“ถ้าฉันไม่ขอโทษล่ะ” ฉันเก็บอารมณ์โกรธไว้ และมองหน้าเชา สบตากัน และไม่กลัวความโกรธของเขา
เขาขมวดคิ้วตา แม้มปากอย่างแน่น ๆ บรรยากาศนั้นทำให้คนหายใจไม่ออก เขาพูดว่า “ผับของน้ำทิพย์ช่วงนี้คงไปได้ดีเนอะ”
ฉันตกใจและกลัว ขู่ฉันเหรอ คาดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายคนนี้จะใช้วิธีนี้มีขู่ฉันเพื่อให้ฉันขอโทษนัชชา
ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ดูออกว่ากล้ามเนื้อที่คางเขาก็ยังเกรงอยู่เพราะโกรธ และมีหนวดขึ้นแล้วเล็กน้อย ดูเซ้กซี่มากเซ็กซี่มาก
แต่ตอนนี้ ฉันไม่มีอารมณ์ชื่นชมหน้าตาใบนี้ ตอนนี้มีแต่ความเจ็บใจ สักพักแล้วฉันก็บอกว่า “ได้ ฉันขอโทษ”
ปัดมือเขาออก แล้วฉันก็เดินไปข้างตัวนัชชา เก็บอารมณ์โกรธไว้ และมองหน้าเธอบอกว่า “โทษที”
นัชชาทำหน้าน่าสงสาร เหมือนเมื่อกี้ฉันได้ผลักให้เธอล้มจริง ๆ
สงสัยอ้ายเฉียวจิ่นเหยนนี่ว่างเหลือเกิน เห็นฉันกล่าวขอโทษแล้ว ก็มาเสือกอีกว่า “ทำให้เขาล้มแล้ว ก็ขอโทษคำเดียวง่าย ๆ อย่างนี้ก็จบแล้วเหรอ ถ้าฆ่าคนอื่นตายก็กล่าวขอโทษง่าย ๆ ก็ได้ล่ะสิ แบบนี้ จะมีกฎหมายไว้เพื่ออะไร”
เหี้ย!!
ฉันโมโหมาก และมองหน้าเขาแล้วถามแบบเฉยชาว่า “แล้วจะเอาอะไรอีก”
เขากอดอกไว้ และพูดมาเหมือนกับกว่าฉันต้องทำตามกติการของเขา เขาบอกว่า “ในแก็งเรามีกติกาว่า ถ้าใครทำผิด ต้องขอโทษด้วยอย่างจริงใจ ให้จัดเลี้ยงเหล้า และต้อมดื่มจนเพื่อน ๆ พอใจ แล้วเรื่องนี้ก็ผ่านไป”
ไอ้เหี้ย
นี่มันเป็นการขอโทษเหี้ยอะไรวะ
“จิ่นเหยน เกินไปแล้วนะ” คุณกวินพูดขึ้นมา และขมวดคิ้วตาอย่างไม่เห็นด้วยอย่างมาก
เฉียวจิ่นเหยนไม่สนใจคุณกวิน และมองไปที่อาธิป ถามความเห็นอาธิปว่า “พี่อาธิปว่าไงครับ”
อาธิปหลิ่วตาลง และมองมาที่ฉัน ขมวดคิ้วตา สักพัก เขาก็มองไปที่นัชชา แล้วบอกว่า “นัชชาคิดว่าจะเอายังไงดีคะ”
นัชชาก้มหน้าลง พูดเสียงเบา ๆ แต่ทุกคนก็ได้ยินกันหมด ว่า “พี่ดารัณยังไงก็เป็นภรรยาของพี่อาธิป พี่อาธิปว่ายังไงก็ตามนั้นเลยค่ะ”
นี่ไง นังนางเอกแอ๊บแบ็ว
ฉันหายใจลึก ๆ แล้วมองไปที่เฉียวจิ่นเหยน บอกว่า”ว่ามา จะไปดื่มที่ไหน”
คุณกวินเข้ามาห้าม มองหน้าฉันแล้วขมวดคิ้วตาว่า “ดารัณ อย่าเล่นกับเขา”
ฉันเข้าใจความหมายของคุณกวิน ในท้องฉันยังมีลูกอยู่ ขืนกินเหล้าลงไป กลัวว่าจะเกิดปัญหากับเด็ก
เฉียวจิ่นเหยนกลัวว่าคุณกวินจะทำให้แผนของเขาไม่สำเร็จ รีบบอกคุณกวินว่า “กวิน แกอย่ามายุ่ง” จากนั้นก็มองฉันแล้วบอกฉันว่า “ไปครับ คุณดารัณ”
แล้วเราก็มาถึงห้องที่พวกเขาจองไว้
เฉียวจิ่นเหยนจัดหนักมาก เขาสั่งเหล้าวิสกี้ 10 ขวด เบียร์ 2 ลัง
และมองหน้าฉันแล้วบอกว่า “คุณดารัณเล่นไหวไหมครับ”
“เหอะ!” ฉันอยากจะหัวเราะเหลือเกิน นี่มันเรียกว่าเล่นที่ไหน จะเอาฉันตายชัด ๆ
เขาสั่งแก้วมา 10 ใบ และรินเหล้าให้เต็มแก้วทุกแก้ว และมองหน้าฉันบอกับฉันว่า “กติกาคือ เธอสามารถหาคนช่วยกินได้ จะให้ใครช่วยก็ได้ ก็แล้วแต่ความสามารถของเธอว่าจะขอความช่วยเหลือจากใครได้บ้าง ถ้าไม่มีคนช่วย เธอก็ต้องกินคนเดียวให้หมด”
มองดูแก้วเหล้าเต็ม ๆ ที่เรียงไว้บนโต๊ะนั้น ฉันขมวดคิ้วตา มือไปลูบท้องโดยไม่ได้ตั้งใจ และอธิษฐานในใจว่า “ลูกแม่ สู้ไว้นะจ๊ะลูก”
ยกแก้วเหล้าขึ้นมา แล้วฉันก็กินให้หมดทั้งแก้ว แต่ไม่ทันได้กินแก้วที่สอง ฉันก็รู้สึกเคลื่อนไส้
“อวก!” พอเคลื่อนไส้ขึ้นมา แล้วฉันทนไม่ไหว รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ แล้วก็อ้วกไปที่โกโครก
คุณกวินตามฉันมาที่ห้องน้ำ เขาช่วยลูกหลังฉัน บอกว่า “คุณก็ไปอ้อนอาธิปหน่อยสิครับ คุณเป็นภรรยาเขา เขาจะไม่ปล่อยให้จิ่นเหยนเล่นบ้า ๆ บอ ๆ แบบนี้แน่นอน”
ฉันหัวเราะ ฉันไม่ใช่นัชชา ขี้อ้อนผู้ชายหน่อย ทำตัวน่าสงสาร น้ำตาไหลหน่อย ก็เอาใจผู้ชายได้
ฉันไม่ได้คุยเรื่องนี้กับคุณกวิน ฉันถามแค่ว่า “มียาอะไรที่สามารถลดความเสี่ยงต่อลูกในท้องได้บ้างคะ”
