เมื่อกู้ฉางชิงกลับมาถึงบ้านตระกูลเฟิงก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว และเธอรู้สึกเหนื่อยล้า
เธอเพิ่งเข้ารับตำแหน่งผู้จัดการ และยังรับงานของแบรนด์ใหม่ เธอต้องควบคุมงานหลายอย่าง และอยากจะทำมันด้วยตัวเอง
หลังจากที่เธอกำลังจะกลับไปพักผ่อน ใครจะคิดว่าพอเปิดประตู เสี่ยวเหม่ยจะรีบร้อนวิงเข้ามา
“คุณนายรอง ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว”
กู้ฉางชิงได้ยินคำพูดของเธอแล้ว รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงหยุดเดินและถามว่า：“มีอะไรหรอ？”
“คุณหนูตระกูลลู่คนนั้น เธอมาหาคุณชายเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน บอกว่าคุณนายให้เธอมาส่งอาหารทานเล่น แต่หลังจากที่เธอขึ้นไปจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ลงมา！”
เสี่ยวเหม่ยรีบรายงาน กู้ฉางชิงได้ยินก็ตกตะลึง และรีบขึ้นไปชั้นบน
แต่ไม่เจอใครที่ห้องหนังสือ เธอจึงรีบไปดูที่ห้องนอน
เธอรีบเดินมาแล้วจับลูกบิดประตู และกระแทกประตูให้เปิดออก
ทันใดนั้น ภาพที่เห็นในห้องก็ทำให้เธอต้องหรี่ตา เธอแทบจะหยุดหายใจ เหมือนมีอะไรมากดทับในอก ความเสียใจนั้นยากที่จะบรรยาย
เธอมองทุกอย่างตรงหน้าด้วยความไม่อยากเชื่อ
ในห้องมีเสื้อผ้าขาดกระจายอยู่ที่พื้น
เตียงนั้นก็เป็นของเธอกับเฟิงจิ่งเหยา แต่มีผู้หญิงคนอื่นนอนอยู่
และผู้ชายที่อยู่ข้างๆก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอ！
ในขณะนั้นลู่ซือหยี่ที่อยู่บนเตียงก็แกล้งทำเป็นตื่นและลุกขึ้น
“นี่มันอะไรกัน？”
เธอจงใจแสร้งทำเป็นตื่นตระหนก และขยับตัวหนีออกมา
เธอกำลังจะลุกจากเตียง และพบว่ากู้ฉางชิงยื่นอยู่ที่ประตู เธอก็ลนลาน
“ฉางซิน เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่？”
เธอตั้งคำถามและในขณะเดียวกันเธอก็ถอยกลับไปบนเตียง และเอาผ้าห่มมาคลุมร่างที่เปลือยเปล่าของเธอ เธอกับกู้ฉางชิงจ้องมองกัน
กู้ฉางชิงมองเธออย่างเย็นชา
ไม่ได้มองว่าเธอแสร้งทำอย่างนั้น แต่สีหน้าของเธอไม่ได้ตระหนกตกใจกับการถูกจับได้ ในสายตาของเธอยังมีความยั่วยุและความภูมิใจในชัยชนะ
เมื่อกู้ฉางชิงเห็นอย่างนั้นก็โกรธมาก
ใบหน้าของเธอแสดงความรู้สึกใดๆ เธอค่อยๆเดินเข้าไปห่ลู่ซือหยี่
“เธอจะทำอะไร？อย่าลืมนะว่าพี่จิ่งเหยาอยู่ตรงนี้！”
ลู่ซือหยี่จ้องมองเธอและไม่ได้พูดอะไร ประหม่าแต่ก็ไม่ลืมที่จะลำพองใจ
กู้ฉางชิงได้ยินที่เธอพูดแล้ว ก็เหลือบไปมองเฟิงจิ่งเหยาที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความโกรธ
เธอคิดไม่ถึงเลยว่าคนคนหนึ่งจะหน้าด้านไร้ยางอาย ปืนขึ้นมาอยู่บนเตียงของสามีคนอื่น！
และยังมีหน้ามาร้องเอะอะเอ็ดตะโรกับเธอ！
เธอเดินมาถึงที่ข้างเตียง และจ้องมองลู่ซือหยี่ด้วยสายตาที่เย็นชา
ลู่ซือหยี่ถูกเธอจ้องมองจนขนลุก
และกำลังจะถามว่าเธอมองอะไร แต่จู่ๆกู้ฉางชิงก็เคลื่อนไหว
จากนั้นบีบแขนของเธอไว้แน่น และลากออกมาจากเตียง
“กู้ฉางซิน เธอทำอะไร！”
กู้ฉางชิงออกแรงดึงเธอให้นั่งลง สายตาเฉียบคมและพูดว่า：“ทำอะไร？ห่ะ ลู่ซือหยี่ ฉันดูถูกเธอเกินไปจริงๆ ส่งของกินมาให้แล้วก็ให้เขาขึ้นไปบนเตียง！”
พูดจบเธอเสียงก็ดังขึ้นอย่างดุดัน：“เธอนี่ช่างกล้าจริงๆ เพื่อผลประโยชน์ของเธอเอง ถึงกับต้องดึงคนอื่นลงไปด้วย ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ไม่ต้องพูดถึงตระกูลเฟิง แม้แต่ตระกูลลู่ของพวกคุณก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน？”
เมื่อลู่ซือหยี่ได้ยินที่เธอพูดก็ได้ลิ้มรสความเปรี้ยวในคำพูดของเธอ ยิ้มอย่างมีชัยชนะ
