“แหม คุณนัชชานี่เปลี่ยนเป็นคนละคนเลย ก็น่าตกใจเหมือนกันนะคะ” ฉันมองเธอแบบน่าหมั่นไส้ หยีบกระเป๋าขึ้นมา แล้วก็เตรียมตัวไปบ้านอาก๋ง
ถึงอาธิปไม่ได้ไป แต่ฉันก็ต้องไป
ฉันเดินออกไปถึงหน้าประตู นัชชาก็มาขวางทางฉัน อาธิปไม่อยู่ตรงข้าง ๆ เธอเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย ไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนหวานคนเดิม เธอมองตาฉันอย่างดุดัน และพูดด้วยว่า “เมื่อไรถึงจะยอมหย่ากับพี่อาธิป”
ฉันตกตะลึงใจ หัวเราะเล็กน้อย มองตาเธอและพูดว่า “คุณนัชชากกำลังบังคับให้ฉันหย่ากับสามีในฐานะที่เป็นชู้ของสามีฉันเหรอคะ”
“เธอนั่นแหละ เป็นชู้” แลดูเหมือนเธอจะไม่ชอบให้คนอื่นหาว่าเธอเป็นชู้ เธอหน้าบึ้ง และกล่าวว่า “อีดารัณ ถ้าไม่มีเธอ ตอนนี้คุณนายในบ้านนี้ควรจะเป็นฉัน ไม่ใช่เธอ อาก๋งก็ตายไปแล้ว ไม่มีใครที่จะปกป้องเธอได้อีกต่อไป ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะเซ็นหย่า รับเงินชดเชยที่พี่อาธิปให้ แล้วใส่หัวออกไปจากบ้านนี้”
“คุณนัชชาคะ เสียดายด้วยนะคะที่เธอไม่ได้เป็นฉัน” ฉันพูดด้วยเสียงเย็นชา ไม่สนใจความโกรธของเธอ ฉันเดินอ้อมตัวเธอจะเดินลงไปข้างล่าง นอกจากอาธิปแล้ว จะไม่มีใครมาพูดให้ฉันเจ็บได้
ปกติมีแต่คนเอาใจใส่ แต่ตอนนี้ฉันไม่แคร์เธอเลย เธอโกรธไม่ยอมให้ฉันดูถูกเธอ เธอคว้าแขนฉันไว้อยู่รุนแรง กล่าวว่า “อีดารัณ อีหน้าด้าน พี่อาธิปไม่ได้รักแก แกเข้าใจไหม แกจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร”
ฉันหันไปมองเธอ รู้สึกว่าตลก ๆ เลยพูดแบบเฉยชาว่า “ในเมื่อเธอรู้ว่าอาธิปไม่ได้รักฉัน แล้วทำไมเธอต้องใจร้อนขนาดนี้ด้วยอ่ะ”
“อี….” สาวน้อยโกรธจนหน้าแดง พูดอะไรไม่ออก
ฉันก้มตัวเข้าชิดเธอ ยิ้มแบบหัวเราะเล็กน้อย พูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “พูดถึงว่าฉันจะอยู่ไปต่อเพื่ออะไรนั้น……” ฉันเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงแบบอวดนิดหน่อย ว่า “เขางานดีขนาดนี้น เธอคิดว่าฉันอยู่ต่อเพื่ออะไร”
“อีดารัณ อีหน้าด้าน” นัชชาโกรธมากจนเริ่มจะเสียสติ ยกมือจะผลักฉันลงบันได ด้วยสัญชาตญาณของคน ฉันหลีกตัวเพื่อไม่โดนเธอผลัก แต่คาดไม่ถึงว่าเธอเสียการทรงตัว แล้วล้มลงไปจากบันได
“อ๊าๆๆๆ…”นัชชาส่งเสียงร้องเจ็บดังไปทั่วบ้าน ฉันตกใจ ยังไม่ทันคิดอะไร ก็มีคนผลักฉันให้หลีทาง ก็เห็นอาธิปวิ่งลงไปข้างล่าง
นัชชาม้วนตัวไว้ ดูสีหน้าซีด ๆและเจ็บทรมาน และพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “ลูก ลูกฉัน”
ก็เห็นมีเลือดไหลออก พรมปูพื้นแดงไปหมด ฉันตกตะลึงว่า เธอท้องแล้วเหรอ
ท้องกับอาธิปรึป่าว
“พี่อาธิป ลูก ลูก….” นัชชาดึงปากกระบอกแขนเสื้อของอาธิป และพูดถึงลูกซ้ำแล้วซ้ำอีก
อาธิปเหงื่อออกเต็มหน้าผาก หน้าบึ้งๆ
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ลูกจะไม่เป็นอะไร” เขาปลอบใจนัชชา และอุ้มนัชชาขึ้นมาจะเดินออกไปข้างนอก
อาธิปเดินออกไปไม่กี่ก้าว แล้วหยุดกะทันหัน หน้าบึ้งมาก และพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “ดารัณ เธอกล้ามากนะ”
พูดสั้น ๆ แต่ในคำพูดนั้นมีทั้งความเย็นชา ความเกลียดชัง และความโกรธ
ฉันตกตะลึง ยืนอยู่ที่เดิน ทันใดนั้น ฉันทำอะไรไม่ถูก
“ไม่ไปอธิบายเพื่อตัวเองหน่อยเหรอครับ” มีเสียงพูดส่งมาจากด้านหลัง ฉันตกใจ หันไปเห็นเป็นคุณกวิน ไม่รู้ว่าเขาตามมาเมื่อไร
เก็บอารมณ์ตื่นเต้นไว้ และพูดด้วยน้ำเสียงเฉย ๆ ว่า “อธิบายอะไรล่ะคะ”
เข้ายักคิ้ว ว่า “คุณไม่กลัวเหรอว่าเขาจะเข้าใจผิดว่าคุณเป็นคนผลักนัชชาลงจากบันได”
ฉันหลิ่วตาลง รู้สึกเหนื่อยหน่าย กล่าวว่า “ฉันจะเป็นคนที่ผลักเธอตกลงไปหรือไม่นั้นไม่สำคัญหรอกตอนนี้ ที่สำคัญคือ นัชชาสุดที่รักของเขาได้รับบาดเจ็บไปแล้ว ยังไงก็ต้องมีคนใดคนนึงรับผิดชอบกับเรื่องนี้”
“คุณนี่ ก็ใจกว้างเหมือนกันนะ” คุณกวินพูด แล้วก็ถือกล่องกระเป๋าแพทย์ของเขาเดินออกไปจากบ้าน
ดูท่าทางน่าจะตามไปโรงพยาบาลด้วยกันล่ะมั้ง
