เมื่อเธอกำลังจะล้มลง จู่ๆก็มีคนเข้ามาโอบเอวเธอไว้อย่างรุนแรง
หลังจากนั้น กู้ฉางชิงก็ตกอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น
ในตอนนี้ท่าทางของทั้งสองดูคลุมเครือเล็กน้อย
กู้ฉางชิงกลายเป็นนกตัวเล็กเปราะบาง อิงแอบแนบอกคนที่เข้ามา
ในหูได้ยินแสียงหัวใจเต้นแรง
ในจมูกได้กลิ่นหอมโคโลญจน์จางๆ เหมือนกับไม้ที่หอมสดชื่น ทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้ม
กู้ฉางชิงตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมอง
เฟิงจิงเหยาหน้าตาของเขาเพอร์เฟคไร้ที่ติ มองแล้วเหมือนต้องมนต์สะกด
แต่ตอนนี้เขาขมวดคิ้ว และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พวกเธอกำลังทำอะไรกัน”
“ พี่จิงเหยา”
ลู่ซือยวี่อุทานและรีบเอามือลง สายตาดูรักใคร่ชื่นชม พร้อมกับพูดอย่างเก้อเขินว่า：“พวกเราไม่ได้ทำอะไรค่ะ ……เมื่อตะกี้ฉันกับฉางซินแค่เล่นสนุกกัน”
พอกู้ฉางชิงฟังจบก็ทำเป็นนิ่งๆ ไม่ได้คิดว่าตอนนี้เขายังอยู่ในอ้อมกอดของเฟิงจิงเหยา แล้วพูดเย้ยหยันว่า “ใครเล่นสนุกกับเธอ？เห็นชัดๆว่าเมื่อตะกี้เธอกำลังจะตบฉัน！”
ลู่ซือยวี่แทบจะกะอักเลือด แอบถลึงตาใส่กู้ฉางชิง แล้วมองเฟิงจิงเหยาอย่างหวั่นๆ
“พี่จิงเหยา อย่าไปฟังเธอพูดมั่วๆ ฉันไม่ได้จะตบเธอสักหน่อย” ลู่ซือยวี่อธิบายอย่างหวาดหวั่น
เฟิงจิงเหยามองไปที่เธอ และไม่พูดอะไร เพียงแต่ช่วยพยุงกู้ฉางชิงเอาไว้ แล้วใช้ดวงตาที่ดำขลับเหมือนหยกนิลของเขา มองกู้ฉางชิงด้วยสายตาขึ้นและลง
เขาพบว่าภรรยาของเขา ไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นพูดถึง
เย่อหยิ่งใช้อำนาจบาตรใหญ่อะไร ไม่เห็นมีเลย
เป็นการกล่าวหากันชัดๆ เธอออกจะน่ารัก
เฟิงชิงเหยาสายตาแสดงออกถึงความชอบ และกล่าวตักเตือนลู่ซือยวี่ว่า “ครั้งหน้าอย่าให้พี่เห็นว่าทำเรื่องแบบนี้อีก” หลักจากนั้นก็จูงมือกู้ฉางชิง แล้วพูดว่า：“กลับไปกับฉัน”
ลู่ซือยวี่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง มองทั้งสองคนเดินจากไป ด้วยความอิจฉาริษยา
ทำไมต้องเชื่อนังคนนั้นด้วย！
เห็นชัดๆว่าเธอนั้นแหละหลอกลวงพี่ที่สุด！
……
หลังลงมาจากเนินเขาแล้ว เฟิงจิงเหยาก็ปล่อยมือกู้ฉางชิง
กู้ฉางชิงรู้สึกไม่เป็นตัวเอง เอามือมาเก็บไว้ข้างลำตัว และพูดเบาๆว่า：“เมื่อตะกี้ขอบคุณนะ”
“บังเอิญเห็นก็เท่านั้นเอง ฉันมาหาเธอเพราะว่าคุณปู่อยากพบเธอ ท่านมีเรื่องจะคุยด้วย”
เฟิงจิงเหยาพูดอย่างแผ่วเบา แต่น้ำเสียงของเขาน่าฟังมาก
เสียงต่ำที่ท่วงทำนองคล้ายกับไวโอลิน เซ็กซี่ เร้าร้อน
กู้ฉางชิงคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป หูของเธอต้องท้องแน่ๆ
