สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – บทที่ 187 เธอหึงแล้ว

เฟิงจิงเหยาได้ยิน ก็กวาดสายตามองเธอแล้วกล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า: “คนขับรถบอกว่าคุณเกิดเรื่อง”

ที่แท้คนขับโทรศัพท์ไปรายงานเฟิงจิงเหยาขณะที่กู้ฉางฉิงกำลังลงบันทึกอยู่ที่สถานีตำรวจ

เขาเลื่อนดวงตาลงไปมองการบาดเจ็บที่เท้าของกู้ฉางฉิง กล่าวถามว่า: “ตกลงเกิดอะไรขึ้น? อาการบาดเจ็บของคุณเป็นยังไงบ้าง?”

กำลังพูดพลาง เสียงของมู่เฉาเกาก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังของคนทั้งสอง

“จิงเหยา คุณกู้ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

กู้ฉางฉิงฟังคำพูดนี้แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ รอยยิ้มมุมปากก็หยุดชะงักไปในชั่วพริบตา

เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ พวกเขาอยู่ด้วยกัน

คิดแบบนี้แล้ว แววตาเธอก็สับสนจนยากที่จะบรรยาเป็นคำพูด

และเวลานี้มู่เฉาเกอคล้ายกับจะเห็นถึงอาการกู้ฉางฉิง จึงกล่าวถามอย่างเป็นห่วงอีกครั้งว่า: “ที่แท้คุณกู้ก็อยู่ด้วย เมื่อกี้ได้ยินว่าคุณเกิดเรื่อง ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

กู้ฉางฉิงดึงสายตากลับไปที่เธอ ฉีกยิ้มมุมปากแล้วกล่าวว่า: “ไม่มีเรื่องอะไรหรอก คนขับรถในบ้านตกใจยกใหญ่ไปเอง”

เธอพูดพลาง ก็เดินกระเผลกออกจากการประคองของเฟิงจิงเหยา ไม่อยากพูดเรื่องเมื่อตอนเย็นให้มากความ

เฟิงจิงเหยาขมวดคิ้วมองเธอ สังเกตเห็นถึงความเสียใจของเธอในชั่วพริบตา

แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเสียใจ

คิดแล้วไม่เข้าใจงั้นเขาก็เลยไม่คิด หันเอียงมองไปยังพยาบาลที่อยู่ด้านข้าง

“ต้องนอนโรงพยาบาลไหม?”

พยาบาลนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ส่ายหัวแล้วกล่าวว่า: “ไม่ได้บาดเจ็บถึงเส้นเอ็นกระดูก ไม่ต้องนอนโรงพยาบาล แค่ทานยาทำแผลตามที่กำหนด”

เฟิงจิงเหยาพยักหน้า เอียงหน้าไปกล่าวกับกู้ฉางฉิงว่า: “กลับไปเถอะ”

กู้ฉางฉิงพยักหน้าเดินมุ่งไปยังทางเข้าประตู แต่พอเธอเดินไปได้สองสามเก้าเธอก็อดไม่ได้ที่จะหยุดลง สูดลมหายใจเข้า

การบาดเจ็บก่อนหน้านี้ยังไม่รู้สึกเจ็บขนาดนี้ แต่หลังจากทายา ขยับเล็กน้อยเธอก็คล้ายกับโดนเข็มแทง ทำให้เธอเจ็บจนต้องสูดลมหายใจเข้าด้วยความเจ็บปวด

มู่เฉาเกอเห็นเช่นนี้ ก็กล่าวถามด้วยความหวังดีว่า: “คุณกู้ ต้องเอารถเข็มมาให้คุณไหม?”

กู้ฉางฉิงได้ยิน ก็ไม่คิดจะอวดดี พอดีเธอกำลังเตรียมจะพยักหน้า ร่างกายก็ลอยขึ้นในอากาศทันที

“ว้าย——”

เธอร้องออกมาอย่างตกใจ ด้วยจิตสำนึกเฟิงจิงเหยาอุ้มเธอขึ้นมาอย่างเจ้าหญิง

เวลานี้กู้ฉางฉิงและมู่เฉาเกอก็นิ่งอึ้งไป

เฟิงจิงเหยาเพียงแค่มองคนที่อยู่ในอ้อมกอด กล่าวว่า: “กลับเถอะ”

พูดจบ เขาก็นำออกไป

กู้ฉางฉิงดึงสติกลับมา มุมปากภายใต้ใบหน้ายกขึ้นอย่างระงับไม่อยู่ ความกลัดกลุ้มภายในใจก็ว่างเปล่า

เธอลืมตามองใบหน้าที่หล่อเหลาในอยู่ในระยะใกล้ พิงที่อ้อมกอดเขาอย่างสบายใจ แต่หางตาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังมู่เฉาเกอที่อยู่ด้านหลังพวกเขา

