เมื่อได้ยินเสียงจากด้านหลัง เขาหันหลังกลับมาช้าๆ
เมื่อเห็นเฟิงจิงเหยาที่หน้าตาเย็นชา ฉินเป่ยห่านก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ เจอเขาที่นี่เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ
สถานการณ์ดูตรึงเครียดขึ้นภายในไม่กี่วินาที ผู้คนโดยรอบที่อยากจะคอยดูความสนุกก็ไม่กล้าเข้ามาร่วม
ชายสองคนนี้เป็นคุณชายจากตระกูลเบอร์หนึ่งเบอร์สองของเซิ้งจิงเลยทีเดียว ทั้งหล่อ เก่ง และตอนนี้กำลังจะสู้กันเพื่อผู้หญิงคนคนเดียว
“สองคนนี้หล่อมาก แบบที่ฉันชอบเลย”
“เหมือนเขาาทะเลาะกันเพราะผู้หญิงคนนั้นอะ”
คนข้างๆกำลังคุยกันแบบสนุกปากและมองไปที่กู้ฉางชิง
กู้ฉางชิงก็รู้สึกกระวนกระวายจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี
แต่เธอไม่น่าจะเข้าไปห้ามอะไรได้เลย
สายตาที่เฉยชากำลังต่อสู้กัน
เหมือนไม่มีฝ่ายใดยอมถดถอยเลย
ผ่านไปซักพักพวกเขาก็ยังจ้องตากันอย่างดุเดือด
แต่ดูออกว่าเฟิงจิงเหยาสายตาจะแข็งแกร่งกว่า
“ที่แท้ก็คุณเฟิงนี่เอง”
แล้วฉินเป่ยห่านยิ้มเยาะเย้ย “กว่าจะกลับมานะ ผมนึกว่าคุณจะทิ้งให้ฉางชินเป็นม่ายทั้งชีวิตแล้วซะอีก”
สองมือล้วงลงในกระเป๋ากางเกง พลางยิ้มเยาะที่มุมปาก
ได้กลิ่นไอแห่งการเสียดสีนี้อย่างชัดเจนมาก
ทุกคนโดยรอบต่างถอยหลังไปก้าวสองก้าว แม้แต่เจ้าของร้านก็ไม่กล้าเข้ามา
เพราะสองคนนี้ไม่ว่าพวกเขาจะช่วยใคร มันก็แปลว่าผิด
ทุกคนต่างสงสัยกันว่าผู้หญิงคนนั้นคือใครกัน ที่จะทำให้สองคนนี้สร้างสงครามกันได้
เฟิงจิงเหยามองไปที่กู้ฉางชิง ยิ้มแสยะใส่ฉินเป่ยห่าน “ยังไงเธอก็เป็นภรรยาของฉัน ทั้งชีวิตนี้ก็เป็นคนของตระกูลเฟิง ไม่ใช่ว่าใครจะมาสั่งอะไรได้!”
เขาพูดออกมาพร้อมกับกลิ่นไอแห่งความเป็นราชาซึ่งเน้นคำพูดทีละคำทีละคำ “นี่คุณฉินมายุ่งกับภรรยาของคนอื่นจะดีกว่า ถ้าข่าวแพร่ออกไป ชื่อเสียงตระกูลฉินคงจะถูกเหยียบอยู่ใต้เท้าแน่ๆว่าไหม?”
สีหน้าเขานิ่ง แต่อัดอั้นความโกรธไว้
“ชื่อเสียงน่ะผมไม่แคร์หรอก”
ฉินเป่ยห่านเหมือนโดนเขาจี้จุดเลยทำให้โกรธขึ้นมาทันที จนอยากจะพุ่งเข้าไปเลย
“พวกตระกูลเฟิง ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉางชินเป็นผู้หญิงที่ดี ถ้าไม่รู้จักรักษาไว้ แกไม่คู่ควรกับเธอ!”
เขาโกรธมาก เหมือนถูกแย่งของที่รักที่สุดไป
กู้ฉางชิงคิดในใจ ได้โปรดคุณพี่หยุดเถอะ
เธอมองซ้ายมองขวา มองไปที่เฟิงจิงเหยาแบบกลัวๆ ตอนนี้ คุณชายคนนี้กำลังโกรธแล้วหละ
เฟิงจิงเหยายิ้มแสยะ พูดต่อว่า “ใช่หรอ? งั้นขอบคุณคุณฉินมากนะ ต่อจากนี้ ผม! จะ! รัก! ษา! เธอ! ไว้! อย่าง! ดี!”
