ในชีวิตเฟิงจิ่งเหยาต้องเข้าห้องน้ำหญิงเป็นครั้งแรก ไม่เคยคิดว่าทั้งหมดเป็นเพราะกู้ฉางซิน
เขาเข้ามาข้างใน เพ่งมองไปที่ร่างหญิงสาวบนพื้น
เห็นกู้ฉางฉิงนอนกองอยู่ข้างชักโครก หลับตาแน่น เสื้อผ้ายับยู่ยี่ และเปียกชื้น
ภาพตรงหน้าสภาพแย่โดยเฉพาะกลิ่นแทบทนไม่ไหว ทั้งกลิ่นแอลกอฮอล์ กลิ่นเหม็นอ้วก เหม็นจนทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว
เขาเตรียมจะเรียกคนให้เข้ามาช่วยพาออกไป หูก็ได้ยินเสียงครางเบาๆจากกู้ฉางฉิง
“ออกไป ………อย่าแตะต้องตัวฉัน…….”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เฟิงจิ่งเหยาที่เตรียมจะเรียกคนก็นิ่งไป
เห็นกู้ฉางฉิงที่คิ้วขมวดแน่น ไม่รู้ว่าในหัวคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เจอเรื่องไม่ดีอะไรมา
ไม่รู้เพราะเหตุใด อยู่ใจเขาก็เจ็บแปลบขึ้นมา
เขาจึงล้มเลิกที่จะเรียกคนมาช่วย แล้วอุ้มร่างของเธอขึ้นมาจากพื้นด้วยตัวเอง
แต่กู้ฉางฉิงที่เป็นลมล้มพับอยู่นั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้กลิ่นที่คุ้นเคยหรือเปล่า จึงทำให้จิตใจที่ฟุ้งซ่านก่อนหน้านี้ สงบมากขึ้น
เธอเหมือนลูกแมว ปากหยักที่ยิ้มเบาๆ และมือที่แนบอกแกร่งของเขา
เฟิงจิงเหยาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของคนในอ้อมกอด แผ่วเบาราวกับขนนกที่ลอยอยู่บนผิวน้ำทำให้เกิดระลอกคลื่นในทะเลสาบซินหู
เขากวาดสายตามองคนในอ้อมกอด ปากบางที่เม้มแน่น ตาเรียวที่ปรือขึ้นมาเล็กน้อย แตก็มองภาพไม่ชัด
หลังจากนั้นเขาก็คลายอ้อมกอดออกจากกู้ฉางฉิง ชวี่ยี่ที่มาถึงหน้าประตูพอดี
เขาเห็นภาพคนทั้งคู่แล้ว จึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “ท่านประธาน คุณนายรองไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”
“ไม่เป็นไร กลับเถอะ”
พูดจบ เขาก็อุ้มกู้ฉางฉิงออกจากโรงแรม ขึ้นรถกลับไปที่บ้านตระกูลเฟิง
ชวี่ยี่พาทั้งสองคนไปส่งเรียบร้อยแล้ว ก็ขับรถออกไป
เฟิงจิ่งเหยาพากู้ฉางฉิงเข้าไปในห้องหอ มุ่งตรงไปที่ห้องอาบน้ำ
ตลอดเวลาที่เขาอุ้มร่างบางกลับมานั้น ต้องใช้ความอดทนอย่างสูง
ไม่รู้ว่า เขารักความสะอาดมากไปหรือเปล่า
แต่กลิ่นที่ติดตัวของกู้ฉางฉิงนั้นต้องบอกว่าเกินจะทนไหวจริงๆ
เมื่อเข้าไปในห้องอาบน้ำแล้ว เขาไม่สนใจอะไรเลย รีบนำร่างของกู้ฉางฉิงลงไปวางในอ่าง แล้วก็เตรียมเรียกคนเข้ามาช่วยอาบน้ำให้เธอ
