คุณนายเฟิงออกไปแล้ว บ้านใหม่ก็เงียบสงบ
กู้ฉางฉิงยังคงนึกถึงคนกลุ่มนั้น ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
เฟิงจิ่งเหยาเห็น ก็เข้าใจผิดคิดว่าเธอถูกคุณนายเฟิงทำให้ไม่สบายใจ ก็เลยเข้าไปปลอบ
“แม่ก็พูดแบบนั้นแหละ คุณอย่าไปใส่ใจเลย ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ”
กู้ฉางฉิงสติกลับมา มองเขาที่ขึ้นชั้นบนไป ก็รู้ว่าเขาเข้าใจผิด แต่ยังคงยิ้มขึ้นมาอย่างอบอุ่น
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของคุณนายเฟิง แต่ฟังแล้วก็ไม่ได้สบายใจ
แต่มีคำปลอบโยนนี้ของเขา ก็ไม่เป็นไรแล้ว
เธออมยิ้มแล้วขึ้นไปชั้นบน ก็เห็นว่าเฟิงจิ่งเหยาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว
“คุณจะออกไปแล้วหรอ? ไม่ใช่บอกว่าต้องการจะพักผ่อนหรอ?”
เธอถามแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า
“ที่บริษัทเพิ่งโทรมา มีเรื่องที่ฉันจำเป็นต้องไปจัดการ”
พูดจบ เฟิงจิ่งเหยาจัดการตนเองเสร็จดีแล้ว ก็เตรียมจะออกไป
“เดี๋ยว”
กู้ฉางฉิงเห็นก็รีบคว้าไว้
“ทำไมหรอ?”
เฟิงจิ่งเหยาหันไปมองเธออย่างไม่เข้าใจ
กู้ฉางฉิงเห็นเช่นนี้ ก็พูดความสงสัยในใจออกมาทันที
“ฉันอยากรู้ว่า คุณรู้ได้อย่างไรว่าคนเหล่านั้นต้องการจับตัวฉัน แล้วคุณรู้ไหมว่าทำไมพวกเขาถึงมุ่งมาที่ฉัน? ฉันไม่เข้าใจ อีกทั้งเดิมทีฉันก็ไม่รู้จักพวกเขา แล้วก็ไม่ได้ผิดใจกับใคร ทำไมพวกเขาต้องมุ่งเป้ามาที่ฉัน?”
ที่จริงคำถามเหล่านี้ เธอคิดจะถือโอกาสถามในตอนที่ทั้งสองคนพักผ่อน แต่ตอนนี้ได้แต่พูดรวบรัดเอา”
เฟิงจิ่งเหยาไม่คาดคิดว่ากู้ฉางฉิงยังคงคิดถึงเรื่องนี้ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ตั้งแต่ครั้งที่แล้วหลังจากถูกคนสะกดรอยตาม ฉันก็ให้คนแอบๆคุ้มกันคุณอยู่ ดังนั้น ทางด้านคุณนั้นมีเหตุการณ์อะไร ฉันก็จะรู้เป็นคนแรก ส่วนสาเหตุที่พวกเขามุ่งเป้ามาที่คุณ รายละเอียดยังไม่ชัดเจน คุณก็ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่านหรอก ฉันจะช่วยตรวจสอบให้คุณ”
เขารู้ว่าการไม่พูดอะไรจะทำให้กู้ฉางฉิงไม่สบายใจมากขึ้น ดังนั้นจึงพูดในสิ่งที่ตนเองรู้ออกมา ในเวลาเดียวกันก็ปลอบใจเธอไปด้วย
กู้ฉางฉิงไก้ยิน ถึงแม้ว่าจะผิดหวังเล็กน้อย แต่ยังคงปล่อยเฟิงจิ่งเหยาไปอย่างสมเหตุสมผล
“งั้นฉันไม่รบกวนคุณแล้ว”
เฟิงจิ่งเหยาคิ้วขมวด ดูเหมือนไม่พอใจกับคำพูดห่างเหินนี้ของเธอ เพียงแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร พยักหน้าแล้วออกไป
เขาเพิ่งจะมาถึงลานบ้าน ก็พบกับมั่วหลีที่กลับมาจากไปส่งคุณนายเฟิง
“คุณผู้ชาย คุณจะไปไหน?”
