ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 1236

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1236

เจย์พยักหน้า “ฉันจะจ่ายเอง”

เมื่อคนจัดงานแต่งถามเจย์และแองเจลีนว่าพวกเขาต้องการงานแต่งงานแบบไหน แองเจลีนก็บอกว่า “ทำให้ทุกอย่างเรียบง่ายไว้”

เจย์ร้องรับและพูดอย่างคล้อยตามว่า “เราจะทำตามที่ภรรยาผมบอกแล้วก็ให้ขนาดของงานเล็กกว่าของพวกเขา”

เซย์นอดคิดไม่ได้ว่าเจย์กำลังพูดเรื่องที่ขัดกับความต้องการตัวเองอยู่

แน่นอนว่าปีศาจไม่มีทางเก็บเขาได้มิดอยู่แล้ว

เจย์หยิบแผนจัดงานแต่งที่เขาเตรียมมาล่วงหน้าออกมาแล้วส่งให้ทีมจัดงานแต่ง “วางแผนงานแต่งของแองเจลีนกับผมตามนี้”

โจเซฟีนและเซย์นโน้มตัวเข้ามาดูและเห็นภาพร่างงาน เพชรขนาดเท่าไข่นกถูกติดไว้บนเพดานเพื่อทำให้เหมือนท้องฟ้าพร่างพราวด้วยดาว แต่ฉากนี้ก็ทำให้ทุกคนต้องอ้าปากค้างได้แล้ว คนทื่อ ๆ ไม่มีฟอร์มแบบเซย์นแค่เห็นเพียงว่าเขานั้นรู้น้อยแค่ไหน

“เวร ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเพชรเหรอ? มันจะราคาเท่าไรเนี่ย?”

แองเจลีนพูด “มันแพงเกินไปค่ะเจย์บี้ คุณยกเลิกท้องฟ้าดวงดาวได้ไหม?”

เจย์ตอบ “คุณทำผนังนำโชคให้ผมที่ทางเดินในสำนักงานแกรนด์ เอเซีย แองเจลีน ดาวนำโชคพวกนั้นได้พาโชคดีมาให้ผม ตอนนี้ผมก็อยากจะตอบแทนคุณด้วยดวงดาวมากมาย หวังว่าดาวพวกนี้จะนำแสงสว่างมาให้คุณและทำให้คุณมองเห็นได้อีกครั้ง”

แองเจลีนทำใจปฏิเสธเขาไม่ได้หลังจากที่เขาทุ่มเทสมองคิดไปขนาดนั้น “งั้นก็ได้ค่ะ นอกจากเพชรแล้วมีอะไรที่แพงอีกคะ?”

เซย์นร้องออกมา “ทุกอย่างแพ…”

โจเซฟินเอื้อมมือมาปิดปากเซย์นไว้ เจย์จ้องมองเซย์นอย่างดุร้ายทำให้เขาต้องสงบปากสงบคำไป

ด้วยวิธีการแบบนั้น เจย์ก็สามารถหลอกล่อให้แองเจลีนจัดงานแต่งงานได้

งานแต่งงานนั้นใกล้เข้ามาทุกที

มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เจย์รู้สึกเสียใจ แองเจลีนนั้นไม่สามารถจะเห็นงานแต่งที่เขาเตรียมไว้ให้เธอได้ด้วยตาของเธอเอง

ดังนั้นเจย์จึงจ้างหมอตาที่มีชื่อเสียงระดับโลกมา

เมื่อเจย์พาแองเจลีนไปที่โรงพยาบาลแกรนด์ เอเซีย แองเจลีนก็ดื้อรั้นขึ้นมาด้วยเหตุผลที่แปลก ๆ

“ฉันไม่อยากไปเลยเจย์บี้”

เจย์กอดเธอไว้แน่นและปลอบเธอว่า “หมอคนนี้มีทักษะทางการแพทย์เป็นอันดับหนึ่ง มันไม่ง่ายเลยนะที่จะพาเขามาได้ บางทีได้รับการรักษาจากเขาสายตาของเธออาจจะกลับมาหายดีเร็วขึ้นก็ได้”

ดังนั้นแองเจลีนจึงเงียบไม่พูดอะไร

เธอไม่อยากให้การมองเห็นของเธอกลับมาและก็ไม่อยากให้คนในครอบครัวต้องเป็นห่วง แต่เธอก็ยังห่วงว่าหมอเฉพาะทางคนนี้จะพบความลับเล็ก ๆ ของเธอ

หลังจากตรวจกับหมอแล้ว หมอก็ถามเจย์ว่าแองเจลีนสูญเสียการมองเห็นได้อย่างไร

เป็นครั้งแรกที่เจย์มีความอดทนอย่างมากและบอกรายละเอียดทุกอย่างที่เขารู้กับหมอ

แต่หมอนั้นจ้องแองเจลีนที่เป็นคนป่วยอย่างระแวงสงสัย

“คุณบอกว่าคนไข้มีอาการโซมาติก?”

“ครับ” เจย์ตอบ

“หมอคนก่อนบอกคุณว่าการที่คนไข้มองไม่เห็นเกี่ยวกับอาการโซมาติกของเธอเหรอครับ?”

“ใช่ครับ”

“อาการโซมาติกของคนไข้นั้นดีขึ้นเป็นเดือนแล้ว แต่การมองเห็นของเธอยังไม่ดีขึ้นสักนิดเลยเหรอ?”

“ใช่ครับ”

สายตาของหมอจับจ้องที่นิ้วของแองเจลีน เธอบิดนิ้วไปมาอย่างร้อนใจ

“ผมอยากคุยกับคุณตามลำพัง” หมอพูดหลังจากเงียบไปนาน

เจย์อึ้งแต่ก็พยักหน้า