จี้ฟงหยุนตะลึงไปในชั่วขณะ ทันทีที่เขามั่นใจว่าใช่ ดวงตาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“ฉางชิง!”
เขาเรียกด้วยความดีใจ และอดไม่ได้เดินตรงไปหากู้ฉางชิงทันที
กู้ฉางชิงที่สังเกตเฝ้ามองเขาอยู่แต่แรก เมื่อได้ยินเสียงเรียกขึ้น ช่วงเวลาที่เรียกว่าซวยมาแล้ว
เธอเห็นคนกำลังเดินเข้ามาใกล้ ใจกระวนกระวายมาก เสียงจังหวะเพลงดังขึ้นพอดี เธอจึงลากมู่จิน
“อยากเต้นรำไม่ใช่หรอ? เราไปกันตอนนี้เถอะ”
เธอพูดจบ ไม่สนว่ามู่จินจะตกลงไหมเธอก็หันหลังไปทันที
คนมันจะซวยจริงๆ แค่กินน้ำยังติดฟันได้
ในขณะที่เธอกำลังลากมู่จินไปเต้น ก็มีร่างคนหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขาพอดี
“มู่จิน ไม่เจอกันนาน ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่”
เห็นได้ชัดว่าคนนั้นรู้จักกับมู่จินอย่างดี
กู้ฉางชิงเห็นมู่จินเป็นฝ่ายยื่นมือออกไปจับมือก่อน ก็รู้ได้ถึงความสัมพันธ์ที่ดีของพวกเขา
“คุณกู้ เต้นรำคงต้องรออีกสักพักแล้วล่ะ”
มู่จินเองก็ไม่ได้ลืมกู้ฉางชิง จึงเอ่ยขึ้น
กู้ฉางชิงเห็นจี้ฟงหยุนที่ยิ่งเดินยิ่งเข้ามาใกล้ ทำสีหน้าที่ไม่ร้องไห้ยังน่าเกลียดออกมา ใบหน้าซีดไปทั้งหน้า
เพราะว่าจี้ฟงหยุนมาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
เธอมองไปที่จี้ฟงหยุนด้วยความตื่นตระหนก ดวงตาเต็มไปด้วยความวิตก
ถ้าเกิดจี้ฟงหยุนเรียกชื่อเธอออกมา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นต้องจบแน่ๆ
ความจริงแล้ว จี้ฟงหยุนเองก็กะว่าจะเรียกชื่อเธอออกมา
กู้ฉางชิงดูปากของเขาที่กำลังจะอ้าขึ้น ใจตกไปถึงตาตุ่ม ไม่รู้ต้องทำยังไง ทันใดนั้นฉินเป่ยหานก็มาจากข้างหลัง
“ฉางซิน ถ้าหากคุณมู่ไม่ว่าง ถ้างั้นฉันเต้นเป็นคู่เธอเอง”
เขาพูดจบก็มองไปที่กู้ฉางชิง
เมื่อคำนี้พูดออกไป จี้ฟงหยุนที่กำลังจะเรียกก็เงียบอึ้งไป
ฉางซิน?
เขามองไปที่กู้ฉางชิงด้วยความประหลาดใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย
กู้ฉางชิงเองก็สังเกตเห็น ในเวลาเดียวกันเขาก็โล่งใจและเหลือบตาไปมองฉินเป่ยหาย เหมือนคิดอะไรออก
“คุณฉิน ฉันบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาตามตื๊อฉัน ฉันมีสามีแล้ว โปรดให้เกียรติด้วย!”
