“อาเรล ขอโทษด้วย แต่ว่าเวทมนตร์มันยากกว่าที่คิดนะ”
เมื่อผมขอให้พ่อสอนเวทมนตร์ให้ พ่อก็ตอบกลับมาแบบนั้น
“มันเป็นเรื่องจริงที่ลูกนั้นไร้อาชีพ แต่ลูกสามารถใช้สกิลดาบได้ไม่ด้อยไปกว่าคนอื่นเลย นั่นก็เพราะว่ามันเป็นดาบ แต่เวทมนตร์มันต่างกับดาบนะ”
พ่อบอกว่าอาชีพเป็นสิ่งสำคัญที่จะทำให้ใช้เวทมนตร์ได้ แม้ว่าจะเป็นแค่เวทมนตร์พื้นฐานก็ตาม
นั่นก็เป็นเพราะคนทั่วไปนั้นไม่มีพลังเวท
ยกตัวอย่างเช่น เมื่อได้รับพรของอาชีพจอมเวท ก็จะทำให้มีพลังเวทอยู่ในร่ายกายตั้งแต่แรกแล้ว
นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมอาชีพอื่นถึงไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้
“แน่นอนว่านั่นก็เกิดขึ้นกับพ่อด้วย หลังจากพิธีรับพร พ่อก็สามารถใช้เวทมนตร์ได้ครั้งแรก ถึงแม้ว่าตอนนั้นจะยังไม่มีพลังเวท แต่มันก็เกิดขึ้นมาเองตามธรรมชาติ”
พ่อได้อธิบายออกมา
“เพราะแบบนั้น ดาบและเวทมนตร์จึงต่างกัน ถ้าหากว่ามีมือ ก็สามารถเหวี่ยงดาบได้ และถ้าฝึกฝนก็จะสามารถเพิ่มความสามารถได้แม้ว่าจะไม่มีพรของสกิลก็ตาม แต่ว่าเมื่อเป็นเวทมนตร์แล้ว จะให้ใช้มือฝึกเหมือนดาบ มันก็ไม่สามารถทำได้? ไม่ว่าลูกจะพยายามแค่ไหนก็ตาม ก็คงไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้“
อืม
เข้าใจล่ะ เรื่องที่พ่อพูดก็ดูมีเหตุผลนะ
ผมมีข้อโต้แย้งนะ
“แต่ผมขอแก้ไขเรื่องหนึ่งก่อน ดาบนั้นสามารถแกว่งได้โดยไม่ต้องใช้มือก็ตาม มันสามารถใช้เท้าหรือปากแทนก็ได้”
ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องใช้มือ
แน่นอนว่าผมมีทั้งมือทั้งสองข้างที่แข็งแรง ถึงแม้ว่าผมจะไม่มีมือ ผมก็คงจะหาวิธีการต่างๆในการใช้มันอย่างแน่นอน
เราไม่ควรจะยึดติดกับเรื่องแบบนั้นนะ
“อืมม…”
พ่อพึมพำบางอย่างด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน
เรื่องเหล่านั้นคงมีแค่ลูกเท่านั้นที่ทำได้… พ่อพูดเสริมขึ้นมา
“มีอีกอย่างหนึ่งที่ผมอยากจะแก้ไขเรื่องที่พ่อพูด”
“…?”
พ่อของผมเอียงหัวและถามออกมา
“อะไรคือหลักฐานที่บอกว่าคนเรานั้นไม่มีพลังเวท?”
พ่อประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็อธิบายด้วยสีหน้าลำบากใจ
“นั่นก็เป็นเพราะ มันเป็นสิ่งที่คนทั่วๆไปเค้าว่ากันมา…”
“แน่นอนว่าพ่อก็สงสัย”
พ่อเคยค้นหาในหนังสือมาเล็กน้อย
“แต่ว่ามันไม่มีหลักฐานที่ชัดเจน หลักฐานที่ดีที่สุดคือ ‘ที่ไม่มีพลังเวทก็เพราะไม่สามารถรับรู้ถึงพลังเวทได้’ แต่มันก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าใครมีพลังเวทบ้าง?”
หรืออาจจะเป็นเพราะจำนวนพลังเวทนั้นน้อยมาก ดังนั้นผู้คนเหล่านั้นจึงไม่สามารถรับรู้พลังเวทของพวกเขาได้
มันเป็นไปได้จริงๆเหรอที่คนคนหนึ่งจะมีพลังเวท แม้ว่าจะน้อยมากก็ตาม?
