คืนที่สอง ตะกูลเฟิง
ใต้แสงไฟส้มๆ มีโต๊ะอาหารโต๊ะจีน มีคนใช้ที่กำลังทำงานแบบเงียบๆ
กู้ฉางชิงกับเฟิงจิงเหยานั่งกินข้าวด้วยกัน
ในห้องดูเงียบมาก แต่ก็มีกลิ่นไอแห่งความอบอุ่นอยู่ภายใต้ความเงียบที่ไร้เสียงนี้
ง่ายๆ อบอุ่น
กู้ฉางชิงชอบความรู้สึกแบบนนี้มาก ช่วงนี้เธออยู่บ้านจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว
ถ้าในทุกวันมีคนดินเนอร์ด้วยแบบนี้ก็คงจะดี
กู้ฉางชิงคิดในใจเงียบๆ ก็มีคนเดินเข้ามาจากประตู คนใช้ก็ไปต้อนรับทักทาย
“ดินเนอร์กันเช้าขนาดนี้เลยหรอ?”
ลูซือยวี่ดึงเก้าอี้มานั่งลงแบบไม่เกรงใจ นั่งระวหว่างกู้ฉางชิงกับเฟิงจิงเหยา อย่างกับเป็นนายที่นี่
กู้ฉางชิงมองเธอ ลูซือยวี่วันนี้ดูอารมณ์ดี แต่งหน้ามาแบบเด็กๆ
เดรสสีม่วงกระโปรงยาว ทำให้เธอดูผิวขาวขึ้น ผมที่ลอนๆของเธอ กับสายตาที่รักๆใคร่ๆ นั่งลงบนตักของเฟิงจิงเหยา
เฟิงจิงเหยาเหมือนไม่มีความรู้สึกอะไร
กู้ฉางชิงรู้สึกได้ว่าเธอตั้งใจ มองเห็นสภาพเธอแบบนี้
แอบคิดในใจ เธอมาทำไม?
ผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวเมื่อไหร่ต้องมีดรื่องไม่ดีแน่
กู้ฉางชิงวางถ้วยจานในมือลง รออีกนานเลย แต่ลู่ซือยวี่ก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะหาเรื่องเธอ เพราะตั้งแต่เข้ามา สายตาของเธอก็อยู่ที่เฟิงจิงเหยาคนเดียว
เฟิงจิงเหยาพูดแบบเย็นชา “มีเรื่อง?”
“อืม”
ลู่ซือยวี่มองเฟิงจิงเหยา ยิ้มอ่อนๆ เอาการ์ดเชิญใบหนึ่งออกจากกระเป๋า วางไว้ตรงหน้าของเฟิงจิงเหยา สีหน้าดูหวังมาก
ทำเหมือนกับกู้ฉางชิงที่อยู่ข้างๆไม่มีตัวตน
“นี่คืออะไร?”
เฟิงจิงเหยามองการ์ดใบนั้น
พอเห็นเขาตอบ ลู่ซือยวี่ยิ้มแฉ่ม “พี่ชายจิงเหยา ที่มหาลัยเรา เขารวมพลนักศึกษากัน พอถึงตอนนั้นน่ะ อาจารย์แก่ลู่ปิ่งเต๋อก็เข้าร่วมเหมือนกัน พี่รู้หนิว่าเขาประทับใจในตัวพี่ตลอด พอหลังจากนั้นตอนปีสองพี่ไปต่างประเทศ อาจารย์เขาเสียดายมาตลอดเลย”
“นี่น่าจะดูไม่โอเคนะ มาส่งการ์ดให้โดยเฉพาะ ก็เพราะอยากจะมาดูคนที่เคยได้ใจ”
ลูซือยวี่ทำตัวเหมือนสนิทกับเฟิงจิงเหยามาก อย่างกับทั้งเธอกับเฟิงจิงเหยา ไม่มีใครเข้าไปเสียบระหว่างกลางได้ สายตาเดี๋ยวๆก็มองกวาดไปที่กู้ฉางชิง
พอได้ยินชื่อของลู่ปิ่งเต๋อ เฟิงจิงเหยาดูสนใจ หยิบการ์ดขึ้นมาเปืดดู “เวลาไหน?”
“คืนวันพรุ่งนี้!”
เรื่องของงานรวมศิษย์ ลู่ซือยวี่รอมานานแล้ว
ก็เพราะตอนถึงเวลา ก็อยากออกงานกับเฟิงจิงเหยา
เฟิงจิงเหยาพูด “พอถึงเวลาเดี๋ยวฉันไปร่วมงานเอง”
เขาไม่ได้ชอบไปที่แบบนี้อยู่แล้ว แต่เป็นเพราะลู่ปิ่งเต๋อเป็นคนแก่ที่ฉลาดมีคุณธรรม ดีกับเด็กรุ่นหลังด้วย
และพวกเขาก็ยังเคยอยู่ด้วยกันแบบมีความสุข
ลึกๆของใจของจิงเหยาเคารพอาจารย์ท่านนี้เป็นอย่างมาก
ลูซือยวี่รู้แต่แรกแล้ว เลยกล้ามาส่งการ์ดเชิญ
พอเห็นเขาตกลง ยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่ ถึงกับมองต่ำลงไปที่กู้ฉางชิง
กู้ฉางชิงทำอะไรไม่ได้เลย เพราะเฟิงจิงเหยาจะไปไหน ก็เป็นอิสระของเขา
ในความเป็นจริงแล้วถึงเขาจะเป็นภรรยาของจิงเหยา แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ถามไถ่เรื่องส่วนตัวของเขาเลย
แต่ในสายตาของลู่ซือยวี่ เป็นเธอที่กำลังทำอยู่ ยิ่งได้ใจมากอีก
………..
ถึงตอนดึก ที่คลับเฮ้าส์นานาชาติเซิ้งเทียน
เฟิงจิงเหยาเดินเข้าไปพร้อมกับลู่ซือยวี่ เข้าไปท่ามกลางผู้คนมากมาย
จากที่มหาลัย พวกนักเรียนชั้นนำพวกนั้น ตอนนี้กลายเป็นพวกคนใหญ่คนโตไปแล้ว
พอเห็นพวกเขาสองคนเข้ามา ทุกคนตาสว่าง
หนุ่มหล่อสาวสวยรวมกลุ่มอยู่ด้วยกัน ทำให้คนคุยกันกระจายเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยังมีคนดึงแขนลู่ซือยวี่ไว้ “พวกเธอสองคนคบกันจริงหรอ? ตอนมหาลัยก็รู้สึกได้แล้วว่าพวกเธอเหมาะสมกันมากจริงๆ”
ลู่ซือยวี่ยิ้มกว้าง ทุกคนคิดงั้น งั้นเธอก็ไม่ปฎิเสธละกัน
เฟิงจิงเหยาก็ขี้เกียจอธิบาย
ลู่ปิ่งเต๋อที่นั่งอยู่ยังมองมาแล้วพยักหน้า “เป็นคู่ที่เหมาะจริงๆ!”
ลู่ปิ่งเต๋อกับเฟิงจิงเหยา คุยย้อนอดีตกัน ข้างๆมีสาวๆมากมายดึงลู่ซือยวี่ไปเม้ามอยกันตามประสาสาวๆ
ทุกคนอิจฉาเธอที่ได้ผู้ชายที่หล่อแล้วก็เก่งแบบเฟิงจิงเหยา
ในใจลู่ซือยวี่ดีใจเป็นอย่างมาก พอหลังจากที่งานเลี้ยงเลิก เธอก็ดื่มเยอะไปหน่อย
พอเห็นลู่ซือยวี่เดินเซๆ เดินยังไม่ตรงทางเลย เฟิงจิงเหยาเลยต้องส่งเธอกลับบ้านก่อน
“ซือยวี่ ตื่น ถึงบ้านแล้ว”
เฟิงจิงเหยามือข้างหนึ่งจับมือที่สบัดไปมาของเธอไว้
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเมา เฟิงจิงเหยาแทบอยากจะทิ้งเธอไว้เลยตรงนี้
ลู่ซือยวี่บ้าๆบอๆทั้งทาง จะไปโรงแรมอย่างเดียวเลย
พอเห็นเดินเข้าไปในประตูบ้าน เอยิ่งก้าวร้าวเข้าไปอีก ทำให้พวกแม่บ้านคนใช้ที่อยู่ดึก หันมาสนใจมอง “ไม่ หนูไม่กลับไป พี่ชายจิงเหยา พวกเราไปโรงแรม! ไปโรงแรม!”
เธอโวยวายหนักมาก เฟิงจิงเหยามองไปที่ไฟที่ปิดลงแล้ว ถ้าเอานางแมวเมานี้เข้าไป ทำให้คนที่บ้านไม่ได้นอนดีๆแน่ๆ
พอเดินไปครึ่งทาง เฟิงจิงเหยาพาเธอหันย้อนกลับไป
กู้ฉางชิงตอนแรกกำลังหลับลึกหลับสบาย ใครจะรู้ว่าข้างนอกเสียงดัง เสียงโวยวายดังมาก
พลิกไปพลิกมานอนไม่หลับ กู้ฉางชิงใส่แจ็กเก็ตตัวหนึ่ง จะออกไปดู ใครจะรู้ พอเปฺดประตูไป กลิ่นเหล้าตีจมูกขึ้นมา
ลูซือยวี่ยืนอยู่ตรงห้องนอนที่เธอนอนอยู่ โวยวาย “ไม่ หนูจะนอนห้องนี้ พี่ชายจิงเหยา อย่าไล่หนู่เลยนะ”
ห้องนี้มีคนนอนอยู่
คือกู้ฉางชิงกับเฟิงจิงเหยา
“เธอโวยวายพอรึยัง!”
เฟิงจิงเหยายืนอยู่หน้าเอแล้วเอามือกั้นเธอไว้
“พี่ชายจิงเหยาดุหนู!”
ลู่ซือยวี่เปลี่ยนสีหน้าเป็นน่าสงสาร พอหันหัวมองไปที่กู้ฉางชิง ดึงเธอออก ตะคอก “ออกไป แกคือใคร?มาอยู่ในห้องนอนของพี่ชายจิงเหยาทำไม? ออกไป ออกไป …..”
กู้ฉางชิงไม่ได้ตั้งตัว ถูกเธอผลักไปหลายครั้ง ไม่ทันระวังเซไปข้างๆจนเกือบล้ม
“ระวัง! “เฟิงจิงเหยารีบยื่นมือออกไปจับเธอไว้
ทำให้ลู่ซือยวี่ล้มลงไปที่เตียงห้องห้องนี้ แล้วก็ยังหายใจเสียงดัง
เฟิงจิงเหยาสีหน้าเปลี่ยนทันที เขาเริ่มรู้สึกไม่ชอบมากตอนนี้
ไม่มีใครกล้ามาทำให้เขาหมดความอดทนแบบนี้มาก่อน พอเขาจะเข้าไปโยนเธอออกมา
พอเดินได้ไม่กี่ก้าว กู้ฉางชิงก็ดึงเขาไว้ ส่ายหัว
“ถ้าเธอจะนอน ก็ให้เธอนอนเถอะ”
“นี่ก็ดึกมากแล้ว เดี๋ยวทำให้คนในบ้านตื่นมันจะไม่ดีนะ”
