วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ – ตอนที่ 35 ครั้งนี้ผมต้องการเรียนเวทมนตร์

เมื่อผมลืมตาขึ้นมา ก็พบเจอกับเพดานที่คุ้นเคย

มันเป็นบ้านที่ค่อนข้างเก่า ดังนั้นมันจึงผ่านการซ่อมมาแล้วเป็นจำนวนมาก และที่เด่นที่สุดก็คือรูขนาดใหญ่ที่โดนซ่อมไป

มันเป็นรูที่เกิดจากที่พี่สาวของผมแอบย่องเข้ามาที่เตียงของผมตอนเข้า และตอนเมื่อผมตื่นขึ้นมาเจอ ผมก็ได้เตะเธอไปอย่างแรง

และนั่นก็คือเพดานในห้องของผมเอง

ผมหลับตาลง และคิดถึงห้องที่ผมเคยอยู่มานานกว่า 10 ปี

“…อืม เป็นไปตามที่คาดเลย ไม่มีอะไรสบายไปกว่าการได้อยู่บ้านอีกแล้ว”

เตียงนอนที่หลับสบาย และร่างกายของผมที่คุ้นเคยกับมัน ทำให้เมื่อคืนนี้ผมหลับสบายมาก

หลังจากนั้นผมก็รู้สึกว่ามีอะไรอยู่รอบๆเอวของผม

เมื่อผมดึงผ้าห่มออก ก็เจอเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง นอนหลับและกอดผมอยู่

“ท่าน-พี่…ท-ทำไมถึงทิ้งมิร่าเอาไว้…ฮือ ฮือ”

ร่างที่น่ารักซึ่งกำลังหลับไหลอยู่ นั่นคือน้องสาวของผมเอง มิร่า

เธอเกิดหลังจากพิธีรับพรของผม และอีกไม่นานเธอก็จะอายุครบห้าขวบแล้ว

เธออยู่กับผมมาตลอดตั้งแต่เธอยังเล็ก และอาจจะเป็นเพราะผมออกจากบ้านไประยะหนึ่ง เมื่อผมกลับมาบ้านมันคงทำให้เธอคิดถึงผม

มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ที่เธอจะแอบเข้ามาที่เตียงของผมโดยไม่ได้รับอนุญาต

ถ้าหากเป็นพี่สาวคนโตของผม ผมคงจะเตะเธออย่างไร้ความปราณี แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้ เมื่อเป็นมิร่า

เพราะท้ายที่สุดแล้วเธอก็เป็นน้องสาวของผม

“โอ๋ๆ”

“……..งืม……..”

เมื่อผมลูบหัวของเธอ ภาพของความสุขก็แสดงออกมาทางแก้มของเธอ

เมื่อพูดถึงพี่สาวของผมแล้ว ตอนนี้เธออยู่ไกลจากบ้านอย่างมาก

หลังจากที่ผมเริ่มฝึกดาบอย่างจริงจัง เธอก็พูดว่า “รอก่อนนะอาเรล! พี่สาวคนนี้จะสร้างโลกที่อาเรลอยู่ได้อย่างสบายให้เอง!” เธอพูดอย่างมุ่งมั่นและออกจากบ้านไปคนเดียว

จริงๆแล้วผมก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนในตอนนี้?

แต่ว่าช่างมันเถอะ

ด้วยเหตุนี้ผมจึงสามารถอยู่บ้านอย่างสงบและปลอดภัยได้

ผมวานซืนเป็นวันที่ผมได้กลับมาที่เมืองเล็กๆแห่งนี้ ซึ่งเป็นเมืองที่ครอบครัวของผมอาศัยอยู่

ผมนั้นได้ไปอยู่ในเมืองแห่งดาบมาประมาณครึ่งปี แต่ผมรู้สึกเหมือนกับว่ามันนานมาก 

เพราะว่าผมไม่เคยออกจากเมืองนี้มาก่อน

ดังนั้นผมจึงคิดถึงเมืองนี้มากๆ

เมื่อผมมาถึงเมือง ผมจึงเดินเล่นรอบๆเมืองก่อน และก็มีคนหลายคนที่รู้ว่าผมได้เดินทางไปยังเมืองแห่งดาบ

“อาเรลคุง นายพยายามเต็มที่แล้ว…สำหรับผู้ชาย สิ่งสำคัญคือต้องพยายามท้าทายทุกสิ่ง ดังนั้นก็อย่ากังวลมากเกินไปล่ะ”

“ประสบการณ์เหล่านั้นจะช่วยนายในอนาคตได้อย่างแน่นอน ดังนั้นจงมีชีวิตอยู่อย่างเข้มแข็งล่ะ”

“นายมีครอบครัวที่รักนายอยู่ ดังนั้นอย่างลืมมันซะล่ะ เข้าใจไหม?”

