ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1237
เจย์มอบให้แองเจลีนอยู่ในการดูแลของพยาบาลที่ห้องรับรองก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปให้ห้องจักษุแพทย์
“ไม่ทราบมีอะไรครับหมอ?”
เพราะว่าเจย์เป็นคนที่ใส่ใจรับรู้ไปถึงรายละเอียดที่ยิบย่อยที่สุด เขาตระหนักได้ว่าอาการป่วยทางตาของแองเจลีนไม่ได้เป็นเรื่องเรียบง่ายแน่นอน
จักษุแพทย์มองเจย์หัวจดเท้าด้วยสายตามีความหมายก่อนถามคำถามที่แฝงนัยไปถึงเรื่องอื่น “ผมไม่ได้มีเจตนาสอดรู้สอดเห็นนะครับคุณอาเรส แต่ไม่ทราบว่าคุณกับภรรยามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันไหม?”
เจย์คงจะเปี่ยมไปด้วยโทสะหากว่าเป็นคนอื่นที่กล้าจะมาสอดรู้ในเรื่องชีวิตส่วนตัวของเขา
แต่ว่าอีกฝ่ายเป็นหมอของแองเจลีน ดังนั้นเจย์จึงเป็นมิตรกับเขาเป็นพิเศษ
เจย์ตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “แองเจลีนกับผมเป็นคนรักกันมาตั้งแต่เด็ก พวกเรารักกันมากครับ”
“งั้นก็น่าแปลก” จักษุแพทย์งุนงง “ภรรยาของคุณสูญเสียการมองเห็นก็เพราะว่าเธอร้องไห้มากเกินไป อาการเธอยิ่งรุนแรงขึ้นด้วยเพราะอาการทางจิตใจของเธอ”
จักษุแพทย์เปิดรูปดวงตาของแองเจลีนขึ้นมาแล้วชี้ไปที่เยื่อหุ้มลูกตาของเธอก่อนบอกว่า “เยื่อหุัมลูกตาที่คุณเห็นดูเหมือนจะปกติ แต่ว่าหากคุณมองที่เปลือกตาของเธอจะเห็นเส้นเลือดแดงชัดมาก”
ใบหน้าเจย์ซีดเผือดไร้สีเลือด…
“ตาของเธอจะรักษาหายไหมครับ?”
แต่สิ่งที่หมอพูดต่อมาก็ทำลายความหวังของเจย์จนหมดสิ้น “หากว่าคุณรู้ได้ว่าทำไมเธอถึงร้องไห้และจัดการกับสาเหตุของปัญหา เมื่อผ่านไปสักช่วงใหญ่ ๆ แล้วรวมกับยาหยอดตาอีกสองสามชนิดที่ผมจะสั่งให้ ผมเชื่อว่าเราก็ยังพอมีหวังที่เธอจะกลับมามองเห็นได้”
เจย์ตอบกลับเสียงปร่า “ได้ครับ ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณครับ”
เขายืนขึ้นด้วยแข้งขาอ่อนแรง และเดินออกไปด้วยท่าทางหดหู่
แองเจลีนสูญเสียการมองเห็นเพราะความรักและความห่วงใยที่เธอมีให้กับร็อบบี้น้อย
แล้วเธอจะหยุดร้องไห้ได้อย่างไรหากว่าร็อบบี้น้อยยังไม่กลับมา?
เธอนั้นเสี่ยงต่อการตาบอดอย่างถาวร
เจย์สะเทือนใจมาก เขาควรจะเป็นคนที่ต้องสูญเสียการมองเห็นแทนหญิงสาวที่เป็นที่รักของเขา
เมื่อเจย์กลับมาอยู่ข้างกายแองเจลีน บางทีอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ที่ท่วมท้นอยู่ภายในใจ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเป็นเวลานาน
แองเจลีนรู้ว่าความลับของเธอคงแตกแล้วตอนที่เจย์บี้เข้าไปพบกับจักษุแพทย์
เธอสารภาพ “ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดมากตลอดเจย์บี้ เมื่อฉันได้อ่านรายงานเกี่ยวกับเด็กหายที่ถูกลักพาตัวไป ตัดแขนตัดขา แล้วก็เอาไปทิ้งไว้ให้ขอทานตามถนน ฉันก็จะกลัวมาก ฉันกลัวว่าร็อบบี้น้อยจะเจอเรื่องแบบนั้น…”
ขณะที่เธอพูดออกมาแบบนั้น แองเจลีนก็อดสะอื้นไม่ได้
เจย์กอดเธอไว้แน่น…
“โธ่ แองเจลีน ฉันอยากจะเจ็บปวดแทนเธอจริง ๆ “
เมื่อแองเจลีนได้รับรู้สึกอารมณ์ของเจย์ เธอก็รู้สึกหัวใจสั่นไหว
“ฉันขอโทษที่ทำให้คุณกังวลนะคะเจย์บี้”
“ไม่เป็นไร แองเจลีน”
เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนงานแต่งงานก็ช่วยปัดเป่าความเสียใจของเจย์และแองเจลีนไปได้
วันนั้นโจเซฟินและเซย์นก็มาที่สวนไร้กังวลพร้อมห่อของขวัญหลายห่อในอ้อมแขน
เจนสันพูดอย่างมีหลักการและทำนายว่า “อาหารมื้อฟรี ๆ ไม่มีอยู่จริงหรอก พวกเขาต้องมีแผนอะไรแน่”
เซย์นประท้วง “นายก็เป็นแค่เด็ก ทำไมถึงได้ร้ายกาจนักนะ? ฉันถึงขนาดเอาของขวัญมาให้นายด้วย ฉันจะไปมีแผนอะไรได้ยังไง?”
เจย์หรี่ตาเหยี่ยวลงและพูดเสียงเย็นเสียดแทงกระดูก “พูดเข้าเรื่องได้แล้ว”
เซย์นหัวเราะคิกคัก “ก็คือ โจเซฟินกับผมจะแต่งงานกันอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ? เรายังไม่มีห้องหอแล้ว ผมก็เลยอยากจะ…”
พอถึงตอนนี้เขาก็เลียริมฝีปากรู้สึกกระดากใจที่จะพูด
เจนสันพูด “ลุงพูดออกมาได้เลย”
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องเป็นเรื่องที่ไม่น่าฟังแน่นอน