ไฟที่โรงพยาบาลตอนกลางคืนไม่ค่อยสว่าง ทำให้เธอมองไม่ชัดเจนเล็กน้อย

มู่เฉาเกอมองไม่เห็นถึงสายตาของกู้ฉางฉิง เธอหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก็เดินตามขึ้นมา

เพียงแต่สายตามีความหมายอันลึกซึ้งกับภาพเบื้องหลังคนทั้งสอง

หลังจากนั้นคนทั้งสามคนก็ขึ้นรถ เคลื่อนรถมุ่งไปยังตระกูลเฟิง

บนถนน คนทั้งสามหาคำพูดมาพูดคุยกัน บรรยากาศเข้ากันได้ดีอย่างชัดเจน เพียงแต่กู้ฉางฉิงรู้สึกว่าในใจไม่สบอารมณ์มาโดยตลอด

บางทีอาจเป็นเพราะพวกเขาคุยเรื่อยเปื้อยกันมาพักนึงแล้ว หัวข้อก็กลับมาที่หัวข้อการเงินที่เธอไม่ถนัด เธอก็ทำได้แค่ฟังมันเฉยๆ

ไม่นานก็ถึงตระกูลเฟิง

“จิงเหยา เวลาก็ดึกแล้ว คุณไปส่งคุณกู้กลับไปก่อนเถอะ โครงการSTGพวกเราค่อยคุยกันวันอื่น”

มู่เฉาเกอลงจากรถด้วยกริยาท่าทางที่สง่า กล่าวลากับกู้ฉางฉิง: “แล้วพบกันใหม่กู้ฉางฉิง”

กู้ฉางฉิงไม่รู้ว่าเพราะอะไรพอฟังคำพูดนี้แล้วก็แปลกประหลาดเล็กน้อย คล้ายกับเฟิงจิงเหยาให้เธอบอกกับเธอ

ในใจเธอส่ายหน้า สลัดภาพลวงตาที่แปลกประหลาดนี้ทิ้ง จึงพยักหน้าอย่างมีมารยาท กล่าวลากับเธอ

“แล้วพบกันใหม่คุณมู่”

เฟิงจิงเหยาพยักหน้ากับมู่เฉาเกอ: “เจอกันพรุ่งนี้”

มู่เฉาเกอพยักหน้า ไม่นานก็ส่งสายตามองเฟิงจิงเหยาที่อุ้มกู้ฉางฉิงออกไป

แล้วก็ค่อยออกจากพวกเขา อารมณ์บนใบหน้าของมู่เฉาเกอเปลี่ยนเป็นไม่อาจคาดเดาได้ขึ้นมา

น่าเสียดายที่กู้ฉางฉิงพวกเขาใครก็ไม่ทันได้เห็น

คนทั้งสองกลับถึงบ้านใหม่ เฟิงจิงเหยาก็อุ้มกู้ฉางฉิงกลับเข้าห้อง วางลงบนโซฟา

เขามองบาดแผลของกู้ฉางฉิงที่พันเอาไว้ ขวางหูขวางตาบนเท้าที่ขาวหมดจดนั้นอย่างมาก ส่งผลกระทบต่อความสวยงาม

กู้ฉางฉิงก็สังเกตเห็นสายตาของเขา ดึงเท้ากลับอย่างเขินอายเล็กน้อย

“คุณมองอะไร?”

เฟิงจิงเหยาได้ยิน จึงดึงสายตากลับมา

เห็นหน้าเธอแดงระเรื่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว น่าดูอย่างมาก ทำให้เขาอดใจไม่ไหวที่จะเข้าใกล้

กู้ฉางฉิงมองใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ่งเข้ามาใกล้ ในใจก็สั่น หลับตาด้วยจิตสำนึก

วินาทีต่อมา บนริมฝีปากก็ถูกสัมผัสด้วยความเย็นเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ดูดซับการจูบอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

คนทั้งสองโอบกอดกันแน่น ปรารถนาซึ่งกันและกัน

พอเฟิงจิงเหยากำลังต้องการจะกระทำต่อในวินาทีต่อไป แต่ไม่ระวังจึงเหยียบที่บาดแผลของกู้ฉางฉิง

ทันใดนั้น ความเจ็บปวดก็ดึงอารมณ์ที่จมดิ่งของกู้ฉางฉิงกลับมา เธอสูดลมหายใจเข้า แล้วปลุกสติของเฟิงจิงเหยา

