กู้ฉางชิงไม่มีเหตุผลที่ต้องสนใจสาวใช้ เธอก้มลงแสร้งทำเป็นจะรับประทานอาหาร จนกระทั่งสาวใช้ออกไปและปิดประตู จึงวางตะเกียบในมือลง ลุกขึ้นจากเก้าอี้
เธอรื้อค้นอยู่ในห้องสักพัก ในที่สุดเธอก็หากระป๋องเล็กๆหนึ่งอันเจอ
เธอเทซุปที่คุณนายเฟิงส่งมาให้ลงไปในกระป๋องเล็กๆบางส่วน
ส่วนที่เหลือ เธอเทใส่โถชักโครกไปเกินครึ่ง จากนั้นก็เหลือไว้นิดหน่อย แกล้งทำว่าตนดื่มจนหมดแล้ว จึงทานอาหารต่อ
ไม่นาน เธอก็กินอิ่ม ก็ให้คนมาเอาจานอาหารเหล่านี้ออกไป
ประเดี๋ยวเดียวเธอก็เห็นคนที่คุ้นเคยในกลุ่มคนรับใช้ จึงสั่งว่า : “เสี่ยวเหม่ย คุณลงไป เอาจานผลไม้ขึ้นมาให้ฉัน”
เสี่ยวเหม่ยพยักหน้า ก็ตามคนรับใช้คนอื่นๆลงชั้นล่างไป
ผ่านไปสักครู่ เสี่ยวเหม่ยก็ถือจานผลไม้ขึ้นมา
“คุณนายรอง ผลไม้ที่คุณต้องการ”
เธอวางจานผลไม้ลงบนโต๊ะน้ำชา
กู้ฉางชิงไม่ได้มองไปที่จานผลไม้ กวักมือเธอ แสดงเจตนาให้เธอเข้ามา
เสี่ยวเหม่ยเห็นเหตุการณ์ ถึงแม่ว่าจะไม่เข้าใจนิดหน่อย แต่ก็ยังคงเดินไปข้างหน้า
“ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนฉลาด ในเมื่อฉันเลือกแล้ว ฉันไม่ชอบการทรยศใดๆ ความหมายของฉัน คุณเข้าใจไหม?”
เธอพูดจบ ก็จ้องมองเสี่ยวเหม่ย
เสี่ยวเหม่ยได้ฟังคำนี้ ความดีใจเป็นประกายในดวงตา
เพราะว่าคำนี้ ไม่ต้องสงสัยว่ากู้ฉางชิงยอมรับในตัวเธอ
ถึงแม้ว่าพวกเขาเพิ่งมาไม่กี่วัน ก็ได้ยินมาไม่น้อยเกี่ยวกับเรื่องการกระทำของคุณนายรองที่สุดจะทนได้
ถึงแม้ว่าพวกเขาจำนวนไม่น้อยจะไม่เห็นความดีของคุณนายรอง แต่เธอรู้สึกได้ว่าคุณนายรองไม่ได้เหลือที่จะทนแบบนั้นอย่างที่ได้ยินมา
ดังนั้นตลอดมาเธอจึงตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ร่วมมือกันทำชั่วกับคนรับใช้คนอื่นๆ
“คุณนายรองวางใจเถอะ ฉันเข้าใจ”
กู้ฉางชิงได้ยิน ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก สั่งเธอโดยตรงว่า : “ตอนนี้มีเรื่องจำเป็นที่ต้องให้คุณไปทำ”
เธอพูดจบ สาวใช้ก็แสดงอาการผิดปกติไปจากเดิมออกมา
คุณช่วยฉันจับตาดูเธอหน่อย เธอทำเรื่องอะไร ต้องมาบอกกับฉันทุกอย่าง”
“ฉันรับทราบ”
เสี่ยวเหม่ยรับคำสั่ง ไม่นานก็ออกไปจากห้อง
สาวใช้คนนั้นไม่รู้ว่าเธอถูกเพ่งเลงแล้ว ในคืนนั้นก็แอบออกไปจากบ้านใหม่อีกครั้ง
เสี่ยวเหม่ยตามหลังเธอไปตลอด จนกระทั่งถึงบ้านหลัก ก็ไม่ได้ตามไปอีก เธอจึงกลับทางเดิม ไปหากู้ฉางชิง
