สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – บทที่ 50 ฉันไม่ได้ผลักเธอ

กู้ฉางชิงตกตะลึงไปชั่วขณะ

สถานที่ที่เธออยู่กับเป้ยเป้ยห่างจากผู้คน เฟิงจิ้งซูกับคนอื่นๆก็อยู่ข้างหลังพวกเขา

เสียงเด็กตกน้ำและเสียงร้องแงๆดังขึ้น

ราวกับว่าแหย่โดนรังแตน

ในสายตาคนอื่น เหมือนว่ากู้ฉางชิงเป็นคนผลักเป้ยเป้ย

เรื่องเกิดในชั่วพริบตาเดียว กู้ฉางชิงตกตะลึงมาก

ทุกอย่างกำลังดี แต่กลับเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

ไม่รอช้าเธอลงไปช่วยเป้ยเป้ย ก็ถูกเฟิงจิ้งซูที่มาจากข้างหลังกระชากออก “กู้ฉางซิน แกทำอะไรของแก! “

คนที่อยู่รอบๆทั้งหมดก็มารวมกันตรงนี้หมด

“เป้ยเป้ย อดทนไว้หน่อย แม่กำลังไปช่วยแล้ว”

เฟิงจิ้งซูกรีดร้องในขณะที่กำลังถอดรองเท้าส้นสูง

ตัวของเธอโยกๆสั่นไปมา ตัวเองยังทรงตัวไม่อยู่

เด็กน้อยที่ตกไปในน้ำตกใจมาก พยายามดิ้นรนทำให้สำลักน้ำไปหลายครั้ง

“โอ้ย ทำยังไงดี! “ คุณนางเฟิงกังวลจนเหงื่อท่วมหัว

ลู่ซือยวี่ที่อยู่ข้างหลังประคองเธอไว้ ตะโกน”มีใครอยู่แถวนี้ไหม! “

เฟิงจิ้งหยวนก็อยากที่จะช่วย แต่เด็กน้อยลอยออกไปไกลแล้ว

พวกเขาทำอะไรไม่ได้

ยืนเฝ้าดูเด็กน้อยที่กำลังดิ้นรนอยู่ในบ่อน้ำ

เรื่องราวทั้งหมดก็เกิดขึ้นแบบนี้ กู้ฉางชิงไม่รู้ว่ามีผลกระทบต่อเธอ

จากนั้นผู้ชายที่อยู่ในบ้านก็ตามออกมากันหมด

เฟิงจิงเหยากระโดดลงในบ่อน้ำทันที หยิบมือเดียวก็จับตัวเด็กที่กำลังร้องไห้อยู่อุ้มขึ้นมาได้

ทุกคนโล่งและถอนหายใจออกมา

โชคดีที่เฟิงจิงเหยาตัวใหญ่แข็งแรง บ่อน้ำนี้เทียบกับเขาแล้วเป็นเรื่องเล็กน้อย

เขาพาเด็กว่ายน้ำกลับมา

เป้ยเป้ยในอ้อมกอด เด็กน้อยน่าสงสารกอดคอเขาไว้ร้องไห้ไม่หยุด มือจั่มม่ำน้อยๆของเธอชี้ไปทางลูกหมาไม่ไกลจากพวกเขา สะอึกสะอึนพูดว่า “ ลูกหมา……ช่วย……”

เสียงเด็กน้อยไม่ต่อเนื่อง เฟิงจิงเหยามองไปข้างๆ ปรากฏว่ายังมีลูกหมาสีขาวอีกตัวหนึ่ง

ลูกหมาที่กำลังลอยอยู่บนผิวน้ำ ทั้งขนเปียกน้ำไปหมด เหลือแต่จมูกและตาที่ลอยโผล่อยู่บนน้ำ รูปร่างตลก

