กู้ฉางชิงกัดฟันด้วยความโกรธ โยนโทรศัพท์ทิ้งไปบนโซฟาอย่างไม่พอใจ
ในขณะนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เป็นเสียงเตือนของข้อความ
กู้ฉางชิงยังยืนอยู่ที่เดิม ก่อนที่จะไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ
จากนั้นก็เห็นข้อความหนึ่งบนหน้าจอ：ฉางซิน มาที่ศาลาหน่อยได้ไหม ？
ผู้ส่งเป็นหมายเลขที่ไม่ได้มีการบันทึกไว้
โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของกู้ฉางซิน คนที่เรียกให้เธอไปหา เรียกอย่างสนิทสนม ต้องเป็นคนรู้จักแน่ๆ
แม้ว่ากู้ฉางชิงจะสงสัยว่าเป็นใคร แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ปัดถูเสื้อผ้านิดหน่อย แล้วก็ออกไปยังสถานที่ที่นัดกันไว้
ศาลานี้ตั้งอยู่บนเนินเขาหลังคฤหาสน์
ถึงแม้ตระกูลเฟิงจะร่ำรวย แต่ด้านข้างคฤหาสน์นี้ก็ยังมีพื้นที่กว้างขวาง
ผู้ที่จะสามารถอยู่ที่นี่ได้ ล้วนแต่เป็นคนร่ำรวยและคนมีฐานะในเมืองหลวง
ดังนั้นตลอดทางที่กู้ฉางชิงเดินมา จะมองเห็นป่าที่มีต้นไม้ราคาแพง และมองเห็นดอกไม้ที่บานสะหรั่ง
ประมาณสิบห้านาที กู้ฉางชิงก็เดินมาถึงศาลา แต่เธอยังไม่เห็นคนคนนั้น
เธอก็รู้สึกไม่แน่ใจ ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่มั่นคง
กู้ฉางชิงเงยหน้าขึ้น มองเห็นเงารูปร่างสูงโปร่ง เดินเข้ามา
เสื้อสูทสีเทาเงินเข้ากันกับเสื้อเชิ้ตสีขาว หน้าตาหล่อเหลาและดูสง่าผ่าเผย
ในมือเขาถือกล่องขวัญกล่องใหญ่ที่ห่ออย่างสวยงาม
เมื่อกู้ฉางชิงเห็นคนคนนี้ ก็รู้ว่าไมใช่เรื่องดี
เพราะเขาคือฉินเป่ยหานนั่นเอง！！！
ในตอนนี้เขาก็ได้มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ พร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่น แววตาที่อ่อนโยน และพูดว่า ：“ซินซิน คุณมาแล้วหรอ？”
กู้ฉางชิงได้ยิน ‘ซินซิน’ สองคำนี้ ก็ขนลุกซู่
หัวเราะแห้งๆแล้วถามว่า ：“อืม……คุณให้ฉันมาพบมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ？”
น้ำเสียงของเธอดูเหมือนห่างเหิน ฉินเป่ยหานสายตาดูเศร้าๆ แต่เขาก็รีบเก็บมันเอาไว้ ยิ้มอ่อนแล้วพูดว่า：“ไม่มีอะไร ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าอยากได้ชุดของจีวองชี่รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น ผมไปทำธุระที่มิลาน บังเอิญได้เจอกับเพื่อนคนหนึ่ง ผมยอมเสียค่าใช้จ่ายสูง ขอเธอให้มอบชุดนี้……ผมให้คุณ！”
ในขณะที่พูด เขาก็ส่งมอบกล่องของขวัญให้กู้ฉางชิง สายตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง
กู้ฉางชิงเหลือบมองเขา ใบหน้าอึดอัดวางตัวไม่ถูก
ตามข้อมูลที่กู้หงเซินบอกไว้ ฉินเป่ยหานไม่เพียงแต่อายุยังน้อย แต่ถ้าจัดเรียงตามลำดับคุณชายที่ร่ำรวยและสง่างาม เขาก็ถือว่าไม่ธรรมดาเลย
เขาเคยมีมีสัญญาการหมั้นหมายกับลูกสาวของคนตระกูลทางใต้
ด้วยฐานะและรูปลักษณ์ ทั้งสองคนถือว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก
ต่อมาไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขาถึงเลื่อนเรื่องการแต่งงานออกไป
ตอนนี้ดูท่าว่าอาจเป็นเพราะกู้ฉางซิน！
แต่กู้ฉางซินดูเหมือนว่าจะเป็นแค่เพื่อนกับเขาเท่านั้น！
“นั่นฉิน……เป่ยหาน ขอบคุณที่คุณจำได้ว่าฉันชอบอะไร แต่ของขวัญชิ้นนี้มันแพงเกินไป ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ฉันเป็นคุณนายของตระกูลเฟิง ด้วยเหตุและผล คุณไม่ควรนัดฉันออกมาเจอแบบนี้ ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป จะทำให้คนอื่นเข้าใจผิด”
กู้ฉางชิงพยายามที่จะพูดอย่างนิ่มนวล