“คุณนายรอง ที่คุณให้ฉันจับตาดูสาวใช้คนนั้น เมื่อกี้ไปถึงบ้านหลัก ทางด้านนั้นไม่ดีที่จะตามไปอีก ดังนั้นจึงหยุดตาม”
กู้ฉางชิงได้ยินคำนี้ หรี่ดวงตาทั้งคู่เล็กน้อย
เธอเชื่อมโยงกับเรื่องเมื่อตอนเย็น คาดเดาได้แล้วว่าสาวใช้คนนั้นเป็นคนของใคร
“ฉันรู้แล้ว เรื่องนี้คุณอย่าแพร่งพรายออกไป รอฉันจัดการต่อ”
เสี่ยวเหม่ยพยักหน้า แสดงออกว่าเข้าใจ
กู้ฉางชิงกำชับเรื่องราวกับเธอไม่นาน ก็ให้ออกไป
หลังจากรอให้เสี่ยวเหม่ยออกไป เธอก็นอนอยู่บนเตียง มองไปที่เพดานด้านบนอย่างเงียบๆ
ที่พูดกันว่าตระกูลที่ร่ำรวยและมีอิทธิพล เมื่อก่อนเธอคิดว่าเป็นเพียงแค่ละครทีวี แต่ตอนนี้นับว่าเข้าใจได้อย่างลึกซึ้งแล้ว
……
วันต่อมา กู้ฉางชิงเป็นเพราะไม่วางใจเกี่ยวกับซุปถ้วยเมื่อวานตอนเย็นนั่น จึงถือโอกาสในช่วงพักตอนกลางวัน นำน้ำซุปที่ซ่อนไว้ไปตรวจสอบที่โรงพยาบาล
ผลออกมาเร็วมาก ทว่าทำให้เธอประหลาดใจมาก
เพราะไม่มีอะไรอยู่ที่ใส่เพิ่มไปในนั้น
จิตใต้สำนึกของกู้ฉางชิงไม่เชื่อผลอันนี้ แต่ความจริงอยู่ตรงหน้าเธอ ทำให้เธอจำใจต้องคิดขึ้นมา
หรือว่าคุณนายเฟิงจะเปลี่ยนนิสัยแล้ว?
คาดเดาถึงอันนี้ เธอยิ่งไม่เชื่อเลย
เธอดูผลการรายงานในมือของเธอ กดความสงสัยในใจไว้ชั่วคราว ตั้งใจดูอีกที
เท่านี้ เธอก็กลับไปทำงานที่บริษัทต่อ
รอถึงตอนเย็น เธอกลับไป บ้านหลักทางด้านนั้นยังคงส่งซุปบำรุงมาให้เหมือนเดิม
กู้ฉางชิงยังคงเหมือนเมื่อวาน เก็บไว้นิดหนึ่ง เทไปครึ่งหนึ่ง ไม่มีใครพบพิรุจภายใน
ถึงวันที่สอง เธอก็เปลี่ยนโรงพยาบาลตรวจสอบ
อย่างไรก็ตามเธอไม่เชื่อว่าคุณนายเฟิงจะใจดีขนาดนี้
แต่ผลตรวจอีกครั้ง ผลวันนี้เหมือนกันกับเมื่อวาน ยังคงไม่มีปัญหาอะไร
เธอมองผลการตรวจ เม้มปากแน่น
ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนี้ เธอก็ไม่คิดจะยอมแพ้
ในที่สุด ผลการตรวจวันที่สาม ทำให้เธอเห็นถึงความผิดปกติ
“คุณกู้ เราตรวจเจอส่วนผสมยาคุมกำเนิดในรังนกของคุณ”
หมอถือผลตรวจสอบทางเคมี ผลลัพธ์ที่พูดตามสูตร
กู้ฉางชิงได้ยินคำนี้ หยิบผลการตรวจมาดูอย่างร้อนอกร้อนใจ
แน่นอนว่ามีการทำเครื่องหมายเนื้อหาของยาเม็ดคุมกำเนิดไว้
ชั่วขณะ ในใจเธอเต็มไปด้วยคำดูถูก
เดิมทีคิดว่าสองครั้งก่อนก็อยู่ด้วยความสงบไม่ทะเลาะเบาะแว้งกัน คุณนายเฟิงจะเปลี่ยนนิสัยแล้ว
ดูเหมือนว่าตอนนี้ เพียงแต่เป็นเพราะการป้องกันเธอลดลง
แผนการดีจริงๆ!
