ลู่ซือหยี่มองไปที่เฟิงจิงเหยาที่ไม่ได้สนใจเธออีก โดยไม่พอใจอย่างมาก แต่ทำอะไรไม่ได้
“งั้นพี่จิงเหยา ฉันไปล่ะ”
เธอเจตนาที่จะพูดอย่างช้าๆ เฟิงจิงเหยากลับไม่สนใจเลยสักนิด จนปัญญาแล้ว เธอก็ได้แต่หันกลับไป
ใครจะรู้ เธอเพิ่งจะเดินไปถึงหน้าบันได ก็ได้ยินกู้ฉางชิงพูดคุยอยู่ชั้นล่าง
เธอหยุดฝีเท้าลงทันที ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ จงใจทำให้เสื้อผ้าของตนเองหลุดลุ่ย ปลดกระดุมหนึ่งเม็ด ในชั่วพริบตา หน้าอกขาวผ่องก็เผยขึ้นมา
แต่เธอยังไม่พอใจ ยังหยิกให้เกิดรอยแดงที่คอ มองเผินๆ เหมือนกับรอยจูบอย่างมาก จึงพอใจแล้วเดินลงไปที่ชันล่างต่อ
กู้ฉางชิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลู่ซือหยี่มา เธอเพียงแต่ลงมาดื่มน้ำที่ชั้นล่าง เมื่อเห็นเธอเดินลงมาชั้นล่าง ก็ตกตะลึง
มองดูอีกที ผู้หญิงคนนี้เสื้อผ้ายุ่งเหยิง ใช้มือปิดหน้าอก หน้าตาเขินอาย พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
เธอขมวดคิ้วมองไปที่ลู่ซือหยี่ ก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว มาที่นี่ทำอะไร
มาฟ้องหรอ? หรือว่ามานอนกับเฟิงจิงเหยา?
ลู่ซือหยีเห็นสายตาของกู้ฉางชิง
เธอไม่มีการหลบเลี่ยง มองกลับไปอย่างยั่วเย้า เผยให้เห็นรอยแดงที่คอโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ
เดิมทีกู้ฉางชิงไม่ได้คิดที่จะสนใจ แต่เมื่อเห็นรอยจูบนี้ อดที่จะตกตะลึงไม่ได้
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็น แปลกใจอยู่เงียบๆ
มายั่วยวนเฟิงจิงเหยาจริงๆ……อีกทั้งยังกล้าไม่ละอายขนาดนี้!
ถึงแม้ว่าสักครู่นี้ในบ้านจะมีคนรับใช้น้อยกว่าครึ่ง แต่ก็ยังมีไม่น้อย
ถ้าปล่อยให้เธอออกไปแบบนี้ พรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจะถูกพูดออกมาอย่างไร
ชั่วขณะหนึ่ง ในแววตาประกายความเดือดดาล
เธอต้องไม่ปล่อยให้ลู่ซือหยี่ทำลายสิ่งต่างๆ
คิดถึงอย่างนี้ เธอวางแก้วน้ำในมือลงทันที ก้าวไปทางด้านหน้าแล้วคว้าลู่ซือหยี่ที่กำลังจะออกไป
“กู้ฉางซิน คุณคิดจะทำอะไร?”
