ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1254
เจย์พูดกับเซย์น “ไปเดินถามรอบ ๆ สิแล้วหาว่าโรงแรมฟลาวเวอร์ ซิตี้อยู่ไหน”
เซย์นชี้หน้าตัวเองและถาม “ทำไมต้องเป็นผม?”
เจย์ตอบ “เพราะว่านายเป็นคนไร้ประโยชน์ที่สุดในหมู่พวกเราไง นายต้องโดนฝึกไว้”
เซย์นร้องครวญครางและเดินหายไปกลางฝูงชน
ในที่สุดเซย์นก็เข้าใจบางเรื่องแล้วว่าการทะเลาะกับเจย์นั้นเสียเวลาไปเปล่า ๆ
เซย์นเจอสาวสวยสามคนและเข้าไปถามทางพวกเธอ แต่เขาก็ไม่ได้เรื่องอะไรจากพวกเธอดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากกลับมาอย่างสิ้นหวัง
เขายักไหล่และโบกมือให้เจย์ “พวกเธอเข้าใจว่าผมพูดอะไร แต่ผมไม่เข้าใจสักนิดว่าพวกเธอพูดอะไร”
เจย์รำคาญใจ “ทำไม่นายไม่เรียนภาษาถิ่นทางเหนือไว้บ้างก่อนที่เราจะมาที่นี่?”
เซย์นเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ “นี่มันตรรกะอะไรกัน? อย่าบอกนะว่าผมต้องไปเรียนทุกภาษาในโลกก่อนที่เราจะเดินทางน่ะ?”
เจย์ส่งสายตาให้เกรย์สันและเกรย์สันก็ออกไปถามทางคนอื่น เขาพูดภาษาถิ่นทางตอนเหนือได้อย่างคล่องแคล่วและไม่นานเขาก็ได้คำตอบที่ต้องการ
เกรย์สันรีบจ้ำกลับมาและบอกว่า “โรงแรมฟลาวเวอร์ ซิตี้นั้นอยู่ที่ตีนเขาจันทร์กระจ่างห่างจากที่นี่ไปหกไมล์ เรานั่งรถแท็กซี่ไปได้ครับ”
เซย์นอับจนคำพูด
อีกครั้งที่เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นไอ้คนห่วย
เซย์นชื่นชมที่เกรย์สันสามารถเรียนรู้ภาษาของตอนเหนือได้ภายในไม่กี่วัน “เกรย์สัน นายทำได้ยังไง แค่สองวันนายก็พูดภาษาถิ่นของทางเหนือได้คล่องแล้ว?”
เกรย์สันอายกับคำชมของเซย์นเล็กน้อย “ผมก็ไม่ได้เรียนภาษาของทางเหนือทั้งหมดหรอก แต่เรียนเฉพาะประโยคที่จำเป็นและใช้บ่อยเท่านั้น”
เมื่อเซย์นได้รู้ความจริง เขาก็ไม่ชื่นชมมากเท่าเดิมอีก “งั้นความต่างระหว่างนักเรียนตัวอย่างกับพวกห่วยก็คือรู้ว่าจะตบตายังไงสินะ”
เจย์ฟังพวกเขาคุยกันก่อนที่จะครุ่นคิด
พวกเขาเรียกรถแท็กซี่ กว่าจะไปถึงโรงแรมฟลาวเวอร์ ซิตี้ก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว
เกรย์สันไปจองห้องให้ทุกคนและเมื่อเขาให้บัตรประจำตัวปลอมไปกับพนักงานต้อนรับ พนักงานก็ยิ้มและบอกว่า “ท่านคะ เวลามาพักที่โรงแรมฟลาวเวอร์ ซิตี้ของเรา ไม่จำเป็นต้องใช้บัตรประชาชนเลยค่ะ”
เกรย์สันอึ้งไป
“ดิฉันเดาว่าท่านคงไม่ได้เป็นคนแถวนี้ใช่ไหมคะ? คนท้องถิ่นทุกคนในประเทศพีชบลอสซั่มต่างก็หลบเลี่ยงโรงแรมฟลาวเวอร์ ซิตี้กันทั้งนั้น ในเมื่อพวกคุณกล้าเข้ามาพักในโรงแรมเวลาดึกดื่นแบบนี้ ดิฉันเดาว่าพวกคุณต้องเป็นกลุ่มคนที่สุดยอดไม่งั้นก็เป็นพวกคนนอกโง่งม”
เกรย์สันงับไม่ปล่อย เขาบอกว่า “โอ้แหม จับได้ซะแล้ว เราสามคู่มาที่เมืองเหนือเพื่อชมหิมะแถวนี้ เราแค่บังเอิญผ่านมาที่ประเทศพีชบลอสซั่ม แล้วโรงแรมอื่นก็จองเต็มหมดแล้ว เราเลยไม่มีทางเลือกนอกจากมาที่นี่ คุณช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมว่ามีเรื่องน่ากลัวเกิดขึ้นที่โรงแรมนี้เหรอ?”
พนักงานต้อนรับมองพวกเขาด้วยแววตาสมเพช อาจจะเป็นเพราะว่าโรงแรมนี้ไม่ได้มีแขกมาพักนานแล้วและก็ไม่ค่อยมีแขกมาเป็นกลุ่มบ่อย ๆ ดังนั้นเธอจึงบอกว่า “แม้ว่าโรงแรมฟลาวเวอร์ ซิตี้นี้จะเป็นโรงแรมที่มีชื่อเสียงที่มีอายุนับร้อยปีของเมืองพีชบลอสซั่ม มันก็มีเรื่องน่ากลัวหลอนๆ อยู่ มักจะมีคนตายกะทันหันอยู่เรื่อย ๆ ดังนั้นโรงแรมฟลาวเวอร์ ซิตี้เลยมีอีกชื่อว่าเป็น ‘โรงแรมแห่งความตาย’ ค่ะ“
จากนั้นพนักงานก็หรี่ตามองเกรย์สัน “ท่านคะ พวกท่านสนในจะพักอยู่ไหม?”
เซย์นและโจเซฟินต่างก็กอดกันแน่นอย่างตกใจ
“โอ๊ยผี ในนี้ต้องมีวิญญาณอาฆาตเต็มไปหมดแน่เลย”
“พี่ใหญ่ เราไปที่อื่นกันเถอะ” เซย์นกลัวจนขี้กระจุกบนหัว
เจย์ดุพวกเขา “เป็นลูกผู้ชายหน่อย แองเจิลที่รักของฉันยังไม่กลัวเลยขนาดเธอเป็นผู้หญิงนะ แล้วพวกนายจะมากลัวอะไร?”
เซย์นมองแองเจลีนที่เงียบผิดปกติและบอกว่า “เอ่อ ตอนนี้ผมว่าแองเจิลที่รักของคุณคงจะตกใจมากจนพูดไม่ออกแล้วมากกว่านะ”