ถ้าเป็นคนทั่วไป ตรวจสองครั้งแรกไม่มีปัญหา ก็ไม่ตรวจสอบอีก ยอมรับความหวังดีนี้ของเธอแล้ว
แต่เธอไม่ใช่คนอย่างนั้น
เธอระวังตัวมากกว่าใครๆ
เธอกำผลการรายงานจนแน่น ไม่นานก็ออกมาจากโรงพยาบาล
ตอนนี้รู้ส่วนประกอบในยาต้มแล้ว ในใจเธอก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว
ในเมื่อเป็นยาคุมกำเนิด เธอก็ไม่ต้องกังวล
วีธีนี้อยู่ในความต้องการของเธอ
ถึงแม้ว่าจะขอโทษเฟิงจิงเหยาเล็กน้อย แต่เธอรู้ เธอไม่สามารถตั้งครรภ์ได้
และที่คุณนายเฟิงทำอย่างนี้ ประจวบกับให้เธอมีข้ออ้างที่ไม่ตั้งครรภ์ได้ในอนาคต
คิดสิ่งเหล้านี้ออก เธอรับซุปที่บ้านหลักส่งมาให้ ไม่ต่อต้านอีกต่อไป แต่กลับดื่มต่อหน้าคนรับใช้จนหมด
คุณนายเฟิงกับลู่ซือหยี่รู้ข่าวนี้จากคนรับใช้ ความสงสัยที่มีในใจมาตลอด ตอนนี้ก็หมดลง
เมื่อก่อนที่กู้ฉางชิงทานอาหารอยู่กับคนรับใช้อย่างลับๆ พวกเขาไม่รู้ว่าซุปบำรุงถูกเททิ้งหรือดื่มไป
ส่วนเฟิงจิงเหยา ไม่รู้ว่าหลายวันมานี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น
หลายวันมานี้ เขายุ่งกับเรื่องของสำนักงานใหญ่ตลอด
ไม่นานเขาจึงกลับประเทศ หลายสิ่งหลายอย่างจำเป็นต้องให้เขาจัดการและรับมือ
ด้วยเหตุนี้ทุกๆวันจึงยุ่งจนดึกมาก รอเขากลับมา กู้ฉางชิงก็เข้านอนไปแล้ว
วันนี้ หายากที่เขาจะกลับมาก่อนเวลา เขาเพิ่งเขามาในห้องรับแขก ก็ได้กลิ่นเข้ากลับยาจีนแรงๆ
เขาค้นหาที่มาของกลิ่นโดยจิตใต้สำนึก ก็เห็นกู้ฉางชิงนั่งอยู่ที่ห้องอาหาร ดื่มน้ำซุปสีน้ำตาลในถ้วยด้วยสีหน้ายากลำบาก
“คุณไม่สบายหรอ?”
เขาขมวดคิ้วเดินเข้าไป
ทันทีที่กู้ฉางชิงได้ยินเสียงของเขา นึกถึงซุปที่ตนเองดื่ม ก็ตกใจจนเจ็บหน้าอกขึ้นมา
“แค่กแค่ก……”
เธอรีบวางถ้วยซุปลง ไออย่างควบคุมไม่ได้
เฟิงจิงเหยาเห็น ก็เทน้ำให้เธอแก้วหนึ่ง ทั้งยังตบๆหลังเธอ จึงช่วยบรรเทาอาการของเธอ
“ขอบคุณ!”
กู้ฉางชิงไม่กล้ามองเขา ก้มหน้าขอบคุณ
เฟิงจิงเหยาได้ยิน ก็กวาดสายตามองถ้วยซุปบนโต๊ะ ถามขึ้นอีกครั้งว่า : “คุณไม่สบายหรอ?”
กู้ฉางชิงรู้ดีว่าปัญหานี้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ก็เลยจำใจตอบไปตามความจริงว่า : “ไม่ใช่ แม่ส่งยาบำรุงมาให้ ให้ฉันบำรุงร่างกายจะได้มีลูกเร็วๆหน่อย”
คำพูดสุดท้าย น้ำเสียงเธอเปลี่ยนไปราวกับเสียงยุง เหมือนกับเขินอาย
เฟิงจิงเหยาเข้าใจผิดคิดว่านี้คือเธอกำลังเขินอาย แต่ไม่ได้ใส่ใจ กำชับว่า : “ในเมื่อเป็นของที่แม่ส่งมา คุณก็ดื่มเยอะๆหน่อย รอหลังจากท้องแล้ว ฉันจะลดปริมาณงานของคุณลง”
