ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1283
ทันใดนั้นผนังก็เริ่มขยับและมีช่องว่างรูปร่างแบบมนุษย์ปรากฏขึ้น คาร์สันกระโดดเข้าไปในช่องนั้นทันที
เมื่อเด็กหนุ่มตระหนักว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ผนังก็ปิดลง ตุ้มหนักพันปอนด์ก็เริ่มหล่นจากด้านบนเพดานลงมาใส่เขา เด็กหนุ่มพุ่งดัวไปที่หน้าต่างด้วยความเร็วแสง
แต่ว่าเขาอยู่ห่างจากหน้าต่างเกินไปและมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหนีพ้นด้วยระยะทางนี้ ชั่วขณะฉิวเฉียดที่ขาข้างหนึ่งของเด็กหนุ่มออกไปนอกหน้าต่างแล้ว ขาอีกข้างของเขายังติดอยู่ด้านในและโดนใบมีดของตุ้มหนักพันปอนด์นั้นบาดเข้า
เขาดิ้นรนดึงขาข้างนั้นออกมา อาการบาดเจ็บที่ขาทำให้เขาเคลื่อนไหวได้อย่างยากลำบาก
จังหวะนั้นเองคาร์สันก็เปิดไฟในวิลล่า
เขามั่นใจมากกว่านักฆ่าต้องตายไปแล้วจากห่าฝนใบมีดที่ร่วงลงมา
เมื่อเขาได้เห็นห้องนอนที่ว่างเปล่า คาร์สันก็ตื่นตระหนกและรีบกดสัญญาณเตือนภัยทันที
พวกคอร์เวตต์ของป้อม 48 รีบรุดออกมาทันที
เมื่อเด็กหนุ่มได้ยินเสียงความวุ่นวาย เขาก็กัดฟันแน่นและวิ่งไปอีกด้านเพื่อที่จะหลบหนี
“มีนักฆ่า หาให้ทั่ว” คาร์สันสั่ง พร้อมมองรอยเลือดที่หน้าต่าง
เด็กรับใช้เตือนคาร์สัน “ผมได้ยินมาว่าวันนี้มีแขกหลายคนเข้ามาที่ป้อมเราและตอนนี้เราก็มีนักฆ่าเข้ามาในป้อม คุณไม่คิดว่ามันบังเอิญเกินไปเหรอ?”
คาร์สันมองไปทางทิศที่สวนสายลมสดชื่นตั้งอยู่และบอกว่า “มากับฉัน”
ที่สวน สายลมสดชื่น
ตอนที่พวกคอร์เวตต์วิ่งเข้ามา โคลก็กระโดดลงมาจากต้นไม้
“เกิดอะไรขึ้น?”
คาร์สันเข้าไปใกล้และกระซิบข้างหูโคล “มีนักฆ่าแอบเข้ามาในห้องเรา และรอดจากค้อนพันปอนด์ไปได้แต่ว่าบาดเจ็บ ผมแน่ใจว่ามันหนีไปได้ไม่ไกลนัก”
โคลดูประหลาดใจ ในป้อมตระกูลยอร์กนั้นมีห้องอยู่มากมายแต่นักฆ่ากลับมุ่งตรงมาที่ห้องเขา เป็นไปได้ว่านักฆ่านั่นมาเพื่อจัดการเขา
อีกอย่างหากว่านักฆ่านั่นสามารถรอดจากค้อนพันปอนด์ไปได้แสดงว่าก็ไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ ใบหน้าหล่อเหลาของโคลเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมก่อนบอกว่า “มากับฉัน”
เมื่อเจย์ได้ยินเสียงเคาะประตู เขาก็นิ่วหน้าและเดินไปเปิดประตูด้วยท่าทางหงุดหงิด
เขาเปิดประตูออกไปและเห็นโคลกับคาร์สันจ้องขาเขาอยู่
เจย์ถาม “อะไร? พวกคุณสงสัยว่าผมเป็นนักฆ่าเหรอ?”
สายตาโคลเปลี่ยนจากมองขาของเจย์ไปมองหน้านิ่งขรึมของเขา เห็นว่าไม่มีอะไรที่ดูแปลกไป ดังนั้นจึงตัดเรื่องที่ว่าเขาเป็นนักฆ่าออกไปได้
โคลอธิบายว่า “มีนักฆ่าบุกเข้ามาในป้อมคืนนี้ เราอยากให้พวกคอร์เวตต์มาค้นบ้านหน่อยเพื่อให้แน่ใจว่าพวกนายปลอดภัย”
เจย์บอก “คุณสามารถค้นทุกห้องได้ตามสบาย แต่ว่าห้ามแตะต้องห้องของนายหญิง”
โคลมองเขาอย่างจับพิรุธ
“ทำไมเราถึงค้นห้องเธอไม่ได้? นายซ่อนอะไรจากเราเหรอ?” คาร์สันคำราม
เจย์ตอบ “นายคิดว่าผู้หญิงตาบอดจะเป็นนักฆ่าได้เหรอ? พวกคอร์เวตต์ในป้อม 48 นี่เอาแต่กินเหล้าเมายาไปวัน ๆ เหรอไง?”
โคลไม่ได้อยากสร้างปัญหาให้แองเจลีนและสั่งคาร์สันว่า “หาห้องอื่นก่อน”
เจย์พูดย้ำ “อย่าบุกเข้าไปในห้องผู้หญิงตอนกลางคืนนะ อย่างน้อยก็ให้เกียรติพวกเธอบ้าง”
โคลพยักหน้าให้พวกพี่น้องหญิงของคอร์เวตต์ “สาว ๆ ไปค้นห้องพวกผู้หญิง”
“รับทราบค่ะ”
ภายในห้องเมื่อแองเจลีนได้ยินเสียงเจย์และโคลเถียงกัน เธอก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา
ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงแง้มหน้าต่าง ทันใดหลังจากนั้นผ้าห่มก็ถูกเปิดออกและมีร่างเย็นเฉียบซุกเข้ามา
“ช่วยผมด้วย” เสียงเด็กหนุ่มอ่อนระโหยดังเข้าหูเธอเบา ๆ
แองเจลีนดูเหมือนกำลังตะลึงอยู่
เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของชายคนนี้ยังมีความเป็นเด็กอยู่ ซึ่งทำให้เธอคิดถึงเจนส์ พวกเขาอาจจะอายุเท่ากันก็ได้ล่ะมั้ง?
แองเจลีนบอก “อย่าขยับ”