ก็เลยได้สติกลับมา แล้วถามว่า ：“คุณปู่อยากพบฉันมีเรื่องอะไรหรอ？”
เฟิงจิงเหยาตอบว่า：“ไปแล้วก็รู้เองแหละ”
ทั้งสองคนเดินกลับไปที่คฤหาสน์
แล้วก็เดินเข้าไปในใจกลางคฤหาสน์
ที่นี่วันธรรมดาจะมีแค่คุณปู่ พ่อบ้าน และคนรับใช้อยู่เท่านั้น
ว่ากันว่าคุณปู่ท่านชื่นชอบศิลปการเขียนพู่กันจีน และชอบสะสมของเก่า ดังนั้นของตกแต่งและการจัดวางในบ้านหลังนี้จะมีกลิ่นอายความโบราณอยู่
กู้ฉางชิงมองไปรอบๆ ในที่สุดก็เห็นชายชราที่มีกำลังวังชาท่านหนึ่งอยู่ในห้องหนังสือ
เขาปีนี้น่าจะอายุประมาณหกถึงเจ็ดสิบปี สวมเสื้อแบบชาวจีน ผมขาว หน้าแดง
เปล่งปลั่ง ดวงตาเฉียบคม ตลอดหลายปีที่ผ่านมาสะสมความน่าเกรงขามไว้มาก ทำให้เขาดูมีสง่าราศี
คนคนนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยเขาคือเจ้าของบ้าน เฟิงเทียนหรู
เหมือนที่ว่ากันว่า เขาเป็นชายชราที่มีทั้งอำนาจและบารมี
กู้ฉางชิงกำลังใจลอยอยู่ เฟิงจิงเหยาก็พูดขึ้นมาว่า：“คุณปู่ ผมพาเธอมาแล้วครับ”
เฟิงเทียนหรูเห็นแล้วก็เดินเข้ามา สีหน้าเคร่งขรึม มองเห็นด้านหลังของกู้ฉางชิง ชั่วพริบตาเดียวก็หายไป
“ฉางซิน มานี่เร็ว มาให้คุณปู่ดูเธอหน่อย”
เขายิ้มอย่างใจดี และโบกมือให้กู้ฉางชิง
ว่ากันว่านายท่านตระกูลเฟิงรักใคร่เอ็นดูกู้ฉางซิน
โดยปกติกู้ฉางซินจะเย่อหยิ่ง แต่เวลาอยู่ต่อหน้าคุณปู่ ก็จะเก็บอาการนิดหนึ่ง
กู้ฉางชิงเฉลียวฉลาด เดินเข้าไป แล้วส่งเสียงเรียก “คุณปู่”
เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ นายท่านเฟิงก็ชอบเธอมาก เขามองเธอแล้วก็มองไปที่เฟิงจิงเหยา เขายิ้มจนมุมปากยกขึ้นสูงและพยักหน้าด้วยวามพึงพอใจ “ดี ดี！ฉางซิน ครั้งนี้ฉันเรียกเฟิงจิงเหยากลับมา ก็ไม่คิดจะให้เขากลับไปอีก พวกเธอสองสามีภรรยาก็แต่งงานกันมาหนึ่งปีแล้ว การแยกกันอยู่มันไม่ใช่เรื่องดี จะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาได้ ดังนั้นหลังจากวันนี้เธอกับเฟิงจิงเหยาจงใช้ชีวิตให้ดีดี ถ้าไอเจ้านี่มันรังแกเธอ เธอก็มาบอกปู่ ปู่จะจัดการให้เธอเอง เข้าใจไหม？”
กู้ฉางชิงคาดไม่ถึงว่าคุณปู่จะพูดเช่นนี้ รู้สึกตกตะลึงนิดหน่อย ในใจสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น
คุณปู่ไม่ได้เป็นเหมือนที่สังคมภายนอกพูดถึงเลย！
อะไรคือใจแข็งเคร่งขรึม ในตัวเขาไม่เห็นจะมี มีแต่ความเป็นมิตร！
กู้ฉางชิงยิ้มแล้วก็พยักหน้า “ได้ยินแล้วค่ะคุณปู่”
“งั้นก็ดี เห็นพวกเธอสองคนรักใครปรองดองกัน ปู่ก็ดีใจ ต่อไปพวกเธอก็พยายามให้มากขึ้นหน่อย รีบมีเหลนให้ปู่เร็วๆ ปู่ก็จะได้ไม่ผิดหวัง”
คุณปู่หรี่ตาพูด พร้อมกับรอยยิ้มที่สั่นเทา
