ขอสายลมพารักคืนใจเธอ – บทที่ 7 งานศพอาก๋ง

　　จากบ้านเราไปถึงบ้านอาก๋ง ใช้เวลาประมาณ 1 ชม. ระหว่างทางนี้ ฉันอึ้งเมินมาตลอดทาง

ลูกในท้องนัชชา และสายตาที่อาธิปมองฉันตอนที่เขาเดินออกไปจากบ้าน สิ่งที่เกิดขึ้นทุกยอ่างทำให้ฉันอึดอัดใจมาก

คงเป็นเพราะอึดอัดใจ พอมาถึงหน้าบ้าน รถเพิ่งจอด ฉันก็รู้สึกเคลื่อนไส้ ฉันรีบลงจากรถ ไปอ้วกที่สวนดอกไม้หน้าบ้าน แต่ก็ไม่อ้วก

“อัยยะ เป็นคุณนายมาไม่กี่วัน ชักจะละเอียดอ่อนเชียวนะ แค่นั่งรถมาแค่นี้ ก็เมารถเลยเหรอ” มีเสียงพูดเสียดสีส่งมา

ไม่ต้องดูก็รู้ว่าเป็นใคร อาก๋งมีลูกชายสองคน ลูกชายคนโต ฟู่ฉางเหิงเสียชีวิตไปพร้อมภรรยาเพราะเกิดอุบัติเหตุ ซึ่งเป็นพ่อแม่ของอาธิป อาธิปเป็นลูกคนเดียวในบ้าน อีกคนก็เป็นลูกชายคนเล็ก ฟู่ชางเหิง ที่พูดเสียดสีกับฉันนั้นก็คือ ภรรยาของฟู่ชางเหิงสูฮุ่ย ซึ่งเป็นอาของฉัน ปัญหาความขัดแย้งในครอบครัวตระกูลใหญ่จะเยอะ อันนี้ฉันชินไปแล้ว

ฉันพยายามอดทนกับความไม่สบายไว้ และมองไปที่สูฮุ่ย ทักทายอย่างมีมารยาทว่า “สวัสดีค่ะ คุณอา”

ปกติสูฮุ่ยก็ไม่ถูกใจกับฉันอยู่แล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเกิดในครอบครัวธรรมดา แต่อาก๋งกลับเอ็นดูฉัน เขาคงอิจฉาฉัน หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะว่าตอนอาก๋งยังอยู่ แกจะรักอาธิปมากกว่าใคร และยกทุกอย่างในบ้านตระกูลฟู่ให้อาธิปคนเดียว เขาคงไม่พอใจ จึงมาลงโทษที่ฉัน

สูฮุ่ยมองฉันแบบน่ารำคาญ เห็นฉันมาคนเดียว เขาหน้าบึ้งแล้วพูดว่า “มันคือยังไง งานศพของอาก๋งทั้งที คุณชายใหญ่โตไม่มาร่วมงานเลยเหรอ”

วันนี้คนมาร่วมงานเยอะ อาธิปไม่ได้มา ไม่สมควรจริง ๆ ฉันเลยยิ้มให้เขา แล้วพูดปัด ๆ ไปว่า “อาธิปเขาติดงานนิดหน่อย เดี๋ยวเสร็จงานแล้วจะตามมาค่ะ”

“เหอะเหอะ” สูฮุ่ยหัวเราะเล็กน้อย กล่าวว่า “นี่อ่ะนะ คนที่คุณพ่อเลือกมาก็แค่นี้แหละ”

ครอบครัวตระกูลใหญ่ คนมาร่วมงานกันเยอะ ถึงสูฮุ่นจะรังเกลียดฉันขนาดไหน เขาก็ไม่กล้าทำอะไรเกินหน้าเกินตา

