มีคนเคยบอกเอาไว้ว่าการสอบเลื่อนชั้นนั้นมีทั้งการสอบข้อเขียนและสอบปฏิบัติ
คะแนนเต็มในแต่ละเรื่องคือ 100 คะแนน ตะแนนรวมทั้งหมดคือ 200 คะแนน
ถ้าหากได้คะแนนรวมมากกว่า 160 คะแนน ก็จะสอบผ่าน
อันดับแรกเลยนั้นจะเป็นการสอบข้อเขียน
“เริ่มการสอบได้”
เมื่อเห็นสัญญาณจากผู้คุมสอบผมจึงดูภาพรวมของข้อสอบอย่างรวดเร็ว
หืม… ผมได้ยินมาว่าข้อสอบนั้นจะรวมบทเรียนของชั้นปีที่หนึ่งและชั้นปีที่สองเข้าด้วยกัน แต่…ดูเหมือนมันจะไม่ได้ยากขนาดนั้น
เวลาในการสอบนั้นคือหนึ่งชั่วโมง
จากที่ดู ถ้าข้อสอบมีประมาณนี้ สำหรับผมน่าจะใช้เวลาในการแก้โจทย์ทั้งหมดประมาณสิบนาที
ในบางกรณีผมจะรวบรวมบุคลิกทั้งหมดให้เป็นหนึ่งเดียวกัน แต่ถ้าแค่นี้บุคลิกหลักอย่างเดียวก็น่าจะพอแล้ว
ผมได้กรอกข้อมูลลงในช่องคำตอบทั้งหมดภายในเวลาสิบนาที
การตรวจสอบนั้นไม่จำเป็น
เป็นไปตามที่คาดเลย ไม่มีคำถามที่ผิดปกติ
เมื่อผมว่าง ผมจึงตัดสินใจจิตนาการถึงการฝึก
ในหัวของผม ผมจิตนาการให้บุคลิกทั้งสองของผมต่อสู้กันเอง
มันเป็นการฝึกที่ดีที่จะได้ใช้เวทมนตร์ที่แตกต่างกัน และมันน่าสนใจมากที่จะให้หนึ่งในนั้นเป็นนักดาบ
เพราะมันเป็นโลกแห่งจิตนาการ ผมจึงสามารถจิตนาการให้ตัวเองเป็นมอนสเตอร์ได้
อย่างไรก็ตาม ยังคงมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่พยายามแก้ปัญหาอย่างสิ้นหวังอยู่ข้างๆผม
เด็กผู้ชายที่บอกว่าอยากจะสอบเลื่อนชั้นด้วย เขาก็คือรอยซ์
บัคคัสดูเหมือนจะกังวลเล็กน้อย แต่เขาก็พูดว่า “…บางทีมันอาจจะคุ้มค่า ที่จะทำให้เขาได้ลิ้มรสถึงความพ่ายแพ้…” และอนุมัติให้เขาเข้าร่วมการทดสอบด้วย
“…อ๊ากก นี่มันปัญหาบ้าอะไรเนี่ย…” (รอยซ์)
ดูเหมือนเขาพยายามดิ้นรนอย่างมากเลย
ในที่สุดการสอบก็จบลง และการให้คะแนนก็เสร็จสิ้นหลังจากนั้นไม่นาน
เพราะมีคนสอบแค่สองคน อาจารย์บัคคัสจึงตรวจคำตอบและให้คะแนนเสร็จภายในเวลาประมาณ 30 นาที
“รอยซ์ ฉันจะคืนกระดาษคำตอบให้เธอก่อน” (บัคคัส)
รอยซ์รับกระดาษคำตอบคืน แต่สีหน้าของเขานั้นมีแต่ความหงุดหงิด
“62 คะแนน…” (รอยซ์)
“เธอไม่จำเป็นต้องมองโลกแง่ร้ายขนาดนั้นก็ได้ ด้วยคะแนนแค่นี้มันก็มากเพียงพอสำหรับเธอที่อยู่ในชั้นปีที่หนึ่งแล้ว แต่เดิมแล้วนี่เป็นข้อสอบปลายภาคของนักเรียนชั้นปีที่สองน่ะ”(บัคคัส)
บัคคัสปลอบใจเขา
“มันยังมีความเป็นไปได้ที่เธอจะสอบผ่าน แต่เธอจะต้องสอบภาคปฏิบัติให้ได้หนึ่งร้อยคะแนนเต็ม”
เนื่องจากคะแนนรวมในการสอบผ่านคือหนึ่งร้อยหกสิบคะแนน ถ้าสอบภาคปฏิบัติได้หนึ่งร้อยคะแนนเต็ม คะแนนรวมมันจะเป็นหนึ่งร้อยหกสิบสองคะแนน