เธอเสแสร้งหยิ่งผยองเพื่อให้ฉินเป่ยหานออกไป
ฉินเป่ยหานเห็นเช่นนี้ ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
เขารู้ดีใจในว่านี่คือกู้ฉางชิงที่ปฏิเสธเขา กับเขาคนเดียว
จี้ฟงหยุนที่เฝ้าดูพวกเขาอยู่ตลอด รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ถึงแม้ว่าคนตรงหน้าจะมีรูปร่างหน้าตาคล้ายกู้ฉางชิง แต่นิสัยใจคอแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ไม่ใช่กู้ฉางชิงคนที่มีชีวิตชีวาตลกที่เขารู้จัก
เขานึกถึงพวกนี้แล้วก็ส่ายหัวและหัวเราะออกมา
อาจจะเป็นเพราะเขาอยากเจอฉางชิงมากเกินไป จนได้ยินผู้ชายคนเมื่อกี้เรียกชื่อนี้ออกมา
ฉางซิน ฉางชิง ถึงแม้จะต่างกันตัวเดียวแต่มันก็ไม่เหมือนกัน
ในขณะที่เขาส่ายหัวกำลังจะเดินจากไป ท่าทีของกู้ฉางชิงก็ทำให้เขาลังเลอีกครั้ง
เมื่อตอนที่กู้ฉางชิงคิดว่าเขากำลังจะจากไป จึงโล่งถอนหายใจออกมา
จี้ฟงหยุนไม่เข้าใจว่าทำไมต้องถอนหายใจ
โดยเฉพาะเขานึกถึงภาพตอนที่เขากำลังจะเดินมา
ผู้หญิงคนนั้นเมื่อเห็นเขาก็ลุกลี้ลุกลน
กู้ฉางชิงไม่รู้ว่าความผิดพลาดของเธอถอนหายใจออกมา จะทำให้ฟงจิ้งหยุนกลับมาสงสัยอีกครั้ง
เธอเห็นจี้ฟงหยุนหยุด ไม่ทันได้หายใจทั่วท้องก็ต้องกลับมาเกรงอีก
ในขณะที่เธอกำลังรน มู่จินกับเพื่อนก็คุยกันเสร็จพอดี
“ยังไม่ไป หรือว่ากำลังรอที่จะเต้นรำกับฉัน?”
เขาเห็นกู้ฉางชิงยังอยู่ที่เดิม ขำและเดินไปหา
เมื่อกู้ฉางชิงเห็นเขาราวกับว่าเจอฮีโร่ช่วยชีวิต
“ถ้าไม่ใช่ คนมีชื่อเสียงคุณมู่ชวนเต้น ฉันคงเพิกเฉยไปแล้ว”
เธอพยายามตอบอย่างปกติ และเหลือบตาไปมองจี้ฟงหยุนที่ยังคงมองดูเธออยู่
“เราไปเต้นรำกันเถอะ”
เธอเม้มปากและพูด ลากตัวมู่จินมาบังตัวเธอจากสายตาของจี้ฟงหยุนขึ้นไปบนเวที
เธอคิดว่าทำแบบนี้จะหลีกเลี่ยงจี้ฟงหยุนได้ แต่มันกลับทำให้ฟงจี้หยุนยิ่งประหลาดใจ
เพราะท่าทีของเธอทำให้ฟงจิ้งหยุนรู้สึกว่าจงใจ
จบใจหลบหน้าเขา จงใจทำเหมือนไม่รู้จักกัน
ถ้าหากผู้หญิงตรงหน้าเขาคือกู้ฉางชิงจริง จี้ฟงหยุนเองก็ไม่เข้าใจ
อย่างที่พูดไปตอนแรก ผู้หญิงตรงหน้าเขาไม่ว่าจะเป็นบุคลิกนิสัยก็แตกต่างจากกู้ฉางชิงที่เขาจำได้
ท้ายที่สุดเขาก็ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น จึงเดินไปที่ลับมุมคอยสังเกตมอง
บนเวที กู้ฉางชิงเห็นจี้ฟงหยุนจากไปแล้ว คิดว่าตัวเองรอดพ้นจึงรู้สึกโล่ง
แต่ว่าเธอก็ยังไม่วางใจ กว่างานเลี้ยงจะจบยังมีเวลาอีกไม่น้อย เธอกลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรกระทันหัน
เธอเหลืองมองมู่จินตรงหน้า เธอคิดในใจรอให้เพลงนี้เต้นจบก็จะหาโอกาสออกจากที่นี่
เพราะว่ามีความคิดนี้ กู้ฉางชิงจึงใจเย็นลงและยิ้มออกมาได้อีกครั้ง
เธอเต้นรำฟลอร์กับมู่จิน มู่จินเองก็สุภาพมากจนถึงเพลงจบเขาก็ไม่ได้ทำท่าทางที่ไม่สุภาพ
หลังจากเพลงจบก็มีเสียงปรบมือดังก้อง
มีคนลงจากเวทีไม่น้อย แต่ก็ยังมีบางคู่ที่ยังอยู่ต่อ และแน่นอนว่ามีคู่ใหม่ขึ้นมา
สุภาพบุรุษมู่จิงมองกู้ฉางชิง และถามว่า: “คุณกู้จะจัดการยังไงต่อครับ?”
