ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1259
เซย์นลืมตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ
“นี่คุณพูดจริงเหรอเนี่ย? เธอเป็นน้องสาวของผมนะให้ตายสิ ผมเห็นเธอใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงชั้นในมาแล้วตอนที่เธอเป็นเด็ก แล้วผมจะไปมีความคิดแบบนั้นกับน้องสาวตัวเองได้ยังไงกัน?”
เซย์นรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัว และหน้าเขาก็บิดเบี้ยวเหมือนกินของขม ๆ มา เขาตะคอกว่า “คุณมันก็แค่ร้ายกาจเท่านั้นแหละ”
เจย์หมดความอดทนที่มีต่อเซย์นแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเย็นชาขณะที่เสียงก็เข้มเต็มไปด้วยอำนาจ
“ถ้าฉันปล่อยให้นายเป็นบ้าต่อไปเมื่อคืนนี้ วันนี้คนที่ตายก็คงเป็นพวกเราไม่ใช่นายท่านห้องข้างล่างหรอก”
เซย์นหน้าเปลี่ยนสีทันทีเมื่อได้ยินว่ามีคนอื่นตาย
เจย์คำรามใส่เขา “จำไว้นะ ถ้านายยังทำตัวดึงดูดความสนใจที่นี่อีก นายก็ตายแน่ ดังนั้นต่อไปนี้นายห้ามดื่มอีก ทุกคนทำตัวเอิกเกริกมากเมื่อคืน”
พอเจย์บอกว่าเขาทำตัวเอิกเกริก เซย์นก็ไม่พอใจและบอกว่า “ผมทำตัวเอิกเกริกตอนไหนกัน?”
เจย์จ้องเซย์น “เมื่อคืนนายทำเหมือนโรงแรมนี้เป็นคาราโอเกะ นายเอารองเท้าสกปรก ๆ ของตัวเองมาทำเป็นไมค์แล้วก็แหกปากร้องโหยหวนเหมือนพวกแม่มดร้องเรียกปีศาจ นายยังกล้าบอกว่าไม่ได้ทำตัวเอิกเกริกอีกเหรอ?”
เซย์น “…”
เสียงเขานั้นทั้งไพเราะและก็สามารถทำให้สาว ๆ เคลิบเคลิ้มได้ ทำไมเจย์ถึงได้อธิบายท่าทางเขาออกมาได้เลวร้ายขนาดนี้?
“แล้วฉันทำตัวเอิกเกริกยังไงเหรอ?” โจเซฟินถามอย่างไม่พอใจ
เจย์ตอบ “เธอนอนกรนเสียงดังอย่างกับหมู”
“แล้วฉันล่ะ?” แองเจลีนถามอย่างสงสัย
เจย์มองแองเจลีนแล้วแววตาเขาก็มีความหมดปัญญา แต่ก็ประคบประหงม “เธอก็… เธอก็โอเค”
เขาต้องประคบประหงมเธอไม่ว่าอย่างไร
แต่ว่าไม่นานเขาก็ต้องเสียใจ
แองเจลีนรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินดังนั้นเธอจึงบอกว่า “ฉันคิดว่าฉันต้องหาคนอื่นเป็นเพื่อนดื่มแล้ว”
“เธอทำแบบนั้นไม่ได้” เจย์คัดค้านอย่างหนัก
เมื่อเขาคิดว่าเธอจะคลั่งอย่างไรตอนที่เมา ขนหลังคอเขาก็ลุกชัน
“ถ้าเธอจะดื่ม ก็ต้องดื่มตอนที่ฉันอยู่ด้วยเท่านั้น!”
แองเจลีนตอบอย่างเชื่อฟัง “ก็ได้ค่ะ” เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องออกอาการมากนักด้วย
เจย์ลุกขึ้นยืนและบอกเซย์นกับโจเซฟิน “ดูแลแองเจลีนด้วย ฉันจะลงไปดูข้างล่างหน่อย”
ทั้งสองต่างก็ตอบ “เชิญเลย”
เจย์จูบหน้าผากแองเจลีนและบอกลา “เดี๋ยวฉันมานะ”
“อืม”
หลังจากที่จูบลาแองเจลีน เจยก็เดินออกจากประตูไป
ในห้องที่อยู่ด้านล่าง ตอนนี้มีคนกลุ่มใหญ่ยืนอยู่หน้าประตู นอกจากตำรวจและนิติเวชแล้ว คนอื่นต่างก็เป็นแขกของโรงแรม
มีคนมากมายแออัดกันอยู่ตรงประตูแคบ ๆ จนเจย์รู้สึกหวาดกลัวที่แคบขึ้นมา เขาจึงยืนอยู่ไกล ๆ และมองดูความวุ่นวายตรงหน้า
ตอนนัั้นเองคนของโรงแรมก็เดินเข้ามาหาเขาและกระซิบว่า “น่าเสียดาย เขาเป็นชายที่สุดยอดมากแต่ว่าเขามีโรคร้ายแรงและก็เสียชีวิตไปแบบนั้น นิติเวชบอกว่า เขาตายเพราะอาการป่วยแต่บอดี้การ์ดบอกว่าเจ้านายของเขาถูกฆ่าตาย”
เจย์นิ่วหน้า เป็นโรคและโดนฆ่าเหรอ?
หากว่ามีคนอยากฆ่าคนที่ป่วยอยู่ แน่นอนว่าต้องไม่ได้ทำเพราะว่าอยากให้คนนั้นต้องตายไปแค่นั้นแน่
ขณะที่เจย์คิดบางอย่างได้ สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึม
ตอนนั้นเองเขาไม่สนเรื่องอาการกลัวที่แคบแล้วและค่อย ๆ เดินไปที่ห้องนั้น
