ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 1288

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1288

เพื่อให้แน่ใจว่าโคลจะไม่เข้ามาขวางทาง แองเจลีนก็บอกกับคาร์สันอีกครั้ง “เข้ามาสิคาร์สัน เข้ามาคุยกันหน่อย”

คาร์สันมองเจย์และเซย์นที่ตอนนี้เดินจากไปไกล หลังจากใจลอยไปชั่วครู่ เขาก็เดินตามแองเจลีนเข้าไปในบ้าน

“โจเซฟิน ช่วยเอาชามาให้คาร์สันหน่อย”

โจเซฟินใช้เวลาพักหนึ่งในการรินชาและส่งถ้วยให้คาร์สัน คาร์สันวางถ้วยชาลงบนโต๊ะและบอกว่า “คุณเก่งเรื่องหันเหความสนใจใช่ไหมครับ คุณเซเวียร์?”

แองเจลีนไม่ได้รู้สึกร้อนรนอะไรแม้ว่าคาร์สันจะมองแผนเธอออก เธอบอกว่า “ฉันก็แค่อยากจะคุยกับเพื่อนเก่าเท่านั้นคาร์สัน นายวัดหัวใจของคนที่ยอดเยี่ยมด้วยหัวใจแสนทรามได้ยังไงกัน? ฉันเองก็คงไม่ได้คาดหวังกับคนกระจอกอย่างนายไว้สูงหรอก”

คาร์สันทำปากง้ำ เขาคงลืมไหว้ขอความโชคดีก่อนออกจากบ้านมาเมื่อเช้าแน่ เพราะพอตื่นขึ้นมา เขาก็เจอแต่เรื่องแย่ ๆ และคำพูดทิ่มแทงของทั้งเบ็นและแองเจลีน

“คุณเซเวียร์ ให้ผมบอกความจริงก็คือว่าในป่านั้นมีสัตว์ป่ามากมาย หากว่าไม่มีคนของผมนำทางไป บอดี้การ์ดของคุณก็อาจจะหาทางออกจากป่าไม่ได้เมื่อเข้าไปแล้ว”

ในใจของแองเจลีนนั้นตื่นตระหนกไปวูบหนึ่ง แต่เมื่อเธอจำได้ว่าเจย์บี้มีแผนที่ของโคลอี้เป็นตัวนำทางและก็คงจะรอดพ้นกับดักต่าง ๆ ไปได้ไม่ยาก เธอก็วางใจและบอกว่า “นายไม่ต้องห่วงพวกเขาหรอก”

แววตาของคาร์สันมีร่องรอยหยามเหยียดไม่หายไปไหน “ไหน ๆ คุณก็ไม่ได้สนใจว่าเขาจะอยู่หรือตาย ถ้าแบบนั้นผมก็คงไม่มีความจำเป็นต้องบอกอะไรคุณมากไปกว่านี้แล้ว คุณเซเวียร์”

ขณะที่แองเจลีนถ่วงเวลาคาร์สันไว้ เจย์และเซย์นก็มาถึงห้องสมุดได้โดยไม่มีปัญหา

เมื่อพวกเขามาถึงห้องสมุด ก็จะต้องผ่านป่าไผ่กว้างใหญ่ แม้ว่าจะเป็นป่าไผ่ที่เขียวชอุ่มแต่ผืนป่ากลับถูกกวาดไว้สะอาดสะอ้าน

ไม่มีใบไม้ร่วงสักใบให้เห็น

เจย์จ้องมองทะเลต้นไผ่อย่างนิ่งอึ้งและเพลิดเพลินใจเมื่อคิดว่าอาจจะมีกับดักเก่าแก่แต่เฉลียวฉลาดซุกซ่อนอยู่ในป่าไผ่นั้น

ภายในป่าไผ่มีโต๊ะกาแฟที่สานจากไม้ไผ่พร้อมเก้าอี้นั่งและมีชุดน้ำชาฝรั่งวางไว้บนโต๊ะพร้อมมีชายชรานั่งจิบชาหันหลังให้เจย์และเซย์น

เพราะทั้งเหนื่อยและกระหายจากการเดินมา เซย์นพุ่งตัวเข้าไปขอน้ำชาดื่ม “ขอผมดื่มชาสักถ้วยได้ไหมครับคุณ?”

“ตามสบายเลย”

เซย์นยกถ้วยชาขึ้นมากระดกจนเกลี้ยง

เจย์เดินวนไปและเผชิญหน้ากับชายชรา เขานั้นมีผมสีขาว ผิวสีทองแดงและใบหน้าดูมีเมตตารักใคร่ ซึ่งมันทำให้เขาดูเป็นมิตรและอบอุ่นมาก

“นี่คือชาเขียวใบไผ่เหรอครับ?” เจย์หยิบใบชาขึ้นมาและบอกว่า “ชานี่ดี”

ชายชรายินดีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขารินน้ำชาให้เจย์ “ลองชิมดูสิ คุณอาจจะไม่เคยดื่มชานี้มาก่อนเพราะว่าทำในท้องถิ่น”

เจย์หยิบถ้วยชาขึ้นมาสูดกลิ่น ก่อนเททิ้งลงพื้น

ชายชรามองเขาอย่างสงสัย “ไม่อยากดื่มก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมถึงต้องทำชาของฉันเสียของด้วยเจ้าหนู”

เจย์จ้องมองชายชราด้วยสายตาที่มีความหมายลึกซึ้งก่อนที่จะบอกว่า “ทำไมคุณถึงมาอยู่คอยกวาดใบไม้ร่วงที่นี่แทนที่จะอยู่บ้านเกษียณด้วยล่ะ ตาเฒ่า? ชีวิตคงยากลำบากมาสินะ?” รอยยิ้มเฉลียวฉลาดแจ่มกระจ่างแผ่กระจายทั่วดวงตาฉ่ำวาวของเขา “ลูกแล้วก็หลานคงจะอกตัญญูกันสินะ?”

สีหน้ามีเมตตาและดูดีของชายชรามืดหม่นทันใด “เจ้าเด็กเลว ทำไมแกถึงมาด่าลูกหลานฉัน? พวกเขาไม่ได้ทำอะไรให้แก…”

เจย์หัวเราะและบอกว่า “ผมก็แค่พูดอย่างเป็นธรรมเท่านั้น”

ชายชรากลอกตาใส่เขา “แกชอบยุ่งเรื่องคนอื่นมากสินะ?”

เจย์ตอบว่า “ผมไม่เคยชอบยุ่งวุ่นวายหรอก”

ชายชราถ่มถุยและพึมพำว่า “แต่แกก็ทำเรื่องที่คนชอบยุ่งเรื่องคนอื่นเขาทำกันอยู่นี่”

เจย์คว้าถ้วยชาที่ชายชรากำลังจะดื่มมา แล้วก็เอามาดื่มเอง

เขาดื่มหมดภายในรวดเดียว

ดวงตาชายชรามืดมนลง “ทำไมแกต้องเอาถ้วยชาของฉันไปด้วย? ตรงนี้ยังมีอีกตั้งเยอะไม่ใช่เหรอไง?”

เจย์หัวเราะ “ผมก็แค่ห่วงว่าคุณอาจจะชงชาที่ดีกว่าให้ตัวเองเพราะความเห็นแก่ตัวก็ได้”