สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – บทที่ 133 ทำไมถึงทะเลาะกัน

เฟิงจิ้งหยวนได้ฟังคำนี้ ในชั่วขณะ ดวงตาทั้งคู่ก็ลุกโชนไปด้วยความโกรธ ทว่าต้องอดทนไว้

“กู้ฉางซิน คุณอย่าให้ฉันจับผิดได้นะ มิเช่นนั้น ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน!”

น้ำเสียงเธอเด็ดขาดรุนแรง จ้องตากู้ฉางชิงอย่างโหดเหี้ยม จากไปโดยไม่หันกลับมามอง

กู้ฉางชิงไม่ได้เอาคำพูดของเธอมาใส่ใจ เห็นเธอไปแล้ว ก็โบกมือให้คนรับใช้ออกไป

แต่เกี่ยวกับเรื่องที่สองคนทะเลาะกัน ไม่นานก็ไปถึงหูของเฟิงจิงเหยา

“ท่านประธาน เมื่อกี้เพิ่งได้รับข่าว คุณนายรองกับคุณหนูห้าทะเลาะกัน”

ชวี่ยี่รีบเข้าไปในห้องเพื่อรายงาน

เฟิงจิงเหยาได้ยินคำนี้ก็ตกตะลึงเล็กน้อย จนรู้สึกได้ว่าคาดไม่ถึง

ถึงอย่างไรในการรับรู้ของเขา กู้ฉางซินควบคุมสติได้ตลอด เดิทีจะไม่สามารถทำเรื่องอย่างนี้

“พวกเธอทำไมถึง……ทะเลาะกัน”

“ตามที่เล่ากันมาคุณหนูห้าพูดจาไม่เข้าหูอย่างมาก ทำให้คุณนายรองโมโห จึงลงมือกัน

ชวี่ยี่เล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาให้ฟัง เฟิงจืงเหยาได้ฟังทั้งโกรธทั้งอยากจะหัวเราะ

หนึ่งคือโกรธที่เฟิงจิ้งหยวนถูกเขาตักเตือนแล้วก็ยังก่อเรื่อง จากนั้นในที่สุดฉันก็รู้สึกว่าผู้หญิงอย่างกู้ฉางซินนั้นเหมือนกับที่เขียนไว้ในข้อมูล

“เธอไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม?”

เขากลั้นยิ้มไว้ในใจ กระแอมเบาๆแล้วถาม

เขาพูดคำนี้ออกมา ชวี่ยี่ตกตะลึง

รู้สึกได้ว่าท่านประธานของตนมีอะไรที่แตกต่างออกไปไม่เหมือนเดิม แต่วิเคราะห์อย่างละเอียด ก็หาไม่เจอ

ท้ายที่สุดเขาก็ขี้เกียจที่จะยุ่งเหยิงไปกันใหญ่ จึงตอบกลับว่า : “คุณนายรองไม่ได้บาดเจ็บ ได้ยินมาว่ายังมฝทำให้คุณหนูห้าน่าเวทนาอย่างมาก”

เฟิงจิงเหยาได้ยินว่ากู้ฉางซินไม่ได้บาดเจ็บ ชั่วขณะก็วางใจไป ไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ ถามเรื่องงานต่อ

เพิ่งพูดจบ ชวี่ยี่เหมือนจะคิดอะไรออก พูดอย่างหงุดหงิดว่า : “เกือบลืมไป คุณฮั้ววอาจจะประเทศมาเร็วๆนี้”

คุณฮั้วก็คือฮั้วเฉิน หมอจิตวิทยาของเฟิงจิงเหยา

เฟิงจิงเหยาหยุดไปชั่วขณะ แล้วก็พยักหน้าพูดว่า : “ฉันรู้แล้ว รอให้มาถึง คุณก็จัดเวลามา”

ชวี่ยี่แสดงเจตนาว่าเข้าใจ ไม่นานทั้งสองคนก็คุยเรื่องงานกันต่อ

……

วันต่อมา ขณะที่กู้ฉางชิงกำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ เสียงแสดงความเคารพของพ่อบ้านดังขึ้นในห้องรับแขก

“คุณชาย”

เธอได้ยินคำนี้ วางอุปกรณ์ทานอาหารโดยจิตใต้สำนึกแล้วเดินออกไป

ก็เห็นเฟิงจิงเหยายืนอยู่ที่ห้องรับอขกอย่างเหนื่อยๆ

“คุณไปทำงานนอกสถานที่ไม่ใช่หรอ?”