เขาโอบกอดกู้ฉางฉิง มองความเจ็บปวดบนใบหน้าของเธอ สูดลมหายใจเข้าอย่างโหดเหี้ยม กัดฟันกล่าวว่า: “ครั้งนี้เห็นคุณได้รับบาดเจ็บ จะปล่อยคุณไป รอให้คุณหายแล้วค่อยกลับมาชดเชยอีกเท่าตัว”

กู้ฉางฉิงนิ่งอึ้งเล็กน้อย เข้าใจความหมายในคำพูดนี้ของเขาทันที ในสายตาเต็มไปด้วยความเขินอาย

เฟิงจิงเหยาชำเลืองมอง หัวเราะเบาๆ ลุกขึ้นนั่ง มองเวลาที่หัวเตียง อมยิ้มแล้วกล่าวว่า: “ดึกแล้ว คุณต้องการให้ฉันช่วยล้างหน้าไหม?”

เขาพูดจบ ก็กวาดสายตามองขาที่ได้รับบาดเจ็บของกู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงรู้ว่าเขากลัวว่าตนเองจะไม่สะดวก เพียงแต่เพราะคำพูดเมื่อกี้นี้ เวลานี้เธอจะกล้าให้เขาช่วยเหลือตนเองซะที่ไหน กลัวว่าพอตนเองหายแล้ว จะถูกเขาทรมานจนตาย

“ไม่ต้องหรอก ฉันทำเองได้”

เธอรียส่านหน้า พูดจบ ก็รีบเผ่นเข้าห้องน้ำไป

เฟิงจิงเหยาเห็นภาพด้านหลังเธอที่หายไป ก็เผลอยิ้มออกมามุมปาก

เวลานี้ ประตูห้องก็ถูกเคาะดังขึ้น เสียงของพ่อบ้านดังขึ้นมาจากด้านนอก

“คุณผู้ชาย คนขับรถกลับมาแล้ว บอกว่ามีเรื่องจะรายงานคุณ”

เฟิงจิงเหยาได้ยิน ก็ลุกขึ้นตามพ่อบ้านไปพบคนขับรถคนนั้น

“คุณชาย ตามที่คุณได้สั่งไป พวกเราไล่ตามไปตรวจสอบอันธพาลสองสามคนนั่น พบว่ามีคนอยู่เบื้องหลังพวกเขาสั่งให้จัดการคุณนายรอง ส่วนคนที่อยู่เบื้องหลังนี้ พวกเราตรวจสอบบัญชีการโอนเงินของพวกเขาแล้ว พบว่าฝ่ายตรงข้ามผ่านการโอนเงินมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว ยากมากที่จะตรวจสอบถึงได้”

คนขับรถรายงานตามความเป็นจริง เฟิงจิงเหยาฟังแล้วก็ขทวดคิ้วแน่น

เขามองคนขับรถ กำชับสั่งด้วยเสียงเย็นชาว่า: “ไม่ว่าจะยากมากแค่ไหน ก็ต้องตามตรวจสอบเหมือนเดิม ฉันต้องการจะเห็นว่าใครที่กล้าทำร้ายคนตระกูลเฟิงของฉัน!”

คนขับรถพยักหน้า รับคำสั่งแล้วออกไป

……

ในเวลาเดียวกัน ตระกูลลู่

ลู่ซือหยี่เพิ่งได้รับโทรศัพท์ของผู้ช่วย ได้รับรายงานว่าพวกอันธพาลลงมือไม่สพเร็จ

“ไอ้พวกไร้ประโยชน์ แม้แต่ผู้หญิงคนเดียวก็ควบคุมไม่ได้!”

เธอโมโหจนแทบจะทุบมือถือ และผู้ช่วยที่อยู่ในสายก็เป็นกังวลเล็กน้อย

“คุณผู้หญิง เรื่องครั้งนี้ พวกเราก่อกวนเฟิงจิงเหยา เขาจะตรวจสอบมาถึงพวกเราหรือเปล่า?”

ลู่ซือหยี่ฟังคำพูดนี้ อารมณ์ที่ใจร้อนหุนหันพลันแล่นก็สงบลงมา

“วางใจได้ เขาตรวจสอบไม่ถึงหรอก ถึงแม้ว่าเขาจะตรวจสอบอะไรได้ ก็ไม่สามารถตรวจสอบมาถึงพวกเราได้อย่างแน่นอน คุณคอยจับตาดูกู้ฉางฉิงให้ฉันต่อไป หาโอกาสแล้วค่อยลงมืออีกครั้ง!”

เธอสั่งคำสั่งครั้งต่อไปโดยไม่คำนึงถึงอะไรเลยแม้แต่น้อย

ครั้งนี้ปล่อยให้หญิงชั่วคนนั้นหนีไปได้ โชคดีของเธอจริงๆ

ครั้งหน้าเธอจะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปง่ายๆแบบนี้อีกแน่นอน!