นและแองเจลีนต่างก็จอดรถไว้ริมถนนข้างนอกวิลล่าและบีบแตรรถไม่หยุดเพื่อเรียกพวกเขาออกมา
เจนสันเปิดประตูวิลล่าและเดินปึงปังออกมา เขาตะโกน “ห้ามใช้เสียงดังนะ”
ดังนั้นเซย์นและโจเซฟินจึงออกมาจากรถและเดินเข้าไปในวิลล่า ตอนนั้นเองพวกเขาถึงเห็นว่าเจย์กำลังค่อย ๆ ทำอาหารเช้าอยู่ในครัว
เซย์นเริ่มจะบ่นพึมพำ “นี่มันเวลาไหนแล้ว? ทำไมพวกคุณสองคนยังไม่ทานอาหารเช้ากันอีก?” เขายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “ปกติพวกคุณทานกันแต่เช้าไม่ใช่เหรอ?”
เจนสันสั่งให้เขาเงียบ “แม่ผมยังหลับอยู่ พูดเบา ๆ หน่อย”
เซย์นอึ้งไปเลย
โจเซฟินยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาแล้วบอกว่า “ฉันจะไปปลุกพี่แองเจลีนเอง”
เจย์เดินออกมาพร้อมอาหารเช้าหน้าบึ้งตึงก่อนบอกว่า “ให้เธอนอนเถอะ แองเจลีนที่รักของฉันไม่ได้นอนเท่าไรเมื่อคืนนี้”
เซย์นเริ่มที่จะกังวลเรื่องของน้องสาวเขา “ทำไมเธอถึงนอนไม่พอล่ะ?”
เจย์จ้องเซย์น “เพราะว่าพวกเรานัวเนียกันอยู่พักหนึ่งน่ะสิ”
เซย์นทำตาโต “เวร นายท่านอาเรส นี่คุณจะเลิกหื่นหน่อยไม่ได้เหรอ? คุณกล้าดียังไงมานัวเนียกับน้องสาวผม? เธอทนการยุ่มย่ามนัวเนียของคุณไหวเหรอไง?”
เจย์แย้ง “เธอต่างหากที่เป็นคนมานัวเนียฉัน”
เซย์นอึ้งพูดไม่ออก
เจย์วางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะและเดินขึ้นไปด้านบน
ในห้องนอน แองเจลีนนอนหน้าแดงก่ำอยู่บนเตียง พอเจย์เดินเข้ามาเธอก็รีบดึงผ้าห่มกำมะหยี่ขึ้นมาบังใบหน้าไว้
เจย์ชะงักไป ‘แม่สาวคนนี้ต้องได้ยินฉันพูดแหย่เซย์นเรื่องเธอแน่’
เขานั่งลงตรงขอบเตียงและค่อย ๆ ดึงผ้าห่มออก เจย์ได้ยินแองเจลีนพูดพึมพำว่า “ฉันจะไม่นัวเนียคุณแล้ว ถ้าคุณเที่ยวเอาไปประกาศต่อหน้าชาวบ้านแบบนี้ แล้วฉันจะไปเจอหน้าใครได้?”