เธอพูดอย่างประหลาดใจ เฟิงจืงเหยาได้ยินก็เหลือบมองไปทางเธอ

“ออกไปมาแล้ว แต่เป็นการตรวจตราอยู่ที่เมืองหลิน แถมวันนี้มีประชุมอีก ก็เลยกลับมา”

กู้ฉางชิงฟังเขาอธิบาย ค่อยๆคลายความประหลาดใจ พยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย

แต่ในเวลานี้เฟิงจิงเหยาพบว่ามือของเธอถูกห่อด้วยผ้าก๊อซ ขมวดคิ้วเล็กน้อยถามว่า : “มือคุณเป็นอะไร?”

กู้ฉางชิงมองมิโดยจิตใต้สำนึก แล้วสะบัดมืออย่างไม่สนใจ

“อ่อ ไม่มีอะไร ไม่ระวังเลยถูกสุนับข่วนเอา”

เฟิงจิงเหยาหรี่ตา จ้องมองไปที่เธอ นึกถึงเรื่องที่ชวี่ยี่มารายงานเรื่องที่ทั้งสองคนทะเลาะกันเมื่อคืนวาน

บอกว่าไม่ได้รับบาดเจ็บไม่ใช่หรอ?

เขาตำหนิการทำงานที่ไม่ราบรื่นของชวี่ยี่อยู่ในใจ ในขณะเดียวกันเขาก็จับมือเธอขึ้นมาตรวจดู

มีรูเล็กๆอยู่สองสามแผล โชคดีที่แผลไม่ใหญ่นัก เวลานี้เมื่อคืนที่ผ่านมามีแนวโน้มพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย

กู้ฉางชิงมองผู้ชายของเธอที่อยู่ใกล้ชิดด้วยความเป็นห่วงเป็นใย หัวใจดันเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

“บอกแล้วว่าไม่เป็นอะไร คุณจะดูอะไร?”

เธอดึงมือกลับแก้มแดง ถอยกลับอย่างอึดอัด

เฟิงจืงเหยารู้สึกได้ถึงมือที่ว่างเปล่า ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เขาเงยหน้ามอง เห็นความเขินอายบนใบหน้ากู้ฉางชิง ก็รู้ว่านี่เธอเขินแล้ว แม้แต่ความรู้สึกผิดหวังเมื่อกี้นี้ก็หายไป ก้าวไปข้างหน้าอย่างนึกสนุก

“ดูเหมือนว่าช่วงนี้คุ๊จะใจกล้ามากขึ้น กล้าพูดว่าคุณอาเล็กเป็นหมา ครั้งต่อไปอย่าให้ฉันได้ยินอีก”

เขาพูดจบ หัวเราะออกมาเบาๆ เดินผ่านกู้ฉางชิงแล้วขึ้นชั้นบนไป

กู้ฉางชิงตะลึงอยู่นาน จึงมีปฏิกิริยาตอบสนอง

เธอหันกลับมาด้วยความตกใจ ก็ไม่เห็นเฟิงจิงเหยาแล้ว แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอไม่สามารถซ่อนมันได้

ดูเหมือนว่าตาคนนี้จะรู้เรื่องที่เธอกับเฟิงจิ้งหยวนทะเลาะกันเมื่อคืน

อีกทั้งไม่เพียงแต่เขาจะรู้เท่านั้น แต่ไม่ได้คิดจะสะสางบัญชีกับเธอ นี่เป็นเพราะอะไร?

เธอคิดอยู่สักพัก ไม่สามารถคิดหาเหตุผลได้ ยักไหล่ยอมแพ้ แล้วกลับไปที่ห้อง

ในห้อง เธอได้ยินเสียงอาบน้ำทอดออกมา รู้ว่าเฟิงจิงเหยาอาบน้ำอยู่ ก็ไม่ได้สนใจ มุ่งตรงไปที่โต๊ะทำงาน

เธอเปิดคอมพิวเตอร์ เข้าเว็บQQ

เดิมทีเธอไม่ได้ใช้โปรแกรมนี้มากนัก เพียงเพราะไม่ได้ไปที่บริษัท แต่จำเป็นต้องจัดการเรื่องที่บริษัท เอก็แค่ใช้ให้เคยชิน

ใครจะรู้เพิ่งจะเข้าเว็บไป รูปโปรไฟล์ก็กระพริบไม่หยุด

เธอกวาดสายตาไปที่รูปโปรไฟล์นั่น เป็นหัวหน้าห้องมัธยมปลายตอนก่อน ทักแชทมา

“หัวหน้ามีเรื่องอะไร?”

