วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ – ตอนที่ 20 ฉันคิดว่านายเป็นมาโซจริงๆนะ

วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~

 

จิ๊บๆจิ๊บๆ เสียงของนกขนาดเล็กร้องออกมา

ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับแสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามา

 

“หืม?”

 

ทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่าร่างกายบางส่วนถูกห่อหุ้มด้วยอะไรที่อ่อนนุ่ม

เมื่อผมหันกลับไปก็พบลิเลียนอนเปลือยกายอยู่ข้างผม

 

เปลือกตาขอเธอค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ

 

“…อรุณสวัสดิ์จ๊ะ เมื่อคืนนี่จัดหนักเลยนะ ❤ ”

 

ผมเอื้อมไปจับหน้าขอเธอด้วยมือข้างหนึ่ง และบีบสุดแรงเท่าที่จะทำได้

 

“จ๊ากกก—-! เดี๋ – หัว!? หัวจะแตกแล้ว!? ยอมแล้วยอมแล้วยอมแล้ววววว!”

 

เธอยอมแพ้อย่างรวมเร็ว ดังนั้นผมก็เลยต้องปล่อยเธอไป

ลิเลียร้องไห้ออกมา

 

“ทำอะไรเนี่ย!?”

“นั่นไม่ใช่ปัญหา ว่าแต่ทำไมเธอถึงมาอยู่บนผมเตียงของผม แถมยังโป๊อีกด้วย”

“นายลืมไปแล้วเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้!? ตอนนั้นนายน่ะรักฉันมาก——–เดี๋ยวๆ แค่ล้อเล่นน่ะ! ดังนั้นช่วยหยุดบีบหน้าฉันซะที!”

“งั้นก็ใส่ชุดซะสิ!”

 

แน่นอนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างผมกับเธอ

เธอเมาและหลับไประหว่างที่กำลังฉลองชัยชนะในร้าน ไรนะเลยต้องพาเธอกลับมาที่บ้าน

 

เธอควรจะนอนอยู่บนเตียงในห้องของตัวเองนะ

 

“งืม~ …ฉันอุตส่าห์ตัดสินใจและวางแผนเอาไว้แล้ว แต่ดันโดนบีบหน้าซะได้”

“ผมมักจะทำแบบนี้กับพี่สาวงี่เง่าที่บ้านน่ะ ผมคิดว่าบีบหน้าแล้วดูน่ารักดี”

“คุณพี่สาวช่างโชคร้ายจัง!”

 

ไม่ว่าจะคิดยังไง เธอก็ไม่มีสิทธิที่จะย่องเข้ามาที่เตียงของคนอื่น แถมยังโป๊อีกต่างหาก มันจะแย่กว่านี้ถ้าหากเธอพยายามจะจูบผมในตอนที่ผมกำลังหลับอยู่

 

“ฉันหมายถึงว่าคุณอาเรลก็อายุ 15 ปีแล้วนิ!? ไม่สนใจเกี่ยวกับเรือนร่างของผู้หญิงเลยเหรอ? ปกติถ้าเห็นร่างเปลือยของผู้หญิงแล้วจะต้องเข้ามาโจมตีเหมือนสัตว์ร้ายสิ!”

“ถ้าต้องการจะมายั่วผมล่ะก็ เพิ่มหน้าอกให้ใหญ่กว่านี้ซักสิบเซนนะ”

“ใจร้าย!?”

 

ผมปล่อยลิเลียไว้ และเดินออกจากห้องไป

ที่กิลด์เขี้ยวมังกรนี้มีหลายห้องที่สามารถนอนได้ และผมก็ได้เช่าห้องหนึ่งในนั้นเอาไว้

ผมรู้สึกดีใจกลับเรื่องนี้ เพราะว่าราคาที่พักข้างนอกนั้นกำลังขึ้น

 

หลังจากล้างหน้าเสร็จผมก็ไปที่ห้องฝึก

ไม่มีใครอยู่ในห้องใหญ่นี้เลยซักคน

กิลด์ระดับท๊อปนี่เป็นอย่างที่คิดเอาไว้เลย และที่นี่ยังเหมาะแก่การฝึกอีกด้วย และยิ่งมีสมาชิกกิลด์อยู่ไม่กี่คน จึงทำให้ห้องนี้นั้นว่างตลอดเวลา

 

“เอาล่ะ ได้เวลาฝึกตอนเช้าแล้ว”

 

ทำหกสูงด้วยมือขวา จากนั้นก็ดันขึ้นลง

 

“หนึ่ง สอง สาม สี่…………………..”

 

“เก้าร้อยเก้าสิบหก เก้าร้อยเก้าสิบเจ็ด เก้าร้อยเก้าสิบแปด เก้าร้อยเก้าสิบเก้า…… หนึ่งพัน….. ฟู่วว~ว”

 

หลังจากดันพื้นด้วยมือข้างขวาและซ้ายเสร็จ ผมก็หยุดพัก

และก็มีหญิงสาวผมแดงเข้ามาในห้องฝึก

 

“ไรนะก็ต้องการฝึกตอนเช้าเหมือนกันเหรอ?”

