ขอสายลมพารักคืนใจเธอ – บทที่ 26 ที่นั่นเป็นบ้านเราด้วยเหรอ

　　ฉันเข้าใจดีว่าเขาไม่อยากเจอหน้าฉัน ฉันถอนหายใจ และเดินเข้าไปข้างตัวเขา คุยกับเขาดี ๆ ว่า “อาธิป คุณดื่มเยอะแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ”

เขาหลิ่วตาลง ขยับมุมปาก และพูดแบบประชดประชันว่า “บ้านเหรอ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหยียบหยาม “ที่นั่นเป็นบ้านเราด้วยเหรอ”

ฉันขมวดคิ้วตา คนท้องอารมณ์ร้อน หงุดหงิดง่ายอยู่แล้ว ถ้าเป็นปกติ ฉันจะปล่อยให้เขาดูหมิ่นฉัน และไม่เถียงกับเขาเลย แต่ตอนนี้ฉันก็พูดแรงใส่ไปว่า “ไม่เป็นบานเรา แล้วจะเป็นอะไรคะคุณอาธิป แล้วคุณไม่อยากเห็นหน้าฉัน ฉันจะโทรหานัชชา ให้เธอมารับคุณ น้ำทิพย์เขาจะทำมาหากิน อย่ามารบกวนเขาแบบนี้”

พอฉันพูดจบ ก็ถูกเขากระชากข้อมือฉันแบบกะทันหัน ทันใดนั้น ตัวฉันก็นั่งไปที่ขาของเขา เขาใช้สองมือกอดเอวฉันไว้ และเขาก็ใช้มือดึงปกคอเสื้อฉันแบบรุนแรง พูดเสียดสีว่า “ที่ที่มีเธออยู่นั่น ไม่ใช่บ้าน อย่างมากก็เป็นแค่ที่พักโฮมสเตย์

พูดจบ เขาก็จับเนื้อฉันแบบรุนแรง

ฉันเจ็บมากจนขมวดคิ้วตาไปตามธรรมชาติ ฉันจึงโกรธขึ้นกว่าเดิม ดึงมือเขาออกมา และมองหน้าเขาพูดแบบโกรธเสียงดังว่า “ในเมื่อเป็นแค่ที่พักโฮมสเตย์ ต่อไปคุณก็ไม่ต้องกลับไปอีก เซ็นสัญญาหย่าไปเลย ต่อไปเราก็สะสางกัน ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก”

“โอ๊ย” จู่ ๆ เขาก็กัดบ่าของฉัน ฉันเจ็บจนน้ำตาไหล

“ทำไม เงินได้แล้ว บ้านเรือนได้แล้ว หุ้นส่วนก็ได้ไปแล้วครบทุกอย่าง ก็คิดจะไปจากฉันแล้วเหรอ” เขากอดฉันไว้แบบแน่น ๆ เขาหัวเราะแบบเย็นชา และพูดต่อว่า “ดารัณ ความรักของเธอนี่มีค่าถูกจังเลยนะ แค่นี้ก็จะเก็บคืนแล้วเหรอ”

เห็นเขาเมาเป็นสภาพนี้ ฉันรู้สึกปวดหัว เลยไม่อยากไปคุยกับคนเมา

ฉันก็เลยเก็บอารมณ์โกรธไว้ แล้วปรับเสียงให้อ่อนลง ใช้มือสองข้างไปจับหน้าเขาไว้ และอ้อนเขาว่า “อาธิปคะ ดึกแล้วนะคะ เรากลับบ้านกันดีไหมคะ”

เขาไม่ตอบฉัน ปิดตาแล้วเอียงตัวลงไปพิงกับโซฟาด้านหลัง แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ

เดาไม่ถูกว่าเขาคิดอะไรอยู่ ฉันหยุดพูดสักพัก แล้วพูดต่อว่า “ถ้าอาธิปไม่อยากกลับไปกับฉันก็ได้ค่ะ งั้นฉันจะโทรหานัชชามารับอาธิปนะคะ ดีไหมคะ”

ไหน ๆ เขาก็ไม่อยากกลับไปที่บ้านเรา ช่วงนี้เขาก็น่าจะไปอยู่กับนัชชานั่นแหละ ถ้าปล่อยเขาอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวก็จะรบกวนน้ำทิพย์เขาทำมาหากิน ก็เลยหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า จะโทรหานัชชา

แต่ว่า…ฉันยังไม่ทันได้โทรออกไปเลย อาธิปก็ฉุดมือถือฉันไป

“ปัง!!!” แล้วก็โยนทิ้งมือถือฉันไปไกล ๆ

ฉันตกใจ หันหน้าไปมองอาธิป ทำท่าจะร้องไห้ “คุณอาธิป คุณจะเอายังไงกันแน่คะ”

ไม่กลับไปกับฉัน ก็ไม่อยากให้นัชชามารับ อยากตายอยู่ที่นี่คนเดียวหรือไง

“กลับบ้าน!!” อยู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมาว่ากลับบ้าน และอุ้มตัวฉันขึ้นมา เดินเซโยกซ้ายโยกขวาออกจากห้องไป

เขาทำฉันกลัวไปหมด กังวลเด็กในท้องมาก ดีไม่ดีเขาทำฉันตกลงพื้น งานเข้าใหญ่เลย

ฉันจึงต้องจับแขนเขาไว้แน่น ๆ และก็ไม่กล้าพูดแรงกับเขา ได้แต่ขอเขาว่า “อาธิปคะ อาธิป ดื่มเมาแล้ว ปล่อยฉันลงเถอะนะคะ ฉันเดินเองได้ ฉันเพิ่งทำแท้งมา ถ้าเกิดตกลงพื้น เดี๋ยวจะเกิดเรื่องใหญ่นะคะ”

พอได้ยินฉันพูดแบบนี้ ตัวเขาเกรงขึ้นมาทันที ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร ดวงตาดำ ๆ ของเขามองหน้าฉันแบบน่ากลัว แล้วถามฉันว่า “เพื่อแก้แค้นกับฉันใช่ไหม”

ฉันตะลึงใจ ไม่รู้จะตอบเขาว่าอย่างไรดี ฉันส่ายหัวและบอกเขาว่า “เปล่านะคะ ฉันไม่ได้จะแก้แค้นกับคุณ ฉันรักคุณมากขนาดนี้ ฉันจะมีแค้นกับคุณได้ยังไงคะ คุณปล่อยฉันก่อนนะคะ เรากลับบ้านกันดีไหมคะ”

โอ๊ย ตาย ๆ คนกินเมานี่ไม่ต่างจากเด็กเลยจริง ๆ

ทีแรกฉันคิดว่าเขาจะเล่นอะไรอีก แต่คาดไม่ถึงว่าเขายอมปล่อยฉันลง และก็มองหน้าฉันด้วยสายตาแบบชิล ๆ ว่า “กลับบ้าน!!”

ฉันรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย ประคองเขาไว้แล้วบอกว่า “ได้ค่อ กลับบ้านค่ะ”