ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1292
คุณท่านยอร์กหัวเราะดังลั่น “เจ้าหนูอย่าได้เอาเรื่องวันนี้ไปพูดกับใครเชียวล่ะ”
“ทำไมถึงได้โหดร้ายขนาดนี้ คุณท่านยอร์ก…”
คุณท่านยอร์กเอามือไขว้หลังและเดินอย่างสบาย ๆ ไปยังห้องสมุด
ในห้องสมุดตรงส่วน 48 นั้นดูเละเทะมาก บรรณารักษ์พยายามเก็บกวาดมานานมากและตอนนี้ก็กำลังหอบเพราะความเหนื่อย
คุณท่านยอร์กพูดด้วยสีหน้าอึมครึมว่า “แค่มาขโมยหนังสือต้องทำให้ที่นี่เละเทะขนาดนี้เลยเหรอ? ดูสิว่าหมอนั่นทำให้ลูกศิษย์ของฉันต้องเหนื่อยแค่ไหน…”
หลังจากแสร้งทำท่าเป็นห่วงเป็นใยเสร็จแล้ว คุณท่านยอร์กก็ถาม “มีอะไรหายไปบ้าง?”
บรรณารักษ์ตอบอย่างสงบเสงี่ยม “สมุดบันทึกรายชื่อผู้อาศัยหายไปครับคุณท่าน”
สีหน้าคุณท่านยอร์กเคร่งเครียดทันที “ดูเหมือนว่าเขาจะมาที่นี่เพราะองค์กรโลกาวินาศ”
จากนั้นเขาก็เดินจากไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ขณะเดียวกันเจย์ก็ตามมาอยู่กับเซย์นขณะที่เขากำลังขุดเม็ดต้นชุมเห็ดและรวบรวมดอกสายน้ำผึ้งก่อนที่จะมุ่งหน้ากลับ
ทันทีที่พวกเขามาถึงสวนสายลมสดชื่น เจย์กับเซย์นก็โดนพวกคอร์เวตต์ของป้อม 48 ล้อมไว้
“โคลเป็นคนสั่งเหรอ?” เจย์ถามนิ่ง ๆ
คาร์สันเดินออกมาจากกลุ่มคอร์เวตต์โดยที่มีมือหนึ่งกุมท้องไว้ ใบหน้าเขายังซีดเล็กน้อย แต่ว่ารอยยิ้มเยาะของเขาไม่อาจปกปิดไว้ได้ “เกมจบแล้วเบ็น”
เจย์แค่นเสียงใส่คาร์สัน “เป็นอะไรไป? นายดื่มชาเขียวใบไผ่ของตาเฒ่าไปเหมือนกันเหรอ?”
สีหน้าคาร์สันเปลี่ยนจากเย้ยหยันเป็นอับอาย แต่เขาก็เชิดหน้าอย่างภาคภูมิเมื่อคิดว่าวันเวลาของเจย์จบลงแล้ว “นายฟังไว้ให้ดี วันนี้ไม่ใช่ทั้งคำสั่งของนายน้อยหรือนายท่าน แต่ว่าเป็นคำสั่งของคุณท่านยอร์กคนที่เขาพูดคำไหนต้องเป็นคำนั้น”
เจย์ทวน “คนที่พูดคำไหนต้องเป็นคำนั้นเหรอ?”
คาร์สันพูดอย่างจองหอง “หากว่าคุณท่านยอร์กอยากให้นายตาย ปีศาจจากนรกก็ไม่กล้าพอจะรับนายไว้หรอก”
เจย์บอก “อาจจจะไม่เป็นแบบนั้นก็ได้”
คาร์สันถ่มถุยก่อนถอนใจ “นายนี่เอาความมั่นใจมาจากไหนกัน? คำสั่งคุณท่านยอร์กก็เป็นเหมือนคำพิพากษาขององค์จักรพรรดิ นายน้อยก็ช่วยนายไม่ได้”
พูดถึงปุ๊บก็มาปั๊บ
เมื่อโคลกลับมาถึงที่ป้อมตระกูลยอร์กและเห็นคาร์สันล้อมสวนสายลมสดชื่นไว้เขาก็พุ่งเข้ามาอย่างโกรธเกรี้ยว
“คาร์สันนี่นายอยากตายเหรอ? ส่งคนกลับไปเดี๋ยวนี้นะ นายจะทำให้แองเจลีนตกใจ”
ปกติเวลาที่นายน้อยขู่เขาแบบนี้ อย่างน้อยคาร์สันก็จะแสร้งทำเป็นหวาดกลัว
แต่วันนี้คาร์สันไม่เสียเวลาแกล้งทำด้วยซ้ำ เมื่อมีคุณท่านยอร์กคอยหนุนหลังเขาก็มีทั้งความกล้าและความมั่นใจ เมื่อเขาพูดกับนายน้อยแผ่นหลังเขาก็เหยียดตรงและเสียงก็ดังขึ้น
“เราทำแบบนั้นไม่ได้ครับนายน้อย ที่เป็นคำสั่งของคุณท่านยอร์ก”
โคลตกตะลึงไป จากนั้นเขาก็มองเจย์อย่างโมโห “นายไปทำอะไรปู่ฉันกัน? อยากตายมากหรือไง?”
เจย์ตอบท่าทางสบาย ๆ “โอ้ ตาเฒ่าลึกลับที่อยู่ในป่าไผ่นั่นคือคุณท่านยอร์กเองเหรอ? ตาเฒ่านั่นงกมาก เขาเอายานอนหลับมาผสมชาให้ฉัน ดังนั้นฉันก็เลยผสมยาถ่ายในชาเขา ฉันก็แค่ตอบแทนด้วยมารยาทแบบเดียวกันเท่านั้นเอง? นี่เขาไม่ยอมรับความพ่ายแพ้เหรอ?”
โคลปากกระตุกไม่หยุด “นายเอายาถ่ายให้ปู่ฉันกินเหรอ?”
โคลถอนใจโล่งอก ปู่อาจจะเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่ว่าเบ็นก็ไม่ได้ทำเรื่องร้ายแรงถึงขั้นอภัยให้ไม่ได้
โคลสั่งคาร์สัน “ไล่พวกคอร์เวตต์ไปซะ ฉันจะไปขอโทษปู่เองทีหลัง”
คาร์สันลังเลและสุดท้ายก็ขยับเข้าไปกระซิบข้างหูโคลว่า “นายน้อย หมอนี่ไปที่ห้องสมุดมา คุณท่านสั่งให้จัดการเขาถึงตายแล้ว ดังนั้นเขาต้องตาย”
ดวงตาโคลเต็มไปด้วยความประหลาดใจ แม้ว่าเขาจะชอบแองเจลีน แต่ว่าเขาก็ไม่ได้หัวทึบจนถึงขนาดยอมเอาความปลอดภัยของครอบครัวคนทั้ง 108 ป้อมตระกูลยอร์กมาเสี่ยง