หัวหน้าน่าจะรอข่าวของเธอตลอด เมื่อได้รับข้อความของเธอ ก็ตอบกลับทันที

“คุณย่าของฉัน ในที่สุดคุณก็เข้าเว็บQ ฉันรอคุณมาหลายวันแล้ว”

กู้ฉางชิงเห็นเช่นนั้น ขมวดคิ้วถามว่า : “หัวหน้ามีเรื่องอะไรหรอ?”

“เดิมทีอยากบอกนัดคุณมาเข้าร่วมเพื่อนร่วมชั้น เพื่อนร่วมชั้นเรียนเราส่วนใหญ่กลับไป ผลสุดท้ายโทรศัพท์ของคุณติดต่อไม่ได้ตลอด ถามเพื่อนคนอื่นๆก็ติดต่อคุณไม่ได้”

กู้ฉางชิงเห็นเช่นนั้น ก็เม้มปาก

ตอนนี้เธอกลายเป็นกู้ฉางซิน แม้ว่าโทรศัพท์มือถือเมื่อก่อนจะอยู่ แต่ทว่าใช้ไม่ได้

เธอไม่ต้องการพูดคุยเพิ่มเติมเกี่ยวกับหัวข้อนี้ ก็หันมาถามประเด็นเรื่องการรวมตัวของเพื่อนร่วมชั้น

“หัวหน้า คุณบอกว่านัดรวมตัวเพื่อนกันเมื่อไหร่นะ?”

“อืม……ก็พรุ่งนี้ คุณจำให้ได้ ที่อยู่คือประตู 32 ของพระราชวังฤดูร้อน”

หัวหน้าสั่งอยู่ในคอมพิวเตอร์ แต่กู้ฉางชิงไม่ได้ดู

เดิมทีเธอแค่ถามๆไปอย่างนั้น ไม่ได้คิดจะไป

ท้ายที่สุดแล้วสถานะปัจจุบันของเธอไม่เหมาะที่จะไปทำเรื่องอะไร หากไม่ระวังถูกเปิดเผยตัวตน ก็จะได้ไม่คุ้มเสีย

“หัวหน้า แต่นี่ฉันต้องขอโทษด้วย พรุ่งนี้ฉันมีธุระมาไม่ได้”

เธอปฏิเสธ ทางด้านหัวหน้านั้นก็เงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นประเดี๋ยวเดียว ข้อความก็ส่งเข้ามาเหมือนทิ้งระเบิด

“ฉางชิง คุณต้องมานะ หาได้ยากที่ทุกคนจะมารวมตัวกัน และร้านอาหารที่เราไปครั้งนี้เพื่อนร่วมชั้นเปิดเอง เพิ่งเปิดได้ไม่กี่วัน ก็ไม่มีคนอื่นแล้ว เราก็ไปช่วยเขาชิมอาหารหน่อย นี่คุณไม่รักเพื่อนร่วมชั้นสักนิดเลยใช่ไหม?”

กู้ฉางชิงยังคิดที่จะปฏิเสธ แต่ข้อความต่อมาทำให้เธอหยุดชะงัก

ก็เห็นในช่องแชทของหัวหน้าห้องเป็นคำที่ ‘ใช้อำนาจบังคับ’

“ฉางชิง ถ้าคุณไม่มา ถึงเวลาอย่าโทษฉันที่จะพาคนไปบุกบริษัทคุณ ครั้งสุดท้ายเพื่อนร่วมชั้นเห็นคุณอยู่ที่อาคารจิ่งเต๋อ คุณน่าจะทำงานอยู่ระแวกนั้นใช่ป่ะ?”

กู้ฉางชิงเห็นเช่นนั้น ก็ตกใจ ไม่คิดว่าจะมีคนเห็นเธอ

เธอคิดแล้ว หัวคิ้วก็ขมวดขึ้นมาจนแน่น

สถานการณ์ตอนนี้ต้องปฏิเสธที่จะให้เพื่อนร่วมชั้นมาหา มิฉะนั้นเรื่องต่างๆจะถูกเปิดเผย เมื่อถึงเวลาก็จะปกปิดต่อไปไม่ไหว

ไม่ต้องพูดถึงความโกรธของตระกูลเฟิง แม้แต่กู้หงเซินก็จะไม่ปล่อยเธอไป

“โอเค ถึงเวลาแล้วฉันจะไป”

พิจารณาครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดเธอก็ตอบตกลง