สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – บทที่ 246 อย่าคิดว่าใครจะรอด

เฟิงจิ้งหยวนไม่รู้ว่าเธอถูกใช้เป็นหมากตัวนึงในแผนการ

เธอไปบ้านใหญ่ด้วยอารมณ์ที่คุกกรุ่นเพื่อเอาเรื่องที่มู่เฉาเกอบอกเมื่อสักครู่ไปแจ้งกับคุณนายเฟิง

“พี่สะใภ้อย่าให้คนตระกูลกู้เลือดเย็นพวกนั้นทำแผนการนี้สำเร็จเด็ดขาด อย่าปล่อยให้จิ่งเหยาทำเรื่องโง่ๆ”

เธอพูดออกจะติดเกินจริง ไม่ลืมที่จะพูดเตือนสติคุณนายเฟิง

คุณนายเฟิงคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าที่กู้ฉางฉิงได้รับบาดเจ็บครั้งนี้จะเป็นหนึ่งในแผนการ โกรธจนเหมือนไฟสุมอยู่กลางอก

“เหอะ คนบ้านนั้นเจ้าแผนการจริงๆ ต้องไล่ออกจากบ้านเราเท่านั้น”

เธอกัดฟันกรอด “จิ้งหยวน เรื่องนี้ ฉันจะเอาไปคุยพี่ชายเธอให้”

เฟิงจิ้งหยวนพยักหน้ารับรู้ พี่สะใภ้จะไม่ยอมให้คนตระกูลกู้ทำแผนชั่วสำเร็จ ออกไปอย่างสบายใจ

พอเธอออกไป คุณนายเฟิงก็รีบโทรเรียกเฟิงซู่ให้กลับมาด่วน

“มีเรื่องอะไรกัน ถึงเรียกฉันกลับมาด่วนขนาดนี้”

เฟิงซู่วางกระเป๋าทำงานลง มองไปที่คุณนายเฟิงด้วยความสงสัย

คุณนายเฟิงรีบพูดเรื่องที่เฟิงจิ้งหยวนบอกเธอออกมาอย่างอัดอั้นทั้งยังเสริมเติมแต่งเข้าไปอีก

“ไม่ว่ายังไงพวกเราก็จะต้องขัดขวางจิ่งเหยาให้ได้ เงินก้อนนี้ไม่ใช่น้อยๆเลยนะ มันคือผลประกอบการทั้งไตรมาสของบริษัทเลยนะ”

เฟิงซู่ฟังไปก็ขมวดคิ้วเป็นปม

“ถ้าเรื่องนี้เป็นจริง ฉันจะจัดการตามเรื่องตามราวไป”

คุณนายเฟิงได้คำตอบแบบนี้ก็ไม่พอใจอย่างมาก

“จัดการตามเรื่องตามราว? ฉันว่าจะ พวกเขาน่ะไม่รู้จักพอ คงจะมาเอาผลประโยชน์จากเราไม่พอจะก่อความวุ่นวายทำให้บ้านเรา ท้ายที่สุดมันจะมาพัวพันกับตระกูลเฟิงและเฟิงจิ่งเหยา”

เธอพูดออกมาด้วยความโกรธ ดวงตาลุกโชนไปด้วยไฟโทสะ “ถึงอย่างไรก็ตามฉันไม่ยอมให้กู้ฉางซินอยู่ในบ้านเราต่อเด็ดขาด ยังไงก็ต้องรีบจัดการเรื่องนี้ซะ”

……

ณ โรงพยาบาล กู้ฉางฉิงยังคงไม่รู้เรื่องราวใดๆ

เธอคุยกับคุณท่ายตระกูลเฟิงได้สักพัก ท่านก็ขอตัวกลับก่อน

เวลานี้ในห้องพักผู้ป่วยจึงเหลือเพียงเฟิงจิ่งเหยา บรรยากาศแปลกๆอย่างอธิบายไม่ถูก

“คุณไม่กลับบริษัทหรอคะ?”