สิ้นเสียงพูด เขาก็คว้ามือกู้ฉางชิงมาอย่างแรง แล้วเดินจากไป
กู้ฉางขิงก็เดินตามไปแบบทุลักทุเล
เฟิงจิงเหยาก้าวยาวมาก กู้ฉางชิงเกือบตามไม่ทัน
เธออยากจะบอกให้เขาช้าๆหน่อย แต่เมื่อรู้สึกได้ถึงกลิ่นไอแห่งความอันตราย เธอก็ตกใจไม่เบา และรีบเดินตามไป
ใครจะรู้ว่าพอออกจากห้าง เฟิงจิงเหยาก็สะบัดมือเธอออกอย่างแรง
ใบหน้าที่ใสสะอาด ดูจะมืดมนเข้าไปทุกที เขามองไปที่กู้ฉางชิงเหมือนอยากจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆยังไงอย่างงั้น
กู้ฉางชิงถอยหลังไป ในใจรู้สึกไม่ดี
ในใจอยากจะให้คนขับรถรีบๆขับรถมาซักที เพราะคิกว่าระหว่างทางที่กลับ เธอจะอธิบายกับเขาเอง
เธอเหมือนถูกนายนั่นกลั่นแกล้งจนจนมุม
ใครจะรู้ว่าพอรถมา เขาก็ดันเธอเข้าไปในรถ “ส่งคุณหญิงกลับไป!”
“ครับ ! ” คนขับรถรีบเขารถไปเพราะรู้ว่าบอสของเขากำลังอารมณ์ไม่ดีแน่ๆ
กู้ฉางชิงจะลดกระจกคุยกับเขาหน่อย
เขาก็ขึ้นรถที่อยู่ข้างๆ เหยียบคันเร่งแล้วออกไปเลย
พอเห็นรถออกไป กู้ฉางชิงคิดในใจ รอบนี้ฉันตายแน่ๆ
กู้ฉางชินเนี่ยหาเรื่องให้เธอเก่งจริงๆ
คนขับรถเชื่อฟังมาก รีบส่งเธอกลับไปที่บ้าน
กู้ฉางชิงที่จริงๆยังอยากเที่ยวข้างนอกอยู่บ้าง แต่เที่ยวได้ไม่นานก็ต้องกลับบ้านแล้ว
เมื่อมาถึงเธอก็กลายเป็นคนที่ว่างงานเลยทันที
เพราะส่วนใหญ่เวลาทั้งหมดเป็นของคุณหญิงที่บ้านคนรวย ก็คงเป็นแบบนี้แหละมั้ง
กู้ฉางชิงเล่นเน็ต และอ่านข่าวเล่นๆ
“เดี๋ยวก็ถึงเวลาทานข้าวอีก!” เธอลุกไปกินข้าว
ดินเนอร์ต้องเป็นรสชาติที่เธอคุ้นเคย รสชาติที่ไม่ซับซ้อน ธรรมดา
กู้ฉางชิงทานเสร็จก็ขึ้นไปอาบน้ำ แช่น้ำอุ่นเพื่อผ่อนคลาย
เมื่ออาบเสร็จเธอก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง
หลังจากนั้นเธอก็ขึ้นไปบนดาดฟ้าคนเดียว ชมบรรยากาศในยามค่ำคืน จนลืมเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ไป
เมื่อได้เห็นภาพบรรยากาศสวยๆ เธอก็รู้สึกคันไม้คันมือ
เธอจึงให้คนใช้เอากระดานวาดรูปมาให้
และวาดวิวในยามค่ำคืนบนดาดฟ้าแห่งนี้
เธอใส่ความรู้สึกทั้งหมดระบายลงไปกับสี วาดไป วาดไป ก็นึกถึงความรู้สึกต่างๆ
เมื่อเธอได้วาด ก็รู้สึกเหมือนล่องลอยไปไป
เหมือนเห็นตัวเองขนาดเล็กสองคนกำลังทะเลาะกัน และมีเสียงเล็กๆดังขึ้นมา “ควรนอนไก้แล้ว ง่วงจะตายอยู่แล้ว!”
เธอจึงลงไปที่ห้องนอน เพื่อจะพักผ่อน
และในตอนนี้ประตูก็ถูกเปิดออก
“คุณกลับมาแล้วหรอ?” กู้ฉางชิงเดินไปข้างหน้า ก็ได้กลิ่นเหล้าที่ตีขึ้นจมูก
เฟิงจิงเหยาเมากลับมา กู้ฉางชิงจึงพยุงเขามานั่ง
ยังเดินไม่ถึง เขาก็ล้มลงไป ทับร่างกู้ฉางชิงอยู่บนเตียง
เขาประกบจูบเธออย่างรุนแรง
อย่างกับจะฉีกร่างเธอออกเป็นชิ้นๆ
กู้ฉางชิงตกใจ ยื่นมือไปดันตัวเขาออก แต่สู้แรงเขาไม่ได้ “เฟิง…เฟิงจิงเหยา! คุณเมาหรอ!”
เฟิงจิงเหยาไม่สนใจเธอด้วย เขาจูบไปทั้งใบหน้าเธอ พลางเลื่อนมือจะไปปลดเสื้อเธอออก
ฟันกัดลงไปที่เสื้ออย่างแรง อย่างกับสัตว์ร้าย
ซึ่งกู้ฉางชิงสู้แรงเขาไม่ได้เลย