ในกรณีของเขา ผมคิดว่าเขาน่าจะสอบภาคปฏิบัติได้ดีมากกว่า แต่ว่ามันก็ขึ้นอยู่กับเนื้อหาของการสอบด้วย
“ต่อไปก็อาเรล… ฉันคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าเธอจะทำได้ แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะทำได้ถึงขนาดนี้…” (บัคคัส)
เมื่อผมได้รับกระดาษคำตอบกลับมา ที่คำถามทุกข้อนั้นมีเครื่องหมายวงกลมวงเอาไว้อยู่
ดูเหมือนจะได้คะแนนเต็มนะ
“มันง่ายมาก” (อาเรล)
“นักเรียนชั้นปีที่สองบางคนยังมีปัญหาในการแก้โจทย์เหล่านี้เลยนะ…” (บัคคัส)
เมื่อรอยซ์เห็นคะแนนของผม เขาก็เริ่มหงุดหงิดมากขึ้น
“อ-อย่าเพิ่งคิดว่านายจะสามารถเอาชนะฉันได้นะ!” (รอยซ์)
“ผมไม่ได้คิดจะแข่งขันด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้วนะ?” (อาเรล)
“…น-นั่นแหละเป็นเหตุผลที่ทำไมฉันถึงยังอดทนอยู่! ถ้าหากเป็นข้อสอบปฏิบัติล่ะก็ ฉันไม่มีทางแพ้แน่!” (รอยซ์)
“ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ก็ไม่เห็นต้องรีบตัดสินผลการสอบเลย?” (อาเรล)
“ม-มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่! ฉันคือชายที่จะเป็นจักรพรรดิ์เวทมนตร์ในอนาคต! ไม่มีทางที่ฉันคนนี้จะแพ้ได้!” (รอยซ์)
…ช่างเป็นคนที่เจ้าปัญหาจริงๆ
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะมีความภาคภูมิใจในความแข็งแกร่งของตัวเองมากเกินไป แต่จิตวิญญาณในการแข่งขันนั้นก็ช่วยในการผลักดันเขา
ถ้าหากนายต้องการเห็นผมเป็นคู่แข่งล่ะก็ เชิญทำตามที่นายต้องการเลย
หลังจากนั้นเราก็เปลี่ยนมาสอบภาคปฏิบัติ
ผมและรอยซ์ถูกพามาที่สนามฝึกซ้อม
“มันมีรูปร่างแปลกๆ โดยมีพื้นที่ที่สามารถวิ่งได้ประมาณ 200 เมตร” (บัคคัส)
มันเป็นพื้นที่สี่เหลี่ยมที่ยาวและแคบ
และมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างในนั้น
แต่ละด้านถูกล้อมด้วยกำแพงที่หนา หรือจะบอกว่ามันเป็นโพรงที่ไม่มีด้านบนก็ได้
อย่างไรก็ตามมีเพียงด้านเดียวของผนังเท่านั้น ที่มีสิ่งที่คล้ายโครงเหล็กอยู่ ซึ่งมีรูปร่างเหมือนกรง
“ใครจะเป็นผู้ที่ท้าชิงคนแรก??” (บัคคัส)
“ผ-ผมขอไปก่อนครับ!” (รอยซ์)
รอยซ์นั้นต้องการจะเป็นผู้ที่สอบคนแรก
มีบันไดแขวนห้อย และเขาก็ลงไปทางนั้น
“เริ่มการสอบภาคปฏิบัติได้” (บัคคัส)
หลังจากนั้นไม่นานกรงเหล็กก็ถูกเปิดออก
มีอะไรบางอย่างปรากฏออกมาจากด้านในนั้น
“มิ-มิโนทอร์!?” (รอยซ์)
มิโนทอร์นั้นเป็นมอนสเตอร์ที่มีหัวเป็นวัว
บางทีมันอาจจะหิว เมื่อมันสังเกตเห็นรอยซ์มันก็เริ่มวิ่งไปข้างหน้า
เข้าใจล่ะ
ข้อสอบเป็นแบบนี้เอง?