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า : “มีธุระ ที่ต้องออกไป”
มั่วหลีได้ยิน แววตาก็เป็นประกาย
“งั้นฉันไปกับคุณด้วย”
เธอพูดจบ ก็ต้องการจะตามเฟิงจิ่งเหยาออกไป
เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้ว หันไปมองมั่วหลี ปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “คุณอย่คุ้มกันคุณนายดีๆเถอะ”
พูดเสร็จ เขาก็ออกไปเลย
มั่วหลีมองเขาที่จากไป ดวงตาก็มืดมนลงทันที
……
ในห้อง กู้ฉางฉิงหลังจากที่เฟิงจิ่งเหยาไปแล้ว ทว่าทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ
ถึงแม้เฟิงจิ่งเหยาจะพูดปลอบโยนแล้ว เธอก็ปล่อยวางไม่ได้
เธอไม่ได้ผิดใจกับใครเลย แต่ไม่ได้หมายความว่ากู้ฉางซินจะไม่ทำ
ท้ายที่สุดแล้วตัวตนของทั้งสองคนตอนนี้ก็ใช้แทนกันได้แล้ว อีกทั้งความเย่อหยิ่งของผู้หญิงคนนั้น ก็เป็นที่ประจักษ์ต่อทุกคน
เธอคิดถึงตรงนี้ ก็โดดลุกขึ้นมาทันที ก็หยิบโทรศัพท์โทรหากู้หงเซิน
“มีอะไรอีก?”
ไม่นาน น้เสียงหงุดหงิดของกู้หงเซินก็ดังขึ้นในโทรศัพท์
“ฉันจะถามคุณ ว่ากู้ฉางซินไปทำให้ใครไม่พอใจไว้หรือเปล่า?”
กู้ฉางฉิงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาสีหน้าเคร่งขรึม
เมื่อเธอพูดคำนี้ออกมา ปรากฏว่าในโทรศัพท์ก็นิ่งไปชั่วขณะ
เป็นเวลานาน จึงได้ยินเสียงกู้หงเซิน พูดด้วยน้ำเสียงไม่ปกติ : “อยู่ดีๆ คุ๊จะถามเช่นนี้ทำไม?”
กู้ฉางฉิงไม่พบความผิดปกติของเขา มุ่งมั่นถามต่อว่า : “คุณก็บอกมาสรุปว่ากู้ฉางซินไปผิดใจกับใครไว้หรือเปล่า?”
กู้หงเซินเม้มๆปาก พูดอย่างหงุดหงิดว่า : “ฉางซินจะไปผิดใจกับใคร ฉันว่าคุณนี่แปลกๆนะ ถ้าไม่มีเรื่องอื่น ฉันจะวางสายแล้วนะ!”
พูดจบ เขากำลังจะวางสาย ก็ถูกกู้ฉางฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“กู้หงเซิน!”
กู้หงเซินมือสั่นเล็กน้อย พูดอย่างโมโหว่า : “กู้ฉางฉิง ใครให้คุณกล้ามาตะคอกเรีกชื่อฉัน?”
เดิมทีกู้ฉางฉิงไม่ได้สนใจคำตำหนิ กัดฟันพูดว่า : “คุณบังคับให้ตะคอกใส่คุณนะ คุณบอกมาตรงๆดีกว่า สรุปกู้ฉางซินไปผิดใจกับใครไว้”
ถ้าบอกว่าเมื่อกี้เธอใพบสิ่งผิดปกติ ตอนนี้กู้หงเซินหลีกเลี่ยงคำถามขนาดนี้ จนถึงขั้นโมโหเธอ ทำให้เธอรู้สึกได้ว่ากำลังหลบหลีกคำถาม
และจริงๆก็เป็นเช่นนั้น
เธอถามไปอีกครั้ง กู้หงเซินก็เงียบ
“ทำไมไม่พูดล่ะ ฉันบอกคุณแล้วนะ ว่าทางด้านกู้ฉางซินนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้ทั้งหมด!”