และก็ไม่รู้ว่าเพราะเรื่องที่ทำขายหน้าก่อนหน้าหรืออย่างไร จนทำให้กู้ฉางฉิงกระดากอายที่จะให้เฟิงจิ่งเหยาอยู่ต่อ

เธอพูดอ้อมๆเป็นสัญญานให้เฟิงจิ่งเหยาไปได้แล้ว

เฟิงจิ่งเหยารับรู้ได้ทันที มองสีหน้าไม่สบายใจของเธอ ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “อะไรกัน ผ่านไปแปปเดียวลืมเรื่องที่ฉันรับปากคุณปู่แล้วหรือไง”

กู้ฉางฉิงชะงัก ไม่รู้จะตอบโต้ยังไง เลยแกล้งเอนตัวปิดตาพักผ่อน

เผิงจิ่งเหยาเห็นแบบนี้ หัวเราะออกมาเบาๆ ไม่อยากจะรบกวนจึงนั่งจัดการเอกสารที่ชวี่ยี่ส่งมาอยู่บนโซฟา

กู้ฉางฉิงพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลหนึ่งคืน

ในวันถัดไป ยังไงเธอก็ไม่ยอมพักรักษาตัวในโรงพยาบาลแล้วจึงพูดกับเฟิงจิ่งเหยาเรื่องออกจากโรงพยาบาล

เฟิงจิ่งเหยาเห็นว่าเธอไม่อยากอยู่โรงพยาบาลต่อจริงๆเลยถามคุณหมอที่มาดูอาการ

“ไม่มีปัญหาครับ แต่ว่าหลังจากออกแล้วต้องทำแผลทุกวันและห้ามให้แผลโดนน้ำเด็ดขาด”

คุณหมอยามให้ออกจากโรงพยาบาลได้และไม่ลืมเตือนเรื่องที่ต้องทำหลังจากออกจากโรงพยาบาล

หลังจากที่ทั้งสองคนจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาลแล้ว เฟิงจิ่งเหยาก็พากู้ฉางฉิงกลับไปส่งที่คฤหาสน์

“กลับมาแล้ว ที่บ้านมีคนดูแลอยู่หลายคน คุณมีอะไรก็ไปทำเถอะ”

กู้ฉางฉิงลงรถมา มองเฟิงจิ่งเหยาที่เป็นธุระยกของให้เธอ เม้มปากแล้วพูดออกไป

เฟิงจิ่งเหยาก็มีเรื่องที่บริษัทให้ต้องจัดการจึงไม่ได้บ่ายเบี่ยง

“อืม เธออยู่บ้านพักผ่อนเยอะๆ มีอะไรติดต่อฉันได้ทันที”

กู้ฉางฉิงพยักหน้ารับ ตามองตามเขาที่ออกไป

จนกระทั่งพ้นสายตาเธอจึงขึ้นห้องไป เอนหลังลงบนเสื่อทาทามิ แต่ทว่าทำยังไงก็นอนไม่หลับ

เธอคิดย้อนถึงเรื่องครั้งนี้ และไม่สามารถเฉยชากับเรื่องนี้ได้ เหมือนกับเป็นลูกไก่ในกำมือของกู้หงเซินทุกครั้งไป

คิดอย่างงั้นเธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ หยิบโทรศัพท์โทรหากู้หงเซิน

“มีอะไร?”

เพียงครู่เดียวก็ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของกู้หงเซินดังออกมา

“ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ”

กู้ฉางฉิงไม่อ้อมค้อม พูดจุดประสงค์ที่โทรมาครั้งนี้ของเธอออกมาตรงๆ

“ฉันรู้ว่าคุณไม่ยอมปล่อยตระกูลเฟิงที่เป็นเหมือนบ่อข้าวบ่อน้ำแน่ๆ แต่ถ้าในอนาคตคุณอยากจะทำธุรกิจร่วมกับเฟิงซื่อกรุ๊ปล่ะก็ ถ้าไม่ได้ผลประโยชน์ทั้งคู่ฉันก็ไม่ช่วยคุณไปพูดกับเฟิงจิ่งเหยาให้หรอกนะ”

กู้หงเซินคิดไม่ถึงว่ากู้ฉางฉิงจะโทรมาเพื่อพูดเรื่องนี้

และยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อวาน ก็ยิ่งทำให้โกรธเข้าไปใหญ่

“กู้ฉางฉิง อย่าคิดว่าเมื่อวานฉันปล่อยเธอไปนะ ถึงได้คืบแล้วจะเอาศอก ช่วยหรือไม่ช่วยไม่ได้มาจากการตัดสินใจของเธอ อย่าลืมว่านี่เป็นการทำธุรกิจร่วมกัน เธอต้องฟังฉันเท่านั้น!”

กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนี้กลับไม่ได้โกรธขนาดนั้น

ให้พูดก็คือเธอคิดไว้อยู่แล้วว่าเขาต้องพูดแบบนี้

“คุณอย่าเพิ่งโกรธสิ ฟังที่ฉันพูดให้จบก่อน”

เธอเงยหน้ามองเพดานแล้วพูดต่อด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “ถ้าได้รับประโยชน์ทั้งสองตระกูล ฉันจะทำตามสัญญา ทำตามคำสั่งของคุณ แต่คุณหรือป่าวที่คุณให้ฉันมาเอารัดเอาเปรียบเฟิงจิ่งเหยาต่างๆนานา นี่อาจจะทำให้คนตระกูลเฟิงไม่ชอบฉันพาลไม่ชอบตระกูลกู้ไปด้วย ถึงเวลานั้นคุณไม่กลัวกู้ฉางซินต้องมารับกรรมหรือไง”

กู้หงเซินเงียบไป

กู้ฉางฉิงเห็นแบบนี้รับรู้ได้ทันทีว่าตัวเองพูดโน้มน้าวเขาได้แล้ว พูดต่อไปว่า “แล้วก็นะ ฉันหวังว่าคุณจะไม่เอาเรื่องของแม่ฉันว่าข่มขู่ฉันอีก ถ้ายังเอามาใช้บังคับฉันล่ะก็ถ้าฉันทนไม่ไหวขึ้นมาแล้วเอาเรื่องนี้มาแฉ อย่าหวังว่าคุณจะรอด”

ในตอนสุดท้ายยิ่งเพิ่มน้ำเสียงไม่สบอารรมณ์

กู้หงเซินฟังเสร็จสีหน้าเคร่งเครียด

คิดจะตำหนิออกไปแต่เขาก็อดใจเอาไว้

เพราะที่เขาถึงเรื่องเมื่อวาน จากที่เธอกล้ามาหาเรื่องเขาถึงที่ เขาก็รู้ได้ทันทีว่ากู้ฉางฉิงทำจริงแน่ๆ

ดูแล้วหลังจากนี้คงไม่สามารถข่มขู่เธอได้อีก

คิดแบบนี้จึงทำได้แค่ยอมต่อไป

“เธอทำให้ได้อย่างพูดเถอะ”

เขากัดฟันยอมรับ และไม่รอให้กู้ฉางฉิงพูดอะไรต่อชิงวางสายไป

กู้ฉางฉิงจ้องไปยังโทรศัพท์ที่เพิ่งถูกตัดสาย นอนหมดแรงอยู่บนเสื่อทาทามิ เหนื่อยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

อาจจะเป็นเพราะว่าได้เคลียร์ปัญหาที่ค้างคาใจไป ไม่นานเธอจึงค่อยๆเข้าสู่ภวังค์หลับไหลไปบนเสื่อทาทามิผืนนั้น

หลังจากนอนไปนานก็ถูกความเจ็บแปลบสะดุ้งให้ตื่น

เดิมทีอุณหภูมิในห้องค่อนข้างสูงจนทำให้ตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ แผลที่แขนที่ถูกปิดเอาไว้เมื่อโดนเหงื่อมากระตุ้น ความเจ็บนี้เจ็บเกินที่เธอจะรับไหว

และพอดีกับที่เฟิงจิ่งเหยาเลิกงานกลับมาพอดี

ก็เข้ามาเห็นกู้ฉางฉิงที่เหงื่อท่วมตัวนั่งพิงหัวเตียง ใบหน้าซีดเผือด จนอดไม่ได้ที่จะถามออกไปว่า “เป็นอะไรไป?”

“เจ็บแขน”

กู้ฉางฉิงเห็นถึงความห่วงใยของเขา กัดริมฝีปากตอบกลับไป น้ำเสียงแฝงไปด้วยความอ่อนโยนที่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ตัว

ถึงว่าเธอจะไม่รู้ตัวแต่เฟิงจิ่งเหยาสัมผัสได้ถึงมัน

เขามองสายตาที่อ้อยอิ่งของกู้ฉางฉิง หัวใจพองโตอย่างพอใจ

“น่าจะแผลเปิดนะ ฉันช่วยเป่าให้นะ”

สายตาอ่อนโยน ค่อยๆเปิดผ้าปิดแผลแล้วก็เป่าที่แผลเบาๆ

กู้ฉางฉิงมองท่าทางของเขาที่ค่อยๆระมัดระวังเปิดผ้าปิดแผลให้เธอนิ่งๆ ใจเต้นตุบๆ

ทำไมเขาต้องดีกับเธอขนาดนี้ด้วย

ถ้าเขายังดีกับเธอแบบนี้ต่อไปเธอจะห้ามใจได้ยังไง