เข้าใจล่ะ
แสดงว่ากิลด์นักดาบนี้เป็นกิลด์ที่แม่ของผมเคยอยู่สินะ
“ขอถามอะไรหน่อยสิ?”
“… อะไรเหรอ?”
“รู้จักคนที่ชื่อฟาร่ามั้ย?”
เธอๆ –
ลิเลีย – สีหน้าขอเธอสดใสขึ้น
“นายหมายถึงเจ้าหญิงแห่งดาบฟาร่าใช่มั้ย! รู้จักแน่นอนอยู่แล้ว นักดาบหญิงที่ทำให้เกิดยุคทองของกิลด์นี้! ในตอนนั้นเธอและพ่อของฉันและคนในกิลด์ได้ต่อสู้เพื่อชิงที่หนึ่งในเมืองนี้! แล้วตอนฉันเด็กๆ ฉันได้ฝึกฝนกับเธอตั้งหลายรอบแน่ะ! เธอเป็นคนสวยแล้วก็ใจดี …แต่น่าเสียดายที่เธอแต่งงานแล้วกลับไปที่บ้านเกิดของเธอแล้ว…”
ต้องใช่แน่ๆเลย
“ลิเลีย นั่นเป็นความจริงใช่ไหม?”
“ใช่แล้ว”
“ช่วยไม่ได้ งั้นผมจะเข้ากิลด์นี้”
“จะ จริงเหรอ!?”
นี่คือกิลด์ที่แม่เคยอยู่ ผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับมัน
ดังนั้นมันจะถูกทำลายก็ไม่เป็นไร แต่ว่าผมนั้นไร้อาชีพ ผมไม่สามารถเข้าร่วมกิลด์อื่นได้
แต่ว่าถ้ากิลด์นี้จะถูกทำลาย ผมก็สามารถย้ายไปกิลด์อื่นได้
จนกว่าจะถึงวันนั้น ถ้าหากแสดงความสามารถของนักดาบออกมา แม้จะไร้อาชีพก็คงไม่ถูกไล่ออกมาตั้งแต่หน้าประตู
ขอบคุณมากนะ! เอาล่ะช่วยเซ็นต์ <ข้อตกลงในการสมัคร> ตรงนี้ที
เธอถือมันเอาไว้ตลอดเลยเหรอ ลิเลียหยิบกระดาษออกมาอย่างรวดเร็ว
ผมเขียนชื่อและอาชีพลงไปในช่องที่กรอก
ลิเลียรับมันกลับไปด้วยรอยยิ้ม
“นายชื่อคุณอาเรลสินะ ฟุ ฟุ ส่วนอาชีพก็….? ฮะ”
จากนั้นรอยยิ้มนั้นก็หยุดลง
“…เออ นี่ฉันตาฝาดเหรอ? ตรงนี้ เหมือนฉันเห็นว่าอาชีพของเขาคือ <ไร้อาชีพ>…”
“ฉันว่าตาของเธอปกติดี มันก็เป็นตามนั้นแหละ”
“ฟุฟุฟุ.. คุณอาเรล อย่างมาล้อเล่นกันสิ นี่คือใบสัญญานะ มันไม่ดีถ้ามีข้อมูลปลอม นายก็รู้นิ?”
“ไม่มีปัญหา นั่นไม่ใช่เรื่องโกหกเพราะมันคือความจริง”
ผมแสดงใบรับรองอาชีพให้เธอดู
“…”
รอยยิ้มของลิเลียค้างอยู่แบบนั้น จากนั้นเธอก็ชักดาบที่ห้อยอยู่ที่เอวออกมา
“ทำไมถึงชักดาบออกมาล่ะ มันอันตรายนะรู้มั้ย”
“…………………….คุณอาเรล”
“มีอะไรเหรอ”
“ถ้าคุณไม่อยากตาย คุณช่วยยกเลิกสัญญาเดี๋ยวนี้เลย…?”
“ทำไมล่ะ? ที่ฉันเซ็นต์สัญญาก็เพราะเธอรบเร้าไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่มีทาง ถ้าฉันรู้ว่าสมาชิกใหม่นั้นไร้อาชีพ ฉันไม่มีทางที่จะชวนแน่นอน”
น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนไป
“อันที่จริงการเข้าร่วมกิลด์ในเมืองนี้ อย่างน้อยจะต้องมีสกิลพื้นฐานของนักดาบหรืออัศวิน เพื่อที่จะเรียนรู้เทคนิคการใช้ดาบได้! ถึงมันจะช่วยเรื่องจำนวนสมาชิก แต่ว่าไร้อาชีพเนี่ยนะ!? อย่ามาล้อเล่นกันหน่อยเลย! ถ้าฉันเพิ่มคนไร้อาชีพเข้าไป มีหวังชื่อเสียงของกิลด์เขี้ยวมังกรได้ตกต่ำลงกว่าเดิม และโดนดูถูกไปตลอดแน่ๆ!”