“ทำไม เห็นฉันกับพี่จิ่งเหยารักกันมาก เธอก็ไม่สบายใจหรอ？”
กู้ฉางชิงเห็นว่าเธอยังไม่รู้สึกละอายที่ปีนขึ้นเตียง เธอยิ้มอย่างเย็นชา：“ใช่ ฉันไม่สบาย……”
เธอพูดไม่ทันจบ ลู่ซือหยี่ก็แทบจะทนไม่ไหวที่จะยั่วยุเธอ
“เหอะเหอะ กู้ฉางซิน ฉันจะบอกเธอให้นะ เรื่องที่จะทำให้เธอไม่สบายใจยังมีอีกมาก！”
ขณะที่เธอพูด แววตาก็เต็มไปด้วยชัยชนะ และพูดว่า：“ผ่านคืนนี้ไป ฉันจะทำให้คุณกลายเป็นภรรยาที่หย่าร้างของตระกูลเฟิง！”
กู้ฉางชิงได้ยินคำพูดที่วิจารณ์อย่างหนักของเธอก็เบะปาก：“อย่างนั้นหรอ？แต่เธอคงจะลืมไปแล้วว่าคืนนี้ยังไม่ได้ผ่านไป และตอนนี้ฉันยังเป็นสะใภ้ของตระกูลเฟิง！”
ลู่ซือหยี่สำลัก เธอไม่ทันที่จะได้โต้แย้ง กู้ฉางชิงก็พูดขึ้นมาอีก
“ลืมบอกเธอไปว่า สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือคนที่พูดรุนแรงกับฉัน และคนที่ทำให้ฉันไม่สบายใจ ฉันจะทำให้คนคนนั้นไม่สบายใจยิ่งกว่า！”
หลังจากที่เธอพูดจบ ก็ตะโกนเสียงดังไปที่ประตู：“เสี่ยวเหม่ย เอาเชือกมาให้ฉัน ฉันจะเอามามัดเมียน้อยไร้ยางอายนี่ แล้วเอาไม่ให้นายท่านกับคุณชายจัดการ”
“รับทราบค่ะ คุณนายรอง！”
เสี่ยวเหมยกำลังรอคนอยู่ที่ประตู และเมื่อได้รับคำสั่งก็เขาไป
ลู่ซือหยี่เห็นคนใช้หลายคนเข้ามา เธอทั้งอายทั้งโกรธ
“กู้ฉางซิน เธอกล้า！”
กู้ฉางชิงไม่ได้สนใจเธอ และมองเฟิงจิ่งเหยาที่อยู่บนเตียงด้วยความไม่เชื่อ
เธอรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ
เธอทะเลาะกันกับลู่ซือหยี่ แต่เขากลับสงบนิ่งและไม่ขยับ
ขณะที่เธอกำลังคิดไคร่ครวญ เสียงโกรธของลู่ซือหยี่ก็ดังขึ้น
“นังผู้หญิงเลว ปล่อยฉันนะ ฉันจะให้ป้าหมิงไล่พวกแกออกให้หมด！”
“กู้ฉางซิน เธอกล้าทำกับฉันอย่างนี้ ป้าหมิงไม่ปล่อยเธอไปแน่ แล้วก็พี่จิ่งเหยาด้วย！”
ลู่ซือหยี่ดิ้นรนต่อสู้กับคนใช้สองสามคน แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่นานเธอก็ถูกจับผูกแขนทั้งสองข้างไพล่หลัง
“ปิดปากของเธอ อย่าให้คนที่บ้านหลักตกใจ！”
กู้ฉางชิงออกคำสั่งและขมวดคิ้ว
“วู——”
ลู่ซือหยี่จ้องมองเสี่ยวเหม่ยและกู้ฉางชิงด้วยความโกรธ
หลังจากนั้นกู้ฉางซินก็ไม่สนใจเธอ เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ส่งเสียง ก็รีบเดินไปที่เตียง
เธอมาอยู่ข้างๆเฟิงจิ่งเหยา มองดูเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเขา ขมวดคิ้วและยื่นออกไป
“ตื่นตื่น”
เธอเขย่าเฟิงจิ่งเหยาไปสองครั้ง แต่ไม่มีวี่แววว่าจะตื่น
กู้ฉางชิงขมวดคิ้ว รู้สึกใจไม่ดียิ่งกว่าเดิม แต่เธอก็ยังเรียกต่อ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เฟิงจิ่งเหยาก็ค่อยๆได้สติ
เขาลื่มตาขึ้นด้วยความงุนงง และมองหน้ากู้ฉางชิงด้วยความสงสัย：“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่？”
กู้ฉางชิงมองไปที่เขาและไม่รู้ว่าจะตอบยังไง
ในอีกด้านหนึ่งลู่ซือหยี่เมื่อเห็นเฟิงจิ่งเหยาตื่น ก็เหมือนเห็นคนที่จะช่ายชีวิต อยากจะเอ่ยปากเรียกเขา
แต่เธอลืมไปว่าเธอถูกปิดปากไว้ ดังนั้นจึงมีเพียงเสียง‘อืออือ’ออกมา
อย่างไรก็ตามเธอพยายามจะให้เฟิงจิ่งเหยาสนใจ
เขาหันไปมอง และเห็นว่าลู่ซือหยี่ร้องเอะอะ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความงุนงง
เมื่อเห็นว่าลู่ซือหยี่ตกที่นั่งลำบาก เธอถูกมัด และตัวของเธอก็ถูกห่อด้วยผ้าห่มเหมือนกับบ๊ะจ่าง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เฟิงจิ่งเหยาเห็นเธอ เธอก็ยิ่งกรีดร้อง
“อืออือ——” พี่จิ่งเหยาช่วยฉันด้วย
น่าเสียดายที่เฟิงจิ่งเหยาฟังไม่รู้เรื่อง เขาขมวดคิ้วแล้วมองไปที่กู้ฉางชิง
“นี่มันเรื่องอะไรกัน？”
