กู้ฉางฉิงมาได้อะไรก็ปล่อยวางความเข้าผิดเมื่อกี้นี้ แล้วเดินตามพวกเฟิงจิ่งเหยากลับมาที่ห้อง
เวลานี้มั่วหลีรายงานเกือบจะเสร็จแล้ว
“คุณผู้ชาย ทางด้านมั่วจุยนั้นได้จัดการเส้นทางที่จะกลับไปให้พวกเราแล้ว แค่เขารอให้คนทางด้านนั้นนำทาง ก็ได้แล้ว”
เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้ว
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่มั่วหลียังมองออกว่าเขากังวลใจอะไร จึงพูดรับประกันว่า : “คุณผู้ชายวางใจเถอะ ครั้งนี้จะไม่มีปัญหาอะไรอีก”
เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน ก็เลิกคิ้วเล็กน้อยมองไปที่เธอ
มั่วหลีเห็นเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วพูดว่า : “มั่วจุยไม่ไว้ใจ เลยให้ฉันคุ้มกันคุณกลับประเทศ และหลังจากกลับประเทศแล้ว ก็จะอยู่เคียงข้างคุณชั่วคราว รอให้ผ่านไปสักพัก แล้วค่อยกลับ”
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า ไม่ได้ปฏิเสธ
ถึงอย่างไรความสามารถของมั่วหลีเขานั้นทราบดี มีเธออยู่ข้างๆ จะบรรเทาปัญาไปได้มากจริงๆ
“ฉางซิน คุณไปเตรียมตัวสักหน่อยเถอะ เราจะเตรียมการกลับประเทศกัน”
เขาหันไปพูดอย่างอบอุ่นกับกู้ฉางฉิง
มั่วหลีที่อยู่ข้างๆเห็น ริมฝีปากสวยๆก็อดไม่ได้ที่จะเม้มแน่นขึ้นมา
เพียงแต่ไม่มีใครสังเกตเห็น
ในเย็นวันนั้น ทั้งสองถูกคุ้มกันโดยมั่วหลี ท้ายที่สุดก็เดินทางกลับประเทศ
แน่นอนเพื่อความปลอดภัย พวกเขาไม่ได้นั่งการบินพลเรือน แต่นั่งเครื่องบินส่วนตัวของตระกูลเฟิง
ดที่ยวบินบินนานหลายชั่วโมง ในที่สุดคณะเดินทางก็กลับถึงประเทศ
เวลานี้ในประเทศยังกลางวันอยู่
หลังจากคณะเดินทางขึ้นรถ จึงผ่อนคลายลงได้อย่างสิ้นเชิง
ใบหน้าของกู้ฉางฉิงก็ถูกความเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลียเข้ามาปกคลุม
เฟิงจิ่งเหยาเห็น ก็กอดตนเองในอ้อมแขนอย่างทุกข์ใจ
“คุณทำอะไร?”
กู้ฉางฉิงสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเขา นึกถึงว่าด้านหน้ารถยังมีมั่วหลีเป็นคนขับ ก็ขัดขืนเขินอายขึ้นมา
“ในเมื่อเหนื่อยล้า ก็อย่าโวยวาย พิงฉันเพื่อพักผ่อนสักครู่ กลับไปก็อาจจะไม่มีเวลาให้คุณได้พักผ่อนนะ”
เฟิงจิ่งเหยาลูบๆผมของเธอ พูดเบาๆ
กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ นึกถึงพวกเขาเมื่อหลายวันมานี้ คุณนายเฟิงก็ต้องเข้ามาก้าวก่ายอย่างแน่นอน ถึงเวลาก็จะไม่มีเวลาให้เธอได้พักผ่อนจริงๆ
เธอพยักๆหน้า พิงเฟิงจิ่งเหยาเพื่อพักผ่อน ไม่นานก็หลับไป
มั่วหลีนั่งคู่กับคนขับ ดูภาพเบื้องหลังผ่านกระจก ร่องรอยของความหึงหวงฉายผ่านดวงตา