เฟิงจิงเหยาขมวดคิ้ว ยื่นมือไปจับลูกหมาและอุ้มขึ้นมาด้วย

หยดน้ำในตัวคนสองคนกับหมาหนึ่งตัว ไหลติ่งๆลงกับพื้น

ดูแล้วน่าสงสารมาก

เฟิงจิ้งซูที่กำลังโมโหไม่ยอมฟังอะไร พุ่งตัวเข้าไปตบที่หน้ากู้ฉางชิง “แกมันสารเลว จิตใจชั่วร้าย เป้ยเป้ยตัวแค่นี้ แกกลับผลักเด็กน้อยและลูกหมาลงน้ำ อยากทำให้พวกเราตกใจตายหรือไง? “

ออกแรงทั้งหมดตบไปหน้า ทั้งตัวเธอสั่นไปหมด

คนอื่นๆก็มองดูกู้ฉางชิงขณะโดนตบด้วยสายตาโกรธเคือง

กู้ฉางชิงโดนตบจนเดินเซถอยหลังหนึ่งก้าว สมองก็มึนๆไปหมด

เธอกำลังจะอธิบาย ก็โดนเฟิงจิ้งซูพุ่งเข้ามาผลักแรงๆทีนึง

เฟิงจิ้งซูตะโกนสุดเสียง ไม่สนใจเหตุผลของกู้ฉางชิง “กู้ฉางซิน แกยังไม่พอใจกับเรื่องคราวก่อนใช่ไหม แกก็ถือว่าเป็นพี่สะใภ้ของเป้ยเป้ย ทำไมถึงโหดร้ายขนาดนี้ “

กู้ฉางชิงที่ยืนอยู่ข้างบ่อน้ำจะช่วยเป้ยเป้ย ถูกเธอผลักไปหนึ่งทีจึงตกลงไปในบ่อน้ำ

น้ำเย็นเยือกในบ่อเข้าท่วมไปทั้งหูของเธอ สมองรู้สึกว่างเปล่าไปหมด

สถานการณ์ที่ยากลำบากแบบนี้ สายตาทุกคนจ้องไปที่เธออย่างดูถูกเหยียดหยาม

กู้ฉางชิงรู้สึกใบหน้าร้อนรนไปหมด ราวกับว่ากำลังถูกเผาไหม้

เฟิงจิ้งซูไม่หยุด ชี้ไปที่จมูกของเฟิงจิงเหยา “นี่คือภรรยาที่ดีของแก! “

ข้อกล่าวหาที่ไม่มีหลักฐาน ไม่มีใครพูดอะไรกับกู้ฉางชิงสักคำ

ทุกคนเฝ้าดูปฏิกิริยาของเฟิงจิงเหยาว่าจะจัดการกับผู้หญิงใจร้ายคนนี้อย่างไร

แม้แต่กู้ฉางชิง…..ที่กำลังลอยอยู่ในน้ำ ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เฟิงจิงเหยา

เขาเพิ่งตรวจดูเด็กน้อยเสร็จ ก็ยืนขึ้นอย่างนิ่งๆ

สถานการณ์ดีขึ้น เป้ยเป้ยหายตกใจแล้ว สำลักน้ำเล็กน้อยแต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก

เฟิงจิ้งซูไม่ยอม เฟิงจิงเหยายังคงหน้านิ่งสงบ

เขาไม่ได้พูดอะไรและส่งเด็กให้เธออย่างใจเย็น”เธอพาเด็กเข้าไปข้างในก่อน! ผู้ดูแลบ้านเรียกหมอมาที่บ้าน ให้หมอตรวจดูอย่างละเอียดอีกครั้ง “

“รับทราบ!” ผู้ดูแลบ้านตอบ แล้วร้อนรนวิ่งไปทางสวนของนายท่านออกไป

ตระกูลเฟิงมีบ้านหลายหลังไม่ไกลกันนัก หมอประจำบ้านก็พักอยู่ในบ้านของนายท่าน

ในขณะนั้น ทุกคนลืมไปว่ากู้ฉางชิงยังอยู่ในบ่อน้ำ

เฟิงจิ้งซูพาเด็กไปด้วยความโมโห พูดกับกู้ฉางชิงด้วยความเคืองว่า “กู้ฉางชิง เรื่องของวันนี้ยังไม่จบแน่นอน! “