พวกเขาพูดแบบนั้นเพื่อให้กำลังใจผม หลังจากนั้นพวกเขาก็คิดว่าผมหงุดหงิดและจะรีบกลับบ้าน

อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่ในกรณีของผม ผมชนะศึกชิงถ้วยเทพดาบ นั่นเป็นการแข่งขันเพื่อหานั้นดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในเมือง ผมได้อธิบายพวกเขาไปอย่างนั้น…………

แต่พวกเขากังวลมากกว่าเดิม และมองผมอย่างเศร้าสร้อย ดังนั้นผมจึงยอมแพ้ที่จะอธิบายพวกเขา ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดก็ไม่เป็นไร

และเมื่อวานนี้

ผมก็ได้ต่อสู่กับนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก นั่นก็คือแม่ของผมเอง

ผมเอาชนะแม่ได้ในนาทีสุดท้าย

ผมได้ฝึกฝนมาอย่างมากมายตอนอยู่ในเมืองแห่งดาบ ดังนั้นผมจึงอยู่ในสภาพที่พร้อมที่สุด

ในทางตรงกันข้าม แม่ซึ่งบางครั้งจะถูกเหล่าทหารยามขอให้ไปช่วยปราบสัตว์ประหลาด ซึ่งห่างหายจากการต่อสู้ไปนาน และเกือบจะเป็นแม่บ้านเต็มตัวแล้ว

แม้ว่าความแตกต่างจะไม่มาก แต่ชนะก็คือชนะ

“เยี่ยมมาก อาเรลจัง! ลูกแข็งแกร่งขึ้นอย่างมากภายในเวลาเพียงแค่ครึ่งปี”

ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยเอาชนะแม่ได้เลย

มันไม่ใช่การตัดสินใจที่ผิดพลาดที่ผมออกจากบ้าน และใช้เวลาหกเดือนภายในเมืองแห่งดาบ

ถึงแม้ว่าจะมีทักษะที่เหมือนกัน แต่ก็เป็นไปตามคาด ความแข็งแกร่งของแม่นั้นไม่อาจเทียบกับชุดเกราะมีชีวิตของเทพดาบที่ผมสู้ในดันเจี้ยนได้

ชุดเกราะมีชีวิตจะใช้สกิลตามที่ถูกใส่เอาไว้เท่านั้น ดังนั้นมันจึงไม่อาจพลิกแพลงทักษะการต่อสู้ได้เหมือนกับมนุษย์

ในทางกลับกัน แม่นั้นมีกลวิธี และความสามารถในการตัดสินใจการโจมตีแบบคาดไม่ถึง การเลือกใช้สกิลตามสถานการณ์ ซึ่งสิ่งเหล่านี้มันอยู่ในระดับที่สุดยอดมาก เธอนั้นไม่ได้ต่อสู้โดยอาศัยสกิลเพียงอย่างเดียว

แน่นอนว่ามันก็สมเหตุสมผลแล้ว

แต่เอาจริงๆแม่ก็ไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น ปกติแล้วเธอเป็นคนที่ค่อนข้างขี้อาย แต่เธอจะกลายเป็นคนละคนไปเลยเมื่อเธอถือดาบ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ผมสามารถพูดได้ว่าผมเป็นนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก

……………..อืมม

แล้ววันนี้ผมควรจะทำอะไรดี?

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้ตอนนี้ผมรู้สึกไม่มีจุดมุ่งหมาย

แน่นอนว่าผมจะฝึกดาบต่อไป

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ผมมาอยู่บนจุดสูงสุดแล้ว ดังนั้นมันจึงยากที่ผมจะมีแรงจูงใจในการเตรียมความพร้อมที่จะเผชิญหน้าเหมือนเมื่อก่อน

ผมนั้นใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการฝึก อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้ผมจึงมีเวลาว่างมาก

บางทีมันอาจจะดีที่ผมจะได้พักผ่อนสักหน่อย…แต่ว่ามันได้กลายเป็นนิสัยของผมไปแล้ว ดังนั้นผมจึงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้

“ใช่ ต่อไปผมอยากจะลองทำสิ่งนั้นดู”

และในวันนั้น

ผมได้ถามพ่อของผม

“ช่วยสอนเวทมนตร์ให้ผมที” ครั้งนี้ผมต้องการเรียนเวทมนตร์

พ่อกับแม่ที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ฟังคำพูดของผมก็ได้พูดขึ้น

“………….ห๊ะ?”

Note : ถ้าใครต้องการสนับสนุนค่าไฟหรือค่ากาแฟสามารถโดเนทได้ตามด้านล่างครับ