ลู่ซือหยี่ดูเหมือนจะตกใจกับการกระทำของเธอ ตำหนิต่อต้านทันที
กู้ฉางชิงมองไปที่ใบหน้าที่ตึงเครีนดของเธอ ยิ้มแล้วพูดว่า : “ดึกขนาดนี้คุณลู่ออกไปจากที่นี่ด้วยเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อย ไม่ใช่เรื่องที่ดี จะคิดว่าฉันรังแกคุณได้ ดังนั้น……ฉันจะช่วยคุณแต่งตัวให้เรียบร้อย”
เธอพูดจบ ก็ตั้งใจดึงเสื้อผ้าของลู่ซือหยี่ให้เรียบร้อยด้วยตนเอง
ลู่ซือหยี่ตกตะลึงกับการกระทำของเธอ
เธอคาดไม่ถึงว่ากู้ฉางชิงจะทำในสิ่งที่น่าประหลาดใจแบบนี้
จนกระทั่งกู้ฉางชิงจัดระเบียบคอเสื้อให้เรียบร้อย สติเธอจึงกลับมา ดูเหมือนจะตกใจ ผลักเธอออกไปด้วยความตื่นตระหนก
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”
เธอฉีกคอเสื้อ ต้องการอยากให้เห็นรอยจูบที่คอ
เพียงเพราะระยะห่างนี้ ง่ายมากที่จะเปิดเผยให้เห็นร่องรอยนั้น
แต่เพียงเวลาชั่วขณะ กู้ฉางชิงก็มองออกแล้วว่ารอยบนคอของเธอเกิดขึ้นได้อย่างไร
รอยจูบ……บนร่างกายของเธอถูกจูบโดยเฟิงจิงเหยา
ถ้าเป็นเช่นนั้น แต่ไม่ใช่ท่าทางที่ลู่ซือหยี่แสดงออกมาเมื่อกี้นี้
กู้ฉางชิงกลอกตา ทันใดนั้นก็เข้าใจแล้วว่าเกิดขึ้นไก้อย่างไ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“คุณหัวเราะอะไร?”
ลู่ซือหยี่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ฉับพลันในใจก็กระวนกระวาย เอ่ยถามอย่างเยือกเย็น
“ฉันหัวเราะที่คุณมีความสัมพันธ์กับเฟิงจิงเหยาไม่ได้ มีความพยายามมากจริงๆ วิธีโง่ๆอย่างนี้คุณก็ใช้ได้”
กู้ฉางชิงพูดกลับไปอย่างไม่เกรงใจ
ลู่ซือหยี่ได้ฟัง รู้เลยว่าอผนการของตนถูกมองออก ใบหน้าซีดเผือด แล้วต่อด้วยสีหน้าโกรธ
กู้ฉางชิงแสร้งทำเป็นไม่เห็น พูดต่อว่า : “พูดตามจริง หากคุณวางยาโดยตรง ให้ถือไพ่เหนือกว่าเฟิงจิงเหยา ไม่ดีกว่าคุณมาใช้เล็บจิกหรอ ฉันยังนับถือคุณนะ คุณทำอย่างนี้ ไม่เจ็บหรอ?”
กู้ซือหยี่ได้ฟังคำเหล่านี้ แค่รู้สึกว่าใบหน้าของตนถูกผู้หญิงคนนี้เหยียบอยู่บนพื้น
“หุบปาก!”
เธอด่าด้วยความโกรธ ทำท่าทางเหมือนต้องการจะตบ
โชคดีที่กู้ฉางชิงเตรียมพร้อม ยกมือขึ้นเพื่อป้องกัน คว้ามือของเธอเอาไว้ได้
ลู่ซือหยี่เห็นว่าไม่สำเร็จ แวตาเป็นประกาย ทำท่าทางต้องการจะหงายหลัง
กู้ฉางชิงสังเกตุเห็นความคิดของเธอ ออกแรงดึงเธอมาด้านหน้าทันที จึงหยุดให้ลู่ซือหยี่ไม่ล้มลงไป
“ทำไม ไม่สามารถล้มลงไปอย่างที่ตัวเองคิดไว้ จะแสดงละครว่าล้มไปกระแทกขอบโต๊ะหรอ? ลืมบอกคุณไป ตั้งแต่เรื่องครั้งที่แล้ว ฉันให้คนติดกล้องวงจรปิดไว้รอบบริเวณนี้”
เธอพูดถากถางมองไปทางลู่ซือหยี่
ลู่ซือหยี่ตัวสั่นด้วยความโกรธจากท่าทีนี้ของเธอ
ตัวเธอเองรู้ว่าเรื่องอื่นไม่สามารถพูดเกี่ยวกับกู้ฉางซินได้ เธอจึงใช้สิ่งที่กู้ฉางซินสนใจมาเคียดแค้น
“กู้ฉางซิน คุณคิดว่าพี่จิงเหยาปกป้องคุณทุกที่ เพราะชอบคุณจริงๆใช่ไหม? คุณในสายตาเขา เพียงแค่เป็นเครื่องมือในการมีลูกเท่านั้น ฉันจะบอกคุณให้ แม้ว่าฉันจะตาย ก็จะไม่ให้แผนชั่วของคุณประสบความสำเร็จหรอก”
เธอพูดจบ ก็ดึงมือออกจากมือของกู้ฉางชิงทันที ทิ้งคำพูดที่รุนแรงไว้ จากไปโดยไม่หันกลับมามอง
“ตำแหน่งลูกสะใภ้ของตระกูลเฟิงนี้ เดิมทีไม่ได้เป็นของเธอ เธอครอบครองของคนอื่นโดยพลการ วันหนึ่งไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะแย่งกลับมา และคุณต้องจ่ายในราคาที่สมควรจะได้รับ!”
