ขอสายลมพารักคืนใจเธอ – บทที่ 36 ยังไงก็เป้นยา

　　เขาพยักหน้า “แต่ยาก็คือยา ยังไงก็มีผลกระทบต่อลูกนะครับ”

“ไม่เป็นไร รบกวนคุณกวินช่วยจัดให้หน่อยค่ะ”

ฉันลุกขึ้นมาเดินออกไปจากห้องน้ำ เฉียวจิ่นเหยนกำลังร้องคาระโอเกะอยู่ เห็นฉันเดินเข้ามา ก็หลิ่วตาลง แล้วถามฉันว่า “ทำไม แค่แก้วเดียวก็ยอมแพ้แล้วเหรอ”

ฉันขี้เกียจเถียงกับเขา มองไปที่โต๊ะเห็นว่านอกจากแก้วที่ฉันกินแล้ว ที่เหลือยังวางไว้ที่เดิมอย่างดี

นัชชากับอาธิปนั่งชิดกัน ไม่รู้ว่านัชชาคุยอะไรกับอาธิป เห็นอาธิปพยักหน้าแบบสีหน้าเฉยชา

พอเห็นฉันเข้ามา ก็มองฉันด้วยสายตาลึกล้ำแวบเดียว แล้วก็มองไปที่อื่น

ฉันอึดอัดใจมาก ก็เดินไปที่โต๊ะ และมองหน้าเฉียวจิ่นเหยน บอกว่า “หวังว่าคุณเฉียวจะไม่ผิดคำพูดนะคะ”

พูดจบฉันก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมากินต่อ ฉันพยายามทนและอั้นอาการเคลื่อนไส้ไว้ และหมดแก้วไปอีกหลายแก้วติดต่อกัน ปกติฉันกินเหล้าไม่ค่อยเก่งอยู่แล้ว พอกินถึงแก้วที่สาม ก็รู้สึกปวดท้องนิด ๆ

คุณกวินดูออกว่าฉันเริ่มมีอาการ แล้วก็ดึงมือฉันไว้ ห้ามฉันยกแก้วต่อไป และมองไปที่อาธิป บอกเขาว่า “อาธิป ตอนนี้ดารัณยังเป็นเมียแกอยู่นะเว่ย แกก็รู้เรื่องดีว่าเขาทำอะไรมา เดี๋ยวเกิดเป็นปัญหาใหญ่ขึ้นมา แกจะรู้สึกผิด”

“ปล่อยฉัน” ฉันเริ่มเวียนหัว และตอนนี้มีแต่ความน้อยใจและความโกรธ ฉันผลักคุณกวินออกไป แล้วก็ไปหยิบแก้วเหล้ามากินต่อ

และอยู่ ๆ ก็มีคนมาดึงตัวฉันเข้าวงแขนที่ฉันรู้สึกคุ้นเคย เฉียวจิ่นเหยนมองหน้าอาธิป และบอกว่า “พี่อาธิป…..”

“ดารัณเป็นเมียผม ที่เหลือผมจัดการเอง” พูดเสร็จ เขาก็กินเหล้าที่เหลือให้หมด นัชชามองหน้าเขา และรู้สึกน้อยใจ น้ำตาเต็มไปทั้งดวงตา

ฉันเคลื่อนไส้แบบทรมานมาก และมีความรู้สึกอยากจะอาเจียนไปหลายรอบ แต่อาธิปกอดฉันไว้ ฉันดิ้นตัวออกไม่ได้ จึงต้องพยายามทนไว้

ไม่รู้ว่าอาธิปกินไปเท่าไร นัชชาลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน และคุยกับเฉียวจิ่นเหยนว่า “ส่งฉันกลับบ้าน”

ฟังออกเลยว่า เธอคงน้อยใจและโกรธมาก

เฉียวจิ่นเหยนมองอาธิปด้วยสายตาแบบอารมณ์ซับซ้อน อ้าปากแล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไร ก็พานัชชากลับไปเลย

ก็เหลือคุณกวินยังอยู่หน้างาน เขาแย่งแก้วเหล้าในมืออาธิปไป และบอกอาธิปว่า “ถ้าแกไม่อยากให้เกิดปัญหากับเธอ แก็รับพาเธอกลับบ้านไปเลยนะ”

เธอที่พูดถึงในที่นี้หมายถึงฉันเอง

อาธิปขมวดคิ้วตา อุ้มฉันเดินออกไปจากร้าน ฉันรู้สึกเวียนหัวมาก ไม่รู้ว่าคุณกวินเขากลับบ้านยังไง ตอนที่อาธิปวางฉันเข้ารถ ฉันรู้สึกแต่ว่าปวดท้องมาก

ฉันต้องม้วนตัวเข้าไว้ อาธิปขมวดคิ้วตาอย่างหนัก และเอามือวางไว้หน้าท้องฉันแล้วถามว่า “เจ็บมากเลยเหรอ”

ฉันพยักหน้า เหงื่อออกเต็มหน้าผาก

เขาสตาร์จรถ และบอกฉันว่า “อดทนหน่อยนะ เราไปโรงพยาบาล”

ฉันตกใจจนเหงื่อออก รีบจับแขนเขาไว้ ส่ายหัว และบอกเขาว่า “เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ ตามคุณหมอกวินมา เขามียารักษาให้ฉันค่ะ”

เขาขมวดคิ้วตา สีหน้าไม่พอใจ

ฉันกลัวว่าเขาจะคิดมาก ก็เลยอธิบายต่อว่า “หลังจากทำแท้งลูกมา เขาช่วยดูแลสุขภาพอยู่ตลอด เขารู้ว่าควรจะกินยาอะไรค่ะ”

เขาหยุดพูดสักครู่ แล้วก็สตาร์จรถ มุ่งหน้าไปทางกลับบ้าน

ฉันค่อยยังชั่วหน่อย

อาธิปขับรถเก่ง ขับเร็วด้วย ไม่นานเราก็กลับมาถึงบ้านกันแล้ว คุณกวินเขากลับไปเอายาก่อน แล้วก็มาถึงบ้านในเวลาไม่นาน

อาธิป อุ้มฉันขึ้นห้อง คุณกวินให้ยาฉันกินแล้ว อาการปวดถึงจะเบาลง

กว่าจะมาถึงที่นอนนี่ คือลำบากจริง ๆ พอกินยาไปแล้ว ฉันก็รู้นึกเวียนหัวและง่วง ก็เผลอหลับไปเลย

ตอนหลับ ฉันรู้สึกว่าเหมือนอาธิปเขาเรียกฉัน แต่ฉันง่วงมากจนลืมตาไม่ได้ และก็รู้สึกว่าเหมือนเขาได้เปลี่ยนชุดให้ฉัน แล้วอุ้มฉันเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

ในจิตใต้สำนึกของฉัน ฉันอยากจะปฏิเสธ แต่ฉันลืมตาไม่ไหวจริง ๆ