“นั่นคือสมมติฐานของผม”
“อืมมม…จริงๆแล้วพ่อก็ไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่ามันไม่มีพลังเวทอยู่เลย…หืม? งั้นก็?”
“นี่เป็นผลการทดสอบว่าสมมติฐานของผมเป็นจริงหรือไม่”
“…?”
ต่อหน้าพ่อของผมซึ่งกำลังสงสัย ผมได้ปล่อยพลังเวทในตัวออกมา
ผมม้าของพ่อค่อยๆปลิวไสว ด้วยคลื่นเวทมนตร์เล็กๆ
“เอ๋?”
“แบบนี้มัน”
ผมใช้เวลาอยู่นานมาก กว่าผมจะสามารถรับรู้พลังเวทในร่างกายของผมได้
จริงๆคือหลังจากที่ผมได้เห็นนักดาบเวทมนตร์ในเมืองแห่งดาบ คนที่ผมเคยต่อสู้ด้วย
เมื่อสามารถรับรู้ถึงพลังเวทได้แล้วการที่จะโฟกัส เคลื่อนไหว หรือปล่อยมันออกมาก็ไม่ใช่เรื่องยาก
อย่างไรก็ตาม มันก็ยังไปไม่ถึงจุดที่เรียกว่าเวทมนตร์ที่แท้จริงได้
“อย่างน้อยหลังฐานที่บอกว่า คนทั่วไปที่ไม่ได้รับพรจากอาชีพจอมเวทจะไม่มีพลังเวทอยู่ก็ยังไม่มี”
นั่นคือข้อสรุปของผม
บางทีทุกคนอาจจะมีพลังเวทอยู่ แต่ว่าไม่สามารถพิสูจน์ได้เหมือนแบบผม
“อ-อ-อา….”
“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอพ่อ? จู่ๆพ่อก็แสดงใบหน้าสนุกออกมา”
ปากของพ่อก็พะงาบๆเหมือนปลากินอาหารอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็ตะโกนออกมา
“อ-อีกแล้ว อาเรลทำสิ่งเหลือเชื่อออกมาอีกแล้ว!?”
แม้ว่าผมจะสามารถรับรู้พลังเวทของตัวเองได้แล้ว แต่ว่ามันเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น
เพราะว่าผมมีพลังเวทน้อยมาก ตอนนี้ผมจึงยังใช้เวทมนตร์ไม่ได้
“อย่างแรกเลยช่วยบอกวิธีเพิ่มพลังเวทให้ผมหน่อย”
“ด-ได้เลย…”
พ่อได้ตอบตกลงทั้งๆที่ยังไม่หายจากอาการตกใจ
“จริงอยู่ที่พ่อรู้หลายววิธีในการเพิ่มพลังเวท…แต่มันสามารถใช้ได้กับอาชีพจอมเวทเท่านั้น และลูกไม่สามารถเพิ่มพลังเวทโดยวิธีการเหล่านั้นได้”
“เอาล่ะ ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องยาก แต่พ่อคิดว่ามันง่ายกว่าในการที่ทำให้หนึ่งเป็นสองเมื่อเทียบกับการทำให้ศูนย์เป็นหนึ่ง”
“…”
วิธีการที่พ่อบอกนั่นมันง่ายมาก
ใช้พลังเวท
นั่นคือวิธีการที่ง่ายสุด
ผู้ที่มีอาชีพเป็นจอมเวททุกคนย่อมรู้ดีว่า ยิ่งใช้พลังเวทมากเท่าไหร่ จำนวนพลังเวทของพวกเขาก็จะเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
อืม เช่นเดียวกับการฝึกกล้ามเนื้อสินะ
ยิ่งคุณฝึกกล้ามเนื้อมากเท่าไหร่ กล้ามเนื้อของคุณก็จะแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น
“ถึงแม้ว่ามันเป็นเรื่องง่าย”
อย่างไรก็ตาม การที่รับรู้ถึงพลังเวทของตัวเองนั้นเงื่อนไขที่จำเป็น และยากที่จะรับรู้ถึงมัน
อย่างน้อยก็ขอลองดูหน่อยล่ะกัน
ดังนั้นผมจึงปล่อยพลังเวทออกมา
“?”
“อาเรล!?”
–ผมได้ล้มลงไป
Note : ถ้าใครต้องการสนับสนุนค่าไฟหรือค่ากาแฟสามารถโดเนทได้ตามด้านล่างครับ