กู้ฉางชิงเข้าใจความหมายของเขา จึงหัวเราะออกมา
“เต้นอีกก็ยังไงๆ เดี๋ยวคนที่บ้านคนนั้นจะหึงเอา”
เธอหัวเราะและปฏิเสธ มู่จินเองก็ไม่ได้บังคับเธอ พาเธอลงจากเวที
ทันทีที่ลงมา กู้ฉางชิงก็เห็นฉินเป่ยหานมองเธอด้วยสายตาขมขื่น
เธอเสแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น มองไปรอบๆก็ไม่เห็นจี้ฟงหยุน ทำให้เธอโล่งใจอีกครั้ง
“คุณมู่ เรามาคุยเรื่องข้อตกลงการร่วมมือกันตอนนี้ดีไหม?”
เธออยากลองดูว่าตอนนี้จะสามารถตกลงเรื่องการร่วมมือได้ไหม
มู่จินไม่ปฏิเสธ ยิ้มพยักหน้าและพากู้ฉางชิงไปพื้นที่พักผ่อน
ในระหว่างทาง กู้ฉางชิงรู้สึกกังวลขึ้นมาจึงให้มู่จินไปรอเธอก่อน และเธอก็เดินไปที่ห้องน้ำ
ในเวลานั้นเธอก็สังเกตเห็นฉินเป่ยหานคอยตามพวกเธออยู่ห่างๆไม่ใกล้ไม่ไกล ทำตัวลับๆล่อๆ
แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ เดินเข้าไปที่ห้องน้ำ
ไม่กี่นาทีผ่านไปเธอออกมา เตรียมตัวที่จะไปหามู่จิน ไม่คาดคิดก็เห็นจี้ฟงหยุนที่กำลังเดินมา
ช่วงเวลาสั้นๆเธอตึงเครียดไปทั้งตัว เม้มริมฝีปาก มือทั้งสองกำแน่นโดยไม่รู้ตัว
เห็นคนยิ่งเดินยิ่งเข้ามาใกล้ เธอพยายามควบคุมให้สงบสติ
ไม่ตัองกลัว ตอนนี้ฉันคือกู้ฉางซิน ถึงเขาจะจำได้แต่ก็ไม่มีผลอะไร ตราบใดที่เธอไม่ยอมรับเขาก็ทำอะไรไม่ได้
เมื่อคิดเช่นนี้กู้ฉางชิงก็เริ่มสงบลง
เธอมองไปที่ผู้ชายที่ใกล้เข้ามา ขนตาที่เรียวยาวไม่แม้แต่จะกระพริบทำตัวให้สบาย เสแสร้งไม่รู้จักจี้ฟงหยุนและเดินผ่าน
ถึงแม้เธอจะพยายามทำตัวปกติแค่ไหน แต่ก็ถูกจี้ฟงหยุนสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ
เห็นเขาหยุดเดินและหันกลับมากระทันหัน ถามว่า:” ฉางชิง ใช่เธอหรือเปล่า?”