จู่ๆเรื่องที่พูดกันอยู่นี้ก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
กู้ฉางชิงเกือบจะสำลักน้ำลาย
เฟิงจิงเหยาพูดด้วยสีหน้านิ่งว่า：“ครับ ผมจะ‘พยายาม’ให้มากขึ้น ให้คุณปู่ได้อุ้มเหลนโดยเร็วที่สุด
คุณปู่ยิ้มไม่หุบ “ดี ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นปู่จะรอ”
กู้ฉางชิงรู้สึกเหมือนมีไข้ เขินอายไปไม่ถูก
ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้คุณปู่มีความสุข แล้วเฟิงจิงเหยาก็พากู้ฉางชิงจากไป
เมื่อทั้งสองคนออกมา ก็เจอกับลู่ซือยวี่ที่รออยู่ด้านนอก……
เธอเหมือนจะรออยู่ที่นี่นานแล้ว
ทันทีที่เธอเห็นเฟิงจิงเหยา ก็รีบเดินเข้ามา ยิ้มอย่างนุ่มนวลแล้วพูดว่า：“พี่จิงเหยา ในที่สุดพี่ก็ออกมาแล้ว”
เฟิงจิงเหยาหยุดเดิน สีหน้าเย็นชา “มีอะไร？”
ลู่ซือยวี่ยิ้มและพยักหน้า “พี่จิงเหยา เมื่อวานตอนเย็นพี่กลับมาดึก เมื่อตะกี้เจอกันก็ดูเร่งรีบ ยังไม่ทันได้คุยกันดีดีเลย ฉันจองโต๊ะที่ตึกเชียนซีไว้ สั่งให้ห้องครัวทำอาหารที่พี่ชอบทาน เป็นการเลี้ยงตอนรับ หวังว่าพี่จิงเหยาจะไม่ปฏิเสธนะคะ”
เมื่อเฟิงจิงเหยาได้ยินเช่นนั้น เขาก็ไม่ได้มีปฎิกิริยาอะไรมากนัก แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธ พยักหน้าแล้วพูดว่า：“ได้สิ”
ลู่ซือยวี่ท่าทางดีใจ “ถ้าอย่างนั้นเราไป……”
พูดยังไม่ทันจบ เฟิงจิงเหยาก็หันกลับไปพูดกับกู้ฉางชิงว่า：“เธอก็ไปด้วยกันนะ”
ลู่ซือยวี่ท่าทางแข็งทื่อ รอยยิ้มที่กำลังจะยกขึ้นก็หยุดลงทันที
กู้ฉางชิงมองเฟิงจิงเหยาด้วยความประหลาาดใจ
เดิมทีลู่ซือยวี่ตั้งใจมองข้ามเธอ ทำเป็นไม่ไม่สนใจ ยืนอยู่ข้างๆก็เหมือนไม่ได้อยู่ ไม่คิดว่าเฟิงจิงเหยาจะเรียกให้เธอไปด้วย
กู้ฉางชิงเหลือบมองไปที่ลู่ซือยวี่สีหน้าไม่ค่อยดีนัก จึงตอบกลับว่า：“ฉันไม่ไปดีกว่า？”
เธอไม่อยากเห็นหน้าคน กลัวอาหารจะไม่ย่อย
เฟิงจิงเหยามองเธอย่างมีเลศนัย แล้วถามลู่ซือยวี่ว่า “ทำไม？เธอไปไม่ได้หรอ？”
ลู่ซือยวี่ในใจอดที่จะกัดฟันไม่ได้
นี่เป็นมื้ออาหารที่เธอเตรียมเพื่อจะได้อยู่ตามลำพังกับพี่จิงเหยา กู้ฉางชิงเธอจะไปทำไม ？
แต่บนใบหน้าเธอไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ ทำได้เพียงฝืนยิ้มและพูดว่า：“แน่นนอนว่าไปได้ค่ะ”
แต่……ฉันไม่ปล่อยให้เธอไปอย่างเปล่าประโยชน์แน่
กู้ฉางซินคนนี้ ตั้งแต่พี่จิงเหยาหลับมา ก็เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน ไม่ว่าอย่างไรก็ตามวันนี้ฉันจะต้องกระชากหน้ากากเจ้าเล่ห์ของเธอออกมาให้ได้！
เมื่อนึกถึงตรงนี้ ความไม่สบายใจของเธอก็ค่อยๆหายไป แต่กลับถูกแทนที่ด้วยแผนร้าย