ลิเลียตะโกนออกมาด้วยความโกรธดังไปทั่วห้องโถง
ผมคิดว่าเธอทรุดลงไปอยู่บนพื้นแล้วล่ะ
“…อา~… ฉันคิดว่าในที่สุดก็ได้เจอสมาชิกใหม่แล้วแท้ๆ… มันจบสิ้นแล้ว…”
“เออ ใจเย็นๆก่อน ผมว่าเดี๋ยวสักวันมันก็ดีขึ้นเองแหละ”
“นี่เป็นความผิดของนาย บ้าเอ้ย!”
ทันใดนั้นก็มีคนเข้ามาอีกคน
คราวนี้เป็นผู้หญิง
“ลิเลีย? เกิดอะไรขึ้นเหรอ? เมื่อกี้ได้ยินเสียงดังไปถึงข้างนอกเลย…”
“ไรนะ~! ฟังฉันนะ~!”
ลิเลียร้องออกมา
ผู้หญิงคนคนนั้นถูกเรียกว่าไรนะ เธออายุใกล้เคียงกับผม
เธอมีผมสีแดงเพลิงที่มัดรวบเอาไว้ด้านหลัง (โพนี่เทลหรือทรงหางม้า)
ผมสีนั้น เหมือนผมเคยเห็นที่ไหนมาก่อน…?
เธอตัวผอมและสูงสมส่วน และขายาว
อีกอย่างหนึ่งคือ หน้าอกที่กำลังโตนั้นมันช่างดึงดูดสายตา
อืม อย่างที่คิดเลยหน้าอกใหญ่นั้นสุดยอดที่สุด
“ฉันอุตส่าห์คิดว่าจะได้สมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามา แต่ดันกลายเป็นคนไร้อาชีพไปซะงั้น!”
“ไร้อาชีพ…? -อย่าบอกนะว่า…..!?”
หญิงสาวผมแดงมองมาที่ผมและหรี่ตา
จากนั้นเธอจึงยกมุมปากขึ้น ฮิ ฮิ ฮิ จากนั้นเธอก็ยิ้มออกมา
“ไม่มีทาง นายก็มาที่เมืองนี้ด้วยงั้นเหรอ”
“เอ๋? ไรนะรู้จักเขาด้วยเหรอ?”
“ใช่ เราอาศัยอยู่ที่เมืองเดียวกันนะ”
……………..เมืองเดียวกัน?
“ฉันยังไม่ลืมความอับอายในตอนนั้นหรอกนะ เพราะว่าผิดหวังจากการที่แพ้นาย ฉันเลยออกจากเมือง และมายังเมืองนี้ยังไงล่ะ”
ผมเอียงคอ
“เธอเป็นใครเหรอ?”
“หา—?”
หญิงสาวผมแดงดูเหมือนจะตกใจ
“อย่าบอกนะว่าลืมกันไปแล้ว!?”
“ไม่ ผมจะลืมได้ยังไงถ้าผมไม่เคยเจอน่ะ?”
“อย่ามาล้อเล่นนะ! สองครั้ง เราเคยเจอกันสองครั้ง”
“ผมจำไม่ได้เลย”
“คะ ครั้งแรกฉันชนะ แต่ว่าครั้งที่สองฉันแพ้น่ะ!”
“…?”
“อึก~! นายลืมไปแล้วจริงๆเหรอ?”
ก็บอกไปแล้วไง
“ผมไม่คิดว่าผมจะลืมผู้หญิงสวยๆนะ”
“สะ สวย….”
“…แต่ว่า ผมเคยเจอเด็กผู้ชายที่มีสีผมเหมือนกับเธอด้วยนะ”
เด็กผู้ชายคนนั้นทำให้ผมได้เรียนรู้ <ฟันดาบคู่> และทำให้ได้รู้ว่าสามารถใช้สกิลได้โดยไม่ต้องมีสกิล
จะว่าไปฉันก็ไม่เจอเขาอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น
“หะ?”
“หัวหน้าทหารยามอีวาน ไม่มีลูกชาย! มีแค่ลูกสาวเท่านั้น! …นั่นก็คือฉันเอง!”
….จริงดิ?
Note : ถ้าใครต้องการสนับสนุนค่าไฟหรือค่ากาแฟสามารถโดเนทได้ตามด้านล่างครับ