“รอยซ์เธอต้องเอาชนะมันด้วยเวทมนตร์ ก่อนที่มันจะมาถึงตัว” (บัคคัส)
“ค-ค-ค-ครับ!” (รอยซ์)
“อย่างไรก็ตาม ถ้าหากไม่สามารถเอาชนะมิโนทอร์ได้ เธอจะโดนมิโนทอร์พุ่งชนนะ” (บัคคัส)
“ห๊ะ-…ม-ไม่ ฉันต้องเอาชนะมันได้อย่างแน่นอน ฉันจะไม่แพ้มัน! ฉันจะเผามันให้หมดด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวเลย! <ระเบิดทำลายล้าง>!” (รอยซ์)
รอยซ์ได้เปิดใช้งานเวทมตร์ที่ใช้ในตอนที่สอบเข้า
ถึงแม้ว่าเปลวไฟมันจะไม่ฉูดฉาดเหมือนตอนนั้นก็ตาม แต่พลังงานนั้นถูกอัดรวมกัน ทำให้มันเป็นการโจมตีที่มีพลังในการสังหารสูงกว่าเดิม
ผมมั่นใจว่าเขาได้ปรับปรุงสมการเวทของตัวเขาเอง เหมือนกับที่ผมทำในตอนนั้น
นี่น่าเป็นผลจากการเรียนรู้สมการเวทมนตร์
“อะไรน่ะ!?” (รอยซ์)
นั่นเป็นเพราะว่า คราวนี้คู่ต่อสู้กำลังเคลื่อนไหวอยู่
ระเบิดทำลายล้าง นั้นเป็นเวทมนตร์ที่ต้องกำหนดตำแหน่งก่อน และสร้างเปลวไฟให้ปะทุขึ้นที่ตำแหน่งนั้น
ในตอนที่สอบเข้านั้นมันได้ผลดี เพราะว่าเป้าหมายไม่ได้เคลื่อนไหว แต่ว่ามันจะยากมาก ถ้าหากต้องกำหนดตำแหน่งในขณะที่เป้าหมายเคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลา
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีแรกกดดันจากมอนสเตอร์ที่เข้ามาใกล้อีก
“ระ-<ระเบิดทำล้ายล้าง>!<ระเบิดทำล้ายล้าง>!<ระเบิดทำล้ายล้าง>!!” (รอยซ์)
รอยซ์นั้นเร่งที่จะปล่อยเวทมนตร์ออกมา แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงการเป่าลมร้อนใส่หลังมิโนทอร์
“มอออออ!”
“เหวอออ~!” (รอยซ์)
ในที่สุดมิโนทอร์ก็เข้าใกล้รอยซ์ได้โดยเหลือระยะอีกเพียงไม่กี่เมตร และมันก็รีบวิ่งให้เร็วขึ้นอีก
รอยซ์นั้น…เหมือนตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง แต่ทันใดนั้นพื้นดินตรงเท้าของมิโนทอร์ก็หายไป
“มอออออ!?”
ดูเหมือนว่าจะมีการเตรียมหลุมพรางเอาไว้ เป็นมาตราการด้านความปลอดภัย
ผมรับรู้ถึงมันได้
พื้นดินตรงนั้นแตกต่างจากตรงอื่นอย่างเห็นได้ชัดเลย
อย่างไรก็ตาม รอยซ์ที่ดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นมัน ก็สะดุดล้มลงไปข้างหลังจนก้นกระแทกกับพื้น
บัคคัสพูดออกมาอย่างไร้ความปราณี
“รอยซ์สอบปฏิบัติของเธอได้ 40 คะแนน คะแนนรวมเป็น 102 คะแนน” (บัคคัส)
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สามารถเอาชนะมันได้ แต่เธอก็จะได้รับคะแนน
