ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1276
สเปนเซอร์เย้ย “ไอ้เด็กตัวเหม็น แกพูดแบบนี้ได้ยังไง? ตอนนี้พ่อแก่แล้วนะแกยังจะมาบอกให้ฉันไปสู้อีกเหรอ? แกไม่กลัวว่าพวกมันจะหักกระดูกคนแก่อย่างฉันเหรอไง? แกอยากให้ฉันตายเต็มแก่แล้วสินะ?”
ริมฝีปากโคลกระตุก
“คนที่หักกระดูกพ่อได้คงยังไม่โผล่มา”
สเปนเซอร์ย้อนอย่างหมดความอดทน “หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว รีบเข้าไปจับพวกนั้นมัดมาให้พ่อ”
โคลมองนิ้วก้อยซ้ายที่ถูกตัดไปของเขาและบอกว่า “ผมไม่อยากสู้”
สเปนเซอร์อึ้งไป
ตลอดเวลาสามปีเขาได้พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อบังคับลูกชายให้ต่อสู้ ไม่ว่าจะวิธีไม้อ่อนไม้แข็ง ทั้งปลอบ ทั้งขู่ หรือแม้แต่หลอกล่อเขา รวมทั้งใช้วิธีข่มขู่และขุดหลุมดัก แต่ว่า…
โคลก็ยังไม่สะทกสะท้าน
ราวกับว่าเขากลายเป็นอีกคนและทอดทิ้งศิลปะการไปแล้ว เขาเอาแต่อยู่ในห้องอ่านหนังสือหรือไม่ก็เมาทั้งวัน สเปนเซอร์นั้นร้อนใจที่เห็นลูกชายของตนกลายเป็นแบบนี้
สเปนเซอร์มองลูกชายอย่างผิดหวัง “ถึงแกจะไม่อยากแต่วันนี้แกก็ต้องสู้ พี่น้องป้อมตระกูลยอร์กหลายคนบาดเจ็บ ในฐานะผู้สืบทอดคนต่อไปแกจะปล่อยเรื่องนี้ไปได้ยังไง?”
โคลบอกว่า “ถ้าผมเป็นผู้สืบทอดคนต่อไป ผมจะยกเลิกป้อมทั้ง 108 แล้วก็ไปอยู่ในเขาแทน”
สเปนเซอร์รู้สึกขุ่นเคืองมาก
เขาเป็นคนที่จะฆ่าคนทิ้งได้เป็นกองหากว่าอารมณ์ไม่ดี
“ไปปล่อยพวกคอร์เวตต์ออกมา แล้วให้ระเบิดที่นี่ให้ราบ ฉันเกลียดหน้าตาไอ้สวนนี่อยู่แล้ว” คำพวกนี้พูดออกมาเพราะลูกชายของเขาที่ตอนนี้ไม่เป็นตัวเองอีกแล้ว
เจย์นั้นไม่มีแผนที่จะกลายเป็นตัวปะทะระหว่างพ่อลูกคู่นี้ เพื่อการหลีกเลี่ยงหายนะที่ไม่จำเป็น เจย์ก็ลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาสเปนเซอร์ก่อนบอกว่า “นายท่านยอร์ก ใจเย็นก่อน…”
สเปนเซอร์มองเจย์ ใบหน้าสง่าของเขามืดครึ้มลง
ชายคนนี้โผล่มาจากไหนกัน? เขานั้นมีความคิดเหมือนโคลมากและทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังหนีเสือปะจระเข้
สเปนเซอร์รู้สึกรำคาญใจมาก
“ฉันจะใจเย็นได้ต่อเมื่อนายตาย” สเปนเซอร์ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่มีทางปล่อยให้ทั้งหกคนนี้ลงไปจากเขาแน่ ดังนั้นเจตนาฆ่าฟันของเขายิ่งชัดขึ้นเรื่อย ๆ
เจย์มองเขา “คุณอยากให้ผมตายเหรอ?”
สเปนเซอร์พยักหน้ารับอย่างตรงไปตรงมา
เจย์ยกยิ้ม “ขอโทษนะ ผมคงทำให้คุณผิดหวังแล้ว”
สเปนเซอร์สงสัยว่าชายคนนี้ได้ความมั่นใจผิด ๆ มาจากที่ไหน เขาดึงมีดสั้นออกมาและชี้จ่อขมับของเจย์พูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “ฉันเกลียดเวลาที่มีคนมาทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาวต่อหน้าฉันที่สุด นายมันก็แค่คนบ้า เจ้าเด็กหน้าเหม็น นายชื่ออะไร? ฉันจะได้ทำป้ายหลุมศพไว้ให้แต่เนิ่น ๆ”
เจย์มองเขาอย่างเย็นชา “เบ็น”
“ถ้านายหลบมีดสั้นฉันได้ ฉันจะให้ไม่หั่นศพแกเป็นชิ้น ๆ แล้วกัน”
การกระทำนี้ทำให้แม้แต่โคลก็หลั่งเหงื่อเย็นแทนเจย์
ไม่มีใครในป้อมตระกูลยอร์กรวมถึงพวกนายพลรุ่นเก่าที่สามารถรับอาวุธที่พ่อเขาขว้างออกไปได้
ทันทีที่พูดจบ มีดสั้นของสเปนเซอร์ก็ถูกปาออกไป
เขามีพลังข้อมือที่แข็งแรงและมีดสั้นก็ถูกปาออกไปอย่างรวดเร็ว ที่น่ากลัวก็คือ มีดนั้นเล็งเป้าไปที่ขมับของเจย์และหน้าอกของแองเจลีน
โจเซฟินร้องออกมาอย่างประหลาดใจ “กรี๊ด”
เซย์นตกใจและเอามือของตนมาปิดตาแองเจลีนไว้
พี่เชอร์ลีย์และเกรย์สันต่างตะลึงงัน
เร็วกว่าคำพูด เจย์ยื่นมือออกไปทันทีและคว้ามีดเอาไว้
ริมฝีปากบางของสเปนเซอร์เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเยาะชั่วร้าย
เจ้าหมอนี่หาที่ตายจริง ๆ
เจย์เดาได้จากสีหน้าของทั้งพ่อและลูกว่ามีดสั้นเล่มนี้ไม่น่าโดนคว้าไว้ได้ ดังนั้นเขาจึงทุ่มเทสมาธิทั้งหมดใส่แรงเพื่อจับมัน ไม่คาดคิดว่าหลังจากที่คว้าตัวใบมีดไว้ได้แล้ว เขายังโดนพลังรุนแรงผลักให้ถอยหลังไป เท้าเขาไถลไปกับพื้นอยู่ชั่วครู่ และเขาเกือบไปกระแทกเข้ากับแองเจลีนผู้ตาบอด ในดวงตาเจย์ฉายแววตระหนกขณะที่เขาใช้พลังใจที่แข็งแกร่งเพื่อทรงตัวเอาไว้