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะออกจากห้องไป ก็รับรู้สึกถึงความเจ็บปวดของกู้ฉางฉิงที่อยู่ด้านหลัง
“เจ็บ——”
หันไปก็เห็นกู้ฉางฉิงนอนหลับตาแน่น สีหน้าเจ็บปวดทรมาน “ใครลอบทำร้ายฉัน”
“นี่ฉันเอง เธอต้องการอะไร”
เฟิงจิ่งเหยาไม่รู้เรื่องของคนเมา จึงลองถามออกไป
เมื่อกู้ฉางฉิงฟังจบ ก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างมึนๆ แล้วเห็นเฟิงจิ่งเหยายืนกอดอกอยู่ที่หน้าประตู
“เฟิง……จิ่งเหยา ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้”
พูดเสร็จ เธอก็พยายามจะลุกขึ้น
แต่มันเกินขีดความสามารถของเธอในตอนนี้
ไม่เพียงแค่เวียนหัว แต่แขนขาเธอยังอ่อนปวกเปียกอีกด้วย
บวกกับพื้นภายในอ่างที่ลื่น เธอจึงล้มไปทางฟิงจิ่งเหยาพอดี
เฟิงจิ่งเหยาก็เข้าไปรับไว้ได้ทัน แต่ก็ทนกลิ่นเหม็นของเธอไม่ไหว จึงปล่อยเธอให้กลับไปอยู่ในอ่างเหมือนเดิม
“คุณทำอะไรเนี่ย”
กู้ฉางฉิงที่โดนเขาผลักออก ก็ถลึงตามองเขาอย่างไร้เดียงสา
“สกปรก”
เฟิงจิ่งเหยาตอบอย่างไม่เกรงใจ
กู้ฉางฉิงก้มสำรวจตัวเอง
ในความคิดเธอก็ไม่เห็นว่าจะสกปรกตรงไหน จึงถามออกไปว่า “สกปรกตรงไหน ก็เห็นอยู่ว่าสะอาด ไม่เชื่อคุณก็มาดมสิ”
เธอพูดจบ เธอก็ทำทาทางขยับเข้าไปใกลเฟิงจิ่งเหยา
เฟิงจิ่งเหยามีท่าทีเคร่งขรึม และคิดว่าเขาสนทนาอยู่กับคนเมาทำไมกัน
เมื่อคิดแบบนี้แล้ว เขาก็คร้านจะเรียกคนเข้ามาช่วยอาบน้ำ แล้วตรงเข้าไปเปิดฝักบัว ให้น้ำราดตัวกู้ฉางฉิง
กู้ฉางฉิงพยายามปัดป้อง แต่ตัวและเสื้อผ้าก็เปียกอยู่ดี ทำให้ชุดแนบลำตัว เห็นเรือนร่างได้ชัดเจนมากขึ้น
เฟิงจิ่งเหยาเห็นเรือนร่างทีปรากฏตรงหน้า ก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ
กู้ฉางฉิงไม่คิดว่าตัวเองจะเจอสถานกาณ์แบบนี้ หลังจากที่เปียกไปแล้ว ก็ขยับตัวไปข้างๆแล้วปิดฝักบัว
เมื่อเธอโดนน้ำชโลมกายแล้ว ก็ทำให้สร่างได้เยอะทีเดียว แต่ก็ยังมีมึนๆอยู่บ้าง
แต่ว่าเหตุกาณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ยังคงเป็นภาพติดตา
ทำให้เธอเขินในเวลาต่อมา
คิดไม่ถึงว่าตัวเองเมาแล้วจะมีท่าทีกับเฟิงจิ่งเหยาแบบนี้
แต่ที่หงุดหงิดมากคือผู้ชายคนนี้ยังรังเกียจเธออีก
รังเกียจที่เธอตัวเหม็น ผลักให้เธอลงไปในอ่างตั้งสองครั้ง แถมยังไม่เรียกคนมาช่วย แต่กลับเปิดฝักบัวใส่เธอเลย
เห็นเธอเป็นสัตว์เลี้ยงหรือไง
ยิ่งคิดแบบนี้เธอก็ยิ่งโกรธ
ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ตัวเขาก็เปียกเหมือนกัน ทำให้เธอทำตัวไม่ถูก เธอมองด้วยสายตาคุกรุ่น แค้นที่ผลักให้เธอลงไปในอ่างถึงสองครั้ง
“คุณรังเกียจฉันหรอ ตอนนี้คุณก็เหมือนกันนั่นแหละ คุณจะรังเกียจทำไม”
เธอมองผู้ชายที่เปิดน้ำปลุกเธอให้ตาสว่าง
เฟิงจิ่งเหยาเช็ดหยดน้ำบนใบหน้าของเขา แล้วมองด้วยสายตาที่อันตรายไปที่ผู้หญิงตรงหน้า เธอเบือนหน้าหนี หลบสายตาแหลมคมที่จ้องมองเธอมา
“คุณมองอะไร”
กู้ฉางฉิงทนสายตาของเขาไม่ไหว จึงอ้อมแอ้มถามออกไป แล้วยกสองแขนขึ้นมากอดตัวเองปิดหน้าอกไว้
“มองเธอที่เล่นกับไฟไง”
เฟิงจิ่งเหยายกยิ้มมุมปาก
ในขณะที่กู้ฉางฉิงยังไม่เข้าใจความหมาย เขาก็เข้ามาดึงข้อมือ กระชากเธอให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
“คุณจะทำอะไร”
กู้ฉางฉิงพยายามขัดขืน แต่ด้วยร่างกายและแรงที่ต่างกัน ทำให้เธอดิ้นไม่หลุด ตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาและขยับไไปไหนไม่ได้
เธอตกใจและทำอะไรไม่ถูก
“คุณถอดเสื้อผ้าของฉันทำไม”
เธอตกใจ แต่ก็ไม่มีประโยชน์ เพียงแค่พริบตาเดียวก็ถูกเฟิงจิ่งเหยาเปลื้องผ้าออกจนหมด
เขาพยายามข่มจิตใจ หายใจเข้าลึก พูดด้วยเสียงแหบพร่า “อย่าดิ้นสิ ไม่งั้นฉันจะทำเธอตรงนี้นะ”
เมื่อกู้ฉางฉิงได้ฟังที่เขาพูดแล้วก็หยุดนิ่ง อยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่ขยับ แต่หน้าเห่อแดงไปทั้งหน้า ลามไปถึงคอ
แดงเหมือนกุ้งสุก แต่ยิ่งทำให้น่ามองมากยิ่งขึ้น
สายตาคมของเฟิงจิ่งเหยาจ้องมองเธอตลอด ส่วนมือก็ลูบไม่หยุด
อุณหภูมิที่เพิ่มสูงขึ้นทำให้กู้ฉางฉิงนิ่งค้าง
“เฟิงจิ่งเหยา คุณบอกว่า ถ้าฉันไม่ดิ้น คุณจะไม่ทำ…..”
เธอกัดฟันพูด แต่ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกเฟิงจิ่งเหยากลืนคำพูดไปด้วยริมฝีปากของเขา
เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้ลุกล้ำเธอ แต่หยิบเจลอาบน้ำมาชโลมบนตัวเธอ
กู้ฉางฉิงเขินจนตัวแทบแตก
เธออยากจะอาบเอง แต่แย่งเฟิงจิ่งเหยามาไม่ได้ จึงทำได้แค่เขินแล้วปล่อยให้อาบต่อไป
ดีที่ใช้เวลาไม่นานมาก
เฟิงจิ่งเหยาที่อาบน้ำให้เสร็จทั้งคู่แล้ว ก็ไม่ปล่อยให้กู้ฉางฉิงมีโอกาสปฏิเสธ จึงอุ้มเธอออกมาจากห้องอาบน้ำตรงไปที่โซฟา
เพราะถึงยังไงเธอก็เร็วไม่เท่าเฟิงจิ่งเหยา
หลังจากที่เฟิงจิ่งเหยาวางร่างบางลงที่โซฟาแล้ว ท่าทางเหมือนเสือที่รอขย้ำเหยื่อ แล้วก็กดจูบเธอจนแทบจะหายใจไม่ทัน
แล้วตลอดทั้งคืนที่เร่าร้อนนั้น………….