กู้ฉางฉิงเดาได้ว่าน่าจะมีอะไรเกิดขึ้น พ่อลูกสองคนนี้กำลังปิดบังเธอ ก็ตำหนิอย่างขุ่นเคือง
กู้หงเซินได้ยินคำพูดนี้ ชั่วขณะก็ไม่พอใจขึ้นมา
“เรื่องของฉางซินมีสิทธิ์อะไรต้องบอกคุณ คุณทำเรื่องของตัวเองให้ดีก็พอ”
เขาโต้แย้งด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ทำให้กู้ฉางฉิงยิ้มเยาะไม่หยุด
“มีสิทธิ์อะไร? สิทธิ์ที่ตอนนี้ความปลอดภัยส่วนบุคคลของฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับอันตราย จนเกือบเอาชีวิตไม่รอด!”
เธอกัดฟันพูด ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ
“กู้หงเซิน คุณอย่าลืมนะ ในตอนแรกที่ทำร่วมกันก็ไม่มีเงื่อนไขนี้ ฉันจะบอกคุณให้ ถ้าคุณปล่อยให้ฉันเกิดอุบัติเหตุ เช่นนั้นคุณกับกู้ฉางซินก็อย่าคิดเลย ว่าฉันจะทำตามที่บอก!”
กู้หงเซินได้ฟังคำขู่นี้ของเธอ ใบหน้าก็เคร่งขรึมไปชั่วขณะ
“กู้ฉางฉิง ฉันว่าช่วงนี้คุณหยิ่งพยองมากขึ้นเรื่อยๆนะ ข่มขู่หนึ่งครั้งยังไม่พอ ยังคิดจะมีครั้งที่สอง ทำไม การประนีประนอมของฉันเป็นทุนทำให้คุณไม่เจียมตัวจริงๆใช่ไหม?”
เขาเตือนของเขาที่เตือกู้ฉางฉิงเต็มไปด้วยอันตราย
กู้ฉางฉิงตัวสั่นเล็กน้อย แต่ยังคงกัดฟันตอบโต้กลับ : “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะถูกคุณบังคับ!”
เธอไม่อยากโวยวายจนกลายเป็นเช่นนี้ ต้องโทษพ่อลูกอย่างพวกเขาที่รังแกกันมากเกินไป
ถ้าเธอไม่ต่อต้าน ก็จะถูกพวกเขาแทะจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก!
“ถึงอย่างไรวันนี้ฉันก็พูดแล้ว ถ้าฉันกับแม่ของฉันเกิดอะไรขึ้น คุณกับกู้ฉางซินต้องลำบากแน่!”
เธอจับโทรศัพท์แน่น พูดอย่างดุดัน
กู้หงเซินรู้ว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น ได้แต่ประนีประนอมอีกครั้ง
“เรื่องของฉางซิน คุณไม่มีสิทธิ์รู้ แต่ฉันจะจัดคนมาแอบๆคุ้มกันคุ๊แล้วก็แม่ของคุณก็ได้”
กู้ฉางฉิงได้ฟัง ก็รู้ว่านี้คือกู้หงเซินยอมอ่อนข้อให้ที่สุดแล้ว ก็ไม่ได้ถามต่อ พูดด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า : “คุณทำตามที่พูดจะดีที่สุด!”
พูดจบ เธอก็วางสายไปเลย
เธอวางสายไปแล้ว เธอก็นั่งลงบนเตียงสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจ
เวลานี้จะให้เธอพักผ่อนอีก เธอก็ไม่ง่วงนอนแล้ว เธอมองไปด้านนอกก็เห็นว่าอากาศดี ก็คิดว่าจะไปนั่งเล่นที่สวน
ใครจะรู้พอออกจากห้อง ก็เห็นว่ามั่วหลีอยู่ที่หน้าประตู เธอตกใจจนแทบกระโดด
“มั่วหลี ทำไมคุณมาอยู่ตรงนี้?”
มั่วหลีกวาดสายตามองเธอ ไม่ได้สนใจ
กู้ฉางฉิงเห็นเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
เธอมองออกว่ามั่วหลีปฏิเสธกับเธอ ดังนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก หันตัวออกไปโดยตรง
แต่ไม่คาดคิด ตนเองเดินไปตรงไหน มั่วหลีก็เดินไปตรงนั้น
เธอมองคนที่อยู่ด้านหลัง ขมวดคิ้วแน่น
“คุณจะตามฉันมาทำไม?”
มั่วหลียังคงไม่พูดจา
กู้ฉางฉิงเห็นท่าทีที่เย็นชาของเธอ ก็สุดที่จะอดทน กล่าวถามอีกครั้งว่า: “ตกลงคุณคิดจะทำอะไร?”