กู้ฉางชิงเห็นภาพเธอจากไป คิดถึงดวงตาที่กระหายเลือดของเธอ อดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น
เธอดูออก ลู่ซือหยี่คนนี้เกลียดเธอถึงขีดสุด
ชั่วขณะเธอก็ปวดหัวไม่หยุด ร่างกายเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
เธอมาที่นี่ได้เพียงไม่กี่วัน ก็ต่อสู้ด้วยสติปัญญาและความกล้าหาญจนถึงระดับนี้
ตระกูลเฟิงนี้มีหลายคนที่ไม่ถูกชะตาเธอ แม้ว่าเธอไม่ได้ถูกรังแก เกรงว่าจะต้องทนทุกข์ทรมานในอนาคต
อย่างไรเสียสองกำปั้นก็ยากที่จะสู้สี่มือได้
คิดถึงสิ่งเหล่านี้ เธอขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ บังคับความรู้สึกในใจ เม้มปาก
เฟิงจิงเหยามองกู้ฉางชิงที่เดินขึ้นมาจากชั้นล่าง แปลกใจเล็กน้อย
เขาไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่ชั้นล่าง แต่ตามที่เมื่อก่อนเวลาพักผ่อนและการทำงานของผู้หญิงคนนี้ เธอควรจะพักผ่อนอยู่บนเตียงในเวลานี้
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงขมวดคิ้วถามว่า : “ดึกขนาดนี้แล้ว ยังไม่พักผ่อนอีก?”
ทันทีที่กู้ฉางชิงได้ยินเสียงของเขา ก็ตกใจ
“คุณมาอยู่นี่ได้อย่างไร?”
เธอถามด้วยจิตใต้สำนึก ในสายตาไม่สบายใจ
ก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่ข้างล่างเมื่อกี้นี้ ผู้ชายคนนี้รู้หรือไม่
เฟิงจิงเหยาไม่พลาดที่จะระแคะระคายในสายตาของเธอ สายตาเปลี่ยนเป็นมืดมน สีหน้าก็เคร่งขรึมลง
เขาเข้าใจผิดคิดว่าที่กู้ฉางชิงตกใจนี่เป็นเพราะว่าเขาทำอะไรลับหลัง จึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “คำนี้เหมือนฉันถามคุณไปเมื่อกี้นี้นะ”
กู้ฉางชิงรู้สึกถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา รีบตอบกลับไปว่า : “เมื่อกี้ฉันคอแห้งนิดหน่อย ดังนั้นจึงไปดื่มน้ำที่ชั้นล่าง พอดีพบเข้ากับลู่ซือหยี่ ก็คุยเล่นกับเธอไปสองสามประโยค”
ประโยคสุดท้าย เธอพูดออกมาอย่างหยั่งเชิง อยากเห็นท่าทีของเฟิงจิงเหยาว่าเป็นอย่างไร
แต่เฟิงจิงเหยาไม่ได้มีการแสดงออกใดๆ
เขามองไปที่กู้ฉางชิงด้วยสายตาที่หนักหน่วง นึกถึงตอนที่ลู่ซือหยี่ออกไป เห็นว่าถูกต้อง จึงทำสีหน้าอ่อนโยนลง พยักหน้าพูดว่า : “เช่นนั้น ฃั้นกลับห้องไปพักผ่อนเถอะ ดึกแล้ว”
กู้ฉางชิงเห็นว่าเขาไม่ได้ไต่สวน อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก เดาว่าเขาน่าจะไม่รู้เรื่องเมื่อกี้นี้ จึงพยักหน้าและกลับไปที่ห้องกับเขา
ทั้งสองนอนอยู่บนเตียงอย่างสงบ นอนหลับฝันดี