เราสองคนก็เลยเดินเข้าไปในงานพร้อมกัน อนุสรณ์แท็บเล็ตของอาก๋งวางไว้กลางห้องโถง เผาศพมาแล้ว เถ้ากระดูกใส่ไว้ในโกศ โกศวางไว้หลังอนุสรณ์แท็บเล็ต ในห้องโถงมีดอกไม้สีขาววางไว้เยอะแยะ และมีของไหว้บูชาวางไว้บนโต๊ะเซ่นไหว้

มีผู้คนมาร่วมงานติดต่อกัน อาก๋งมีชื่อเสียง คนที่มาร่วมงานล้วนเป็นแต่ผู้มีฐานะสูงทั้งนั้น ฟู่ชางเหิงกับสูฮุ่ยยืนต้อนรับแขกข้างนอก ส่วนฉันก็คอยต้อนรับแขกอยู่ข้างโต๊ะเซ่นไหว้

“คุณดารัณคะ” ป้าจางเรียกฉัน ถือกล่องจันทร์หอมไว้ในมือ

“ว่าไงคะ ป้าจาง” ครอบครัวตระกูลฟู่ถึงจะเป็นบ้านตระกูลใหญ่ แต่มีลูก ๆ หลาน ๆ ไม่กี่คน สัมพันธภาพในครอบครัวก็เลยไม่ค่อยซับซ้อน แต่ก่อนอาก๋งก็ชอบอยู่เงียบ ๆ เลยมีแต่ป้าจางคนเดียวคอยดูแลอาก๋ง

ป้าจางยื่อกล่องในมือเขามาให้ฉัน ทำหน้าแบบสงสารฉัน กล่าวว่า “อันนี้เป็นของที่ท่านฝากไว้ให้คุณดารัณ คุณดารัณเก็บไว้ดี ๆ นะคะ”

เขาหยุดพูดแป๊บ แล้วพูดต่อว่า “ท่านรู้ว่า ถ้าตัวเองไปแล้ว คุณชายอาธิปคงต้องบังคับให้คุณดารัณหย่ากัน ถ้าคุณดารัณไม่อยากหย่า คุณดารัณก็เอากล่องใบนี้ให้คุณชายอาธิปดู คุณชายอาธิปเห็นกล่องใบนี้ คงจะไม่คิดจะเลิกกับคุณดารัณง่าย ๆ”

ฉันหลิ่วตามองไปที่กล่อง กล่องจันทร์หอมสี่เหลียม ถูกล็อคไว้ ฉันเลยมองไปที่ป้าจาง ถามว่า “แล้วกุญแจล่ะคะ”

“กุญแจ ท่านให้คุณชายอาธิปไปแล้วค่ะ” ป้าจางกล่าว และพูดต่อว่า “ช่วงนี้คุณดารัณดูโทรม ๆ ต้องรักษาสุขภาพด้วยนะคะ ตอนท่านยังอยู่ ท่านก็หวังว่าคุณดารัณกับคุณชายอาธิปจะมีลูกัน จะได้สืบตระกูลฟู่ต่อไป ตอนนี้ท่านไปแล้ว ก็ยังต้องสืบตระกูลไปให้ได้นะคะ”

พูดถึงลูก ฉันจึงมึน ๆ ยิ้มให้ป้าจางเล็กน้อย ก็ไม่อยากพูดอะไรมาก

หลังงานศพ ก็ต้องส่งโกศเถ้ากระดูกของอาก๋งไปฝังที่สุสาน กว่าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ไปถึงสุสานก็บ่ายแล้ว แต่อาธิปยังไม่โผล่ตัวมาเลย จนกระทั่งพิธีฝันศพเสร็จ เขาก็ยังไม่มา ฟู่ชางเหิงจงมือสูฮุ่ยไว้ แล้วพูดกับฉันว่า “ดารัณครับ คนตายแล้วจะเกิดมาใหม่ไม่ได้อีกแล้ว กลับไปบอกอาธิปด้วยว่า อย่าโกรธกับก๋งเลย ชาตินี้ก๋งให้เขาเยอะกว่าใครต่อใครเลยนะครับ”