“ช-ใช่แล้ว”

 

เมื่อได้ยินเสียงผม เธอก็หันกลับมา และเธอก็ตอบกลับมาด้วยเสียงแข็ง

อืม? ดูเหมือนจะมากกว่าปกตินะ

อย่างที่คิดเลย เธอยังแค้นที่แพ้ก่อนหน้านี้อยู่สินะ

 

เธอเป็นผู้หญิงที่ดี

ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอ

 

“ไรนะ”

“ม-มีอะไร?”

“ช่วงฟาดผมด้วยปลอกดาบหน่อยได้ไหม?”

“ฉันไม่ใด้มีนิสัยแบบนั้นนะ!?”

 

…..วิปริต?

คืออะไรงั้นหรือ

 

“บางทีไรนะอาจจะเหมาะที่สุดแล้ว”

“ฉ-ฉ-ฉันไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนั้นนะ”

“…? ถึงจะพูดงั้นก็เถอะ แต่ผมต้องการให้ช่วยจริงๆนะ ผมต้องการพลังของไรนะ”

“ทำไมนายต้องยึดติดกับฉันขนาดนั้นด้วย…!? ตั้งแต่ที่พูดเมื่อวานแล้ว อย่าบอกนะว่านายชอ-……..”

 

หน้าของไรนะเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

“ไม่ ไม่ ม-ไม่-ช-ใช่ว่าฉันไม่ชอบ…แต่ว่าเรื่องนั้น…มันจะดีกว่าถ้าเราค่อยๆเป็นค่อยๆไป…ถ้ามันเร็วเกินไป…”

“…นายกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ?”

“ก็ที่นายพูดแปลกๆก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรือยังไง!? นายเป็นโรคจิตที่อยากถูกฉันฟาดแล้วรู้สึกดีน่ะ!?”

 

เออ

ดูเหมือนจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว

 

“เธอเป็นนักดาบยักษ์และคงได้สกิลแข็งแกร่งมาแล้วใช่ไหม? ฉันอยากจะเลียนแบบมันน่ะ”

“สกิลแข็งแกร่งงั้นเหรอ…?”

“แข็งแกร่ง———–หรือจะเรียกว่า <ทนมือทนเท้า> ก็ได้ และสิ่งที่ผมต้องการก็คือ ‘จะสามารถทนการโจมตีตอนที่ไม่มีพรคุ้มกันศักดิ์สิทธิ์ได้ไหม’ นั่นคือสิ่งที่ผมคิดได้น่ะ”

 

และอีกอย่างคือ เมื่อคิดถึงประสิทธิภาพแล้ว มันคงจะดีกว่าถ้าหากมีคนที่พลังโจมตีมากที่สุดมาช่วย

นั่นจึงทำให้นักดาบยักษ์เหมาะกับหน้าที่นี้ที่สุด

แต่ว่าถ้ามันรุนแรงเกินไป ผมอาจจะตายได้ ผมจึงได้บอกให้เธอเอาปลอกดาบมาฟาดผมแทน

 

“งั้นก็พูดมาให้ชัดๆตั้งแต่แรกสิ! จะได้ไม่เข้าใจผิดแบบแปลกๆ ฉันนึกว่านายเป็นมาโซจริงนะเนี่ย…”

“ขอโทษทีที่ทำให้เข้าใจผิด และเธอช่วยฉันได้ไหม?”

“ก-ก็ได้ แต่ฉันไม่คิดว่านายจะเรียนสกิลแข็งแกร่งได้ด้วยวิธีแบบนี้ ถ้ามันเป็นไปได้จริง คนจะมีใครซักคนบางแห่งทำมันไปแล้วล่ะ”

 

เธอตะคอกเล็กน้อย แลพูดปฏิเสธว่า “นั่นมันเป็นไปไม่ได้”

 

“แน่นอนว่ามันยากที่จะโจมตีแบบปกติอย่างต่อเนื่อง”

“แน่นอน อย่างนั้นแหละ”

“’งั้นแทนที่จะโจมตีปกติ ฉันอยากให้เธอโจมตีแบบไร้ความปราณี”

 

Note : ถ้าใครต้องการสนับสนุนค่าไฟหรือค่ากาแฟสามารถโดเนทได้ตามด้านล่างครับ

วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~

วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~

Status: Ongoing
“อาชีพ” จะได้รับเมื่ออายุครบ 10 ขวบ และการที่มีหรือไม่มี “ทักษะ” จะส่งผลต่อชีวิตอย่างมาก อาเรลลูกชายของ “เจ้าหญิงดาบ” ฟาร่า และ “ราชาแห่งเวทมนตร์” ลีออน ถูกตราหน้าว่าเป็น “ไร้อาชีพ”… แต่ถึงแม้จะไม่มีงานทำหรือทักษะใดๆ อาเรลเชื่อว่าเขาสามารถได้ทักษะเหล่านั้นผ่านความพยายามได้

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท