ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1252
เด็กหญิงอายจนหน้าแดง
แต่เมื่อเธอคิดถึงตัวตนของตัวเอง เธอก็รู้สึกว่าตนควรจะสามารถต่อสู้ผ่านความลำบากทุกอย่างได้
“ฉันจะยอมให้นายจูบหน้าผากกับแก้มฉันแค่นั้น”
“แบบนั้นมันไม่ใช่การแสดงความรักระหว่างพ่อกับลูกหรอกเหรอ? นี่แปลว่าลึก ๆ เธอยังชอบเป็นลูกสาวของฉันอยู่ล่ะสิ”
เด็กหญิงไม่มีอะไรจะเถียง ดังนั้นเธอจึงไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงหันหน้าหนีไปอีกด้านและไม่สนใจเขา
ชายผู้นั้นถอนใจ
เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าการพาเธอออกมาข้างนอกจะไม่ช่วยให้เธออารมณ์ดีขึ้นแต่อย่างใด
ขณะที่เครื่องบินออกตัว บรรดาผู้โดยสารต่างก็งีบหลับหรือไม่ก็เล่นโทรศัพท์ ทั้งห้องโดยสารนั้นเงียบสนิท
หลังจากเที่ยวบินยาวสี่ชั่วโมง เครื่องก็ลงจอดยังที่หมาย
เจย์สะพายกระเป๋าเดินทางไว้บนหลังและมืออีกข้างจูงแองเจลีน ขณะที่มีคนอื่น ๆ เดินผ่านไปรอบตัวเธอ เขาดึงเธอเข้ามาโอบไว้แบบนี้แองเจลีนก็จะรู้สึกปลอดภัยภายใต้การปกป้องของเขาแม้ว่าเธอจะตาบอดก็ตาม
หลังจากที่คู่พ่อลูกลงจากเครื่อง ดวงตาล้ำลึกของคนพ่อก็จ้องเจย์และแองเจลีน ตาคู่งามของเขาดูลุ่มลึกและเขาเงียบไป
เด็กหญิงดึงมือเขา “ดูอะไรอยู่น่ะ?”
“พวกเขาเหมือน…” ก่อนที่จะได้พูดจบประโยค เสียงเขาก็แตกพร่า
สุดท้ายเขาก็สั่นหัว ไม่มีทางเป็นพวกเขาได้หรอก
พ่อของเขานั้นตายไปอย่างน่าอนาถ และนั้นเป็นความจริงที่โหดร้าย
ส่วนแม่ของเขานั้นก็ไม่ได้ตาบอด
เขาคงจะคิดถึงพ่อกับแม่มากเกินไปจนประสาทหลอนแล้ว
“คิดหาทางขโมยป้ายจากพวกเขาน่ะ” ‘ชาย’ คนนั้นพูดกับเด็กหญิง
“โอเค”
ตอนที่เด็กหญิงเดินเข้าไป เธอทำอะไรไม่ได้เพราะว่าเจย์นั้นระมัดระวังคนแปลกหน้าอย่างมาก เขามักจะโอบแองเจลีนเอาไว้และสามารถปกป้องทั้งตัวเองและเธอได้ในเวลาเดียวกัน
สายตาคมกล้าของ ‘ชาย’ คนนั้นจับจ้องไปที่แว่นกันแดดของแองเจลีน ภาพของเจย์ที่ดูแลเธออย่างดีก็ลอยเข้ามาในหัวของเขา และสัมผัสที่หกที่เฉียบคมของเขาก็บอกให้เขาหาความจริงอีกข้อ “คนตาบอดเหรอ?”
ชายคนนั้นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และรีบเข้าไปหา
“ลูกสาว พ่อหาหนูเจอจนได้” เขารีบเดินเข้ามา แล้วหมุนตัวเข้ามุมที่เหมาะสม ก่อนที่จะใช้แรงไม่มากน้อยเกินไปแล้วทำให้เจย์กับแองเจลีนแยกห่างจากกัน
แองเจลีนล้มลงกับพื้น
เด็กหญิงรีบช่วยแองเจลีนให้ลุกขึ้นก่อนที่จะขอโทษไม่หยุดปาก “คุณน้าคะ หนูขอโทษ พ่อของหนูไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะคะ ขอโทษ”
ชายคนนั้นก็มีท่าทีเสียใจและรีบดึงหูเด็กหญิงก่อนที่จะดุเธอ “นี่มันความผิดของแกเห็นไหม! พ่อแค่ดุแกนิดหน่อยก็วิ่งหนีมาแบบนี้ อยากจะสร้างปัญหาอีกเหรอไง?”
เด็กหญิงสะอื้นไห้ “พ่อคะ หนูผิดไปแล้ว”
เจย์นั้นโมโหจัด แต่แองเจลีนนั้นใจเมตตา หลังจากที่เจย์ช่วยเธอลุกขึ้นแองเจลีนก็ดึงชายเสื้อเชิ้ตของเขาไว้เพราะกลัวว่าเขาจะก่อเรื่องให้วุ่นวาย
เจย์เองก็รู้ว่าอาจจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเขาได้หากว่าเขาก่อเรื่องบริเวณใกล้เขตปกครองของพวกโลกาวินาศ ดังนั้นเขาจึงสะกดโทสะเอาไว้
เขาทำเพียงถลึงตาใส่เด็กหญิงตัวน้อยและพ่อของเธอก่อนที่จะพาแองเจลีนหลบออกไปจากตรงนั้น
ชายคนนั้นมองเงาร่างของพวกเขาห่างออกไปและแบมือออกอย่างยินดี ป้ายสีเงินอยู่ในมือของเขา
“เป็นนายพลขององค์กรโลกาวินาศสินะ? งั้นเราจะได้พบกันอีกเร็ว ๆ นี้” ดวงตาลุ่มลึกของชายคนดังกล่าวมองเจย์ก่อนที่แววตาจะดำมืดลง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความชิงชัง
“ไปกันเถอะ” เด็กหญิงตัวน้อยพูดขณะที่ดึงให้เขาตามไป ทั้งสองต่างก็เดินหายไปในฝูงชน