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ก็ถึงตระกูลเฟิง
เฟิงจิ่งเหยาเรียกเธอให้ตื่น พาเธอลงจากรถ
พ่อบ้านรออยู่ที่สวนแล้ว
“คุณผู้ชาย คุณนายรอง”
เขาเรียกอย่างเคารพนบนอบ
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า
“คุณไปจัดห้อง ให้มั่วหลีพักด้วย”
พ่อบ้านพยักหน้า แล้วไปจัดการทันที
“มั่วหลี คุณตามพ่อบ้านไปเถอะ”
เฟิงจิ่งเหยาหันมา สั่งมั่วหลี
มั่วหลีมองเขา มุมสายตาก็กวาดไปมองมือของเขาที่จับกู้ฉางฉิงอยู่ ในสายตาก็มีความคัดค้าน
แต่ยังไม่รอให้เธอโต้แย้ง เฟิงจิ่งเหยาก็พากู้ฉางฉิงขึ้นชั้นบนไป
เดิมทีทั้งสองคนคิดว่าจะอาบน้ำ แล้วพักผ่อนสักพัก
ใครจะรู้ว่าเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ มั่วหลีก็เคาะประตูอยู่ด้านนอก
“คุณผู้ชาย คุณนานมาแล้ว ให้คุณลงไปหา”
กู้ฉางฉิงได้ยินเธอบอก ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาโดยจิตใต้สำนึก
รู้สึกประหลาดใจ เรื่องประเภทนี้ น่าจะเป็นพ่อบ้านที่มาบอก ไม่ใช่มั่วหลี
เพียงแต่เธอคิดว่ามั่วหลีเป็นลูกน้องของเฟิงจิ่งเหยา ความประหลาดใจนี้ก็ถูกเธอปล่อยวางไป
จากนั้นทั้งสองคนก็ลงไป ก็เห็นในห้องรับแขก ไม่ได้มีแค่คุณนายเฟิง ยังมีมู่เฉาเกอด้วย
คุณนานเฟิงเห็นทั้งสองคนมาแล้ว ไม่ได้มองกู้ฉางฉิง แต่สนใจเฟิงจิ่งเหยา
“จิ่งเหยา เกิดอะไรขึ้น? ทำให้คุณรีบร้อนออกนอกประเทศขนาดนั้น กลับมาเมื่อไหร่ โทรไปก็ติดต่อไม่ได้ ทำให้คนเป็นห่วงจริงๆเลย”
ทันทีที่เธอพูดคำนี้ มู่เฉาเกอก็มองไปที่เฟิงจิ่งเหยาด้วยความเป็นห่วงอย่างมาก
“อันที่จริงก็ไม่มีอะไร ก็แค่กู้ฉางซินอยู่ต่างประเทศคนเดียวฉันเลยเป็นห่วง ฉะนั้นก็เลยไปหาเธอ”
เฟิงจิ่งเหยาไม่อยากบอกความจริง เลยอธิบายง่ายๆ
แต่เขาไม่รู้ว่าคำพูดนี้ทำให้คุณนานเฟิงไม่พอใจทันที
เพราะในความคิดของเธอ เดิมทีเฟิงจิ่งเหยากำลังปกป้องคนบางคนอยู่
“หึ อย่ามาพูดเช่นนี้เลย คิดว่าฉันไม่รู้เรื่องจริงๆหรอ?”
เธอพูดอย่างอารมณ์เสีย พูดจบ มองกู้ฉางฉิงด้วยสายตาเหยียดหยาม
“พูดว่าคุณเป็นตัวสร้างปัญหา นับถือคุณจริงๆเลย ไปที่ไหนก็ไม่สงบสุข มาพัวพันกํบครอบครัวเราให้ต้องกัวลต้องกลัว กู้ฉางซิน ฉันจะบอกคุณให้ ถ้าคุณทำให้จิ่งเหยาประสบอุบัติเหตุจนถึงแก่ชีวิต ฉันจะไม่ทีวันปล่อยคุณไว้เด็ดขาด!”
กู้ฉางฉิงถูกดุด่าจนพูดอะไรไม่ออก
ในขณะเดียวกันเธอก็สังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ
มารู้ตัวอีกทีจึงพบว่าคนเหล่านั้นมองมาทางเธอ
เธอนึกถึงตรงนี้ ในตาก็เต็มไปด้วยความสงสัย
ทำไมคนเหล่านั้นจึงมุ่งมาที่เธอ?