สายตาที่ดุร้ายของเธอราวกับว่าจะกลืนกินกู้ฉางชิง

เป้ยเป้ยกลัวและดึงเสื้อของเธอ เห็นคนรับใช้พาชายสวมเสื้อสีขาวเดินมาจากทางนุ้น เธอตะคอกและอุ้มเด็กน้อยเข้าไปในบ้าน

“คุณป้าสี่ฉันมีเสื้อที่เพิ่งซื้อให้เป้ยเป้ย ฉันจะไปเอามาให้ อย่าให้เด็กเป็นหวัด “ ลู่ซือยวี่รีบไปเอามาให้

ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ดูเป็นคนใจกว้างเลย

ได้รับคำชมต่างๆมากมายจากความหวังดีนี้

เฟิงจิ้งหยวนยังยืนอยู่ข้างบ่อน้ำ ดูสภาพของกู้ฉางชิง หัวเราะเยาะและเดินตามเข้าบ้านไป

ทันใดนั้นผู้คนที่เต็มไปหมดข้างบ่อน้ำก็หายโล่งไปหมด

กู้ฉางชิงยังลอยอยู่ในน้ำ ตะเกียกตะกายไม่ให้น้ำเข้าหู ผมของเธอเปียกพันน้ำไปหมดและเสื้อผ้าของเธอก็ติดแน่นไปทั้งตัว

เธอมองไปที่พวกเขา ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกเยือกเย็น

เธอรู้วิธีว่ายน้ำ แต่เมื่อกี้มัวแต่ดูผู้คนที่ยืนนิ่ง อ้าปากค้างพวกนั้น

ไม่รู้เหมือนกันร่างกายของเธอเหมือนถูกแช่แข็ง

สายตาของกู้ฉางชิงมองไปด้านหลังของทุกคน จ้องไปที่เฟิงจิงเหยาที่กำลังหันกลับมา

เธออ้าปาก พูด: “ฉันไม่ได้ผลักเธอ”

เฟิงจิงเหยาไม่ตอบกลับ

กู้ฉางชิงคิดว่าเขาไม่เชื่อใจเธอ ในใจราวกับว่าถูกใครบางคนบีบ หายใจเริ่มลำบาก

“ทุกคนเห็นหมดแล้ว แกยังจะมาเล่นลิ้น เรื่องของวันนี้ไม่จบแบบนี้แน่นอน! “

คุณนายเฟิงหันกลับมาพูดอย่างเย็นชา

ไม่มีใครเชื่อเธอ กู้ฉางชิงรู้สึกหมดหนทาง

เธอมองเฟิงจิงเหยาและพูดว่า “ไม่ใช่ฉัน ฉันพยายามจะช่วยเด็กน้อย “

เฟิงจิงเหยากระโดดลงมา โอบที่เอวเธอกระซิบเบาๆว่า “มีเรื่องอะไร ขึ้นไปก่อนค่อยพูด! “

กู้ฉางชิงเดาไม่ออกการแสดงท่าทีออกมาของเขา ยิ่งไม่เข้าใจแบบนี้หมายความว่าอะไร

น้ำที่เย็นเยือกทำให้เธอหน้าซีดไปหมด

ในขณะเดียวกันเธอรู้สึกว่าในใจเธอถูกควักออกโล่งไปหมดแต่ก็เหมือนถูกแช่ด้วยน้ำแข็งไว้

ไม่มีความอบอุ่น รู้สึกทรมานแม้แต่หายใจก็ไม่สะดวก

เธอทำได้เพียงจับมือตัวเองแน่นๆ อับอายและขึ้นฝั่ง