ฉินเป่ยหานพอได้ยินอย่างนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า “ผมรู้ว่ามันดูไม่เหมาสม แต่ว่าฉางซิน คุณก็รู้ว่า ผมรู้สึกกับคุณ……”
เขายังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงแตะพื้นมาจากทางด้านหลัง ค่อยๆใกล้เข้ามา
ถ้ามองจากตรงที่กู้ฉางชิงยืนอยู่ ก็จะเห็นว่าลู่ซือยวี่กำลังเดินตรงมาทางนี้
เธอตกใจจนหน้าเสีย
แย่แล้ว แย่แล้ว！
ผู้หญิงคนนี้แต่ไหนแต่ไรคิดอยากจะดึงผมเปียของกู้ฉางซิน ถ้าหากเห็นว่าเธออยู่กับฉินเป่ยหาน จะต้องใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้แน่ๆ
ถึงตอนนั้น ต่อให้เธอกระโดดลงแม่น้ำเหลืองก็ยากที่จะบริสุทธ์！
เมื่อคิดถึงตรงนี้ กู้ฉางชิงก็ไม่พูดอะไรสักคำ หันหลังแล้วคิดจะเดินหนีไป
ตอนนี้ฉินเป่ยหานก็มองเห็นลู่ซือยวี่แล้ว
สีหน้าเขาอึ้งเล็กน้อย รู้สึกโกรธแล้วกัดฟันพูดว่า ：“เธออีกแล้วหรอ！”
กู้ฉางชิงเห็นเขางงๆไม่ขยับ จึงรีบยื่นมือไปผลักเขา “คุณยังจะทำท่างงอยู่ได้ ยังไม่รีบไปหลบอีก？อยากให้เธอเห็นหรือไง？”
“แต่ว่าชุดนี่……”
“หุบปาก！วันนี้ถ้าถูกเข้าใจผิด แม้แต่เป็นเพื่อนกันก็จะทำไม่ได้！”
กู้ฉางชิงในใจเกือบจะลุกเป็นไฟ แต่ทำได้เพียงขัดขวางและข่มขู่เขา
ฉินเป่ยหานได้ยินคำพูดของเธอ สายตาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวด ในที่สุดเขาก็ทำได้เพียงหันหลังแล้วเดินจากไป
หลังจากที่เขาเดินจากไป สีหน้ากู้ฉางชิงก็กลับมาเป็นปกติ
ลู่ซือยวี่มาถึงข้างหน้าพอดี เธอใช้สายตาที่เฉียบคมมองดูโดยรอบ เหมือนกำลังหาใครอยู่
กู้ฉางชิงกังวลอยู่ในใจ แต่ภายนอกแสร้งทำเป็นไม่มีอะไร： “ช่างบังเอิญจริงๆ ทำไมแค่ออกมาเดินเล่นก็ต้องเจอเธอด้วย”
“เสแสร้ง กู้ฉางซิน！เมื่อตะกี้ฉันได้ยินชัดเจนว่ามีคนคุยกันอยู่ที่นี่ เธอนี่กล้าหาญไม่น้อยเลยนะ อยู่ข้างนอกทำเรื่องน่าอับอายแล้วก็ทำเป็นลืม อยู่ที่นี่ยังจะกล้าทำแบบนี้ รอฉันหาหลักฐานให้ได้ก่อนเถอะ ดูซิว่าเธอจะยังเล่นลิ้นอะไรอีก”
ลู่ซื้อยวี่ทำเสียงฮึดออกจากจมูก หลังจากนั้นก็ยังไม่ตายใจ มองหาบริเวณโดยรอบ เหมือนจะไม่ยอมเลิกรา
สุดท้ายก็ไม่เจออะไร！
กู้ฉางชิงท่าทางเหนื่อยล้า จึงนั่งที่โต๊ะหินในศาลา และพูดอย่างยิ้มๆว่า： “หาเป็นยังไงบ้าง？ต้องการให้ฉันเรียกใครสักคนออกมา เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงไหม？”
“เธอ……”
ลู่ซือยวี่โกรธจนพูดไม่ออก ทำได้เพียงแค่ด่าในใจ：นังสารเลว！
เมื้อกี้เธอได้ยินเสียงผู้ชายพูดอย่างชัดเจน คิดไม่ถึงว่าจะหายไปแล้ว！
เธอรอดไปได้อีกแล้ว！
ครั้งที่แล้วก็ทำแบบนี้ ไม่เพียงแต่จับผิดเธอไม่ได้ แต่ยังได้รับบทเรียนอีกด้วย
นึกถึงครั้งก่อนผู้หญิงคนนี้ตบเธอต่อหน้าสาธารณชน ลู่ซือยวี่เก็บกดความเครียดแค้นนั้นไว้ในใจ จนมันล้นทะลักออกมา
แล้วแววตาเธอก็เปลี่ยนเป็นดุร้าย แขนแต่เดิมว่าอยู่ข้างลำตัว ก็ยกลอยสูงขึ้น จะตบลงไปที่หน้าของกู้ฉางชิง
กู้ฉางชิงเอียงหัวหลบฝ่ามือได้อย่างรวดเร็ว สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ
“ลู่ซือยวี่ เธอจะทำอะไร？” เธอจ้องมองลู่ซือยวี่ด้วยตวามเย็นชา
“กู้ฉางชิง เธอคิดหรอว่าอยู่ในบ้านตระกูลเฟิง เธอจะวางอำนาจบาตรใหญ่ยังไงก็ได้？ฉันจะบอกเธอให้นะ มีฉันลู่ซือยวี่อยู่ เธอหยุดคิดไปได้เลย！วันนี้ฉันจะสั่งสอนเธอให้ดีแทนพี่จิงเหยาเอง”
พูดจบลู่ซือยวี่ก็ยกมือขึ้น แล้วจะตบลงมาอีกครั้ง
กู้ฉางชิงเดินถอยหลังไปสองก้าว ตั้งใจจะหลบ
ด้วยเหตุนี้เขาไม่ทันได้ระวังที่ต่างระดับ จึงก้าวพลาด ทรงตัวไม่อยู่หงายหลัง
“อา——”
กู้ฉางชิงอุทานด้วยความตกใจ เธอพยายามยื่นมือออกมาคว้าจับอะไรก็ได้ให้ดึงรั้งตัวเธอไว้ แต่เธอก็คว้าไม่ได้