เธอครุ่นคิดถึงปัญหานี้ ดิมทีไม่ได้สนใจคำดุด่าของคุณนายเฟิง
แต่เฟิงจิ่งเหยาไม่ทนฟังอีกต่อไป
“แม่ ฉันบอกแล้วว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับกู้ฉางซิน”
เขาช่วยพูดให้กู้ฉางซิน แล้วพูดไล่แขกในเวลาเดียวกัน : “อยากถามคุณก็ถาม ฉันเหนื่อยเล็กน้อย แม่ คุณกลับไปก่อนเถอะ ให้ฉันได้พักผ่อนสักพัก ฉันยังมีเรื่องของบริษัทให้จัดการอีก”
คุณนายเฟิงเดิมทีอยากจะตำหนิเขาที่ปกป้องกู้ฉางฉิง แต่ได้ยินเขาบอกว่าเหนื่อย อีกครั้งเห็นสีหน้าของเขาอ่อนเพลีย ก็สงสารเขาอย่างสุดหัวใจ
“เอาล่ะ งั้นฉันกลับก่อน คุณพักผ่อนเถอะ”
เธอพูดจบ ก็เรียกมู่เฉาเกอให้ออกไปด้วยกัน
“จิ่งเหยา งั้นฉันกลับกับคุณน้าก่อนนะ แล้วฉันค่อยรายงานเรื่องโครงการให้คุณทราบอีกทีหนึ่ง”
มู่เฉาเกอเห็นเช่นนี้ ก็ไม่อยู่นาน ทิ้งคำพูด แล้วออกไปกับคุณนายเฟิง
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า
มั่วหลียืนอยู่ด้านหลังเฟิงจิ่งเหยา มองสีหน้าของทุกๆคน สุดท้ายสายตาก็ไปตกที่คุณนายเฟิง แววตาก็ประกายความผิดปกติ
“คุณผู้ชาย ฉันจะออกไปส่งคุณนาย”
เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้คิดอะไรมาก พยักหน้าเห็นด้วย
“คุณนาย เชิญทางด้านนี้
มั่วหลีเดินไปข้างๆคุณนายเฟิงเพื่อนำทาง
คุณนายเฟิงได้รับการเคารพนบนอบมากจากเธอ ทั้งยังคิดว่าคนๆนี้เป็นคนที่มีความสามารถเท่าเทียมกับลูกชายของตน ตนเองเคยเห็นมาสองสามครั้ง ภาพพจน์ก็ดี เพราะเช่นนี้ สีหน้าก็อ่อนโยนลงมาก
“นานมากเลยที่ไม่ได้เจอคุณ ช่วงนี้งานยุ่งมากหรอ?”
เธอพูดอย่างไม่เป็นทางการ ก็นับว่าเป็นการห่วงใยลูกน้องของลูกชายตนเอง
“ก็ดีค่ะ ไม่ยุ่งมาก เพียงแต่ทางด้านคุณผู้ชายนี้ไม่ได้ขาดคน ฉะนั้นเลยไม่ได้มานานเลย”
มั่วหลีอมยิ้มตอบกลับ
มู่เฉาเกอที่ยืนอยู่ข้างๆคุณนายเฟิง ฟังการสนทนาที่เอ้อระเหยของทั้งสองคน ในใจก็แตกตื่นขึ้นมา
จากคำพูดของสองคนเมื่อกี้นี้ เธอจึงรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ทำงานอยู่ข้างๆเฟิงจิ่งเหยาตลอด
นี่ทำให้เธอตกใจมาก
ที่รู้ๆคือ ในความทรงจำของเธอ แต่เฟิงจิ่งเหยาไม่เคยจัดพนักงานผู้หญิงให้มาอยู่ข้างกาย
เมื่อเธอกำลังแปลกใจอยู่ มั่วหลีก็เห็นการพิจารณาของเธอ ในใจเต็มไปด้วยการเตรียมป้องกัน
เดิมทีเธอคิดมาตลอดว่าข้างๆคุณผู้ชายจะมีเธอเป็นผู้หญิงแค่คนเดียว ทว่าคาดไม่ถึงเธอไปปฏิบัติภารกิจเพียงหนึ่งครั้ง กลับมาอีกที คุณผู้ชายก็มีภรรยาแล้ว รมทั้งยังมีคนที่แอบชอบเขาอีก
นี่เป็นไปได้อย่างไร!
ต้องรู้ว่า ก่อนที่ผู้หญิงเหล่านี้จะปรากฏตัว เธอแอบชอบคุณผู้ชายมาหลายปีแล้ว แล้วเธอจะปล่อยคุณผู้ชายไปได้อย่างไร!
จนถึงกับให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักเหล่านี้มาขอมีส่วนแบ่งคุณผู้ชายของเธอไป พระเจ้า!
