วันต่อมา เวลาบ่ายสามโมง ที่Wing Cafe
ตรงข้ามกับเฟิงซื่อกรุ๊ป กู้หงเซินไปถึงที่นั่นก่อนเวลา จึงเลือกที่นั่งโซนหน้าต่าง
พบว่ารอสองคนแล้วยังไม่มา เขากดโทรหากู้ฉางซินโดยตรง นำสถานการณ์ช่วงนี้มาบอกกับเธอ
ปลายสายทางด้านนั้นเงียบสักครู่ จึงพูดว่า “พ่อ อย่างนี้เหมาะสมจริงๆหรอ? กู้ฉางชิงออกแบบได้ แต่ฉันไม่ได้เลยสักนิด รอหลังจากฉันกลับไป ถ้าหากว่าความแตกจะทำอย่างไร?”
เมื่อคิดว่าพี่สาวเธอนั้นต้องมาแทนเธอ ช่วงเวลาที่อยู่ตระกูลเฟิงอย่างสุขสบาย กู้ฉางซินก็ไม่สบายใจเล็กน้อย
ฟังเธอพูดจบ กู้หงเซินก็หัวเราะ “นี่มีอะไร รอคุณกลับมาหลังจากหนึ่งปี เรายังแบล็กเมล์เธอได้ ถึงเวลาก็ให้เธอสร้างผลงานอยู่เบื้องหลัง งานออกแบบเหล่านั้นทั้งหมดยังจะไม่เป็นของคุณหรอ?”
ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น ก็มีคนทำงานให้ฟรี ยังได้ทั้งชื่อเสียงและผลประโยชน์ควบคู่กัน
ที่สำคัญที่สุดไม่ทันได้รู้ตัว ยังสามารถได้รับการยอมรับ
นี่เป็นเรื่องที่คุ้มค่าที่สุดแล้ว
กู้ฉางซินหัวเราะ พูดอย่างเฉลียวฉลาดว่า “พ่อยังคงคิดได้อย่างรอบคอบ”
ระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกัน กู้หงเซินก็เห็นเฟิงจองเหยากับกูฉางชิง จาดด้านนอกเดินเข้ามาแล้ว
“ซินซิน ฉันวางสายก่อน พวกเขามาแล้ว!”
“โอเค ขอให้ท่านประสบความสำเร็จ! อืม Mua~bye~”
กู้หงเซินกดวางสายแล้ว เขาก็เห็นสองคนจากไกลๆ
ผ่านเลนส์ ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มคนนั้นขาวสะอาดและเคร่งขรึม ดวงตาคู่สวยแผ่กลิ่นอายความเยือกเย็น ราวกับว่าทั้งหมดทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้อยู่ในสายตาเขา
สมกับเป็นวัยรุ่นที่ชอบเอาชนะจริงๆ
กู้หงเซินภูมิใจในตนเองเล็กน้อยที่สายตาเฉียบแหลมได้รู้จักกับวีรบุรุษ เลือลูกเขยที่ศักยภาพดีแบบนี้มาให้ลูกสาว
ขณะนี้ภายนอกก็คุยกันว่า เขาเป็นพ่อตาของไท่จื่อเย่เซิ่งจิง ซึ่งไม่มีมรรยาทกับเขาที่ไหนกัน
กวาดสายตามองไปที่การแต่งกายด้วยกระโปรงตัวเล็กสีดำ ผสมกับเสื้อสูทสีเทา กู้ฉางชิงถือกระเป๋าถือที่เรียบง่าย มีเสน่ห์จากภายใน บุคลิกดูดีสวยเพียบพร้อม
กู้หงเซินอดไม่ได้ที่จะนำคนที่คล้ายคลึงกันมาคิดว่าเป็นกู้ฉางซิน
เบื้องหน้าเบื้องหลังของคนทั้งสอง ห่างกันไม่มาก
ชายรูปร่างทรงพลัง เดินเข้ามาช้าๆราวกับเสือชีต้า เหมือนกับราชากำลังล่าสัตว์ ออร่าจับไม่แพ้บนห้างเลยสักนิด เป็นสิ่งที่กู้หงเซินควานหามาสามสิบกว่าปี
กู้หงเซินยิ้มอย่างชื่นชม กวักมือเรียกพวกเขาด้วยรอยยิ้ม ก้าวไปด้านหน้าสองสามก้าว ราวกับว่าไม่มีอะไรมากไปกว่าผู้อาวุโสธรรมดาๆที่ใจดี
“มาแล้วหรอ?”
กู้หงเซินกล่าวทักทายเฟิงจิงเหยาอย่างสุภาพมาก ยังตามด้วยการตบๆหัวของกู้ฉางชิงอย่างรักใคร่เอ็นดู สวมบทบาทพ่อลูกที่สนิทสนมกัน “ยัยหนูคนนี้ ไม่ได้มาเจอฉันนานมากแล้ว”
ถูกเขาโอบไหล่แสดงฉากพ่อที่เมตตาและลูกสาวที่กตัญญู กู้ฉางชีงดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เฟิงจิงเหยา
แค่เห็นเขาพยักหน้าเบาๆ แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเคยพบกู้หงเซินอยู่หลายครั้ง แต่ว่าไม่ค่อยคุ้นชิน
วันนี้จึงนับว่าเป็นครั้งแรกที่พบหน้ากันอย่างเป็นทางการ
เฟิงจิงเหยานั่งอยู่ตรงข้ามกัยกู้หงเซิน ดวงตาราวกับนกอินทรีย์คู่หนึ่งส่งออกมาทำให้หนาวเหน็บ ก็เลยพูดอย่างไม่อ้อมค้อมว่า “ได้ยินมาว่าพ่อตาอยากจะเข้าร่วมหุ้นส่วนกับบริษัทของฉันหรอ?”
